Andrew Forrest: Plastic. Zo simpel. Ons onvermogen om het te gebruiken als een enorm energetisch product en dat we het gewoon weggooien. AF: Dit is in de Filippijnen en een heleboel rivieren, dames en heren, zien er net zo uit. Dit is in de Filippijnen. Zo is het in heel Zuidoost-Azië. AF: Nee, dat zien we nog niet. Bij Ellen MacArthur Foundation zitten een hoop goede wetenschappers waarmee we een tijdje hebben samengewerkt. Ik heb hun werk helemaal geverifieerd. Ze zeggen dat er één ton plastic, Chris, voor elke drie ton vis zal zijn, niet tegen 2050 -- en ik word echt ongeduldig met mensen die praten over 2050 -- maar tegen 2025. Dat is om de hoek. Dat is gewoon hier en nu. Je hebt echt geen ton plastic nodig om het zeeleven volledig uit te roeien. Met minder dan dat gaat dat ook prima. Dus moeten we er direct mee stoppen. We hebben geen tijd meer. CA: Dat is het fundamentele probleem, de prijs voor het recyclen van plastic ligt meestal hoger dan de prijs om het van nieuwe olie te maken. Dat is het fundamentele probleem. AF: Over de hele wereld. Omdat de technologie zo goedkoop is, kan je ze inzetten bij afvalhopen, in grote hotels, vuilstortplaatsen, overal, en hars maken van die afval. (Applaus) Je sprak met andere bedrijven, zoals de Coca-Cola’s van deze wereld, die bereid zijn om een hogere prijs te betalen, ze willen een hogere prijs betalen, zolang het eerlijk verloopt. Chris Anderson: Je bent al een paar jaar door dit probleem geobsedeerd. Wat is het probleem, in je eigen woorden? CA: We zien overal verspilling. Extreem gesteld, ziet het er een beetje zo uit. Waar werd deze foto genomen? CA: Plastic wordt in de rivieren gegooid en van daar gaat het uiteraard de zee in. We zien het duidelijk op de stranden, maar dat is niet eens je voornaamste zorg. Het gaat eigenlijk om er wat in zee gebeurt. Zeg daar eens wat over. AF: OK, dus kijk. Dank je, Chris. Ongeveer vier jaar geleden kreeg ik een stapelgek idee en besloot om aan een doctoraat in mariene ecologie te beginnen. Het enge eraan was dat ik zeker leerde over het leven in zee, maar ik leerde meer over de dood in zee en het enorme ecologische afsterven van vis, het mariene leven, zeezoogdieren, met een biologie bijna als de onze, waarvan er miljoenen, zo niet ontelbare biljoenen, afsterven door het plastic. CA: Mensen vinden plastic lelijk, maar stabiel. Toch? Je gooit iets in de oceaan met het idee, "Hè, daar gebeurt verder niks mee. Kan toch geen kwaad, hè?" AF: Kijk, Chris, het is een geweldig product voor de economie. Maar wel de ergst mogelijke stof voor het milieu. Het ergste aan plastics is dat als ze in het milieu geraken, ze uiteenvallen. Ze houden nooit op met plastic te zijn. Ze breken af in steeds kleiner en kleiner wordende deeltjes en het begint ons nu te dagen, Chris, wat we in de mariene ecologie al een paar jaar weten, dat het ook mensen gaat treffen. We weten nu dat nanoplastics, die zeer kleine deeltjes plastic, met hun negatieve lading dwars door de poriën van de huid kunnen gaan. Dat is niet eens het slechte nieuws. Het slechte nieuws is dat ze dwars door de bloed-hersenbarrière gaan, die beschermende coating om je hersenen te beschermen. Je hersenen zijn een amorfe, natte massa met veel kleine elektrische ladingen. Breng daar een negatief deeltje in -- in het bijzonder een negatief deeltje met pathogenen -- die negatieve lading trekt dingen met positieve ladingen aan, zoals pathogenen, toxinen, kwik, lood. Dat is de nieuwe wetenschap die we in de komende 12 maanden gaan zien. CA: Ik dacht dat je me al had verteld dat er al zo’n 600 plastic zakken voor elke vis van ongeveer die grootte in zee aanwezig zijn. Ze breken af, er komen er steeds meer en we beginnen de gevolgen ervan nog niet eens te zien. CA: OK, je hebt een idee om hier een eind aan te maken. Je kwam daar niet op als milieu-activist, zou ik zeggen, maar als een zakenman, als een ondernemer die zijn hele leven nagedacht heeft over de wereldwijde economische systemen en hoe ze werken. En als ik het goed begrijp, steunt je idee op helden die er ongeveer zo uitzien. Wat is haar beroep? AF: Ze is een voddenraapster, Chris, en er waren 15, 20 miljoen voddenraapsters zoals zij, totdat China stopte met ieders afval op te nemen en de prijs van plastic, hoe laag hij ook was, instortte. Dat leidde tot mensen zoals zij, die nu -- ze is een kind, een schoolkind. Ze zou op school moeten zitten. Dat kan je wel bijna slavernij noemen. Mijn dochter Grace en ik ontmoetten honderden mensen zoals zij. CA: En zo zijn er ook miljoenen volwassenen over de hele wereld, en in sommige sectoren zorgen die ervoor dat we, bijvoorbeeld, niet veel metaalafval tegenkomen in de wereld. AF: Ja, precies. Dat kleine meisje is in feite de held van het milieu. Ze beconcurreert een enorme petrochemische fabriek even verderop, een petrochemische fabriek van 3,5 miljard dollar. Dat is het probleem. Er zit meer olie en gas in plastic en stortplaatsen dan in de hele olie- en gasbronnen van de Verenigde Staten. Dus is zij de held. Zo ziet zo’n stortplaats eruit, dames en heren, olie en gas in vaste vorm. CA: Er zit een enorme waarde in opgesloten waarmee voddenrapers van over de wereld hun boterham zouden kunnen verdienen. Maar waarom kunnen ze dat niet? AF: Omdat we te maken hebben met het feit dat de prijs van plastic uit fossiele brandstoffen net iets te laag is om recyclen van plastic uit plastic economisch en winstgevend te maken. Alle plastic bevat bouwstenen uit olie en gas. Plastics zijn 100 procent polymeer, die weer 100 procent olie en gas zijn. En je weet dat we in de wereld genoeg plastic hebben voor al onze behoeften. En als we niet zorgen dat plastic recyclen goedkoper wordt dan plastic maken uit fossiele brandstoffen, dan blijft de wereld natuurlijk hangen aan plastic uit fossiele brandstoffen. AF: Dus moeten we de regels hier een beetje aanpassen, Chris. Ik ben een grondstoffenprofessional. Ik weet dat er vroeger overal schroot, afvalijzer en stukjes koper lagen, vooral dan in de derde wereld. De mensen gingen beseffen dat ze waarde hadden. Het zijn eigenlijk artikelen van waarde, geen afval. Nu zijn de dorpen, de steden en de straten schoon, je valt er niet meer over het koper- of ijzerafval, want het is een artikel van waarde, het wordt gerecycled. CA: Hoe wil jij dat veranderen voor plastics? AF: OK, Chris, voor het grootste deel van dat doctoraat deed ik aan onderzoek. Het voordeel van een geslaagde ondernemer is dat mensen je willen zien. Andere ondernemers, zelfs als je een beetje een showexemplaar bent waarmee ze willen kennismaken, zullen zeggen: "OK, we gaan allemaal naar Twiggy Forrest." En zodra je daar bent, kan je ze ondervragen. Ik heb de meeste olie-, gas- en levensmiddelenbedrijven ter wereld bezocht en er is een echte wil om te veranderen. Er zijn wel een paar dinosauriërs die hopen dat het goed gaat en niets doen, maar toch is de wil er wel. Ik legde uit dat de zeven en een half miljard mensen in de wereld het echt niet verdienen dat hun omgeving verdrinkt in plastic en het leven in hun oceanen uitsterft als gevolg van plastic. Onderaan die keten vind je de tienduizenden merken waarvan wij allen die hopen producten kopen, maar er zijn slechts een honderdtal grote harsproducenten, grote petrochemische fabrieken, die al die plastic voor eenmalig gebruik uitspuwen. CA: Dus honderd bedrijven zitten aan de basis van die 'voedselketen'. AF: Ja. CA: Wat wil je dan dat die honderd bedrijven gaan doen? AF: Ze moeten gewoon de waarde verhogen van de plasticbouwstenen van olie en gas, wat ik noem het ‘slechte plastic’, verhoog daar de waarde van, zodat wanneer het zich verspreid via de merken en naar ons, de klanten, we nauwelijks iets zullen merken van de prijstoename van onze koffiekop, Coke, Pepsi of wat dan ook. CA: Iets als één cent extra? AF: Minder. Een kwart cent, een halve cent. Het zal absoluut minimaal zijn. Maar het maakt dat elk stukje plastic ter wereld een artikel van waarde wordt. Waar het afvalprobleem het ergste is, zeg maar Zuidoost-Azië, India, gaat dat het meeste voordeel bieden. CA: OK, het voelt alsof er twee kanten aan zijn. Een ervan is: als ze er meer geld voor vragen, maar dat teveel eruit halen en het investeren -- in wat? -- een fonds dat wordt beheerd door iemand om dit probleem van –- wat? -- aan te pakken? Waarvoor dient dan dat extra aangerekend geld? AF: Als ik aan echt grote bedrijven zeg: "Kijk, ik wil dat jullie veranderen en wel echt snel veranderen", zullen ze me verveeld aankijken, totdat ik zeg: "Het is goed voor de zaken." "OK, nu heb je mijn aandacht, Andrew." Dus zeg ik: "Goed, jullie moeten een bijdrage leveren aan een overgangsfonds voor milieu en industrie. Binnen twee, drie jaar kan de hele wereldwijde plasticindustrie overstappen van het winnen van bouwstenen uit fossiele brandstoffen naar het winnen van de bouwstenen uit plastic. De technologie bestaat. Ze is bewezen." Ik heb twee miljardenindustrieën vanuit het niets opgestart en aangetoond dat de techniek kan worden opgeschaald. Ik zie minstens een dozijn technologieën om alle soorten plastic te verwerken. Zodra die technologieën een economische marge hebben, en dit geeft ze dat, zal het mondiale publiek al zijn plastic betrekken uit bestaande plastics. CA: Dus elke verkoop van nieuw plastic draagt geld bij aan een fonds dat wordt gebruikt om de industrie over te schakelen en gaat betalen voor dingen zoals opruimen en andere zaken. AF: Absoluut. CA: Het heeft het ongelooflijke neveneffect, misschien het belangrijkste voordeel, dat het een markt creëert. Het zorgt dat er een enorme handel in recyclebare plastic op gang komt die miljoenen mensen ter wereld kan helpen om de kost te verdienen door het te verzamelen ervan. AF: Ja, precies. Het enige wat je doet: plastic uit fossiele brandstoffen is zoveel waard en gerecyclede plastic is zoveel waard, en dat verander je. Dus is gerecycled plastic goedkoper. Dit vind ik hieraan het leukste, Chris. We storten 300 à 350 miljoen ton plastic in het milieu. Volgens de eigen berekeningen van de olie- en gasbedrijven gaat dat aangroeien tot 500 miljoen ton. Dat is een aangroeiend probleem. Maar elke ton ervan is polymeer. Polymeer kost 1000 tot 1500 dollar/ton. Dat is een half biljoen dollar dat ondernemerschap zou kunnen aanwakkeren en banen, kansen en overal middelen van bestaan creëren, vooral dan in de armste streken. En toch gooien we het weg. CA: Dit zou grote bedrijven laten investeren in recyclingbedrijven, letterlijk over de hele wereld -- CA: Nu ben je een filantroop en je wil hier eigen vermogen in investeren. Welke rol speelt filantropie in dit project? AF: Ik denk dat we 40 à 50 miljoen dollar nodig hebben om het op gang te brengen en dan moet er ook absolute transparantie zijn zodat iedereen kan zien wat er gaande is. Vanaf de harsproducenten tot de producten voor de consument krijgt iedereen te zien wie het spel meespeelt, wie de aarde beschermt, en wie het niet kan schelen. Het zal wekelijks zowat één miljoen dollar kosten, en we gaan dat voor vijf jaar onderschrijven. De totale bijdrage is ongeveer 300 miljoen US dollar. CA: Wow. Nu -- AF: Ja, dat is eerlijk. Coca-Cola zou het niet leuk vinden dat Pepsi meedeed, tenzij de hele wereld wist dat Pepsi niet meedeed. Dan gaven ze er niet om. Door die transparantie van de markt, waarbij, als mensen proberen het systeem te bedriegen, de markt het kan zien, de consument het kan zien. De consument wil hierin een rol spelen. Zeven en een half miljard mensen willen niet dat 100 bedrijven hun wereld om zeep helpen. CA: Je vertelde ons wat de bedrijven kunnen doen en wat jij wil doen. Wat kunnen de toehoorders doen? AF: Ik zou willen dat wij allen over de hele wereld naar de website ‘noplasticwaste.org’ gaan. Je neemt contact op met de 100 harsproducenten in jouw regio. Je moet er ten minste één hebben bij je e-mail-, Twitter- of telefooncontacten en je laat hen weten dat je wil dat ze een bijdrage leveren aan een fonds -- dat de industrie of de Wereldbank kan beheren, het brengt tientallen miljarden dollars per jaar op -- zodat jij de industrie de overgang kan laten maken om alle plastic uit plastic en niet uit fossiele brandstof te maken. Willen we niet. Dat is slecht. Dit is goed. En het kan de omgeving schoonmaken. We hebben dan genoeg kapitaal, tientallen miljarden dollars, Chris, per jaar voor het opruimen van de omgeving. CA: Je zit in het recyclingbedrijf. Is dit geen belangenconflict voor jou of is het eerder een buitenkans voor je? AF: Ja, ik zit in het ijzerertsbedrijf en ik concurreer met de schroothandel, en daarom liggen er geen resten schroot om over te struikelen en je teen aan te snijden: omdat het wordt verzameld. CA: Dit is niet je excuus voor de instap in het plasticrecyclingbedrijf. AF: Nee, ik ga deze actie toejuichen. Dit wordt het internet van plasticafval. Dit gaat een hausse-industrie worden over de hele wereld en vooral waar de meeste armoede is, want daar is ook het meeste afval en dat is de bron. Dus ga ik het toejuichen en een stapje terugzetten. CA: We zijn in een tijdperk waar zo veel mensen over de hele wereld hunkeren naar een nieuwe, regeneratieve economie om deze grote productieketens, deze grote industrieën, fundamenteel te transformeren. Het lijkt mij een gigantisch idee en je gaat een heleboel mensen nodig hebben die je aanmoedigen om dat te realiseren. Bedankt om dit met ons te delen. AF: Dank je zeer. Dank je, Chris. (Applaus)