Είναι 1995,
είμαι στο πανεπιστήμιο,
και μαζί με μία φίλη μου πηγαίνουμε ένα ταξίδι
από το Providence του Rhode Island
στο Portland, Oregon
Και καταλαβαίνετε, είμαστε νέοι και άνεργοι,
οπότε κάναμε όλο το ταξίδι απο παράδρομους
μέσα από εθνικά πάρκα
και δάση ---
βασικά τη μακρύτερη διαδρομή που θα μπορουσαμε να πάρουμε.
Και κάπου στη μέση της Νότιας Dakota,
Γυρίζω στη φίλη μου,
και την ρωτάω την εξής ερώτηση
που με απασχολούσε
για 2.000 μίλια.
" Μα τι είναι αυτός ο κινέζικος χαρακτήρας που βλέπουμε τόση ώρα στο πλάι του δρόμου;"
Η φίλη μου γυρίζει και με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα.
Βασικά, ο κύριος εδώ μπροστά
με κοιτάει τώρα με ακριβώς τον ίδιο τρόπο όπως τότε η φίλη μου.
(Γέλια)
Και συνεχίζω: "Ξέρεις,
αυτά τα σήματα που βλέπουμε όλη την ώρα
με τον Κινέζικο χαρακτήρα"
Με κοιτάζει για μερικές στιγμές,
και μετά σκάει στα γέλια
γιατί καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάω.
Και αυτό για το οποίο μιλάω είναι αυτό:
(Γέλια)
Ακριβώς, ο ξακουστός κινέζικος χαρακτήρας για την περιοχή πικνικ
(Γέλια)
Έχω ξοδέψει τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου
σκεπτόμενη καταστάσεις
ακριβώς σαν και αυτή --
γιατί κάποιες φορές δεν καταλαβαίνουμε σωστά
τα σήματα γύρω μας
και πώς συμπεριφερόμαστε όταν αυτό συμβαίνει,
και τι μπορούμε να διδαχθούμε από αυτό για την ανθρώπινη φύση.
Με άλλα λόγια, όπως ακούσατε και τον Chris να λέει,
έχω ξοδέψει τα τελευταία πέντε χρόνια
να σκέφτομαι την κατάσταση του να κάνει κάποιος λάθη
Αυτό μπορεί να σας φαίνεται σαν περίεργη κίνηση για την καριέρα μου
άλλα έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα:
δεν υπάρχει ανταγωνισμός για το επάγγελμα αυτό.
(γέλια)
Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από εμάς, κάνουμε ότι μπορούμε
για να αποφεύγουμε τη σκέψη ότι κάποιος κάνει λάθος
ή τουλάχιστον να αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε την πιθανότητα
οτι εμείς οι ίδιοι κάνουμε λάθος.
Το καταλαβαίνουμε σε θεωρητική βάση.
Όλοι ξέρουμε ότι όλοι σε αυτό το δωμάτιο κάνουν λάθη.
Οι άνθρωποι, γενικά, είναι επιρρεπείς σε λάθη - εντάξει ωραία το καταλαβαίνουμε
Αλλά όταν πρόκειται για εμάς τους ίδιους αυτή τη στιγμή,
και όλα μας τα πιστεύω,
εδώ και τώρα, στον παρόντα χρόνο,
ξαφνικά, όλη αυτή η θεωρητική κατανόηση της τάσης μας να κάνουμε λάθη
εξαφανίζεται --
και τελικά δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα στο οποίο να είμαστε λάθος.
Και το θέμα είναι, ότι ζούμε στον παρόντα χρόνο
Πηγαίνουμε σε συναντήσεις σε παρόντα χρόνο
πηγαίνουμε σε οικογενειακές διακοπές σε παρόντα χρόνο
ψηφίζουμε σε παρόντα χρόνο.
Οπότε πρακτικά, όλοι μας εν τέλει περνάμε τη ζωή μας,
παγιδευμένοι μέσα σε αυτή τη μικρή φούσκα,
όπου νιώθουμε πολύ σωστοί για τα πάντα.
Νομίζω ότι αυτό είναι πρόβλημα.
Νομίζω ότι είναι ένα πρόβλημα για τον κάθε ένα μας,
στις προσωπικές και επαγγελματικές μας ζωές
και νομίζω ότι είναι ένα πρόβλημα για όλους μας συνολικά σαν κοινωνία.
Οπότε αυτό που θέλω να κάνω σήμερα,
είναι, πρώτα απ' όλα, να μιλήσω για το γιατί κολλάμε
μέσα σε αυτό το συναίσθημα της ορθότητας.
Και δεύτερον, γιατί αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα.
Και τελικά, θέλω να σας πείσω
ότι είναι δυνατόν,
να ξεφύγουμε από αυτό το συναίσθημα
και ότι, αν μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό,
είναι το σημαντικότερο
ηθικό, πνευματικό και δημιουργικό βήμα που μπορούμε να κάνουμε.
Λοιπόν, γιατί κολλάμε
σε αυτό το συναίσθημα της ορθότητας;
Ένας λόγος βασικά έχει να κάνει με το συναίσθημα του να είμαστε λάθος.
Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω κάτι --
ή μάλλον, επιτρέψτε μου να ρωτήσω εσάς κάτι, μιας και είστε εδώ μπροστά:
Πώς νιώθετε - συναισθηματικά -
πώς νιώθετε όταν κάνετε λάθος;
Άσχημα.
Ντροπιαστικά. Ναι, ωραία, τέλεια.
Άσχημα, ντροπιασμένοι.
ευχαριστώ, πολύ καλές απαντήσεις,
αλλά είναι απαντήσεις σε μια διαφορετική ερώτηση.
Μόλις απαντήσατε την εξής ερώτηση:
Πως νιώθετε όταν συνειδητοποιείτε ότι κάνετε λάθος;
(Γέλια)
Η διαπίστωση ότι είστε λάθος σας κάνει να νιώθετε όλα αυτά τα πράγματα και πολλά άλλα, σωστά;
Θέλω να πω, μπορεί να είναι ισοπεδωτικό, αποκαλυπτικό,
μπορεί βασικά να είναι και αρκετά αστείο,
όπως το χαζό μου λάθος με τον κινέζικο χαρακτήρα.
Αλλά απλά το να είναι κανείς λάθος
δεν δημιουργεί κανένα συναίσθημα.
Θα σας δώσω μία αναλογία.
Θυμάστε αυτό το καρτούν απο τα Loony Tunes
όπου είναι ένα αξιολύπητο κογιοτ
που πάντα κυνηγάει και ποτέ δεν πιάνει ένα πουλί-δρομέα;
Σχεδόν σε κάθε επεισόδιο αυτού του καρτούν,
υπάρχει μία στιγμή όπου το κογιοτ κυνηγάει το πουλί
και το πουλί τρέχει και πηδάει από ένα βράχο
το οποίο δεν είναι και τίποτα σημαντικό γιατί μπορεί να πετάξει.
Το θέμα είναι ότι το κογιοτ πηδάει και αυτό από τον βράχο.
Και αυτό που είναι αστείο ---
τουλάχιστον αν είσαι έξι χρονών --
είναι ότι το κογιοτ δεν έχει κανένα πρόβλημα.
Απλά συνεχίζει να τρέχει --
ακριβώς μέχρι τη στιγμή που κοιτάει κάτω
και συνειδητοποιεί ότι είναι στο κενό.
Και τότε είναι που πέφτει.
Όταν κάνουμε λάθος για κάτι ---
όχι όταν το συνειδητοποιούμε, αλλά πριν από αυτό --
είμαστε σαν το κογιοτ
αμέσως μετά που έχει πηδήξει από τον βράχο και πριν κοιτάξει κάτω.
Ξέρετε, είμαστε ήδη λάθος,
ήδη έχουμε μπλέξει,
αλλά νιώθουμε ότι είμαστε σε στέρεο έδαφος.
Θα πρέπει βασικά να διορθώσω κάτι που είπα μόλις πριν λίγο.
Νιώθουμε κάτι όταν είμαστε λάθος:
νιώθουμε ότι είμαστε σωστοί!
(γέλια)
Οπότε αυτός είναι ένας λόγος, ένας δομικός λόγος,
γιατί κολλάμε μέσα σε αυτό το συναίσθημα της ορθότητας.
Αυτό το ονομάζω "ασφαλματοψία".
Τις περισσότερες φορές,
δεν έχουμε κανένα εσωτερικό στοιχείο
το οποίο να μας δείξει ότι είμαστε λάθος για κάτι
μέχρι να είναι πολύ αργά.
Αλλά υπάρχει ένας δεύτερος λόγος γιατί κολλάμε μέσα σε αυτό το συναίσθημα --
και αυτός έχει να κάνει με την εκπαίδευσή μας.
Πηγαίνετε πίσω για μία στιγμή στο δημοτικό.
Βρίσκεστε εκεί μέσα στην τάξη
και η δασκάλα σας δίνει πίσω τα τεστ,
και ένα από αυτά είναι σαν αυτό:
Αυτό δεν είναι δικό μου, παρεμπιπτόντως.
(Γέλια)
Είστε λοιπόν εκεί στο σχολείο,
και ξέρετε ακριβώς τι να σκεφτείτε
για το παιδί που έγραψε αυτό το διαγώνισμα.
Είναι ο βλάκας, το πειραχτήρι,
αυτός που δεν κάνει ποτέ τις ασκήσεις του.
Οπότε μέχρι να γίνεις εννιά χρονών,
έχεις ήδη μάθει, αρχικά
ότι οι άνθρωποι που κάνουν τα πράγματα λάθος
είναι τεμπέληδες, ανεύθυνοι βλάκες
και δεύτερον
ότι ο τρόπος για να πετύχεις στη ζωή
είναι να μην κάνεις ποτέ λάθη.
Μαθαίνουμε πολύ καλά αυτά τα πολύ κακά μαθήματα.
Και πολλοί από εμάς --
και υποθέτω, ειδικά πολλοί από εμάς σε αυτό το δωμάτιο --
τα αντιμετωπίζουμε απλά με το να γινόμαστε
τέλειοι μαθητές του άριστα,
τελειομανείς, υπερεπιτυχημένοι.
Σωστά;
Κύριε οικονομικέ διευθυντή, αστροφυσικέ, μαραθωνοδρόμε;
(Γέλια)
Είστε όλοι οικονομικοί διευθυντές, αστροφυσικοί, ή μαραθωνοδρόμοι απ' ότι φαίνεται.
Εντάξει, λοιπόν ωραία.
Εκτός, από όταν πανικοβαλλόμαστε
στην πιθανότητα ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος.
Γιατί, σύμφωνα με αυτά που μόλις είπαμε,
το να καταλάβουμε κάτι λάθος,
σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά με μάς.
Οπότε απλά επιμένουμε ότι είμαστε σωστοί
γιατί μας κάνει να νιώθουμε έξυπνους και υπεύθυνους.
και ηθικούς και ασφαλείς.
Επιστρέψτε μου να σας πω μια ιστορία.
Μερικά χρόνια πριν,
μία γυναίκα ήρθε στο ιατρικό κέντρο Beth Israel Deaconess για μία εγχείρηση.
Το Beth Israel είναι στη Βοστώνη.
Είναι το πανεπιστημιακό νοσοκομείο για το Harvard --
ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία στη χώρα.
Λοιπόν αυτή η γυναίκα έρχεται και τη βάζουν στο δωμάτιο για την εγχείρηση
Της κάνουν ολική αναισθησία, ο χειρούργος κάνει τη δουλειά του --
την ράβει, και την στέλνει στο αναρρωτήριο.
¨Όλα φαίνονται να έχουν πάει καλά.
Όταν ξυπνάει, κοιτάει κάτω το σώμα της,
και λέει, "Γιατί είναι η λάθος πλευρά του σώματος μου με επιδέσμους;"
Ήταν η λάθος πλευρά του σώματος της με επιδέσμους,
γιατί ο χειρούργος έκανε μία σημαντική εγχείρηση
στο αριστερό της πόδι αντί για το δεξί.
Όταν ο αντιπρόεδρος του νοσοκομείου, υπεύθυνος ποιότητας υπηρεσιών υγείας του Beth Israel,
μίλησε για αυτό το περιστατικό,
είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Είπε, "Για κάποιο λόγο,
ο χειρούργος απλά ένιωσε
ότι ήταν στην σωστή πλευρά της ασθενούς".
(Γέλια)
Το νόημα της ιστορίας αυτής
είναι ότι το να βασιζόμαστε παραπάνω από ότι πρέπει στη διαίσθηση
ότι είμαστε σωστοί για τα πάντα
μπορεί να είναι επικίνδυνο.
Αυτό το εσωτερικό συναίσθημα του ότι έχουμε δίκιο
που όλοι μας βιώνουμε τόσο συχνά
δεν ανταποκρίνεται και πολύ
με το τι πραγματικά συμβαίνει στον αληθινό κόσμο.
Και όταν δρούμε σαν να είναι,
και σταματάμε να σκεφτόμαστε καν την πιθανότητα ότι μπορεί και να κάνουμε λάθος
τότε είναι που καταλήγουμε να κάνουμε πράγματα
όπως το να ρίχνουμε 200 εκατομμύρια γαλόνια πετρέλαιο στον κόλπο του Μεξικού
ή να σαμποτάρουμε την παγκόσμια οικονομία.
Αυτό λοιπόν είναι ένα τεράστιο πρακτικό πρόβλημα.
Αλλά είναι επίσης και ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα
Σκεφτείτε για ένα λεπτό τι σημαίνει το να νιώθεις ότι έχεις δίκιο.
Σημαίνει ότι πιστεύεις ότι οι απόψεις σου
αντικατοπτρίζουν απόλυτα την πραγματικότητα
Και όταν το πιστεύεις αυτό
έχεις ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσεις,
το οποίο είναι, πώς ακριβώς θα εξηγήσεις
το γεγονός ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι διαφωνούν μαζί σου;
Προκύπτει λοιπόν, ότι οι περισσότεροι εξηγούμε την διαφορετική άποψη των άλλων ανθρώπων με τον ίδιο τρόπο:
και συγκεκριμένα με μία σειρά από ατυχείς υποθέσεις.
Το πρώτο πράγμα που συνήθως κάνουμε όταν κάποιος διαφωνεί μαζί μας
είναι απλά να υποθέσουμε ότι είναι αδαής.
Πιστεύουμε ότι δεν έχουν πρόσβαση στις ίδιες πληροφορίες που έχουμε εμείς,
και ότι όταν εμείς μοιραστούμε τις πληροφορίες αυτές μαζί τους,
θα δουν το φως και θα συμφωνήσουν μαζί μας.
Όταν αυτή η υπόθεση δεν δουλέψει,
όταν δηλαδή προκύψει ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν όλα τα στοιχεία που έχουμε και εμείς
και επιμένουν να διαφωνούν μαζί μας,
τότε πάμε σε μία δεύτερη υπόθεση,
η οποία είναι ότι είναι ηλίθιοι.
(Γέλια)
Έχουν όλα τα σωστά κομμάτια του παζλ
και είναι πολύ βλάκες για να τα ενώσουν σωστά.
Και όταν ούτε αυτό δουλέψει,
όταν προκύπτει ότι οι άνθρωποι που διαφωνούν μαζί μας
έχουν όλα τα στοιχεία που έχουμε και εμείς
και είναι βασικά και έξυπνοι,
τότε πάμε σε μία τρίτη υπόθεση:
ότι ξέρουν την αλήθεια,
και την διαστρεβλώνουν επίτηδες
για τους δικούς τους μοχθηρούς σκοπούς.
Αυτό το πράγμα είναι καταστροφικό.
Αυτή η προσήλωση στην δική μας ορθότητα
δεν μας αφήνει να προλάβουμε λάθη
όταν πραγματικά είναι απαραίτητο
και έχει ως αποτέλεσμα να συμπεριφερόμαστε στους άλλους με τρομερά άσχημο τρόπο.
Αυτό που με παραξενεύει ακόμα περισσότερο
και το θεωρώ το πιο τραγικό
είναι ότι η συμπεριφορά αυτή είναι ακριβώς αντίθετη με το να είσαι άνθρωπος
Είναι σαν να προσπαθούμε να φανταστούμε
ότι το μυαλό μας είναι σαν κάποια τελείως διαφανή παράθυρα
και εμείς απλά κοιτάμε μέσα από αυτά τα παράθυρα
και περιγράφουμε τον κόσμο όπως ξετυλίγεται γύρω μας.
Και θέλουμε όλοι οι άλλοι να κοιτάξουν μέσα από το ίδιο παράθυρο
και να δουν ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Αυτό δεν είναι αλήθεια
και αν ήταν, η ζωή θα ήταν τρομερά βαρετή.
Το θαύμα του μυαλού μας
δεν είναι ότι μπορούμε να δούμε τον κόσμο όπως είναι.
Είναι ότι μπορούμε να δούμε τον κόσμο όπως δεν είναι.
Μπορούμε να θυμόμαστε το παρελθόν,
και μπορούμε να σκεφτόμαστε το μέλλον,
και να φανταζόμαστε πως είναι
να είμαστε ένα άλλο άτομο σε ένα άλλο μέρος.
Και ο κάθε ένας μας το κάνει αυτό λίγο διαφορετικά,
και αυτός είναι ο λόγος που όταν βλέπουμε τον ίδιο νυχτερινό ουρανό
βλέπουμε αυτό,
αλλά και αυτό,
αλλά και αυτό.
Και ναι, είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο κάνουμε λάθη.
1.200 χρόνια πριν ο Καρτέσιος είπε την φημισμένη του έκφραση
"Σκέφτομαι, άρα υπάρχω"
αυτός ο τύπος, ο Άγιος Αυγουστίνος, έκατσε και
έγραψε το εξής: "Fallor ergo sum" --
"Σφάλλω, άρα υπάρχω"
Ο Αυγουστίνος κατάλαβε
ότι η ικανότητά μας να τα κάνουμε μαντάρα
δεν είναι κάποιο ντροπιαστικό ελάττωμα
στο ανθρώπινο σύστημα,
κάτι που μπορούμε να διορθώσουμε.
Είναι κάτι τελείως θεμελιώδες για το ποιοι είμαστε.
Γιατί, σε αντίθεση με τον Θεό,
δεν ξέρουμε πραγματικά τι συμβαίνει εκεί έξω.
Και σε αντίθεση με όλα τα άλλα ζώα,
έχουμε μια εμμονή με το να προσπαθούμε να το ανακαλύψουμε.
Για μένα, η εμμονή αυτή
είναι η πηγή και η ρίζα
όλης της παραγωγικότητας και της δημιουργικότητας μας.
Πέρυσι, για διάφορους λόγους,
κατέληξα να ακούω πολλά επεισόδια
της εκπομπής "This American Life" στο Δημόσιο Ραδιόφωνο.
Άκουγα και άκουγα λοιπόν,
και κάποια στιγμή, άρχισα να νιώθω
ότι όλες οι ιστορίες που έλεγαν ήταν για την τάση μας να κάνουμε λάθη.
Και η πρώτη μου σκέψη ήταν,
"Τρελάθηκα.
Έχω γίνει η τρελή κυρία με τα λάθη
και τα φαντάζομαι παντού"
το οποίο και έχει συμβεί.
Αλλά μερικούς μήνες μετά,
είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από τoν Ira Glass, τον παρουσιαστή της εκπομπής.
Και του το ανέφερα,
και μου απάντησε, "Βασικά, όχι, είναι αλήθεια."
"Στην πραγματικότητα", μου είπε,
"μεταξύ μας το προσωπικό, κάνουμε αστεία
ότι κάθε επεισόδιο της εκπομπής
έχει το ίδιο θέμα να υποβόσκει.
Και το θέμα αυτό είναι:
Νόμιζα ότι θα συνέβαινε κάτι
και αντί γι' αυτό συνέβη κάτι άλλο"
"Και το θέμα είναι" λέει ο Ira Glass, "ότι το χρειαζόμαστε αυτό".
Χρειαζόμαστε αυτές τις στιγμές
έκπληξης και αναστροφής και λάθους
για να κάνουμε αυτές τις ιστορίες να δουλέψουν".
Κι όσο για εμάς τους υπόλοιπους, τα μέλη του ακροατηρίου,
σαν ακροατές, σαν αναγνώστες,
τα χάφτουμε αυτά.
Λατρεύουμε πράγματα όπως μια αλλαγή στο σενάριο,
μια παραπλανητική υπόθεση ή ένα μη αναμενόμενο τέλος.
Όταν πρόκειται για τις ιστορίες μας,
λατρεύουμε να κάνουμε λάθος.
Αλλά, ξέρετε, οι ιστορίες μας είναι έτσι
γιατί οι ζωές μας είναι έτσι.
Νομίζουμε ότι ένα πράγμα θα συμβεί
και παρόλα αυτά κάτι άλλο συμβαίνει.
Ο George Bush νόμιζε ότι πήγαινε να εισβάλει στο Ιράκ,
να βρει κάμποσα όπλα μαζικής καταστροφής,
να ελευθερώσει τους ανθρώπους και να φέρει την δημοκρατία στην Μέση Ανατολή.
Και κάτι άλλο συνέβη.
Και ο Hosni Mubarak
νόμιζε ότι θα ήταν ο δικτάτορας της Αιγύπτου για το υπόλοιπο της ζωής του,
μέχρι να γεράσει ή να αρρωστήσει,
οπότε και θα περνούσε τα ηνία της εξουσίας στον γιό του.
Και κάτι άλλο συνέβη.
Και ίσως εσείς νομίζατε
ότι θα μεγαλώσετε και θα παντρευτείτε με τον σχολικό σας έρωτα
και θα γυρίζατε πίσω στην πόλη σας και θα μεγαλώνατε εκεί τα παιδιά σας μαζί.
Και κάτι άλλο συνέβη.
Και πρέπει να σας πω
ότι εγώ νόμιζα ότι έγραφα ένα υπερβολικά βαρετό βιβλίο
για ένα θέμα που όλοι μισούν
για ένα κοινό που ποτέ δεν θα υπήρχε.
Και κάτι άλλο συνέβη.
(Γέλια)
Έτσι είναι η ζωή.
Καλώς ή κακώς,
δημιουργούμε αυτές τις απίστευτες ιστορίες
για τον κόσμο γύρω μας
και μετά ο κόσμος αλλάζει και μας εκπλήσσει.
Με το συμπάθιο, αλλά όλο αυτό το συνέδριο
είναι ένα απίστευτο μνημείο
της ικανότητας μας να κάνουμε τα πράγματα λάθος.
Μόλις ξοδέψαμε όλη την βδομάδα
να μιλάμε για καινοτομίες και προόδους
και βελτιώσεις,
αλλά ξέρετε γιατί χρειαζόμαστε όλες αυτές τις καινοτομίες
και προόδους και βελτιώσεις;
Γιατί τα μισά από τα πράγματα
που είναι τα πιο πολύπλοκα και θα άλλαζαν τον κόσμο ---
TED 1998 --
εε...
(Γέλια)
Δεν δούλεψαν ακριβώς όπως περιμέναμε.
(γέλια)
Που είναι το jet-pack μου, Chris;
(Γέλια)
(Χειροκροτήματα)
Οπότε να 'μαστε πάλι εδώ.
Κάπως έτσι πάει.
Μας έρχεται μία καινούρια ιδέα.
Λέμε άλλη μία ιστορία.
Κάνουμε άλλο ένα συνέδριο.
Το θέμα αυτού εδώ,
όπως έχετε ακούσει εφτά εκατομμύρια φορές,
είναι η επανα-ανακάλυψη του θαύματος.
Και για μένα,
αν πραγματικά θες να επανα-ανακαλύψεις το θαύμα
πρέπει να βγεις έξω
από αυτόν τον μικροσκοπικό χώρο της ορθότητας
και να κοιτάξεις γύρω σου στους άλλους ανθρώπους
και να κοιτάξεις την απεραντοσύνη
και την πολυπλοκότητα και το μυστήριο
του σύμπαντος
και να είσαι ικανός να πεις,
"Πω-πω, δεν ξέρω..
ίσως να κάνω λάθος."
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)