Het lijkt erop dat in deze ruimte
zo'n 600 mensen aanwezig zijn,
maar eigenlijk zijn het er zo veel meer,
omdat in ieder van ons
een veelheid van persoonlijkheden zit.
Ik heb twee primaire persoonlijkheden
die in mij met elkaar in conflict zijn en met elkaar converseren
sinds ik een klein meisje was.
Ik noem ze "de mystieke"
en "de krijger."
Ik ben geboren in een familie
van politiek actieve,
intellectuele atheïsten.
In mijn familie hoorde je nogal eens de volgende mening:
Als je intelligent bent
kan je niet spiritueel zijn.
Ik was de uitzondering van de familie.
Ik was dit vreemde kleine kind
dat altijd diepe gesprekken wilde voeren
over de werelden die zouden kunnen bestaan,
voorbij degenen die we waarnemen met onze zintuigen.
Ik wilde weten of dat wat wij
als mensen zien
en horen en denken
een volledig en accuraat beeld
is van de werkelijkheid.
Dus op zoek naar antwoorden,
ging ik naar de katholieke mis.
Ik liep mijn buren achterna.
Ik las Sartre en Socrates.
En dan gebeurde er een prachtig iets
toen ik op de middelbare school zat:
spoelden Goeroes uit het Oosten
aan op de kusten van Amerika.
En ik zei tegen mezelf,
"Zo wil ik er een."
En sindsdien,
heb ik het mystieke pad bewandeld,
proberend verder te zien dan
dat wat Albert Einstein
"De optische illusie
van het alledaagse bewustzijn." noemde,
Wat bedoelde hij hiermee? Ik zal het je laten zien.
Neem een diepe ademteug
van deze heldere lucht in deze kamer.
Bekijk nu dit vreemde,
onderwater,
koraalrif-achtige ding.
Het is eigenlijk iemands luchtpijp.
En die gekleurde klodders
zijn microben
die in de lucht in deze kamer rondzweven,
nu, overal om ons heen.
Als we al blind zijn voor deze eenvoudige biologie,
stel je voor wat we dan missen
op het kleinste subatomaire niveau
en op de grootste kosmische niveaus.
Mijn jaren als mysticus
hebben mij bijna al mijn veronderstellingen
in vraag doen stellen.
Ze hebben een trotse ik-weet-het-ook-niet-allemaal van me gemaakt.
Als mijn mystieke deel
op deze manier blijft doorkwebbelen,
dan rolt de krijger met haar ogen.
Ze is begaan met
wat er gebeurt in deze wereld.
Ze is bezorgd.
Zegt ze, "Neem me niet kwalijk, ik ben boos,
en ik weet een paar dingen, waar wij ons
nu maar beter druk over kunnen maken. "
Mijn hele leven heb ik mij als een krijger
ingezet voor vrouwenzaken,
meegedaan aan politieke campagnes,
geijverd voor het milieu.
En het kan je een beetje gek maken,
om zowel de mysticus als de krijger
in een lichaam onderdak te verschaffen.
Ik heb me altijd al aangetrokken gevoeld
tot die zeldzame mensen
die er mee wegkomen,
die hun leven wijden aan de mensheid
met de moed van de krijger
en de genade van de mysticus -
mensen als Martin Luther King Jr
die schreef: "Ik kan nooit worden
wat ik zou moeten zijn,
totdat jij bent
wat je zou moeten zijn.
Dit ", schreef hij," is de onderling samenhangende structuur
van de werkelijkheid. "
Dan Moeder Teresa, een andere mystieke strijder,
die zei: "Het probleem met de wereld
is dat we de kring van onze familie
te klein tekenen."
En Nelson Mandela,
die leeft naar het Afrikaanse concept
van Ubuntu,
wat betekent dat ik je nodig heb
om mijzelf te zijn,
en jij me nodig hebt om jezelf te zijn.
Nu laten we graag allemaal
deze drie mystieke krijgers opdraven
alsof ze geboren waren
met het gen van heiligheid.
Maar in feite hebben we allemaal
dezelfde capaciteit om te doen wat zij doen,
en het is aan ons
om hun werk over te nemen.
Ik ben diep geschokt
door de manier waarop al onze culturen
bezig zijn met het demoniseren van 'de Ander'
door de stem die we geven
aan hen die verdeling zaaien onder ons.
Luister naar de titels
van enkele van deze meest verkopende boeken
aan beide kanten van de politieke scheidslijn
hier in de VS.
"Het Liberalisme is een Psychische Stoornis,"
"Rush Limbaugh is een Grote Dikke idioot"
"Punthoofen en Patriotten,"
"Discussiëren met Idioten."
Ze zijn zogezegd ironisch bedoeld,
maar ze zijn echt gevaarlijk.
Nu hier is een titel die je misschien bekend klinkt,
maar waarvan de auteur je zou kunnen verrassen:
"Vier en een half jaar van Strijd
Tegen Leugens, Domheid
en Lafheid. "
Wie schreef dat?
Dat was de eerste titel van Adolf Hitler
voor "Mein Kampf" - "Mijn Strijd" -
het boek dat de nazi-partij lanceerde.
De ergste periodes in de menselijke geschiedenis,
of het nu was in Cambodja of Duitsland
of Ruanda,
zo beginnen ze, met de ander negatief af te schilderen.
En dan verworden ze tot
gewelddadig extremisme.
Daarom wil ik een nieuw initiatief lanceren
om ons allemaal te helpen,
mijzelf inbegrepen,
om de tendens om de Ander
te demoniseren tegen te gaan.
En ik realiseer me dat we allemaal drukbezette mensen zijn,
dus maak je geen zorgen, je kan dit doen tijdens een lunchpauze.
Ik noem mijn initiatief,
"Neem de Ander mee uit eten."
Als je
een Republikein bent,
neem je een Democraat mee,
of als je een Democraat bent,
overweeg dan eens om
hetzelfde met een Republikein te doen.
Nu als het idee om een van deze mensen mee uit eten te nemen
je je eetlust laat verliezen,
stel ik voor dat je het dichterbij zoekt,
want er is geen tekort aan 'de Ander'
in je eigen buurt.
Misschien die persoon
die bidt in de moskee of de kerk of
de synagoge in de straat,
of iemand van de andere kant
in het abortusconflict;
of misschien je schoonbroer
die niet gelooft in de opwarming van de aarde -
iedereen wiens levensstijl je zou kunnen afschrikken,
of waarvan de ideeën
rook uit je oren doen komen
Een paar weken geleden ging ik lunchen
met een vrouw van de conservatieve Tea Party.
Nu, op papier was ze geslaagd in mijn rokende-oren-test.
Ze is een rechtse activist,
en ik ben een linkse activist.
En we gebruikten een aantal richtlijnen
om ons gesprek beleefd te houden,
je kan er ook gebruik van maken,
omdat ik weet dat jullie allemaal
'een Ander' mee uit eten gaan nemen.
Leg om te beginnen een doel vast:
om een persoon te leren kennen
uit een groep die je altijd negatief hebt gestereotypeerd.
En dan, spreek voordat jullie samenkomen,
een aantal basisregels af.
Mijn Tea Party tafelgenoot en ik
kwamen met deze afspraken:
Niet overtuigen, verdedigen
of onderbreken.
Nieuwsgierig zijn,
onderhoudend en realistisch zijn.
En luisteren.
Daar gingen we mee van start.
En we gebruikten de volgende vragen:
Deel enkele van je levenservaringen met mij.
Welke kwesties
zijn voor jou zeer belangrijk?
En wat heb je altijd al willen vragen
aan iemand van de andere kant?
Mijn lunchpartner en ik
verlieten elkaar met een aantal echt belangrijke inzichten,
en ik ga er eentje aan jullie vertellen.
Ik denk dat het relevant is
voor elk probleem
tussen mensen waar dan ook.
Ik vroeg haar waarom haar kant
zo'n schandelijke beschuldigingen
en leugens over mijn kant rondstrooiden.
"Wat?" wilde ze weten.
"Alsof we een stelletje
elitaire,
moreel corrupte terroristenvriendjes zijn. "
Nou was zij geschokt.
Ze dacht dat mijn kant
haar kant vaker hardhandig aanpakte,
dat wij hen hersenloze,
bewapende racisten noemden.
En we waren allebei verbaasd
over de etiketten die op
geen van de mensen die
we kenden, pasten.
En aangezien we enig vertrouwen hadden opgebouwd,
geloofden we in elkaars oprechtheid.
We spraken af dat we in onze eigen gemeenschappen
voor elkaar zouden opkomen als we getuige waren
van het soort demoniserend gepraat
dat kan kwetsen en
tot paranoia verrotten
om dan gebruikt te worden door randfiguren
om te provoceren.
Tegen het einde van onze lunch,
waren we erkentelijk voor elkaars openheid.
We hadden niet geprobeerd de andere te veranderen.
Maar we hadden ook niet gedaan alsof
onze verschillen gewoon weg zouden smelten
na een lunch.
In plaats daarvan hadden we samen
de eerste stappen gezet,
om voorbij onze reflexmatige reacties,
naar de ubuntu plaats te gaan,
die de enige plaats is
waar oplossingen
voor onze schijnbaar onoplosbare problemen
zullen worden gevonden.
Wie moet je uitnodigen voor de lunch?
Volgende keer dat je jezelf betrapt
op het demoniseren van de Ander,
zal dat het signaal zijn.
En wat er kan gebeuren bij je lunch?
Zal de hemel opengaan
en zal "We Are the World" beginnen te spelen in het restaurant?
Waarschijnlijk niet.
Omdat ubuntu werk traag is,
en moeilijk.
Het gaat erom dat twee mensen
de pretentie laten vallen
alweters te zijn.
Het zijn twee mensen,
twee krijgers,
die hun wapens laten vallen
om naar elkaar te reiken.
Hier is hoe de grote Perzische dichter Rumi het uitdrukte:
"Ver voorbij de ideeën
over goed en fout,
is een plek.
Ik ontmoet jou daar."
(Applaus)