Het lijkt erop dat in deze ruimte zo'n 600 mensen aanwezig zijn, maar eigenlijk zijn het er zo veel meer, omdat in ieder van ons een veelheid van persoonlijkheden zit. Ik heb twee primaire persoonlijkheden die in mij met elkaar in conflict zijn en met elkaar converseren sinds ik een klein meisje was. Ik noem ze "de mystieke" en "de krijger." Ik ben geboren in een familie van politiek actieve, intellectuele atheïsten. In mijn familie hoorde je nogal eens de volgende mening: Als je intelligent bent kan je niet spiritueel zijn. Ik was de uitzondering van de familie. Ik was dit vreemde kleine kind dat altijd diepe gesprekken wilde voeren over de werelden die zouden kunnen bestaan, voorbij degenen die we waarnemen met onze zintuigen. Ik wilde weten of dat wat wij als mensen zien en horen en denken een volledig en accuraat beeld is van de werkelijkheid. Dus op zoek naar antwoorden, ging ik naar de katholieke mis. Ik liep mijn buren achterna. Ik las Sartre en Socrates. En dan gebeurde er een prachtig iets toen ik op de middelbare school zat: spoelden Goeroes uit het Oosten aan op de kusten van Amerika. En ik zei tegen mezelf, "Zo wil ik er een." En sindsdien, heb ik het mystieke pad bewandeld, proberend verder te zien dan dat wat Albert Einstein "De optische illusie van het alledaagse bewustzijn." noemde, Wat bedoelde hij hiermee? Ik zal het je laten zien. Neem een diepe ademteug van deze heldere lucht in deze kamer. Bekijk nu dit vreemde, onderwater, koraalrif-achtige ding. Het is eigenlijk iemands luchtpijp. En die gekleurde klodders zijn microben die in de lucht in deze kamer rondzweven, nu, overal om ons heen. Als we al blind zijn voor deze eenvoudige biologie, stel je voor wat we dan missen op het kleinste subatomaire niveau en op de grootste kosmische niveaus. Mijn jaren als mysticus hebben mij bijna al mijn veronderstellingen in vraag doen stellen. Ze hebben een trotse ik-weet-het-ook-niet-allemaal van me gemaakt. Als mijn mystieke deel op deze manier blijft doorkwebbelen, dan rolt de krijger met haar ogen. Ze is begaan met wat er gebeurt in deze wereld. Ze is bezorgd. Zegt ze, "Neem me niet kwalijk, ik ben boos, en ik weet een paar dingen, waar wij ons nu maar beter druk over kunnen maken. " Mijn hele leven heb ik mij als een krijger ingezet voor vrouwenzaken, meegedaan aan politieke campagnes, geijverd voor het milieu. En het kan je een beetje gek maken, om zowel de mysticus als de krijger in een lichaam onderdak te verschaffen. Ik heb me altijd al aangetrokken gevoeld tot die zeldzame mensen die er mee wegkomen, die hun leven wijden aan de mensheid met de moed van de krijger en de genade van de mysticus - mensen als Martin Luther King Jr die schreef: "Ik kan nooit worden wat ik zou moeten zijn, totdat jij bent wat je zou moeten zijn. Dit ", schreef hij," is de onderling samenhangende structuur van de werkelijkheid. " Dan Moeder Teresa, een andere mystieke strijder, die zei: "Het probleem met de wereld is dat we de kring van onze familie te klein tekenen." En Nelson Mandela, die leeft naar het Afrikaanse concept van Ubuntu, wat betekent dat ik je nodig heb om mijzelf te zijn, en jij me nodig hebt om jezelf te zijn. Nu laten we graag allemaal deze drie mystieke krijgers opdraven alsof ze geboren waren met het gen van heiligheid. Maar in feite hebben we allemaal dezelfde capaciteit om te doen wat zij doen, en het is aan ons om hun werk over te nemen. Ik ben diep geschokt door de manier waarop al onze culturen bezig zijn met het demoniseren van 'de Ander' door de stem die we geven aan hen die verdeling zaaien onder ons. Luister naar de titels van enkele van deze meest verkopende boeken aan beide kanten van de politieke scheidslijn hier in de VS. "Het Liberalisme is een Psychische Stoornis," "Rush Limbaugh is een Grote Dikke idioot" "Punthoofen en Patriotten," "Discussiëren met Idioten." Ze zijn zogezegd ironisch bedoeld, maar ze zijn echt gevaarlijk. Nu hier is een titel die je misschien bekend klinkt, maar waarvan de auteur je zou kunnen verrassen: "Vier en een half jaar van Strijd Tegen Leugens, Domheid en Lafheid. " Wie schreef dat? Dat was de eerste titel van Adolf Hitler voor "Mein Kampf" - "Mijn Strijd" - het boek dat de nazi-partij lanceerde. De ergste periodes in de menselijke geschiedenis, of het nu was in Cambodja of Duitsland of Ruanda, zo beginnen ze, met de ander negatief af te schilderen. En dan verworden ze tot gewelddadig extremisme. Daarom wil ik een nieuw initiatief lanceren om ons allemaal te helpen, mijzelf inbegrepen, om de tendens om de Ander te demoniseren tegen te gaan. En ik realiseer me dat we allemaal drukbezette mensen zijn, dus maak je geen zorgen, je kan dit doen tijdens een lunchpauze. Ik noem mijn initiatief, "Neem de Ander mee uit eten." Als je een Republikein bent, neem je een Democraat mee, of als je een Democraat bent, overweeg dan eens om hetzelfde met een Republikein te doen. Nu als het idee om een van deze mensen mee uit eten te nemen je je eetlust laat verliezen, stel ik voor dat je het dichterbij zoekt, want er is geen tekort aan 'de Ander' in je eigen buurt. Misschien die persoon die bidt in de moskee of de kerk of de synagoge in de straat, of iemand van de andere kant in het abortusconflict; of misschien je schoonbroer die niet gelooft in de opwarming van de aarde - iedereen wiens levensstijl je zou kunnen afschrikken, of waarvan de ideeën rook uit je oren doen komen Een paar weken geleden ging ik lunchen met een vrouw van de conservatieve Tea Party. Nu, op papier was ze geslaagd in mijn rokende-oren-test. Ze is een rechtse activist, en ik ben een linkse activist. En we gebruikten een aantal richtlijnen om ons gesprek beleefd te houden, je kan er ook gebruik van maken, omdat ik weet dat jullie allemaal 'een Ander' mee uit eten gaan nemen. Leg om te beginnen een doel vast: om een persoon te leren kennen uit een groep die je altijd negatief hebt gestereotypeerd. En dan, spreek voordat jullie samenkomen, een aantal basisregels af. Mijn Tea Party tafelgenoot en ik kwamen met deze afspraken: Niet overtuigen, verdedigen of onderbreken. Nieuwsgierig zijn, onderhoudend en realistisch zijn. En luisteren. Daar gingen we mee van start. En we gebruikten de volgende vragen: Deel enkele van je levenservaringen met mij. Welke kwesties zijn voor jou zeer belangrijk? En wat heb je altijd al willen vragen aan iemand van de andere kant? Mijn lunchpartner en ik verlieten elkaar met een aantal echt belangrijke inzichten, en ik ga er eentje aan jullie vertellen. Ik denk dat het relevant is voor elk probleem tussen mensen waar dan ook. Ik vroeg haar waarom haar kant zo'n schandelijke beschuldigingen en leugens over mijn kant rondstrooiden. "Wat?" wilde ze weten. "Alsof we een stelletje elitaire, moreel corrupte terroristenvriendjes zijn. " Nou was zij geschokt. Ze dacht dat mijn kant haar kant vaker hardhandig aanpakte, dat wij hen hersenloze, bewapende racisten noemden. En we waren allebei verbaasd over de etiketten die op geen van de mensen die we kenden, pasten. En aangezien we enig vertrouwen hadden opgebouwd, geloofden we in elkaars oprechtheid. We spraken af dat we in onze eigen gemeenschappen voor elkaar zouden opkomen als we getuige waren van het soort demoniserend gepraat dat kan kwetsen en tot paranoia verrotten om dan gebruikt te worden door randfiguren om te provoceren. Tegen het einde van onze lunch, waren we erkentelijk voor elkaars openheid. We hadden niet geprobeerd de andere te veranderen. Maar we hadden ook niet gedaan alsof onze verschillen gewoon weg zouden smelten na een lunch. In plaats daarvan hadden we samen de eerste stappen gezet, om voorbij onze reflexmatige reacties, naar de ubuntu plaats te gaan, die de enige plaats is waar oplossingen voor onze schijnbaar onoplosbare problemen zullen worden gevonden. Wie moet je uitnodigen voor de lunch? Volgende keer dat je jezelf betrapt op het demoniseren van de Ander, zal dat het signaal zijn. En wat er kan gebeuren bij je lunch? Zal de hemel opengaan en zal "We Are the World" beginnen te spelen in het restaurant? Waarschijnlijk niet. Omdat ubuntu werk traag is, en moeilijk. Het gaat erom dat twee mensen de pretentie laten vallen alweters te zijn. Het zijn twee mensen, twee krijgers, die hun wapens laten vallen om naar elkaar te reiken. Hier is hoe de grote Perzische dichter Rumi het uitdrukte: "Ver voorbij de ideeën over goed en fout, is een plek. Ik ontmoet jou daar." (Applaus)