WEBVTT

00:00:00.824 --> 00:00:04.517
ผมทำหน้าที่ผู้รับผิดชอบเคสผู้ป่วยฉุกเฉิน
มาเป็นเวลา 7 ปี ในนิวยอร์ก

00:00:04.517 --> 00:00:06.359
ผมเป็นผู้รับผู้ป่วยรายแรก 
ในเหตุการณ์หลายต่อหลายครั้ง

00:00:06.359 --> 00:00:09.677
ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ต่างๆ
หรือ ผู้บาดเจ็บจากพายุเฮอร์ริเคนแซนดี้

NOTE Paragraph

00:00:09.677 --> 00:00:11.421
ถ้าคุณเป็นเหมือนคนอีกหลายๆคน

00:00:11.421 --> 00:00:13.389
ความตาย อาจเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

00:00:13.389 --> 00:00:14.810
บางคนรู้ว่ามันกำลังจะมาถึง

00:00:14.810 --> 00:00:16.809
บางคนก็ไม่รู้

00:00:16.809 --> 00:00:18.913
มีเอกสารทางการแพทย์ที่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก
ชิ้นหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่อง

00:00:18.913 --> 00:00:20.859
ความตายที่กำลังจะมาถึง

00:00:20.859 --> 00:00:22.186
เราจะเรียกว่า มันเป็นโรคชนิดหนึ่งก็ได้

00:00:22.186 --> 00:00:23.919
ในฐานะผู้ให้การรักษา ผมถูกฝึกให้

00:00:23.919 --> 00:00:25.741
ทำการรักษาโรค หรืออาการเหล่านี้
เช่นเดียวกับโรคและอาการอื่นๆ

00:00:25.741 --> 00:00:27.282
ดังนั้น เมื่อคนไข้ที่มีอาการหัวใจวาย
มองมาที่ผม

00:00:27.282 --> 00:00:29.510
แล้วถามว่า 
"ตอนนี้ ฉัน/ผม กำลังจะตายใช่ไหม"

00:00:29.510 --> 00:00:33.236
เราถูกฝึกให้ประเมินสถานการณ์ของคนไข้

NOTE Paragraph

00:00:33.236 --> 00:00:35.382
และตลอดเวลาที่ผมทำอาชีพนี้ 
ผมต้องให้คำตอบ

00:00:35.382 --> 00:00:37.328
กับคนไข้มากมาย ในสถานการณ์

00:00:37.328 --> 00:00:38.965
ที่ผู้ป่วยเหลือเวลาในชีวิตอีกไม่กี่นาที

00:00:38.965 --> 00:00:42.090
และผมไม่สามารถที่จะช่วยอะไรพวกเขาได้อีก

00:00:42.090 --> 00:00:44.876
เมื่อมาถึงจุดนี้ ผมมีอยู่สองทางเลือก

00:00:44.876 --> 00:00:48.588
ผมจะบอกกับคนไข้ว่าเขากำลังจะตาย

00:00:48.588 --> 00:00:51.615
หรือผมจะโกหกพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสบายใจ

00:00:51.615 --> 00:00:53.808
ในช่วงแรกที่ผมทำอาชีพนี้ 
เมื่อผมเจอกับทางเลือกสองทาง

00:00:53.808 --> 00:00:55.366
ผมเลือกที่จะโกหก

00:00:55.366 --> 00:00:57.295
ผมกลัว

00:00:57.295 --> 00:00:59.635
ผมกลัวว่า ถ้าผมบอกความจริง

00:00:59.635 --> 00:01:02.976
พวกเขาจะเสียชีวิตไปพร้อมกับความกลัว

00:01:02.976 --> 00:01:06.182
และพยายามตะเกียกตะกาย
ในวาระสุดท้ายของชีวิต

NOTE Paragraph

00:01:06.182 --> 00:01:08.950
ความคิดของผมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เพราะเหตุการณ์หนึ่ง

00:01:08.950 --> 00:01:11.799
เมื่อห้าปีที่แล้ว ผมได้รับคนไข้ที่ประสบอุบัติเหตุ
จากรถจักรยานยนต์

00:01:11.799 --> 00:01:14.601
ผู้ขับขี่บาดเจ็บสาหัสมาก สาหัสมากจริงๆ

00:01:14.601 --> 00:01:17.432
แล้วในขณะที่ผมทำการตรวจ ผมก็พบว่า 
ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว

00:01:17.432 --> 00:01:19.399
ไม่มีอะไรจะช่วยเขาได้

00:01:19.399 --> 00:01:22.664
และเช่นเดียวกับในกรณีอื่นๆอีกมากมาย
เขามองตาผม

00:01:22.664 --> 00:01:27.076
และถามคำถามนั้น
"ผมกำลังจะตายใช่มั้ย"

00:01:27.076 --> 00:01:30.582
ในขณะนั้นเอง ผมตัดสินใจต่างออกไป

00:01:30.582 --> 00:01:33.462
ผมตัดสินใจบอกความจริงกับเขา

00:01:33.462 --> 00:01:36.556
ผมตัดสินใจบอกกับเขาว่า ใช่ เขากำลังจะตาย

00:01:36.556 --> 00:01:39.820
และผมไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้

00:01:39.820 --> 00:01:43.596
ปฏิกริยาของเขา ทำให้ผมประหลาดใจ
มาจนถึงทุกวันนี้

00:01:43.596 --> 00:01:45.501
เขาเอนตัวลง และมีสีหน้า

00:01:45.501 --> 00:01:47.927
ที่แสดงถึงการยอมรับชะตากรรม

00:01:47.927 --> 00:01:49.630
เขาไม่ได้หวาดกลัว 
หรือหวาดหวั่นต่อความตาย

00:01:49.630 --> 00:01:52.010
อย่างที่ผมกลัวว่าเขาจะเป็น

00:01:52.010 --> 00:01:55.222
เขานอนอยู่อย่างนั้น และเมื่อผมมองตาเขา

00:01:55.222 --> 00:01:57.950
ผมมองเห็นการยอมรับอย่างสงบ

00:01:57.950 --> 00:01:59.688
ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ผมก็ตัดสินใจ

00:01:59.688 --> 00:02:04.402
ว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของผม ที่จะทำให้
ผู้ที่กำลังจะเสียชีวิตสบายใจ ด้วยคำโกหก

00:02:04.402 --> 00:02:07.147
หลังจากนั้นผมได้รับผิดชอบคนไข้อีกหลายราย

00:02:07.147 --> 00:02:09.655
ซึ่งอยู่ในวาระสุดท้าย

00:02:09.655 --> 00:02:11.511
และผมไม่สามารถช่วยอะไรพวกเขาได้อีกแล้ว

00:02:11.511 --> 00:02:13.150
คนไข้ส่วนใหญ่ เกือบทุกราย

00:02:13.150 --> 00:02:16.484
มีปฏิกริยาต่อความเป็นจริงคล้ายๆกัน

00:02:16.484 --> 00:02:18.550
คือพวกเขายอมรับความจริงอย่างสงบ

00:02:18.550 --> 00:02:20.972
แต่ที่จริงแล้ว มีลักษณะที่เหมือนกัน
อยู่สามแบบ

00:02:20.972 --> 00:02:25.247
ที่ผมสังเกตได้จากเกือบทุกคน

NOTE Paragraph

00:02:25.247 --> 00:02:28.903
ลักษณะแรกที่มักจะทำให้ผมประหลาดใจ

00:02:28.903 --> 00:02:32.840
ไม่ว่าคนไข้จะมีความเชื่อทางศาสนา 
หรือมาจากวัฒนธรรมใด

00:02:32.840 --> 00:02:35.675
พวกเขาล้วนต้องการการให้อภัย

00:02:35.675 --> 00:02:37.221
ไม่ว่าเราจะเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า บาป

00:02:37.221 --> 00:02:40.090
หรืออาจเรียกว่าเป็นความรู้สึกเสียใจ เสียดาย

00:02:40.090 --> 00:02:42.503
ความรู้สึกผิด เป็นอะไรที่สากล

00:02:42.503 --> 00:02:43.899
ผมเคยได้ดูแลสุภาพบุรุษสูงวัยท่านหนึ่ง

00:02:43.899 --> 00:02:46.317
ซึ่งมีอาการหัวใจวายอย่างเฉียบพลัน

00:02:46.317 --> 00:02:48.443
ในขณะที่ผมกำลังเตรียมตัว และเตรียมอุปกรณ์

00:02:48.443 --> 00:02:51.368
สำหรับการบีบตัวของหัวใจของเขา

00:02:51.368 --> 00:02:55.721
ผมเริ่มเกริ่นให้เขาทราบถึง 
อนาคตที่อาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ของเขา

00:02:55.721 --> 00:02:58.719
เขาทราบได้จากน้ำเสียง 
และลักษณะท่าทางของผม

00:02:58.719 --> 00:03:01.385
และในขณะที่ผมกำลังติดแผ่นวัดคลื่นหัวใจ
ลงบนหน้าอกของเขา

00:03:01.385 --> 00:03:03.289
เพื่อเตรียมรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

00:03:03.289 --> 00:03:05.817
เขามองตาผม แล้วพูดว่า

00:03:05.817 --> 00:03:08.517
"ผมน่าจะใช้เวลา กับลูกหลานให้มากกว่านี้"

00:03:08.517 --> 00:03:11.588
"ผมไม่น่าจะเห็นแก่ตัว 
เอาเวลาไว้ทำอะไรเป็นส่วนตัวเลย"

00:03:11.588 --> 00:03:13.920
เมื่อพวกเขาเผชิญกับความตาย

00:03:13.920 --> 00:03:16.854
สิ่งที่พวกเขาต้องการคือการให้อภัย

NOTE Paragraph

00:03:16.854 --> 00:03:18.742
ลักษณะประการที่สอง ที่ผมสังเกตพบ

00:03:18.742 --> 00:03:21.030
คือความต้องการเป็นที่จดจำ

00:03:21.030 --> 00:03:23.287
ไม่ว่าจะโดยผม

00:03:23.287 --> 00:03:25.001
หรือผู้คนที่พวกเขารัก พวกเขาต้องการทราบว่า

00:03:25.001 --> 00:03:27.150
พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปในความทรงจำ

00:03:27.150 --> 00:03:29.474
พวกเราทุกคน มีความต้องการที่จะเป็นอมตะ

00:03:29.474 --> 00:03:32.118
พวกเขาต้องการอยู่ในหัวใจ 
และในความคิดของคนที่พวกเขารัก

00:03:32.118 --> 00:03:35.391
หรือในความทรงจำของผม ลูกทีมของผม 
หรือใครก็ตามที่อยู่รายล้อม

00:03:35.391 --> 00:03:38.282
นับครั้งไม่ถ้วนครับ ที่คนไข้มองตาผม

00:03:38.282 --> 00:03:42.220
แล้วถามว่า "คุณจะจำผมได้ไหม"

NOTE Paragraph

00:03:42.220 --> 00:03:44.672
และลักษณะประการสุดท้าย ที่ผมสังเกตพบ

00:03:44.672 --> 00:03:47.900
ซึ่งสะเทือนใจ และสั่นคลอนผมได้มากที่สุด

00:03:47.900 --> 00:03:51.440
คือการที่ผู้ที่กำลังจะเสียชีวิต ต้องการคำยืนยันว่า
พวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย

00:03:51.440 --> 00:03:54.222
พวกเขาต้องการทราบว่า พวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตไป
อย่างเปล่าประโยชน์

00:03:54.222 --> 00:03:57.170
เพื่อทำเรื่องไร้สาระต่างๆ

NOTE Paragraph

00:03:57.170 --> 00:04:00.319
นี่เป็นเหตุการณ์ที่ผมพบเจอ 
ในช่วงต้นๆ ของการทำอาชีพนี้

00:04:00.319 --> 00:04:02.408
ผมถูกเรียกให้ออกไปปฏิบัติหน้าที่

00:04:02.408 --> 00:04:04.332
คนไข้เป็นผู้หญิงในวัย 50 ปลายๆ

00:04:04.332 --> 00:04:06.390
เธอถูกอัดอยู่ในรถ ซึ่งถูกชนอย่างแรง

00:04:06.390 --> 00:04:10.068
จากทั้งสองข้างหลังจากหมุน
เนื่องจากลื่นไถล ที่ความเร็วสูง

00:04:10.068 --> 00:04:12.500
เธออาการสาหัส สาหัสมากๆ

00:04:12.500 --> 00:04:14.740
ในขณะที่พนักงานดับเพลิงกำลังพยายาม
เคลื่อนย้ายเธอออกจากรถ

00:04:14.740 --> 00:04:17.707
ผมก็ปีนลงไปเพื่อเริ่มให้การดูแลเธอ

00:04:17.707 --> 00:04:20.767
ในขณะที่ผมกำลังพูดคุยกับเธออยู่
เธอพูดกับผมว่า

00:04:20.767 --> 00:04:23.980
"ยังมีอะไรอีกมากมาย ที่ฉันอยากทำในชีวิต"

00:04:23.980 --> 00:04:27.832
เธอรู้สึกว่า เธอยังไม่ได้ทำอะไรบางอย่าง
ให้โลกจดจำ

00:04:27.832 --> 00:04:29.789
หลังจากที่เราคุยกันต่อไป ผมได้ทราบว่า

00:04:29.789 --> 00:04:32.197
เธอเป็นคุณแม่ ที่อุปการะเด็กกำพร้าสองคน

00:04:32.197 --> 00:04:35.312
ซึ่งกำลังจะเข้าเรียนเพื่อเป็นแพทย์

00:04:35.312 --> 00:04:37.382
เธอทำให้ เด็กสองคน

00:04:37.382 --> 00:04:40.100
ได้รับโอกาสในชีวิต ที่พวกเขาอาจจะไม่ได้รับ

00:04:40.100 --> 00:04:42.321
และพวกเขาก็จะมีอนาคต ที่จะได้ช่วยเหลือ
ชีวิตของคนอื่นๆต่อไป

00:04:42.321 --> 00:04:44.683
ในฐานะแพทย์

00:04:44.683 --> 00:04:46.472
สุดท้ายแล้วเราใช้เวลาถึง 45 นาที

00:04:46.472 --> 00:04:48.339
ในการเคลื่อนย้ายเธอออกจากซากรถ

00:04:48.339 --> 00:04:52.569
และเธอสิ้นใจ
ก่อนที่เราจะสามารถพาเธอออกมาได้

NOTE Paragraph

00:04:52.569 --> 00:04:54.661
ผมเชื่อว่า สิ่งที่เรามักจะเห็นในภาพยนตร์

00:04:54.661 --> 00:04:55.945
เมื่อเราต้องเผชิญกับวาระสุดท้ายของชีวิต

00:04:55.945 --> 00:04:58.857
ความหวาดกลัว ความน่าหวั่นวิตกเหล่านั้น

00:04:58.857 --> 00:05:01.535
ผมได้พบความเป็นจริงที่ว่า
ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร

00:05:01.535 --> 00:05:04.448
ในท้ายที่สุุด ทุกคนจะยอมรับได้อย่างสงบ

00:05:04.448 --> 00:05:08.140
และผมพบว่า สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งเล็กน้อย

00:05:08.140 --> 00:05:11.704
แม้แต่สิ่งเล็กน้อยที่สุด ที่คุณได้ทำให้แก่โลก

00:05:11.704 --> 00:05:14.633
ก็อาจเป็นสิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกเป็นสุขสงบได้
ในวาระสุดท้ายของชีวิต

NOTE Paragraph

00:05:14.633 --> 00:05:16.665
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:05:16.665 --> 00:05:20.319
(เสียงปรบมือ)