1
00:00:00,824 --> 00:00:04,517
ผมทำหน้าที่ผู้รับผิดชอบเคสผู้ป่วยฉุกเฉิน
มาเป็นเวลา 7 ปี ในนิวยอร์ก

2
00:00:04,517 --> 00:00:06,359
ผมเป็นผู้รับผู้ป่วยรายแรก 
ในเหตุการณ์หลายต่อหลายครั้ง

3
00:00:06,359 --> 00:00:09,677
ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ต่างๆ
หรือ ผู้บาดเจ็บจากพายุเฮอร์ริเคนแซนดี้

4
00:00:09,677 --> 00:00:11,421
ถ้าคุณเป็นเหมือนคนอีกหลายๆคน

5
00:00:11,421 --> 00:00:13,389
ความตาย อาจเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

6
00:00:13,389 --> 00:00:14,810
บางคนรู้ว่ามันกำลังจะมาถึง

7
00:00:14,810 --> 00:00:16,809
บางคนก็ไม่รู้

8
00:00:16,809 --> 00:00:18,913
มีเอกสารทางการแพทย์ที่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก
ชิ้นหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่อง

9
00:00:18,913 --> 00:00:20,859
ความตายที่กำลังจะมาถึง

10
00:00:20,859 --> 00:00:22,186
เราจะเรียกว่า มันเป็นโรคชนิดหนึ่งก็ได้

11
00:00:22,186 --> 00:00:23,919
ในฐานะผู้ให้การรักษา ผมถูกฝึกให้

12
00:00:23,919 --> 00:00:25,741
ทำการรักษาโรค หรืออาการเหล่านี้
เช่นเดียวกับโรคและอาการอื่นๆ

13
00:00:25,741 --> 00:00:27,282
ดังนั้น เมื่อคนไข้ที่มีอาการหัวใจวาย
มองมาที่ผม

14
00:00:27,282 --> 00:00:29,510
แล้วถามว่า 
"ตอนนี้ ฉัน/ผม กำลังจะตายใช่ไหม"

15
00:00:29,510 --> 00:00:33,236
เราถูกฝึกให้ประเมินสถานการณ์ของคนไข้

16
00:00:33,236 --> 00:00:35,382
และตลอดเวลาที่ผมทำอาชีพนี้ 
ผมต้องให้คำตอบ

17
00:00:35,382 --> 00:00:37,328
กับคนไข้มากมาย ในสถานการณ์

18
00:00:37,328 --> 00:00:38,965
ที่ผู้ป่วยเหลือเวลาในชีวิตอีกไม่กี่นาที

19
00:00:38,965 --> 00:00:42,090
และผมไม่สามารถที่จะช่วยอะไรพวกเขาได้อีก

20
00:00:42,090 --> 00:00:44,876
เมื่อมาถึงจุดนี้ ผมมีอยู่สองทางเลือก

21
00:00:44,876 --> 00:00:48,588
ผมจะบอกกับคนไข้ว่าเขากำลังจะตาย

22
00:00:48,588 --> 00:00:51,615
หรือผมจะโกหกพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสบายใจ

23
00:00:51,615 --> 00:00:53,808
ในช่วงแรกที่ผมทำอาชีพนี้ 
เมื่อผมเจอกับทางเลือกสองทาง

24
00:00:53,808 --> 00:00:55,366
ผมเลือกที่จะโกหก

25
00:00:55,366 --> 00:00:57,295
ผมกลัว

26
00:00:57,295 --> 00:00:59,635
ผมกลัวว่า ถ้าผมบอกความจริง

27
00:00:59,635 --> 00:01:02,976
พวกเขาจะเสียชีวิตไปพร้อมกับความกลัว

28
00:01:02,976 --> 00:01:06,182
และพยายามตะเกียกตะกาย
ในวาระสุดท้ายของชีวิต

29
00:01:06,182 --> 00:01:08,950
ความคิดของผมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เพราะเหตุการณ์หนึ่ง

30
00:01:08,950 --> 00:01:11,799
เมื่อห้าปีที่แล้ว ผมได้รับคนไข้ที่ประสบอุบัติเหตุ
จากรถจักรยานยนต์

31
00:01:11,799 --> 00:01:14,601
ผู้ขับขี่บาดเจ็บสาหัสมาก สาหัสมากจริงๆ

32
00:01:14,601 --> 00:01:17,432
แล้วในขณะที่ผมทำการตรวจ ผมก็พบว่า 
ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว

33
00:01:17,432 --> 00:01:19,399
ไม่มีอะไรจะช่วยเขาได้

34
00:01:19,399 --> 00:01:22,664
และเช่นเดียวกับในกรณีอื่นๆอีกมากมาย
เขามองตาผม

35
00:01:22,664 --> 00:01:27,076
และถามคำถามนั้น
"ผมกำลังจะตายใช่มั้ย"

36
00:01:27,076 --> 00:01:30,582
ในขณะนั้นเอง ผมตัดสินใจต่างออกไป

37
00:01:30,582 --> 00:01:33,462
ผมตัดสินใจบอกความจริงกับเขา

38
00:01:33,462 --> 00:01:36,556
ผมตัดสินใจบอกกับเขาว่า ใช่ เขากำลังจะตาย

39
00:01:36,556 --> 00:01:39,820
และผมไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้

40
00:01:39,820 --> 00:01:43,596
ปฏิกริยาของเขา ทำให้ผมประหลาดใจ
มาจนถึงทุกวันนี้

41
00:01:43,596 --> 00:01:45,501
เขาเอนตัวลง และมีสีหน้า

42
00:01:45,501 --> 00:01:47,927
ที่แสดงถึงการยอมรับชะตากรรม

43
00:01:47,927 --> 00:01:49,630
เขาไม่ได้หวาดกลัว 
หรือหวาดหวั่นต่อความตาย

44
00:01:49,630 --> 00:01:52,010
อย่างที่ผมกลัวว่าเขาจะเป็น

45
00:01:52,010 --> 00:01:55,222
เขานอนอยู่อย่างนั้น และเมื่อผมมองตาเขา

46
00:01:55,222 --> 00:01:57,950
ผมมองเห็นการยอมรับอย่างสงบ

47
00:01:57,950 --> 00:01:59,688
ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ผมก็ตัดสินใจ

48
00:01:59,688 --> 00:02:04,402
ว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของผม ที่จะทำให้
ผู้ที่กำลังจะเสียชีวิตสบายใจ ด้วยคำโกหก

49
00:02:04,402 --> 00:02:07,147
หลังจากนั้นผมได้รับผิดชอบคนไข้อีกหลายราย

50
00:02:07,147 --> 00:02:09,655
ซึ่งอยู่ในวาระสุดท้าย

51
00:02:09,655 --> 00:02:11,511
และผมไม่สามารถช่วยอะไรพวกเขาได้อีกแล้ว

52
00:02:11,511 --> 00:02:13,150
คนไข้ส่วนใหญ่ เกือบทุกราย

53
00:02:13,150 --> 00:02:16,484
มีปฏิกริยาต่อความเป็นจริงคล้ายๆกัน

54
00:02:16,484 --> 00:02:18,550
คือพวกเขายอมรับความจริงอย่างสงบ

55
00:02:18,550 --> 00:02:20,972
แต่ที่จริงแล้ว มีลักษณะที่เหมือนกัน
อยู่สามแบบ

56
00:02:20,972 --> 00:02:25,247
ที่ผมสังเกตได้จากเกือบทุกคน

57
00:02:25,247 --> 00:02:28,903
ลักษณะแรกที่มักจะทำให้ผมประหลาดใจ

58
00:02:28,903 --> 00:02:32,840
ไม่ว่าคนไข้จะมีความเชื่อทางศาสนา 
หรือมาจากวัฒนธรรมใด

59
00:02:32,840 --> 00:02:35,675
พวกเขาล้วนต้องการการให้อภัย

60
00:02:35,675 --> 00:02:37,221
ไม่ว่าเราจะเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า บาป

61
00:02:37,221 --> 00:02:40,090
หรืออาจเรียกว่าเป็นความรู้สึกเสียใจ เสียดาย

62
00:02:40,090 --> 00:02:42,503
ความรู้สึกผิด เป็นอะไรที่สากล

63
00:02:42,503 --> 00:02:43,899
ผมเคยได้ดูแลสุภาพบุรุษสูงวัยท่านหนึ่ง

64
00:02:43,899 --> 00:02:46,317
ซึ่งมีอาการหัวใจวายอย่างเฉียบพลัน

65
00:02:46,317 --> 00:02:48,443
ในขณะที่ผมกำลังเตรียมตัว และเตรียมอุปกรณ์

66
00:02:48,443 --> 00:02:51,368
สำหรับการบีบตัวของหัวใจของเขา

67
00:02:51,368 --> 00:02:55,721
ผมเริ่มเกริ่นให้เขาทราบถึง 
อนาคตที่อาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ของเขา

68
00:02:55,721 --> 00:02:58,719
เขาทราบได้จากน้ำเสียง 
และลักษณะท่าทางของผม

69
00:02:58,719 --> 00:03:01,385
และในขณะที่ผมกำลังติดแผ่นวัดคลื่นหัวใจ
ลงบนหน้าอกของเขา

70
00:03:01,385 --> 00:03:03,289
เพื่อเตรียมรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

71
00:03:03,289 --> 00:03:05,817
เขามองตาผม แล้วพูดว่า

72
00:03:05,817 --> 00:03:08,517
"ผมน่าจะใช้เวลา กับลูกหลานให้มากกว่านี้"

73
00:03:08,517 --> 00:03:11,588
"ผมไม่น่าจะเห็นแก่ตัว 
เอาเวลาไว้ทำอะไรเป็นส่วนตัวเลย"

74
00:03:11,588 --> 00:03:13,920
เมื่อพวกเขาเผชิญกับความตาย

75
00:03:13,920 --> 00:03:16,854
สิ่งที่พวกเขาต้องการคือการให้อภัย

76
00:03:16,854 --> 00:03:18,742
ลักษณะประการที่สอง ที่ผมสังเกตพบ

77
00:03:18,742 --> 00:03:21,030
คือความต้องการเป็นที่จดจำ

78
00:03:21,030 --> 00:03:23,287
ไม่ว่าจะโดยผม

79
00:03:23,287 --> 00:03:25,001
หรือผู้คนที่พวกเขารัก พวกเขาต้องการทราบว่า

80
00:03:25,001 --> 00:03:27,150
พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปในความทรงจำ

81
00:03:27,150 --> 00:03:29,474
พวกเราทุกคน มีความต้องการที่จะเป็นอมตะ

82
00:03:29,474 --> 00:03:32,118
พวกเขาต้องการอยู่ในหัวใจ 
และในความคิดของคนที่พวกเขารัก

83
00:03:32,118 --> 00:03:35,391
หรือในความทรงจำของผม ลูกทีมของผม 
หรือใครก็ตามที่อยู่รายล้อม

84
00:03:35,391 --> 00:03:38,282
นับครั้งไม่ถ้วนครับ ที่คนไข้มองตาผม

85
00:03:38,282 --> 00:03:42,220
แล้วถามว่า "คุณจะจำผมได้ไหม"

86
00:03:42,220 --> 00:03:44,672
และลักษณะประการสุดท้าย ที่ผมสังเกตพบ

87
00:03:44,672 --> 00:03:47,900
ซึ่งสะเทือนใจ และสั่นคลอนผมได้มากที่สุด

88
00:03:47,900 --> 00:03:51,440
คือการที่ผู้ที่กำลังจะเสียชีวิต ต้องการคำยืนยันว่า
พวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย

89
00:03:51,440 --> 00:03:54,222
พวกเขาต้องการทราบว่า พวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตไป
อย่างเปล่าประโยชน์

90
00:03:54,222 --> 00:03:57,170
เพื่อทำเรื่องไร้สาระต่างๆ

91
00:03:57,170 --> 00:04:00,319
นี่เป็นเหตุการณ์ที่ผมพบเจอ 
ในช่วงต้นๆ ของการทำอาชีพนี้

92
00:04:00,319 --> 00:04:02,408
ผมถูกเรียกให้ออกไปปฏิบัติหน้าที่

93
00:04:02,408 --> 00:04:04,332
คนไข้เป็นผู้หญิงในวัย 50 ปลายๆ

94
00:04:04,332 --> 00:04:06,390
เธอถูกอัดอยู่ในรถ ซึ่งถูกชนอย่างแรง

95
00:04:06,390 --> 00:04:10,068
จากทั้งสองข้างหลังจากหมุน
เนื่องจากลื่นไถล ที่ความเร็วสูง

96
00:04:10,068 --> 00:04:12,500
เธออาการสาหัส สาหัสมากๆ

97
00:04:12,500 --> 00:04:14,740
ในขณะที่พนักงานดับเพลิงกำลังพยายาม
เคลื่อนย้ายเธอออกจากรถ

98
00:04:14,740 --> 00:04:17,707
ผมก็ปีนลงไปเพื่อเริ่มให้การดูแลเธอ

99
00:04:17,707 --> 00:04:20,767
ในขณะที่ผมกำลังพูดคุยกับเธออยู่
เธอพูดกับผมว่า

100
00:04:20,767 --> 00:04:23,980
"ยังมีอะไรอีกมากมาย ที่ฉันอยากทำในชีวิต"

101
00:04:23,980 --> 00:04:27,832
เธอรู้สึกว่า เธอยังไม่ได้ทำอะไรบางอย่าง
ให้โลกจดจำ

102
00:04:27,832 --> 00:04:29,789
หลังจากที่เราคุยกันต่อไป ผมได้ทราบว่า

103
00:04:29,789 --> 00:04:32,197
เธอเป็นคุณแม่ ที่อุปการะเด็กกำพร้าสองคน

104
00:04:32,197 --> 00:04:35,312
ซึ่งกำลังจะเข้าเรียนเพื่อเป็นแพทย์

105
00:04:35,312 --> 00:04:37,382
เธอทำให้ เด็กสองคน

106
00:04:37,382 --> 00:04:40,100
ได้รับโอกาสในชีวิต ที่พวกเขาอาจจะไม่ได้รับ

107
00:04:40,100 --> 00:04:42,321
และพวกเขาก็จะมีอนาคต ที่จะได้ช่วยเหลือ
ชีวิตของคนอื่นๆต่อไป

108
00:04:42,321 --> 00:04:44,683
ในฐานะแพทย์

109
00:04:44,683 --> 00:04:46,472
สุดท้ายแล้วเราใช้เวลาถึง 45 นาที

110
00:04:46,472 --> 00:04:48,339
ในการเคลื่อนย้ายเธอออกจากซากรถ

111
00:04:48,339 --> 00:04:52,569
และเธอสิ้นใจ
ก่อนที่เราจะสามารถพาเธอออกมาได้

112
00:04:52,569 --> 00:04:54,661
ผมเชื่อว่า สิ่งที่เรามักจะเห็นในภาพยนตร์

113
00:04:54,661 --> 00:04:55,945
เมื่อเราต้องเผชิญกับวาระสุดท้ายของชีวิต

114
00:04:55,945 --> 00:04:58,857
ความหวาดกลัว ความน่าหวั่นวิตกเหล่านั้น

115
00:04:58,857 --> 00:05:01,535
ผมได้พบความเป็นจริงที่ว่า
ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร

116
00:05:01,535 --> 00:05:04,448
ในท้ายที่สุุด ทุกคนจะยอมรับได้อย่างสงบ

117
00:05:04,448 --> 00:05:08,140
และผมพบว่า สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งเล็กน้อย

118
00:05:08,140 --> 00:05:11,704
แม้แต่สิ่งเล็กน้อยที่สุด ที่คุณได้ทำให้แก่โลก

119
00:05:11,704 --> 00:05:14,633
ก็อาจเป็นสิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกเป็นสุขสงบได้
ในวาระสุดท้ายของชีวิต

120
00:05:14,633 --> 00:05:16,665
ขอบคุณครับ

121
00:05:16,665 --> 00:05:20,319
(เสียงปรบมือ)