Geïnspireerd door de vorige spreker zal ik nu een liedje zingen over internetporno. (Gelach) Grapje. (Gelach) Grootschalig gebruik van internetporno is een van de snelst voortrazende mondiale experimenten die ooit onbewust zijn uitgevoerd. Haast elke tienerjongen met internet werkt er maar al te graag aan mee. De Canadese onderzoeker Simon Lajeunesse ontdekte dat de meeste jongens pornografie opzoeken als ze 10 jaar zijn, gedreven door een brein dat plotseling gefascineerd is door seks. Gebruikers beschouwen internetporno als veel aantrekkelijker dan de porno van vroeger. Waarom? Omdat het steeds weer nieuw is. In dit Australische experiment is het eerder nieuwigheid dan naaktheid dat voor veel opwinding zorgt. Testpersonen bekijken 22 pornoplaatjes. Zie je die piek? Daar schakelt de onderzoeker over op porno die ze nog niet gezien hadden. Wat gebeurde er? Hun erecties en hun brein werden wakker. Vanwaar al die opwinding? De natuur probeert de mannetjes willige vrouwtjes te laten bevruchten zolang er nog nieuwe zijn. Op de bovenste lijn heeft die ram meer en meer tijd nodig als het steeds dezelfde partner is. Maar als het steeds een ander vrouwtje is -- de onderste lijn -- nou ja, ....ze is niet dezelfde. Hij kan klaar zijn in twee minuten en gaat door tot hij volledig is uitgeput. Dit wordt wel het Coolidge-effect genoemd. Zonder het Coolidge-effect zou er geen internetporno zijn. Door deze functie van zoogdieren, het Coolidge-effect, beschouwt een man elk nieuw vrouwtje dat in beeld komt, als genetische kans. Om het beeldscherm te kunnen blijven bevruchten produceert zijn brein de 'ga erop af'-drug dopamine voor ieder nieuw vrouwtje of plaatje. Uiteindelijk zal de ram moe worden, maar zolang die man kan blijven klikken kan hij doorgaan, want die dopamine blijft komen. Met internetporno kan een man meer opwindende vrouwen zien in 10 minuten dan zijn voorvaderen in vele levens. Het probleem is dat hij een jager-verzamelaar-brein heeft. Het brein van een veelgebruiker past zich aan aan die genetische overvloed en begint zich langzaam met deze porno-harem te associëren. Gedragskenmerken die daarmee geassocieerd worden zijn: alleen zijn, voyeurisme, clicken, zoeken, meerdere tabbladen, snel vooruit spoelen, voortdurend iets nieuws nodig hebben, en verrassing. Zoals één jongen het ooit vroeg: "Zijn wij de eerste generatie die masturbeert met de linkerhand?" (Gelach) Echte seks, daarentegen, is versieren, aanraking, aangeraakt worden, geuren, feromonen, emotionele binding, interactie met een levend persoon. Wat gebeurt er dan wanneer een jongen eindelijk samen is met een echte partner? Onderzoekers weten feitelijk heel weinig over de effecten van internetporno om diverse redenen. In 2009, toen Lajeunesse die invloed probeerde te bestuderen kon hij geen mannelijk studenten vinden die het niet gebruikten. Het eerste echte dilemma is dus dat we geen controlegroepen hebben. Dat creëert een enorme blinde vlek. Stel je voor dat alle jongens begonnen te roken op hun tiende en dat er geen groepen waren die dat niet deden. Dan zouden we denken dat longkanker bij mannen normaal is. Lajeunesse liet zich hierdoor niet afschrikken en vroeg 20 studenten: "Beïnvloedt internetporno jou of je attitude jegens vrouwen?" Ze zeiden: "Nee, dat denk ik niet." Maar ze hadden het toen al tien jaar non-stop gebruikt. Dat is als een vis vragen wat hij denkt van water. Dat brengt ons bij het tweede probleem. Onderzoekers hebben pornogebruikers nooit gevraagd over de symptomen die Zimbardo beschreef in 'The Demise of Guys'. Symptomen van opwindingsverslaving worden vaak verward met zaken als ADHD, sociale angst, depressie, concentratieproblemen, faalangst, OCD en nog veel meer. Hulpverleners gaan er vaak vanuit dat deze aandoeningen er eerst waren en dat die wellicht de oorzaak zijn van een verslaving, maar nooit andersom. Als gevolg hiervan krijgen deze jongens vaak medicijnen zonder dat er ooit wordt gekeken of ze een internet-verslaving hebben. Jongens realiseren zich dus niet dat hun symptomen kunnen verdwijnen door eenvoudigweg hun gedrag te veranderen. Het derde probleem: het is moeilijk te geloven dat seksuele activiteit verslavend kan zijn, omdat seks gezond is. Maar internetporno is geen seks. Internetporno verschilt evenveel van echte seks als de huidige videospelletjes verschillen van schaken. Naar een scherm vol naakte lichaamsdelen kijken, beschermt je niet automatisch tegen opwindingsverslaving. In dit Nederlandse onderzoek -- hier zie je de titel -- ontdekten ze dat van alle activiteit op het internet porno potentieel het meest verslavend is. En wel hierom. Dit aloude programma, het beloningscircuit, is er om ons richting natuurlijke beloningen te sturen, zoals seks, binding en voedsel. Dit maakt extreme vormen van natuurlijke beloningen extreem fascinerend voor ons. Calorierijk voedsel of opwindende vrouwen geven ons bijvoorbeeld extra dopamine, maar te veel dopamine kan onze natuurlijke verzadigingsmechanismen lamleggen. Geef ratten bijvoorbeeld ongelimiteerd toegang tot junkfood en ze ontwikkelen bijna allemaal snel obesitas. Daarom lijden ook vier van de vijf Amerikanen aan overgewicht, waarvan ongeveer de helft zwaarlijvig is; dat betekent dus verslaafd aan voedsel. In tegenstelling tot natuurlijke beloningen, raakt aan drugs als cocaine of alcohol slechts ongeveer 10% van de gebruikers verslaafd, of dat nu ratten zijn of mensen. Dit graaimechanisme voor voedsel of sex was ooit een evolutionair voordeel. In essentie is het puur opportunisme. Denk maar aan wolven die 20 kilo van hun prooi verslinden of aan het paringsseizoen als jij het sterkste mannetje bent. Als dat paringsseizoen nu nooit ophoudt? Al die shots dopamine kunnen je brein twee dingen vertellen. Eerst zeggen ze: "Man, je hebt de evolutionaire hoofdprijs gewonnen." Ten tweede gooien ze een moleculaire knop om, genaamd Delta-FosB; ik weet dat het een moeilijk woord is, maar dopamine zet Delta-FosB in werking en dat begint zich op te hopen in het beloningscentrum van het brein. Met te veel chronische consumptie van drugs of natuurlijke beloningen begint deze ophoping Delta-FosB het brein te veranderen en promoot het de cyclus van excessief gebruik en verlangen. Als dat excessief gebruik aanhoudt hoopt Delta-FosB zich verder op en dat kan leiden tot breinmodificaties die we zien in alle verslaafden. Dus de domino's zijn excessieve consumptie, een overmaat aan dopamine, DeltaFosB, breinveranderingen. Een van de eerste veranderingen is ongevoeligheid voor plezier. De alledaagse pleziertjes kunnen de pornoverslaafde niet tevredenstellen. Tegelijkertijd zorgen andere wijzigingen in het brein, voor hyper-reacties op porno. Voor een pornoverslaafde is alleen porno erg opwindend, al het andere is vervelend. Uiteindelijk brokkelt zijn wilskracht af door veranderingen in de frontale cortex. Dit kan ik niet genoeg benadrukken. Bij alle verslavingen zien we dezelfde modificaties in het brein en is het dezelfde moleculaire schakelaar die dat in gang zet: DeltaFosB. Wetenschappers hebben hersenscans gebruikt om deze veranderingen in drugsverslaafden te meten. Op deze scans zie je een verminderde plezier-respons bij drugsverslaafden. Deze en verschillende andere veranderingen zijn ook aangetroffen bij gokverslaafden, verslaafden aan voedsel, video-spelletjes en nu dus ook internet. Vergeef me deze volle dia met hersenonderzoek -- let op de data -- ik wil je gewoon laten zien dat deze onderzoeken bestaan. Tot dusverre wijst alle hersenonderzoek in dezelfde richting: voortdurende nieuwigheid achter iedere klik kan verslavend werken. We weten dit want toen men voormalig internetverslaafden onderzocht, kwam men erachter dat deze veranderingen zich ook weer ongedaan maakten. Jammer genoeg gaan geen van deze studies uitsluitend over pornogebruikers, maar deze maken er altijd deel van uit. Dit is een belangrijke verandering. Eindelijk hebben we een groep mannen die niet langer internetporno gebruiken. Inderdaad! Zware gebruikers stoppen ermee met duizenden tegelijk. Zij is de ontbrekende controlegroep in het grote porno-onderzoek. Ze laten de experts zien wat het wijzigen van één parameter kan doen. Ik noem het 'de wederopstanding' in plaats van 'het verval' van mannen. Voor ik verderga, wil je waarschijnlijk weten waarom een pornoliefhebber het zomaar op zou willen geven. In één woord: erectieproblemen. Internetporno vernietigt de seksuele performance van jonge mannen. Zimbardo zei dat jongemannen problemen hebben met vrouwen; dit onderzoek door Italiaanse neurologen bevestigt wat we al jarenlang zien. Seks-verbeterende medicijnen werken vaak niet bij ze, omdat het probleem niet onder de gordel zit, waar Viagra werkt. Het probleem is ook niet echt psychologisch. Fysieke veranderingen in het brein zijn hier de oorzaak van, veroorzaakt door verslavingen. Hun gevoelloze hersenen sturen steeds zwakkere signalen naar hun bananen. (Gelach) Dokter Foresta zegt: "Het begint met lauwere reacties op porno sites. Dan is er een algemeen verval in het libido en uiteindelijk wordt het onmogelijk nog een erectie te krijgen. We kunnen hier drie dingen over opmerken. Ten eerste beschrijft Foresta hier een klassiek verslavingspatroon: geleidelijke desensibilisering. Ten tweede is internetporno kwalitatief anders dan Playboy; wijdverbreide erectiestoornissen bij de jeugd zagen we nooit eerder. En als laatste: een erectiestoornis is vaak het enige symptoom dat de aandacht van die mannen weet te trekken. De vraag is dan: welke subtielere signalen negeren ze? De meesten begrijpen dat niet tot ze er eindelijk mee gestopt zijn. Dit zegt een jongeman van achter in de twintig: "Ik bezocht acht jaar lang psychologen en psychiaters; de diagnoses liepen uiteen van depressie en sociale angst, tot ernstig geheugenverlies en zo nog een paar. Ik nam Fexer, Ritalin, Xanax, Paxil, ik ben gestopt op twee hogescholen, ik ben twee keer ontslagen en ik gebruikte cannabis om mijn sociale angsten te onderdrukken. Ik ben benaderd door behoorlijk wat vrouwen, ik denk door mijn uiterlijk en mijn positie, maar ze vonden me maar een rare kwast. Al sinds mijn 14e ben ik verslaafd aan hardcore porno. De laatste twee jaar heb ik geëxperimenteerd en ik kwam er uiteindelijk achter dat die porno een probleem was. Twee maanden geleden ben ik er helemaal mee gestopt. Het is heel moeilijk geweest, maar ik ben zo blij dat ik het gedaan heb. Ik ben nu met al mijn medicatie gestopt. Mijn angst is verdwenen. Mijn geheugen en concentratie zijn scherper dan ooit. Het lijkt wel of ik vrouwen aantrek en mijn erectiestoornis is ook weg. Ik voel me als herboren; ik krijg een tweede kans in mijn leven." Daarom is een klein aantal mannen op zoek op het internet: bodybuilding-sites, sport-sites, versiertechnieken-sites, waar mannen ook maar samenkomen. In essentie zijn ze op zoek naar een neurochemische wedergeboorte. Hier is een groep op reddit.com die zichzelf 'Fapstronauts' noemt. 'Fappen' is bargoens voor masturberen, maar eigenlijk hebben ze het over stoppen met porno. Dit screenshot maakte ik vorige maand en nu hebben ze alweer 2.000 leden meer. Deze beweging om van porno af te kicken groeit snel. Sterker nog, we zien veel nieuwe groepen van dit soort op het web, ook in Europa. Maar er zit een bizar addertje onder het gras. Jongens in de 20 krijgen hun erecties minder snel terug dan oudere mannen. Hoe kan het dat iemand van 50 sneller herstelt dan iemand van in de 20? Dat komt omdat oudere mannen porno wel al veel langer gebruiken, maar niet zijn gestart met de huidige internetporno. We weten dat dit een sleutelvariabele is, want de oudere mannen begonnen pas problemen te ontwikkelen toen ze high-speedinternet kregen. (Gelach) De jongeren van vandaag beginnen direct met high-speedinternet net wanneer hun neuroplasticiteit en dopamine-productie maximaal zijn. Op dat moment zijn ze ook het meest vatbaar voor verslavingen. Maar er is nog een ander risico. Als ze volwassen worden versterken tieners de veel gebruikte circuits en worden de niet-gebruikte gesnoeid. Op je 22e kun je dus diep gewortelde seksuele voorkeuren hebben. Dit kan tot paniek leiden als een jongen is geëscaleerd naar extreme porno of naar porno die niet meer past bij zijn seksuele oriëntatie. Gelukkig zijn hersenen plastisch, dus als hij stopt kan dat weer veranderen. Als een man zijn normale gevoeligheid terugkrijgt, zoekt zijn brein naar de beloningen waarvoor het voorgeprogrammeerd is, zoals vriendelijke interactie en echte partners, natuurlijk. Nog een voorbeeld van wat we iedere dag horen: "Ik voel me als de nieuwe Isaac Newton of Leonardo da Vinci. Sinds ik vorige maand ben gestopt, heb ik een bedrijf gestart, ben gaan pianospelen, heb ik iedere dag Frans gestudeerd, geprogrammeerd, getekend, geschreven, mijn financiën op orde gebracht, en ik heb meer waanzinnige ideeën dan waar ik ooit tijd voor heb. Mijn zelfvertrouwen is gigantisch. Het voelt alsof ik zo met ieder meisje kan praten. Ik ben dezelfde persoon die 2,5 jaar extra nodig had om af te studeren vanwege uitstellen en depressiviteit." Ik wil afsluiten met een wens. Ik zou graag zien dat Zimbardo's mannen en hun behandelaars en de experts zouden luisteren naar de duizenden mannen die ons iets leren over opwindingsverslaving door eraan te ontsnappen. Bedankt voor het luisteren. (Applaus)