Ik sprak met een groep van zo'n 300 kinderen 6 tot 8-jarigen, in een kindermuseum en ik had een tas vol met benen bij me, vergelijkbaar met het soort dat je hier ziet, en had ze op een tafel tentoongespreid. En uit mijn ervaring weet ik dat kinderen van nature nieuwsgierig zijn over wat ze niet weten of niet begrijpen, of waarmee ze nog geen ervaring hebben. Ze leren slechts bang te zijn voor die verschillen, wanneer een volwassene ze daartoe aanzet, wellicht door die nieuwsgierigheid te onderdrukken of door hun vragen tegen te houden zodat ze zich als beleefde kinderen gedragen. Dus ik stelde me al een leerkracht voor die de kinderen van tevoren op het hart drukte: "Wat je ook doet, staar niet naar haar benen!" Maar dat was nu net de bedoeling! Daarvoor was ik er juist, ik wilde ze net laten kijken. Dus ik maakte een deal met de begeleiders. De kinderen mochten twee minuten naar binnen alleen zonder volwassenen. De deuren gaan open en de kinderen omcirkelen meteen de tafel vol benen. Ze porren en ze buigen de tenen en ze proberen met hun volle gewicht op een sprintbeen te hangen om te kijken wat er mee gebeurt. En ik zei, "Kinderen, even snel -- toen ik vanmorgen wakker werd, besloot ik dat ik over een huis wilde kunnen springen -- niks groots hoor, zo'n twee à drie verdiepingen maar -- maar als jij zou kunnen kiezen uit elk dier, superheld of stripfiguur, maakt niet uit, wat je maar kan bedenken wat voor soort benen zou je voor mij bouwen?" En meteen riep iemand "kangoeroe!" "Nee, nee, nee! Een kikker!" "Nee. Het moet Go Go Gadget worden!" "Nee, nee, nee! The Incredibles." En andere dingen, die ik eigenlijk niet ken. En toen zei een kind van acht opeens "Hé, wil je dan ook niet kunnen vliegen?" En iedereen in de klas en ik gingen van "Jaaa!" (zaal lacht) Opeens werd ik van een "gehandicapte" vrouw, zoals de kinderen zouden geleerd worden me te bekijken, tot iemand met mogelijkheden, die ze zelf niet hadden. Zelfs misschien iemand met superkrachten. Interessant. Sommigen onder jullie hebben mij 11 jaar geleden op TED gezien, en er wordt veel gesproken over hoe ingrijpend deze conferentie is voor zowel de sprekers als de bezoekers en ik ben geen uitzondering. TED was letterlijk de springplank voor de volgende 10 jaar in de reis van mijn leven. De benen, die ik toen presenteerde, waren een doorbraak in prothesen. Ik had sprintbenen van koolstofvezels gebaseerd op de achterpoten van een cheetah, die je misschien gisteren op het podium hebt gezien. En ook deze levensechte siliconenbenen. Dat moment was voor mij de kans om een oproep te doen aan vernieuwers buiten de traditionele makers van medische protheses om hun talent aan te wenden voor de wetenschap en de kunst van het bouwen van benen. Zodat we vorm, functie en schoonheid niet langer apart bekijken maar in een harmonieus geheel. Nou, gelukkig gaven er een heleboel mensen gehoor aan die oproep. En de reis startte, grappig genoeg, met een TED bezoeker -- Chee Pearlman, die vandaag hopelijk ook aanwezig is. Ze was de hoofdredacteur van het tijdschrift 'ID' en ze gaf me de voorpagina van het blad. Daarmee begon een wonderlijke reis. Ik had toen veel onverwachte ontmoetingen. Ik had al over de wereld verschillende uitnodigingen geaccepteerd om te komen spreken over het ontwerp van de cheetah benen Mensen kwamen na mijn speech naar me toe zowel mannen als vrouwen. En zo'n gesprek ging dan ongeveer als volgt: "Weet je, Aimee, je bent erg knap. je ziet er niet invalide uit." (gelach) Ik dacht: "Nou, dat is fantastisch, want ik voel me niet gehandicapt." Dat opende mijn ogen voor een mogelijke discussie over schoonheid. Hoe hoort een mooie vrouw er uit te zien? Wat is een sexy lichaam? En met betrekking tot identiteit wat betekent het om handicapt te zijn? Ik bedoel -- Pamela Anderson heeft meer prothetisch materiaal in haar lichaam dan ik. Niemand noemt haar invalide. (gelach) Dit tijdschrift ging onder leiding van grafisch ontwerper Peter Saville naar modeontwerper Alexander McQueen en fotograaf Nick Knight, die ook geïnteresseerd waren in het uitdiepen van dit thema. Drie maanden na TED zat ik in het vliegtuig naar London voor mijn eerste fotosessie, met deze cover als resultaat -- Modieus? Mode-mogelijk? Drie maanden later liep ik mijn eerste modeshow voor Alexander McQueen op een paar handgegraveerde benen van massief essenhout. Niemand wist het -- iedereen dacht dat het houten laarzen waren. Ik heb ze meegebracht, hier op het podium: Druiventrossen, magnolia's, echt schitterend. Poëzie is belangrijk. Poëzie verheft het banale en het verwaarloosde tot een vorm van kunst. Wat eerst beangstigend lijkt kan poëzie omvormen in iets dat uitnodigt te kijken, en nog eens te kijken en wellicht zelfs om te begrijpen. Ik leerde dat uit mijn volgende avontuur met kunstenaar Matthew Barney voor zijn film "The Cremaster Cycle". Hierdoor werd het me opeens duidelijk -- dat mijn benen kunstwerken kunnen zijn. Op dat moment begon ik mijn lichamelijkheid niet meer na te bootsen als het enige esthetische ideaal. Dus we maakten "glazen benen" ook al waren ze van doorzichtig polyurethaan oftewel bowlingbal materiaal. Zwaar! Toen maakten we benen uit aarde met aardappelwortels en rode bieten. en een hele mooie messing teen. Een mooie close-up van die teen. Het volgende was half-vrouw, half-luipaard -- een eerbetoon aan mijn leven als atlete. 14 uur prothetische make-up om in een wezen te veranderen met uitgesproken klauwen, grote nagels en een staart die rondzwiert als die van een gekko. (gelach) Een ander paar benen waaraan we samenwerkten ... die zien eruit als kwallen-benen. Ook polyurethaan. En het enige nut voor deze benen, buiten de context van een film, is om de zintuigen te stimuleren en de verbeelding te prikkelen. Speelsheid is dus belangrijk. Tegenwoordig heb ik meer dan een dozijn prothetische benen gemaakt door verschillende mensen en daarmee heb ik verschillende methoden van lopen afhankelijk van de ondergrond. En ik kan mijn lengte veranderen. Ik kan nu kiezen uit vijf verschillende lengtes. (gelach) Vandaag ben ik 1.85 m. Deze benen zijn een jaar geleden gemaakt door Dorset Orthopedie in Engeland en toen ik terug thuis was in Manhattan, ging ik een avondje uit naar een chic feest. Daar was een vrouw, die me al jaren kende op mijn normale 1.73 m. Haar mond viel open van verbazing en ze zei "Wat ben je lang!" "Ja, leuk hè?" zei ik. Het loopt als stelten op stelten, deuropeningen zijn een nieuwe ervaring voor mij wat ik nooit verwacht had. En ik had er lol in. Ze keek me aan en zei "Maar Aimee, dat is niet eerlijk!" (gelach) (applaus) En ze meende het nog ook. Het is niet eerlijk je lengte te veranderen als je daar zin in hebt. En toen wist ik het -- toen wist ik dat de maatschappelijke discussie wezenlijk veranderd is in de laatste 10 jaar. Het gaat niet langer over het overkomen van een gebrek. Het gaat wel over toegevoegde waarde. Het gaat over nieuwe mogelijkheden. Een prothese vervangt geen verlies. Het staat symbool voor de gebruiker, die kan creëren wat hij of zij wil in dat opzicht. Dus de mensen, die als invalide werden aangezien, kunnen nu hun eigen identiteit vormgeven en ze kunnen dat blijven doen door hun lichamen zelf te ontwerpen als bron van empowerment. En wat me op dit moment zo blij maakt is dat we door het combineren van vooruitstrevende technologie -- robotica, bionica -- met eeuwenoude poëzie, het begrip van onze collectieve mensheid dichterbij brengen. Ik denk dat als we de volle mogelijkheden van ons mens-zijn willen aanspreken, we al onze hartbrekende sterktes en al onze glorieuze zwaktes die we hebben moeten waarderen. Het doet me denken aan Shakespeares Shylock: "Als je ons prikt, bloeden wij dan niet? Als je ons kietelt, lachen wij dan niet?" Het is onze menselijkheid, en al de mogelijkheden daarin, dat ons zo mooi maakt. Dank u wel. (applaus)