1
00:00:00,000 --> 00:00:03,000
मी ३०० लहान मुलांशी बोलत होते

2
00:00:03,000 --> 00:00:05,000
त्यांचे वय ६ ते ८ वर्ष असावे, एका लहान मुलांच्या वस्तुसंग्रहालयात आमची बातचीत चालू होती

3
00:00:05,000 --> 00:00:09,000
आणि माझ्या बरोबर मी एक पायांची पिशवी आणली होती

4
00:00:09,000 --> 00:00:11,000
इथे जशी तुम्ही पाहताय तशी

5
00:00:11,000 --> 00:00:13,000
मी पाय एक टेबलावर मांडले होते, त्या मुलांसाठी

6
00:00:13,000 --> 00:00:17,000
आणि माझ्या अनुभवाप्रमाणे, लहान मुले मुळातच चिकित्सक असतात

7
00:00:17,000 --> 00:00:19,000
त्यांना काय माहीत नाही किंवा समजत नाही

8
00:00:19,000 --> 00:00:21,000
किंवा जे त्यांनी अजुन पर्यन्त पाहिले नाही त्या बद्दल

9
00:00:21,000 --> 00:00:23,000
ती त्या वेगळेपणाला तेव्हाच भिऊ लागतात

10
00:00:23,000 --> 00:00:26,000
जेव्हा मोठी माणसे तसे वागण्याविषयी शिकवतात.

11
00:00:26,000 --> 00:00:29,000
आणि त्यांच्या नैसर्गिक उत्सुकतेवर थोडीफार बंधने घालतात,

12
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
किंवा त्यांच्या प्रश्न विचारण्यावर बंदी घालतात

13
00:00:32,000 --> 00:00:34,000
त्यांना नम्र मुले बनविण्याच्या दृष्टीने.

14
00:00:34,000 --> 00:00:38,000
माझ्या डोळ्यांसमोर एक पहिलीच्या बाई येतात, व्हरांडयामध्ये वांड पोरांना सांगणाऱ्या

15
00:00:38,000 --> 00:00:41,000
"आता, काही करा पण"

16
00:00:41,000 --> 00:00:43,000
"त्यांच्या पायांकडे पाहू नका."

17
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
पण अर्थातच तोच तर मूळ मुद्दा आहे

18
00:00:45,000 --> 00:00:48,000
म्हणूनच मी तिथे होते. मला त्यांना पहायला आणि शोधायला आमंत्रित करायचे होते.

19
00:00:48,000 --> 00:00:52,000
म्हणून मी त्यांच्या पालकांबरोबर करार केला

20
00:00:52,000 --> 00:00:55,000
की मुले कोणाही प्रौढांविना आत येऊ शकतील दोन मिनिटांसाठी

21
00:00:55,000 --> 00:00:57,000
त्यांची तीच.

22
00:00:57,000 --> 00:01:01,000
दारे उघडतात, आणि सर्व मुले ह्या पायांच्या टेबलापाशी येतात.

23
00:01:01,000 --> 00:01:04,000
आणि मुले एकमेकांना खुणावत, पायांची बोटे हलवत उभी राहतात

24
00:01:04,000 --> 00:01:06,000
आणि ती त्यांचे संपूर्ण वजन धावण्याच्या पायावर टाकून

25
00:01:06,000 --> 00:01:08,000
पहात असतात, काय होते ते

26
00:01:08,000 --> 00:01:10,000
मग मी म्हणाले, "मुलांनो, लगेच सांगा --

27
00:01:10,000 --> 00:01:14,000
आज मी सकाळी उठले आणि मला एका घरावरून उडी मारावीशी वाटली

28
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
खूप मोठे नाही, बस दोन तीन मजले असलेले

29
00:01:16,000 --> 00:01:21,000
पण तुम्ही कोणताही प्राणी, कोणताही महानायक, किंवा कार्टून यांचा विचार करू शकला

30
00:01:21,000 --> 00:01:23,000
कोणतेही जे तुम्हाला आता लगेच सुचू शकेल असे

31
00:01:23,000 --> 00:01:25,000
तर त्यांपैकी कोणासारखे पाय तुम्ही माझ्यासाठी बनवाल

32
00:01:25,000 --> 00:01:28,000
आणि लगेचच कोणीतरी म्हणाले, "कांगारू"

33
00:01:28,000 --> 00:01:30,000
"नको, नको, नको, बेडूक असला पाहिजे"

34
00:01:30,000 --> 00:01:32,000
"नाही गो गो गॅजेट असले पाहिजे!"

35
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
"नाही, नाही, नाही! दी इन्क्रेडिबल्स असले पाहिजे."

36
00:01:34,000 --> 00:01:37,000
आणि इतर गोष्टी ज्या मला तेव्हा माहीत नव्हत्या

37
00:01:37,000 --> 00:01:39,000
मग एक आठ वर्षांचे पोर म्हणाले,

38
00:01:39,000 --> 00:01:43,000
"तुला उडायला आवडणार नाही काय?"

39
00:01:44,000 --> 00:01:47,000
आणि ती संपूर्ण खोली माझ्या सोबत म्हणाली , "हो!"

40
00:01:47,000 --> 00:01:49,000
(हशा)

41
00:01:49,000 --> 00:01:52,000
आणि तिथल्या तिथे, मी एका अपंग बाईपासून

42
00:01:52,000 --> 00:01:56,000
जिला ह्या मुलांना "पंगू" म्हणून पहायचे शिक्षण मिळाले असते

43
00:01:56,000 --> 00:02:01,000
अशी महिला झाले, जिच्या शरीरात अशी क्षमता आहे, जी अजुन त्यांच्या शरीरात नव्हती,

44
00:02:01,000 --> 00:02:03,000
कोणीतरी जिची क्षमता कदाचित कमालीची आहे.

45
00:02:03,000 --> 00:02:05,000
गंमतच आहे.

46
00:02:05,000 --> 00:02:10,000
तर तुम्हापैकी काही लोकांनी माला TED मध्ये ११ वर्षांपूर्वी पाहिले असेल,

47
00:02:10,000 --> 00:02:14,000
आणि हे संमेलन वक्ता आणि सहभागी ह्या दोघांसाठीही किती जीवन बदलणारे आहे,

48
00:02:14,000 --> 00:02:18,000
ह्याबद्दल खूप गोष्टी झाल्या आहेत आणि मी ही त्याला अपवाद नाही.

49
00:02:18,000 --> 00:02:24,000
TED च्या मंचावरूनच मी माझ्या आयुष्याच्या शोधाच्या पुढच्या दशकाकडे पदार्पण केले.

50
00:02:24,000 --> 00:02:29,000
तेव्हा जे पाय मी प्रस्तुत केले ते कृत्रिम अवयावांमध्ये अतिशय असाधारण होते.

51
00:02:29,000 --> 00:02:31,000
माझ्याकडे विणलेल्या कार्बन फायबरचे, धावण्याचे पाय होते

52
00:02:31,000 --> 00:02:33,000
चित्त्याच्या मागच्या पायांचे प्रतिरूप असलेले,

53
00:02:33,000 --> 00:02:35,000
जे तुम्ही काल TED च्या मंचावर पाहिले असतील

54
00:02:35,000 --> 00:02:41,000
आणि हो, हे खरेखुरे वाटणारे, स्वाभाविकरित्या रंगवलेले सिलिकोन पायही.

55
00:02:41,000 --> 00:02:45,000
त्यावेळी मला संधी मिळाली संबोधित करण्याची

56
00:02:45,000 --> 00:02:49,000
अशा अन्वेशकांना, जे पारंपारिक वैद्यकीय-कृत्रिम अवयव निर्मात्यांच्या घोळक्याच्या बाहेर होते

57
00:02:49,000 --> 00:02:53,000
त्यांची अक्कल हुशारी पाय निर्माण करण्याच्या

58
00:02:53,000 --> 00:02:55,000
विज्ञान आणि कला यांमध्ये लावण्यासाठी.

59
00:02:55,000 --> 00:03:00,000
म्हणजे आपण आकृती, उपयोग आणि सौंदर्य ह्यांच्यात फरक करणे थांबवू शकू

60
00:03:00,000 --> 00:03:02,000
आणि त्यांना वेगवेगळे मूल्य देणे थांबवू शकू.

61
00:03:02,000 --> 00:03:06,000
मी भाग्यवान होते म्हणून माझी हाक अनेकांनी ऐकली

62
00:03:06,000 --> 00:03:11,000
आणि गंमत म्हणजे ती यात्रा, TED संमेलनात हजर असलेल्या एका स्त्री पासूनच सुरू झाली --

63
00:03:11,000 --> 00:03:14,000
ची पार्लमन, आशा आहे की ती कुठेतरी दर्शकांमध्ये बसली असेल.

64
00:03:14,000 --> 00:03:17,000
ती तेव्हा एक ID नामक पत्रिकेची संपादक होती,

65
00:03:17,000 --> 00:03:20,000
आणि तिने माझ्यावर तिच्या पत्रिकेत मुखपृष्ठ सदर लिहिले.

66
00:03:20,000 --> 00:03:23,000
आणि ही अविश्वसनीय यात्रा सुरू झाली.

67
00:03:23,000 --> 00:03:25,000
अनेक विचित्र गाठीभेटी माझ्या बरोबर तेव्हा खूपदा होत असत;

68
00:03:25,000 --> 00:03:28,000
मी तेव्हा अनेक वक्ता म्हणून जाण्याची आमंत्रणे स्वीकारत होते

69
00:03:28,000 --> 00:03:31,000
जगभरात, चित्त्याच्या पायांच्या रचनेबद्दल सांगायला

70
00:03:31,000 --> 00:03:34,000
लोक संमेलनानंतर, माझे भाषण झाल्यावर माझ्याशी बोलण्याकरिता येत असत,

71
00:03:34,000 --> 00:03:36,000
पुरूष व बायका.

72
00:03:36,000 --> 00:03:38,000
आणि ते संभाषण ह्या प्रमाणे चालायचे

73
00:03:38,000 --> 00:03:42,000
"तुला माहीत आहे एमी, तू खूप छान दिसतेस"

74
00:03:42,000 --> 00:03:44,000
"तू अजिबात अपंग दिसत नाहीस."

75
00:03:44,000 --> 00:03:45,000
(हशा)

76
00:03:45,000 --> 00:03:47,000
मग मी म्हणायचे "खरच कमाल आहे,

77
00:03:47,000 --> 00:03:49,000
"कारण, मी विकलांग आहे असे मलाही वाटत नाही."

78
00:03:49,000 --> 00:03:54,000
आणि मग माझे डोळे उघडले,

79
00:03:54,000 --> 00:03:56,000
सौंदर्याबद्दल होऊ शकणाऱ्या संभाषणाबाबत

80
00:03:56,000 --> 00:03:59,000
एक सुंदर स्त्री कशाप्रमाणे दिसली पाहिजे?

81
00:03:59,000 --> 00:04:01,000
एक मादक शरीर काय आहे?

82
00:04:01,000 --> 00:04:03,000
आणि अस्तित्वाच्या दृष्टिकोनातून

83
00:04:03,000 --> 00:04:06,000
विकलांग असण्याचा अर्थ काय आहे?

84
00:04:06,000 --> 00:04:09,000
म्हणजे पामेला अँडरसन जवळ कदाचित माझ्याहून जास्त कृत्रिम अवयव असतील.

85
00:04:09,000 --> 00:04:11,000
पण तरी तिला कोणी अपंग नाही म्हणत.

86
00:04:11,000 --> 00:04:16,000
(हशा)

87
00:04:17,000 --> 00:04:21,000
तर ही पत्रिका पीटर सॅविल ह्या ग्राफिक डिझायनरांच्या हस्ते

88
00:04:21,000 --> 00:04:26,000
अलेक्झांडर मॅक्वीन ह्या फॅशन डिझायनरकडे आणि निक नाईट ह्या छायाचित्रकाराकडे जाऊन पोहोचली,

89
00:04:26,000 --> 00:04:28,000
ज्यांना ते संभाषण पुढे नेण्यात रूची होती.

90
00:04:28,000 --> 00:04:31,000
TED झाल्यावर ३ महिन्यांनंतर मी विमानात बसले

91
00:04:31,000 --> 00:04:36,000
मी लंडनला गेले माझ्या पहिल्या फोटो शूटसाठी,

92
00:04:36,000 --> 00:04:37,000
त्यातून निघाले हे मुखपृष्ठ --

93
00:04:37,000 --> 00:04:40,000
दिसतेय ना मी फॅशनेबल?

94
00:04:40,000 --> 00:04:44,000
त्यानंतर ३ महिन्यांनी मी माझा प्रथम फॅशन शो केला, मॅक्वीन ह्यांच्यासाठी

95
00:04:44,000 --> 00:04:49,000
राखेपासून बनवलेल्या हातांनी नक्षी केलेल्या जड लाकडाच्या दोन पायांवर

96
00:04:49,000 --> 00:04:52,000
सर्वांना वाटले की ते लाकडी बूट होते.

97
00:04:52,000 --> 00:04:54,000
खरेतर ते पाय मी आज ह्या मंचावर माझ्या सोबत आणले आहेत:

98
00:04:55,000 --> 00:04:59,000
द्राक्षांचे वेल, फुले, खरेच अप्रतिम

99
00:05:00,000 --> 00:05:03,000
कविता महत्त्वाची आहे

100
00:05:03,000 --> 00:05:08,000
कविता जुनाट आणि दुर्लक्ष केलेल्या गोष्टीला उदात्त करून

101
00:05:08,000 --> 00:05:10,000
कलेच्या दुनियेत घेऊन जाते.

102
00:05:10,000 --> 00:05:16,000
ज्या गोष्टीने लोकांना घाबरवले आहे, त्या गोष्टीचा कायापालट करते

103
00:05:16,000 --> 00:05:18,000
एका अश्या गोष्टीत, जी लोकांना आमंत्रित करते पुढे येऊन पहायला ,

104
00:05:18,000 --> 00:05:21,000
आणि थोडा जास्त वेळ पहायला,

105
00:05:21,000 --> 00:05:23,000
कदाचित समजावून घ्यायलासुद्धा.

106
00:05:23,000 --> 00:05:27,000
हे मी शिकले माझ्या पुढच्या साहसातून.

107
00:05:27,000 --> 00:05:31,000
कलाकार मॅथ्यू बर्नी एक चित्रपट बनवत होता, "The Cremaster cycle" म्हणून

108
00:05:31,000 --> 00:05:34,000
तेव्हा एकदम माझ्या डोक्यात प्रकाश पडला की --

109
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
माझे पाय हे एक घालण्यायोग्य शिल्पकृती असू शकतात.

110
00:05:36,000 --> 00:05:43,000
आणि मी त्या वेळेला सुद्धा, मनुष्यवत दिसणे हा एकच सौंदर्याचा आदर्श

111
00:05:43,000 --> 00:05:45,000
या कल्पनेपासून दूर जात होते.

112
00:05:45,000 --> 00:05:49,000
म्हणून आम्ही कृत्रिम पाय बनवले, ज्याला लोक प्रेमाने म्हणत असत काचेचे पाय

113
00:05:49,000 --> 00:05:53,000
जरी ते पाय खरे तर पारदर्शक पॉलीयुरेथेनने बनवले होते,

114
00:05:53,000 --> 00:05:55,000
म्हणजे बॉलिंगचे चेंडू ज्यापासून बनवतात ते.

115
00:05:55,000 --> 00:05:56,000
जड!

116
00:05:56,000 --> 00:05:58,000
मग आम्ही मातीचे पाय बनवले

117
00:05:58,000 --> 00:06:02,000
ज्यात बटाटे उगवत होते आणि वरून बीट बाहेर येत होते,

118
00:06:02,000 --> 00:06:04,000
आणि एक सुंदर पितळी बोटसुद्धा होते त्या पायाला.

119
00:06:04,000 --> 00:06:06,000
हे त्या बोटाचे जवळचे छायाचित्र आहे.

120
00:06:06,000 --> 00:06:08,000
आणि अजुन एक पात्र होते अर्ध-स्त्री आणि अर्ध-चित्त्याचे --

121
00:06:08,000 --> 00:06:10,000
माझ्या माझ्या धावपटू आयुष्याला सन्मान देण्याकरिता

122
00:06:10,000 --> 00:06:13,000
१४ तासांची कृत्रिम द्रव्याची वेशभूषा

123
00:06:13,000 --> 00:06:17,000
त्या प्राण्याच्या आत घुसायला. त्या प्राण्याकडे जोडले गेलेले पंजे होते

124
00:06:17,000 --> 00:06:21,000
नखे व चाबकासारखे फटके मारणारी शेपटीसुद्धा होती

125
00:06:21,000 --> 00:06:23,000
एका सरड्यासारखी.

126
00:06:23,000 --> 00:06:24,000
(हशा)

127
00:06:25,000 --> 00:06:29,000
आणि अजुन एक प्रकारचे पाय आम्ही बनवले, असे होते

128
00:06:29,000 --> 00:06:31,000
जेली माशासारखे!

129
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
हे पण पॉलीयुरेथेनचेच.

130
00:06:33,000 --> 00:06:36,000
आणि ह्या पायांचे काम एकच,

131
00:06:36,000 --> 00:06:39,000
चित्रपटाच्या प्रसंगाबाहेर,

132
00:06:39,000 --> 00:06:42,000
भावनांना उत्तेजित करणे आणि कल्पनेची ठिणगी पेटवणे

133
00:06:42,000 --> 00:06:45,000
म्हणून विलक्षणपणा महत्त्वाचा असतो.

134
00:06:45,000 --> 00:06:51,000
आज माझ्याकडे एक डझनपेक्षा अधिक पाय आहेत.

135
00:06:51,000 --> 00:06:53,000
जे वेगवेगळ्या लोकांनी माझ्यासाठी बनवले आहेत,

136
00:06:53,000 --> 00:06:57,000
आणि त्यांच्यामुळे माझ्याकडे जमिनीवरून वेगवेगळ्या रीतीने चालण्याची साधने आहेत

137
00:06:57,000 --> 00:06:59,000
आणि मी माझी उंची बदलू शकते --

138
00:06:59,000 --> 00:07:01,000
माझ्याकडे पाच वेगवेगळ्या उंच्या आहेत.

139
00:07:01,000 --> 00:07:03,000
(हशा)

140
00:07:03,000 --> 00:07:05,000
आज माझी उंची ६'१" आहे.

141
00:07:05,000 --> 00:07:08,000
आणि हे पाय मी एका वर्षापूर्वी बनवून घेतले होते

142
00:07:08,000 --> 00:07:10,000
इंग्लंडमधील डोरसेट ऑर्थोपेडिककडून

143
00:07:10,000 --> 00:07:12,000
आणि हे पाय मी घरी आणले मॅनहॅटनमध्ये

144
00:07:12,000 --> 00:07:14,000
शहरातील पहिल्या संध्याकाळी, मी बाहेर गेले एका उच्चभ्रू पार्टीमध्ये

145
00:07:14,000 --> 00:07:17,000
आणि तिथे एक मुलगी होती, जी अनेक वर्षे ओळखते

146
00:07:17,000 --> 00:07:19,000
५'८" असलेल्या मला.

147
00:07:19,000 --> 00:07:21,000
ती मला पाहिल्यावर आश्चर्यचकित झाली

148
00:07:21,000 --> 00:07:24,000
आणि म्हणाली, "पण तू इतकी उंच आहेस!"

149
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
मी म्हणाले, "हो! किती मजा आहे ना!"

150
00:07:26,000 --> 00:07:28,000
म्हणजे ते थोडे घोडेकाठी वर घोडेकाठी घालून चालण्यासारखे होते

151
00:07:28,000 --> 00:07:31,000
आणि दारांच्या चौकटीबरोबर तर माझे वेगळेच नाते जडत होते

152
00:07:31,000 --> 00:07:33,000
जे मला कधीच वाटले नव्हते.

153
00:07:33,000 --> 00:07:36,000
आणि मला मजा येत होती.

154
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
ती माझ्याकडे पाहून म्हणाली,

155
00:07:38,000 --> 00:07:40,000
"पण एमी हा तर अन्याय आहे!"

156
00:07:40,000 --> 00:07:43,000
(हशा)

157
00:07:43,000 --> 00:07:45,000
(टाळ्या)

158
00:07:45,000 --> 00:07:49,000
पण अविश्वसनीय गोष्ट ही होती की ती मुलगी खोटे बोलत नव्हती.

159
00:07:49,000 --> 00:07:51,000
"खरच तुला तुझी उंची तुला हवी तशी बदलता यावी,

160
00:07:51,000 --> 00:07:53,000
हा (इतरांवर) एक अन्याय आहे."

161
00:07:53,000 --> 00:07:55,000
आणि तेव्हा मला माहित पडले की --

162
00:07:55,000 --> 00:07:58,000
समजाबरोबरच्या संभाषणात

163
00:07:58,000 --> 00:08:00,000
महत्त्वपूर्ण बदल झाले आहेत

164
00:08:00,000 --> 00:08:02,000
गेल्या दशकात.

165
00:08:02,000 --> 00:08:07,000
संभाषण आता उणीव भरून काढण्याबद्दल राहिले नव्हते

166
00:08:07,000 --> 00:08:09,000
आता हे संभाषण वृद्धीबद्दल चालले आहे.

167
00:08:09,000 --> 00:08:13,000
संभाषण आहे शक्तीबद्दल.

168
00:08:13,000 --> 00:08:18,000
कृत्रिम अवयव उणीव पूर्ण करण्यासाठी राहिले नव्हते

169
00:08:18,000 --> 00:08:21,000
ते प्रतीक आहेत

170
00:08:21,000 --> 00:08:24,000
वापरणाऱ्यांच्या त्या जागेत जे हवे ते निर्माण करू शकण्याच्या

171
00:08:24,000 --> 00:08:26,000
शक्तीचे.

172
00:08:26,000 --> 00:08:29,000
म्हणून समजात अपंग समजले जाणारे लोक

173
00:08:29,000 --> 00:08:34,000
आता त्यांच्या अस्तित्वाचे निर्माते होऊ शकतात

174
00:08:34,000 --> 00:08:36,000
आणि खऱ्या अर्थाने ते अस्तित्व कायम बदलू ही शकतात.

175
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
त्यांच्या देहाची रचना करून.

176
00:08:38,000 --> 00:08:41,000
एका सबळ करण्याच्या जागेतून.

177
00:08:41,000 --> 00:08:46,000
आणि मला आज ह्या गोष्टीतून अतिशय प्रेरणा मिळत आहे

178
00:08:46,000 --> 00:08:50,000
की अत्याधुनिक तंत्रज्ञानाच्या --

179
00:08:50,000 --> 00:08:52,000
रोबोटिक्सच्या, बायोनिक्सच्या --

180
00:08:52,000 --> 00:08:54,000
आणि जुन्या-पुराण्या कवितेच्या संगमातून

181
00:08:54,000 --> 00:09:00,000
आपण आपल्या सामुदायिक माणुसकीच्या अर्थाच्या जवळ जात आहोत.

182
00:09:00,000 --> 00:09:05,000
आणि जर आपल्याला आपल्या माणुसकीच्या सामर्थ्याचा

183
00:09:05,000 --> 00:09:07,000
पूर्ण अविष्कार करायचा असेल,

184
00:09:07,000 --> 00:09:11,000
तर आपण हृदयभंग करणारी ताकद आणि आपल्या सर्वांच्यात असलेले

185
00:09:11,000 --> 00:09:14,000
तेजोमय पंगुत्व दोन्ही साजरे केले पाहिजेत - .

186
00:09:14,000 --> 00:09:17,000
मला शेकस्पियरच्या शायलॉकची आठवण येत आहे:

187
00:09:17,000 --> 00:09:21,000
"तुम्ही जर आम्हाला बोचले, तर आम्हाला रक्त येत नाही काय

188
00:09:21,000 --> 00:09:24,000
आणि जर तुम्ही आम्हाला गुदगुल्या केल्या, तर आम्ही हसत नाही काय?"

189
00:09:24,000 --> 00:09:27,000
आपली माणुसकीच आहे,

190
00:09:27,000 --> 00:09:29,000
आणि त्यातील सर्व सामर्थ्य,

191
00:09:29,000 --> 00:09:32,000
जी आपल्याला सुंदर बनवते.

192
00:09:32,000 --> 00:09:33,000
धन्यवाद.

193
00:09:33,000 --> 00:09:40,000
(टाळ्यांचा गजर)