1
00:00:00,000 --> 00:00:03,000
ในปี ค.ศ. 1995

2
00:00:03,000 --> 00:00:05,000
ฉันยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยอยู่

3
00:00:05,000 --> 00:00:08,000
เพื่อนกับฉันมักขับรถเที่ยว

4
00:00:08,000 --> 00:00:10,000
จากโพรวิเดนส์ โรด ไอแลนด์

5
00:00:10,000 --> 00:00:12,000
ถึงพอร์ทแลนด์ โอเรกอน

6
00:00:12,000 --> 00:00:15,000
แล้วอย่างที่รู้ พวกเราเด็กแล้วก็ยังไม่มีงานทำ

7
00:00:15,000 --> 00:00:17,000
ดังนั้นเราจึงเลือกเดินทางตามชนบท

8
00:00:17,000 --> 00:00:19,000
ผ่านสวนสาธารณะของรัฐ

9
00:00:19,000 --> 00:00:22,000
และป่าสงวนต่างๆ

10
00:00:22,000 --> 00:00:25,000
หลักๆเราเลือกเส้นทางที่ยาวที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

11
00:00:26,000 --> 00:00:29,000
ในสถานที่นึงใจกลางรัฐเซาท์ดาโกต้า

12
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
ฉันหันไปหาเพื่อนของฉัน

13
00:00:32,000 --> 00:00:34,000
แล้วถามว่า

14
00:00:34,000 --> 00:00:36,000
มันกวนใจฉัน

15
00:00:36,000 --> 00:00:39,000
ตลอดทาง 2,000 ไมล์

16
00:00:40,000 --> 00:00:44,000
ตัวหนังสือจีนที่ฉันเห็นอยู่ข้างทางเนี่ยมันคืออะไรกันแน่?

17
00:00:47,000 --> 00:00:51,000
เพื่อนฉันทำหน้ามึนงง ไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด

18
00:00:51,000 --> 00:00:53,000
เหมือนกับที่ท่านสุภาพบุรุษด้านหน้านี้เป็นอยู่

19
00:00:53,000 --> 00:00:56,000
คุณเป็นตัวอย่างอาการของเพื่อนฉันได้อย่างดี

20
00:00:56,000 --> 00:00:59,000
(หัวเราะ)

21
00:00:59,000 --> 00:01:01,000
แล้วฉันก็แบบว่า ก็นั่นไง

22
00:01:01,000 --> 00:01:03,000
ป้ายที่เราเห็นตามทาง

23
00:01:03,000 --> 00:01:06,000
ที่มีตัวหนังสือภาษาจีนอยู่ไง

24
00:01:07,000 --> 00:01:10,000
เธอจ้องฉันอยู่ครู่หนึ่ง

25
00:01:10,000 --> 00:01:13,000
และในที่สุดเธอก็เข้าใจ

26
00:01:13,000 --> 00:01:15,000
และนึกออกว่าสิ่งที่ฉันพูดถึงคืออะไร

27
00:01:15,000 --> 00:01:18,000
สิ่งที่ฉันพูดก็คือ สิ่งนี้

28
00:01:18,000 --> 00:01:24,000
(หัวเราะ)

29
00:01:24,000 --> 00:01:28,000
ใช่แล้วค่ะ ตัวหนังสือจีนอันโด่งดังที่หมายถึงพื้นที่ปิกนิคนั่นเอง

30
00:01:28,000 --> 00:01:30,000
(หัวเราะ)

31
00:01:30,000 --> 00:01:34,000
ช่วงเวลา 5 ปีที่ผ่านมาของฉันได้ใช้ไปกับ

32
00:01:34,000 --> 00:01:36,000
การครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ

33
00:01:36,000 --> 00:01:39,000
อย่างในสถานการณ์นี้

34
00:01:39,000 --> 00:01:41,000
ว่าทำไมบางครั้งพวกเราเข้าใจผิด

35
00:01:41,000 --> 00:01:43,000
กับสัญลักษณ์รอบตัวเรา

36
00:01:43,000 --> 00:01:46,000
และทำไมเราถึงได้ทำตัวเช่นนั้น

37
00:01:46,000 --> 00:01:50,000
แล้วสิ่งเหล่านี้มันบอกอะไรเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์

38
00:01:50,000 --> 00:01:52,000
อีกนัยนึง อย่างที่คริสพูด

39
00:01:52,000 --> 00:01:54,000
ว่าฉันได้ใช้เวลาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา

40
00:01:54,000 --> 00:01:57,000
คิดเกี่ยวกับเรื่องความผิดพลาด

41
00:01:57,000 --> 00:02:00,000
คุณอาจคิดว่ามันเป็นการเลือกสายอาชีพที่แปลกอยู่

42
00:02:00,000 --> 00:02:03,000
แต่มันมีข้อได้เปรียบอยู่อย่างนึง

43
00:02:03,000 --> 00:02:05,000
คือ การไม่มีคู่แข่ง

44
00:02:05,000 --> 00:02:07,000
(หัวเราะ)

45
00:02:07,000 --> 00:02:10,000
ในความเป็นจริงแล้ว พวกเราทำทุกวิถีทาง

46
00:02:10,000 --> 00:02:13,000
ที่จะเลี่ยงการทำพลาด

47
00:02:13,000 --> 00:02:15,000
หรืออย่างน้อยก็พยายามคิดหาทางหลีกเลี่ยง

48
00:02:15,000 --> 00:02:17,000
ว่าเราผิด

49
00:02:17,000 --> 00:02:19,000
ซึ่งนำเราเข้าไปสู่นามธรรม

50
00:02:19,000 --> 00:02:21,000
พวกเราต่างรู้กันดีว่าทุกคนในที่นี้ก็เคยทำผิดกันทั้งนั้น

51
00:02:22,000 --> 00:02:25,000
เผ่าพันธุ์มนุษย์เรา โดยส่วนใหญ่ก็ผิดพลาดกันอยู่แล้ว

52
00:02:26,000 --> 00:02:29,000
แต่เมื่อมาถึงตอนนี้

53
00:02:29,000 --> 00:02:31,000
สำหรับสิ่งที่ฉันเชื่อ

54
00:02:31,000 --> 00:02:34,000
ณ ปัจจุบัน

55
00:02:34,000 --> 00:02:38,000
ทันใดนั้น การรู้ซึ้งถึงนามธรรมเกี่ยวกับความผิดพลาด

56
00:02:38,000 --> 00:02:41,000
ทำให้ฉันเปิดกว้าง

57
00:02:41,000 --> 00:02:44,000
และคิดไม่ออกว่าจริงๆแล้วฉันเคยทำอะไรผิดบ้าง

58
00:02:45,000 --> 00:02:48,000
จริงๆแล้ว ณ ปัจจุบัน คือที่ที่เราอยู่

59
00:02:48,000 --> 00:02:51,000
เราไปสัมมนา ในขณะนี้

60
00:02:51,000 --> 00:02:53,000
เราไปเที่ยววันหยุดกับครอบครัว ณ ช่วงเวลานี้

61
00:02:53,000 --> 00:02:57,000
เราไปเข้าคูหาเลือกตั้งก็ทำในช่วงเวลานี้

62
00:02:57,000 --> 00:03:00,000
ผลสรุปก็คือเราผ่านพ้นช่วงเวลาต่างๆในชีวิต

63
00:03:00,000 --> 00:03:02,000
กักขังตัวเองอยู่ในฟองสบู่เล็กๆ

64
00:03:02,000 --> 00:03:05,000
ที่เกี่ยวกับการทำทุกอย่างให้ถูกต้อง

65
00:03:06,000 --> 00:03:08,000
ฉันคิดว่านี่คือปัญหา

66
00:03:08,000 --> 00:03:11,000
ฉันคิดว่ามันเป็นปัญหากับเราทุกๆคน

67
00:03:11,000 --> 00:03:14,000
ทั้งในชีวิตส่วนตัวและหน้าที่การงาน

68
00:03:14,000 --> 00:03:17,000
และฉันคิดว่ามันเป็นปัญหาจากการสั่งสมอบรมมาเป็นเวลานาน

69
00:03:17,000 --> 00:03:19,000
ดังนั้นสิ่งที่ฉันอยากทำในวันนี้

70
00:03:19,000 --> 00:03:22,000
สิ่งแรกก็คือพูดถึงเหตุผลที่พวกเรายึดติดกับ

71
00:03:22,000 --> 00:03:24,000
ความรู้สึกถึงความถูกต้อง

72
00:03:24,000 --> 00:03:27,000
ถัดมาก็คือ ทำไมมันถึงเป็นปัญหา

73
00:03:27,000 --> 00:03:29,000
และสุดท้ายฉันอยากจะบอกคุณ

74
00:03:29,000 --> 00:03:31,000
ว่ามันมีความเป็นไปได้

75
00:03:31,000 --> 00:03:33,000
ที่จะก้าวออกจากความรู้สึกนั้น

76
00:03:33,000 --> 00:03:35,000
และถ้าคุณทำได้

77
00:03:35,000 --> 00:03:37,000
มันคือก้าวสำคัญ

78
00:03:37,000 --> 00:03:40,000
ที่คุณสามารถทำได้ทั้งทางจริยธรรม วิชาการและความสร้างสรรค์

79
00:03:42,000 --> 00:03:44,000
มาเริ่มจากทำไมเราถึงยึดติด

80
00:03:44,000 --> 00:03:46,000
กับความรู้สึกถูกต้อง

81
00:03:46,000 --> 00:03:49,000
เหตุผลนึงเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของการทำผิดพลาด

82
00:03:49,000 --> 00:03:51,000
ดังนั้นขอฉันถามพวกคุณบางอย่างหน่อย

83
00:03:51,000 --> 00:03:55,000
ขอถามพวกคุณแล้วกัน เพราะคุณนั่งตรงนี้

84
00:03:55,000 --> 00:03:58,000
คุณรู้สึกอย่างไร ทางด้านอารมณ์

85
00:03:58,000 --> 00:04:01,000
คุณรู้สึกอย่างไรเวลาทำผิด

86
00:04:01,000 --> 00:04:04,000
หวาดกลัว คว่ำหัวแม่โป้งลง

87
00:04:04,000 --> 00:04:06,000
อาย โอเค ดีคะ

88
00:04:06,000 --> 00:04:08,000
มีทั้งหวาดกลัว ทั้งคว่ำหัวโป้งลง แล้วก็อาย

89
00:04:08,000 --> 00:04:11,000
ขอบคุณค่ะ เป็นคำตอบที่ดีมาก

90
00:04:11,000 --> 00:04:14,000
แต่พวกเขาไม่ได้ตอบคำถามฉัน

91
00:04:14,000 --> 00:04:16,000
พวกคุณตอบคำถามที่ว่า

92
00:04:16,000 --> 00:04:19,000
คุณรู้สึกอย่างไรเมื่อคุณรู้ตัวว่าคุณทำผิดพลาด

93
00:04:19,000 --> 00:04:23,000
(หัวเราะ)

94
00:04:23,000 --> 00:04:26,000
การที่เรารู้ตัวว่าเราผิดพลาดเราจะรู้สึกอย่างที่พวกคุณบอกและในอีกหลายๆแบบ จริงไหมคะ?

95
00:04:26,000 --> 00:04:29,000
ฉันหมายถึงมันอาจจะทำให้ผิดหวัง ทำให้สิ้นหวัง

96
00:04:29,000 --> 00:04:31,000
หรืออาจจะรู้สึกตลก

97
00:04:31,000 --> 00:04:34,000
อย่างตัวหนังสือจีนโง่ๆที่ฉันเข้าใจผิดก็เป็นได้

98
00:04:34,000 --> 00:04:37,000
แต่แค่ทำผิด

99
00:04:37,000 --> 00:04:39,000
ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกอะไร

100
00:04:39,000 --> 00:04:42,000
ฉันจะเปรียบเทียบให้คุณฟัง

101
00:04:42,000 --> 00:04:44,000
พวกคุณรู้จักการ์ตูนของลูนนี่ ทูนส์ใช่ไหม

102
00:04:44,000 --> 00:04:46,000
ที่มีเจ้าตัวคโยตี้ที่น่าสงสาร

103
00:04:46,000 --> 00:04:48,000
ไล่ตามแต่ไม่เคยจับเจ้าตัวโรดรันเนอร์ได้

104
00:04:48,000 --> 00:04:51,000
ในเกือบทุกตอนของการ์ตูนเรื่องนี้

105
00:04:51,000 --> 00:04:53,000
จะมีช่วงนึงที่คโยตี้ไล่โรดรันเนอร์

106
00:04:53,000 --> 00:04:55,000
แล้วโรดรันเนอร์วิ่งออกนอกหุบเขา

107
00:04:55,000 --> 00:04:58,000
ซึ่งก็ไม่เป็นไรเพราะเขาเป็นนก เขาบินได้

108
00:04:58,000 --> 00:05:02,000
แต่คโยตี้ที่วิ่งออกนอกหุบเขาตามหลังเนี่ยสิ

109
00:05:02,000 --> 00:05:04,000
สิ่งนี้แหละที่ตลก

110
00:05:04,000 --> 00:05:06,000
อย่างน้อยก็ตอนคุณอายุ 6 ขวบ

111
00:05:06,000 --> 00:05:08,000
แล้วนี่คโยตี้รู้สึกโอเคด้วยหรือเปล่า

112
00:05:08,000 --> 00:05:10,000
ที่เขาวิ่งไปเรื่อยๆ

113
00:05:10,000 --> 00:05:12,000
จนกระทั่งในตอนที่เขามองลง

114
00:05:12,000 --> 00:05:15,000
และได้รู้ตัวว่าเขาอยู่กลางอากาศ

115
00:05:15,000 --> 00:05:18,000
แล้วก็หล่นลงไป

116
00:05:19,000 --> 00:05:21,000
ในตอนที่เราทำผิดบางอย่าง

117
00:05:21,000 --> 00:05:24,000
ไม่ใช่ตอนที่เรารู้สึกตัว แต่เป็นช่วงเวลาก่อนหน้านั้น

118
00:05:24,000 --> 00:05:27,000
เราก็เหมือนกับเจ้าคโยตี้

119
00:05:27,000 --> 00:05:30,000
ที่วิ่งเลยหุบเขา ก่อนที่ตัวเองจะมองข้างล่าง

120
00:05:31,000 --> 00:05:34,000
คุณรู้ว่าเราผิดแล้ว

121
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
เราเจอปัญหาแล้ว

122
00:05:36,000 --> 00:05:39,000
แต่เรายังรู้สึกเหมือนเราอยู่บนพื้นมั่นคง

123
00:05:40,000 --> 00:05:43,000
ดังนั้นฉันขอแก้ไขในสิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้

124
00:05:43,000 --> 00:05:46,000
ว่ามันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

125
00:05:46,000 --> 00:05:49,000
เหมือนกับที่เรารู้สึกว่ามันถูกต้อง

126
00:05:49,000 --> 00:05:52,000
(หัวเราะ)

127
00:05:52,000 --> 00:05:55,000
นี่คือเหตุผลนึง ที่เป็นองค์ประกอบนึงของเหตุผล

128
00:05:55,000 --> 00:05:57,000
ที่ว่าทำไมเรายึดติดกับความรู้สึกถูกต้องไว้ในตัวเรา

129
00:05:57,000 --> 00:05:59,000
ฉันเรียกสิ่งนี้ว่าข้อผิดพลาดที่เรามองไม่เห็น

130
00:05:59,000 --> 00:06:01,000
โดยส่วนใหญ่แล้ว

131
00:06:01,000 --> 00:06:04,000
เราไม่มีข้อคิดภายในหัวเรา

132
00:06:04,000 --> 00:06:06,000
เกี่ยวกับการทำผิดพลาดเลย

133
00:06:06,000 --> 00:06:09,000
จนกระทั่งมันสายไปแล้ว

134
00:06:09,000 --> 00:06:12,000
แต่มีอีกเหตุผลนึงที่ทำให้พวกเรายึดติดกับความรู้สึกนี้เหมือนกัน

135
00:06:12,000 --> 00:06:14,000
และนั่นก็คือการปลูกฝังวัฒนธรรม

136
00:06:15,000 --> 00:06:18,000
ลองนึกย้อนไปเมื่อตอนสมัยประถม

137
00:06:18,000 --> 00:06:20,000
คุณกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน

138
00:06:20,000 --> 00:06:23,000
แล้วคุณครูของคุณก็ยื่นกระดาษทดสอบให้

139
00:06:23,000 --> 00:06:25,000
แล้วของใครบางคนจะเป็นหน้าตาแบบนี้

140
00:06:25,000 --> 00:06:27,000
แต่นั่นไม่ใช่ฉัน บอกไว้ก่อน

141
00:06:27,000 --> 00:06:29,000
(หัวเราะ)

142
00:06:29,000 --> 00:06:32,000
คุณอยู่ในชั้นเรียน

143
00:06:32,000 --> 00:06:34,000
และคุณรู้แน่นอนว่าคุณต้องคิดอะไร

144
00:06:34,000 --> 00:06:37,000
เกี่ยวกับเด็กที่เป็นเจ้าของกระดาษใบนี้

145
00:06:37,000 --> 00:06:40,000
ว่าเป็นเด็กโง่ เด็กเจ้าปัญหา

146
00:06:40,000 --> 00:06:43,000
ที่ไม่เคยทำการบ้านส่งเลย

147
00:06:43,000 --> 00:06:46,000
เมื่อคุณอายุได้ 9 ขวบ

148
00:06:46,000 --> 00:06:48,000
อย่างแรก คุณได้เรียนรู้ว่า

149
00:06:48,000 --> 00:06:50,000
คนที่ทำอะไรผิดๆ

150
00:06:50,000 --> 00:06:53,000
คือคนที่ขี้เกียจ ไม่รับผิดชอบ ปัญญาทึบ

151
00:06:53,000 --> 00:06:55,000
อย่างที่สอง

152
00:06:55,000 --> 00:06:57,000
ก็คือหนทางที่จะประสบความสำเร็จในชีวิตนั้น

153
00:06:57,000 --> 00:07:00,000
จะต้องไม่ทำอะไรผิดพลาด

154
00:07:01,000 --> 00:07:05,000
พวกเราเรียนรู้บทเรียนแย่ๆเหล่านี้ได้อย่างดี

155
00:07:06,000 --> 00:07:08,000
และในหลายคน

156
00:07:08,000 --> 00:07:12,000
และฉันสันนิษฐานว่าหลายคนในที่นี้

157
00:07:12,000 --> 00:07:14,000
จัดการกับเรื่องนี้โดย

158
00:07:14,000 --> 00:07:16,000
กลายเป็นเด็กนักเรียนเกรดเอ

159
00:07:16,000 --> 00:07:19,000
เป็นพวกเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ตั้งเป้าไว้สูง

160
00:07:19,000 --> 00:07:21,000
ใช่ไหมคะ?

161
00:07:21,000 --> 00:07:25,000
คุณซีเอฟโอ นักฟิสิกส์ดวงดาว แล้วก็นักมาราธอนทั้งหลาย

162
00:07:25,000 --> 00:07:32,000
(หัวเราะ)

163
00:07:32,000 --> 00:07:36,000
คุณกลายเป็น ซีเอฟโอ นักฟิสิกส์ดวงดาว นักมาราธอน

164
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
นั่นก็ โอเค

165
00:07:38,000 --> 00:07:41,000
กระทั่งเมื่อตอนที่เราตื่นตระหนก

166
00:07:41,000 --> 00:07:43,000
กับเรื่องที่เราทำผิดพลาด

167
00:07:43,000 --> 00:07:46,000
จากเรื่องนี้

168
00:07:46,000 --> 00:07:48,000
การทำอะไรผิด

169
00:07:48,000 --> 00:07:51,000
หมายถึงมีอะไรบางอย่างในตัวเราผิดปกติ

170
00:07:51,000 --> 00:07:53,000
ดังนั้นเรายืนกรานว่าเราถูก

171
00:07:53,000 --> 00:07:55,000
เพราะว่ามันทำให้เรารู้สึกว่าเราฉลาดและดูมีความรับผิดชอบ

172
00:07:55,000 --> 00:07:58,000
รู้สึกถูกต้องและปลอดภัย

173
00:07:59,000 --> 00:08:01,000
ขอให้ฉันเล่าเรื่องนึง

174
00:08:01,000 --> 00:08:03,000
เมื่อสองสามปีที่แล้ว

175
00:08:03,000 --> 00:08:06,000
ผู้หญิงหลายคนมาที่ เบธ อิสราเอล เดคอนส์ เมดิเคิร์ล เซ็นเตอร์ ที่สำหรับศัลยกรรม

176
00:08:06,000 --> 00:08:08,000
เบธ อิสราเอล อยู่ที่บอสตัน

177
00:08:08,000 --> 00:08:10,000
เป็นที่ศึกษาแพทย์ของฮาร์เวิร์ด

178
00:08:10,000 --> 00:08:12,000
หนึ่งในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของประเทศ

179
00:08:12,000 --> 00:08:15,000
ผู้หญิงเหล่านี้ไปเข้ารับการผ่าตัด

180
00:08:15,000 --> 00:08:17,000
เธอก็โดนวางยาสลบ ส่วนศัลยแพทย์ก็ทำงานของเขาไป

181
00:08:17,000 --> 00:08:20,000
เย็บแผล แล้วก็ส่งเธอเข้าห้องพักฟื้น

182
00:08:20,000 --> 00:08:23,000
ทุกอย่างดูเหมือนเป็นไปได้ด้วยดี

183
00:08:23,000 --> 00:08:26,000
จนกระทั่งตอนที่เธอตื่นขึ้นแล้วมองที่ตัวเอง

184
00:08:26,000 --> 00:08:30,000
แล้วเธอก็พูดว่า "ทำไมผ้าพันแผลอยู่ผิดข้างล่ะ?"

185
00:08:30,000 --> 00:08:33,000
สาเหตุที่มันผ้าพันแผลอยู่ผิดฝั่ง

186
00:08:33,000 --> 00:08:35,000
เพราะว่าศัลยแพทย์ทำการผ่าตัดสำคัญ

187
00:08:35,000 --> 00:08:38,000
ที่ขาด้านซ้ายแทนที่จะเป็นด้านขวา

188
00:08:39,000 --> 00:08:42,000
เมื่อรองประธานฝ่ายประกันคุณภาพด้านการดูแลสุขภาพของเบธ อิสราเอล

189
00:08:42,000 --> 00:08:45,000
ได้กล่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ครั้งนี้

190
00:08:45,000 --> 00:08:48,000
เขาได้พูดบางอย่างที่น่าสนใจ

191
00:08:48,000 --> 00:08:51,000
เขาพูดว่า ด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม

192
00:08:51,000 --> 00:08:53,000
ศัลยแพทย์รู้สึกว่า

193
00:08:53,000 --> 00:08:55,000
เขาได้ผ่าตัดให้คนไข้ถูกฝั่งแล้ว

194
00:08:55,000 --> 00:08:58,000
(หัวเราะ)

195
00:09:00,000 --> 00:09:02,000
จุดประสงค์ของเรื่องนี้คือ

196
00:09:02,000 --> 00:09:05,000
เชื่อมั่นกับความรู้สึกมากเกินไป

197
00:09:05,000 --> 00:09:08,000
ว่าตัวเองอยู่ฝั่งที่ถูกต้องในทุกๆเรื่อง

198
00:09:08,000 --> 00:09:11,000
อาจจะเป็นเรื่องอันตรายได้

199
00:09:11,000 --> 00:09:14,000
ความรู้สึก สัมผัสเกี่ยวกับเรื่องความถูกต้องภายใน

200
00:09:14,000 --> 00:09:16,000
ที่เราได้ประสบบ่อยๆนั้น

201
00:09:16,000 --> 00:09:18,000
ไม่สามารถเชื่อ ยึดเอาเป็นแนวทางได้

202
00:09:18,000 --> 00:09:21,000
สำหรับใช้ในโลกภายนอกได้

203
00:09:21,000 --> 00:09:23,000
แล้วเมื่อเราทำแบบนั้น

204
00:09:23,000 --> 00:09:27,000
เราหมดสนุกกับความเป็นไปได้ที่เราจะทำผิด

205
00:09:27,000 --> 00:09:29,000
เมื่อนั้นเราก็จะจบลงด้วย

206
00:09:29,000 --> 00:09:33,000
การเทน้ำมันลงในอ่าวเม็กซิโกกว่าสองร้อยล้านแกลลอน

207
00:09:33,000 --> 00:09:36,000
หรือถล่มเศรษฐกิจโลก

208
00:09:37,000 --> 00:09:40,000
นี่คือปัญหาใหญ่ในเชิงปฏิบัติ

209
00:09:40,000 --> 00:09:43,000
แต่มันก็เป็นปัญหาใหญ่ทางสังคมด้วยเช่นกัน

210
00:09:43,000 --> 00:09:47,000
ลองใช้เวลาคิดสักครู่ ว่าการรู้สึกถูกมันมีความหมายอย่างไร

211
00:09:47,000 --> 00:09:49,000
มันหมายถึงสิ่งที่คุณเชื่อ

212
00:09:49,000 --> 00:09:52,000
มันสะท้อนความเป็นจริงอย่างลงตัว

213
00:09:52,000 --> 00:09:54,000
และเมื่อคุณรู้สึกเช่นนั้น

214
00:09:54,000 --> 00:09:56,000
คุณมีปัญหาที่ต้องแก้

215
00:09:56,000 --> 00:09:58,000
ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณจะอธิบายอย่างไร

216
00:09:58,000 --> 00:10:01,000
กับคนที่ไม่เห็นด้วยกับคุณ

217
00:10:01,000 --> 00:10:04,000
มันกลายเป็นว่าเราอธิบายให้คนอื่นฟังในแบบเดียวกัน

218
00:10:04,000 --> 00:10:07,000
โดยการบอกเล่าสมมติฐานอาภัพเหล่านั้น

219
00:10:08,000 --> 00:10:11,000
อย่างแรกที่เราจะทำเมื่อมีคนไม่เห็นด้วยกับเรา

220
00:10:11,000 --> 00:10:14,000
คือเราคิดไปเองว่าพวกเขาโง่เขลา

221
00:10:14,000 --> 00:10:16,000
พวกเขาไม่ได้รับข้อมูลแบบเดียวกับเรา

222
00:10:16,000 --> 00:10:19,000
แล้วเมื่อเราใจดีแบ่งปันข้อมูลกับพวกเขาแล้ว

223
00:10:19,000 --> 00:10:22,000
พวกเขาก็จะเห็นทางสว่างแ้ล้วเข้าพวกกับเรา

224
00:10:22,000 --> 00:10:25,000
แล้วเมื่อมันไม่ได้ผล

225
00:10:25,000 --> 00:10:27,000
เมื่อพวกเขาเหล่านั้นรู้ข้อมูลเหมือนกับที่เรารู้

226
00:10:27,000 --> 00:10:29,000
แต่ยังไม่เห็นด้วยกับเรา

227
00:10:29,000 --> 00:10:31,000
เราก็ไปยังสมมติฐานที่สอง

228
00:10:31,000 --> 00:10:33,000
นั่นก็คือพวกนี้มันงี่เง่า

229
00:10:33,000 --> 00:10:35,000
(หัวเราะ)

230
00:10:35,000 --> 00:10:37,000
พวกเขามีองค์ประกอบครบทุกอย่างแล้ว

231
00:10:37,000 --> 00:10:40,000
แต่กลับโง่เกินกว่าที่จะนำสิ่งเหล่านี้มาใช้

232
00:10:40,000 --> 00:10:42,000
และเมื่อมันยังไม่ได้ผลอีก

233
00:10:42,000 --> 00:10:45,000
เมื่อคนเหล่านี้ไม่เห็นด้วยกับคุณ

234
00:10:45,000 --> 00:10:47,000
ทั้งที่รับข้อมูลทุกอย่างเหมือนกัน

235
00:10:47,000 --> 00:10:50,000
แล้วยังเป็นคนฉลาดด้วย

236
00:10:50,000 --> 00:10:53,000
เมื่อนั้นเราก็เข้าสู่สมมติฐานที่สาม

237
00:10:53,000 --> 00:10:56,000
คือพวกเขารู้ความจริง

238
00:10:56,000 --> 00:10:58,000
แต่พวกเขาจงใจบิดเบือนมัน

239
00:10:58,000 --> 00:11:01,000
เพื่อจุดประสงค์ร้ายบางอย่าง

240
00:11:02,000 --> 00:11:04,000
นี่เลยกลายเป็นภัยพิบัติ

241
00:11:04,000 --> 00:11:07,000
นี่เป็นสิ่งที่ตามมากับความรู้สึกถูกต้องของเรา

242
00:11:07,000 --> 00:11:09,000
ที่พยายามผลักเราออกจากความผิดพลาด

243
00:11:09,000 --> 00:11:11,000
ในเวลาที่เราต้องการมัน

244
00:11:11,000 --> 00:11:14,000
และทำให้เราปฏิบัติต่อกันอย่างน่ากลัว

245
00:11:15,000 --> 00:11:17,000
แต่สำหรับฉันแล้ว สิ่งที่น่ามึนงงที่สุด

246
00:11:17,000 --> 00:11:20,000
และน่าสลดใจมากที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้คือ

247
00:11:20,000 --> 00:11:24,000
เราได้มองข้ามความเป็นมนุษย์ไป

248
00:11:24,000 --> 00:11:26,000
เหมือนกับเราอยากจินตนาการ

249
00:11:26,000 --> 00:11:29,000
ว่าความคิดเราโปร่งใสเหมือนกับหน้าต่างโปร่งแสง

250
00:11:29,000 --> 00:11:31,000
เมื่อมองไปที่มัน

251
00:11:31,000 --> 00:11:34,000
โลกทั้งโลกก็คลี่คลายเปิดเผย

252
00:11:34,000 --> 00:11:36,000
และพวกเราก็อยากให้คนอื่นๆมองไปหน้าต่างเดียวกับเรา

253
00:11:36,000 --> 00:11:38,000
และเห็นในอย่างเดียวกับเรา

254
00:11:38,000 --> 00:11:40,000
ซึ่งไม่เป็นความจริงเลย

255
00:11:40,000 --> 00:11:43,000
และถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ โลกคงน่าเบื่อมาก

256
00:11:43,000 --> 00:11:46,000
ความอัศจรรย์เกี่ยวกับความคิดคุณ

257
00:11:46,000 --> 00:11:49,000
ไม่ได้อยู่ที่การที่คุณมองโลกอย่างที่มันเป็น

258
00:11:50,000 --> 00:11:53,000
แต่เป็นการมองโลกในแบบที่มันไม่ควรเป็นต่างหาก

259
00:11:54,000 --> 00:11:56,000
เราสามารถจดจำอดีตได้

260
00:11:56,000 --> 00:11:59,000
เราสามารถคิดถึงอนาคตได้

261
00:11:59,000 --> 00:12:01,000
และเราสามารถจินตนาการได้ว่ามันเป็นอย่างไร

262
00:12:01,000 --> 00:12:04,000
ที่เป็นคนๆนึงในอีกที่ๆนึง

263
00:12:04,000 --> 00:12:06,000
พวกเราทุกคนก็ทำสิ่งนี้แต่ต่างกันในรายละเอียด

264
00:12:06,000 --> 00:12:08,000
ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเราสามารถมองออกไปในคืนเดียวกันแล้ว

265
00:12:08,000 --> 00:12:10,000
เห็นสิ่งนี้

266
00:12:10,000 --> 00:12:12,000
แล้วก็สิ่งนี้

267
00:12:12,000 --> 00:12:15,000
สิ่งนี้ด้วย

268
00:12:15,000 --> 00:12:18,000
ใช่ค่ะ แล้วมันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เราทำอะไรผิดด้วย

269
00:12:19,000 --> 00:12:21,000
พันสองร้อยปีที่แล้วก่อนที่เดสอาร์เทสพูดเรื่องดัง

270
00:12:21,000 --> 00:12:23,000
เกี่ยวกับ "ฉันคิด...ฉันจึงมีอยู่"

271
00:12:23,000 --> 00:12:25,000
บุคคลนี้ เซนส์ ออกัสติน นั่งลง

272
00:12:25,000 --> 00:12:28,000
เขียนว่า "ฟอร์ลอร์ แอร์โก ซัม"

273
00:12:28,000 --> 00:12:32,000
"เพราะฉันทำผิด ฉันจึงมีอยู่"

274
00:12:32,000 --> 00:12:34,000
ออกัสตีนเข้าใจ

275
00:12:34,000 --> 00:12:36,000
เกี่ยวกับสมรรถภาพความผิดพลาดของเรา

276
00:12:36,000 --> 00:12:38,000
ไม่ใช่ข้อบกพร่องที่น่าอาย

277
00:12:38,000 --> 00:12:40,000
ในระบบร่างกายมนุษย์เลย

278
00:12:40,000 --> 00:12:43,000
หรือเป็นสิ่งที่เราสามารถขจัดหรือเอาชนะ

279
00:12:43,000 --> 00:12:46,000
มันเป็นพื้นฐานทั้งหมดที่เรามี

280
00:12:46,000 --> 00:12:48,000
เพราะเราไม่เหมือนพระเจ้า

281
00:12:48,000 --> 00:12:51,000
เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้างนอกนั่น

282
00:12:51,000 --> 00:12:54,000
และเราก็ไม่เหมือนกับสัตว์ต่างๆ

283
00:12:54,000 --> 00:12:58,000
พวกเราหมกมุ่นกับการแก้ปัญหาเหล่านี้

284
00:12:58,000 --> 00:13:00,000
สำหรับฉัน ความหมกมุ่นนี้

285
00:13:00,000 --> 00:13:02,000
เป็นแหล่งข้อมูลและรากฐาน

286
00:13:02,000 --> 00:13:05,000
ของผลผลิตและความคิดสร้างสรรค์ของเรา

287
00:13:05,000 --> 00:13:08,000
เมื่อปีที่แล้ว ในเหตุผลหลายๆอย่างต่างกัน

288
00:13:08,000 --> 00:13:10,000
ฉันนั่งฟังวิทยุรายการวิทยุ

289
00:13:10,000 --> 00:13:12,000
ชื่อ ดีส อเมริกัน ไลฟ์ หลายตอน

290
00:13:12,000 --> 00:13:15,000
ฉันฟังไปเรื่อยๆ

291
00:13:15,000 --> 00:13:18,000
และถึงจุดนึงฉันก็รู้สึกว่า

292
00:13:18,000 --> 00:13:21,000
ฉันชอบเรื่องเกี่ยวกับความผิดพลาดเหล่านี้

293
00:13:22,000 --> 00:13:24,000
ความคิดแรกในหัวฉันคือ

294
00:13:24,000 --> 00:13:26,000
ฉันหลงทางแล้ว

295
00:13:26,000 --> 00:13:28,000
ฉันกลายเป็นหญิงบ้าผู้คลั่งความผิดพลาดไปแล้ว

296
00:13:28,000 --> 00:13:30,000
ฉันคิดไปได้ต่างๆนานา

297
00:13:30,000 --> 00:13:32,000
ซึ่งมันจริง

298
00:13:32,000 --> 00:13:34,000
แต่สองสามเดือนหลังจากนั้น

299
00:13:34,000 --> 00:13:36,000
ฉันได้มีโอกาสสัมภาษณ์ อิรา กลาส ที่เป็นพิธีกรของรายการนี้

300
00:13:36,000 --> 00:13:38,000
และฉันก็ได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

301
00:13:38,000 --> 00:13:41,000
แล้วเขาก็พูดว่า ไม่ ความจริงแล้วมันเป็นเรื่องจริง

302
00:13:41,000 --> 00:13:43,000
มันคือ

303
00:13:43,000 --> 00:13:45,000
เราเป็นผู้ดำเนินรายการ เราขำ

304
00:13:45,000 --> 00:13:47,000
ในทุกๆตอนของรายการ

305
00:13:47,000 --> 00:13:50,000
ที่มีรูปแบบเหมือนๆกัน

306
00:13:50,000 --> 00:13:52,000
รูปแบบนั้นก็คือ

307
00:13:52,000 --> 00:13:55,000
"ฉันคิดว่ามันต้องเป็นแบบนี้แน่เลย

308
00:13:55,000 --> 00:13:58,000
แต่แล้วกลับกลายเป็นอีกอย่างนึงซะนี่"

309
00:13:58,000 --> 00:14:01,000
แล้วสิ่งนี้เป็นสิ่งที่พวกเราต้องการ อิรา กราสกล่าว

310
00:14:01,000 --> 00:14:03,000
เราต้องการช่วงเวลาเหล่านี้

311
00:14:03,000 --> 00:14:05,000
ช่วงเวลาประหลาดใจ พลิกผลันและความผิดพลาดต่างๆ

312
00:14:05,000 --> 00:14:07,000
ที่จะทำให้เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่ดี

313
00:14:07,000 --> 00:14:09,000
และสำหรับคนที่เหลือ หรือผู้ชม

314
00:14:09,000 --> 00:14:12,000
ที่เป็นผู้ฟังหรือผู้อ่าน

315
00:14:12,000 --> 00:14:14,000
พวกเราเสพสิ่งเหล่านี้เข้าไป

316
00:14:14,000 --> 00:14:17,000
พวกเราชอบพล๊อตที่มีจุดหักมุม

317
00:14:17,000 --> 00:14:20,000
จุดเปลี่ยนและเรื่องประหลาดใจในตอนจบ

318
00:14:20,000 --> 00:14:23,000
เมื่อมาถึงเรื่องของพวกเรา

319
00:14:23,000 --> 00:14:26,000
เรารักที่จะผิดพลาด

320
00:14:26,000 --> 00:14:28,000
แต่อย่างที่คุณรู้ เรื่องของพวกเราเป็นแบบนี้

321
00:14:28,000 --> 00:14:31,000
เพราะพวกเรามีชีวิตแบบนี้

322
00:14:31,000 --> 00:14:34,000
พวกเราคิดว่าสิ่งนึงจะต้องเกิดขึ้น

323
00:14:34,000 --> 00:14:37,000
แต่กลับมีอีกสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นแทน

324
00:14:37,000 --> 00:14:39,000
จอร์ช บุช คิดว่าเขาจะบุกยึกอิรัก

325
00:14:39,000 --> 00:14:41,000
ค้นหาคลังอาวุธทำลายล้าง

326
00:14:41,000 --> 00:14:44,000
ปลดปล่อยคนและนำประชาธิปไตยสู่ตะวันออกกลาง

327
00:14:45,000 --> 00:14:47,000
แต่แล้วบางอย่างก็เกิดขึ้นแทน

328
00:14:48,000 --> 00:14:50,000
โฮสนี่ มูบารัค

329
00:14:50,000 --> 00:14:52,000
คิดว่าเขาจะเป็นผู้นำเผด็จการของอียิปต์ไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่

330
00:14:52,000 --> 00:14:54,000
จนกระทั่งเขาแก่และป่วยเกินกว่าที่จะทำ

331
00:14:54,000 --> 00:14:57,000
เขาจะยกทุกอย่างให้อยู่ในอำนาจของลูกชาย

332
00:14:57,000 --> 00:15:00,000
แต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้น

333
00:15:01,000 --> 00:15:03,000
และบางทีคุณคิดว่า

334
00:15:03,000 --> 00:15:05,000
คุณจะโตขึ้น แต่งงานกับหวานใจตอนสมัยวัยรุ่น

335
00:15:05,000 --> 00:15:08,000
กลับบ้านเกิด แล้วก็เลี้ยงลูกด้วยกัน

336
00:15:09,000 --> 00:15:12,000
แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น

337
00:15:12,000 --> 00:15:14,000
และฉันจะบอกคุณว่า

338
00:15:14,000 --> 00:15:16,000
ฉันคิดว่าฉันเขียนหนังสือเนิร์ดสุดๆ

339
00:15:16,000 --> 00:15:18,000
ในเรื่องที่ทุกคนเกลียด

340
00:15:18,000 --> 00:15:21,000
สำหรับคนอ่านที่ไม่เคยทำอะไรเป็นรูปเป็นร่าง

341
00:15:21,000 --> 00:15:23,000
แต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้น

342
00:15:23,000 --> 00:15:25,000
(หัวเราะ)

343
00:15:25,000 --> 00:15:27,000
ฉันหมายถึง นี่คือชีวิต

344
00:15:27,000 --> 00:15:29,000
ทั้งดี ทั้งแย่

345
00:15:29,000 --> 00:15:32,000
เรารวมมันเป็นเรื่องอย่างลงตัว

346
00:15:32,000 --> 00:15:34,000
เกี่ยวกับโลกรอบตัวเรา

347
00:15:34,000 --> 00:15:37,000
และเมื่อโลกเปลี่ยนไปและทำให้เราประหลาดใจ

348
00:15:40,000 --> 00:15:43,000
ไม่ได้ว่าร้ายนะคะ แต่ตลอดสัมมนานี้

349
00:15:43,000 --> 00:15:45,000
คืออนุสาวรีย์อันน่าทึ่ง

350
00:15:45,000 --> 00:15:47,000
ที่เป็นผลผลิตของความผิดพลาดของเรา

351
00:15:47,000 --> 00:15:49,000
เราใช้เวลาทั้งสัปดาห์

352
00:15:49,000 --> 00:15:51,000
พูดเกี่ยวกับเรื่องนวัตกรรม ความก้าวหน้า

353
00:15:51,000 --> 00:15:53,000
และความเจริญต่างๆ

354
00:15:53,000 --> 00:15:56,000
แต่คุณรู้หรือไม่ว่าทำไมเราต้องการนวัตกรรม

355
00:15:56,000 --> 00:15:58,000
ความก้าวหน้าและความเจริญเหล่านั้น

356
00:15:58,000 --> 00:16:00,000
เพราะกว่าครึ่งของเรื่องพวกนี้

357
00:16:00,000 --> 00:16:03,000
ทั้งเรื่องน่าเชื่อถือต่างๆ เรื่องความเปลี่ยนแปลงของโลก

358
00:16:03,000 --> 00:16:05,000
TED 1998

359
00:16:05,000 --> 00:16:07,000
เออ

360
00:16:07,000 --> 00:16:11,000
(หัวเราะ)

361
00:16:11,000 --> 00:16:13,000
มันไม่ได้ผลใช่ไหมเนี่ย

362
00:16:13,000 --> 00:16:15,000
(หัวเราะ)

363
00:16:15,000 --> 00:16:18,000
ตั๋วเครื่องบินฉันอยู่ไหนเนี่ยคริส

364
00:16:18,000 --> 00:16:22,000
(หัวเราะ)

365
00:16:22,000 --> 00:16:27,000
(ปรบมือ)

366
00:16:27,000 --> 00:16:30,000
นี่ไง เอาอีกแล้ว

367
00:16:30,000 --> 00:16:32,000
มันมาอีกแล้ว

368
00:16:32,000 --> 00:16:34,000
เราได้ความคิดใหม่ๆ

369
00:16:34,000 --> 00:16:37,000
เราเล่าเรื่องราวอีกเรื่อง

370
00:16:37,000 --> 00:16:40,000
เราสัมมนาอีกอัน

371
00:16:40,000 --> 00:16:42,000
แต่เนื้อเรื่องคือเรื่องนี้

372
00:16:42,000 --> 00:16:44,000
เหมือนกับที่พวกคุณฟังมาเป็นร้อยๆพันๆครั้ง

373
00:16:44,000 --> 00:16:46,000
คือถูกค้นพบอีกครั้งจากความสงสัย

374
00:16:46,000 --> 00:16:48,000
และสำหรับฉันแล้ว

375
00:16:48,000 --> 00:16:51,000
ถ้าคุณอยากค้นพบสิ่งเหล่านี้

376
00:16:51,000 --> 00:16:53,000
คุณจะต้องคิดนอกกรอบ

377
00:16:53,000 --> 00:16:59,000
ออกมาจากที่คับแคบแย่ๆแห่งความถูกต้องนั่น

378
00:16:59,000 --> 00:17:02,000
มองดูรอบๆกันและกัน

379
00:17:02,000 --> 00:17:05,000
มองไปยังที่โล่งกว้าง

380
00:17:05,000 --> 00:17:08,000
ที่ที่สับสนและลึกลับ

381
00:17:08,000 --> 00:17:11,000
ของจักรวาล

382
00:17:11,000 --> 00:17:14,000
แล้วสามารถพูดได้ว่า

383
00:17:14,000 --> 00:17:18,000
ว้าว ฉันไม่รู้เลย

384
00:17:18,000 --> 00:17:20,000
บางทีฉันคงผิด

385
00:17:20,000 --> 00:17:22,000
ขอบคุณค่ะ

386
00:17:22,000 --> 00:17:25,000
(ปรบมือ)

387
00:17:25,000 --> 00:17:27,000
ขอบคุณทุกคนนะคะ

388
00:17:27,000 --> 00:17:30,000
(ปรบมือ)