1
00:00:00,000 --> 00:00:03,000
Μίλαγα κάποτε σε μια ομάδα από 300 περίπου παιδιά,

2
00:00:03,000 --> 00:00:05,000
από έξι ώς οχτώ ετών, σε ένα παιδικό μουσείο

3
00:00:05,000 --> 00:00:09,000
και είχα πάρει μαζί μου μια τσάντα γεμάτη πόδια,

4
00:00:09,000 --> 00:00:11,000
παρόμοια με αυτά που βλέπετε εδώ πάνω

5
00:00:11,000 --> 00:00:13,000
και τα είχα απλώσει σε ένα τραπέζι, για τα παιδιά.

6
00:00:13,000 --> 00:00:17,000
Ξέρετε, τα παιδιά είναι από τη φύση περίεργα

7
00:00:17,000 --> 00:00:19,000
γι' αυτό που δεν ξέρουν, γι' αυτό που δεν καταλαβαίνουν,

8
00:00:19,000 --> 00:00:21,000
για ό,τι τους είναι ξένο.

9
00:00:21,000 --> 00:00:23,000
Μαθαίνουν να τρομάζουν μ' αυτές τις διαφορές,

10
00:00:23,000 --> 00:00:26,000
μόνον όταν ένας ενήλικας τα επηρεάζει να φερθούν με τρόμο,

11
00:00:26,000 --> 00:00:29,000
και εμποδίζει, ας πούμε, τη φυσική τους περιέργεια,

12
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
ή, ας πούμε, πνίγει τις πολλές ερωτήσεις

13
00:00:32,000 --> 00:00:34,000
ελπίζοντας ότι έτσι τα παιδιά θα φανούν καλά κι ευγενικά.

14
00:00:34,000 --> 00:00:38,000
Φαντάστηκα λοιπόν ένα δάσκαλο της πρώτης δημοτικού, έξω στο διάδρομο

15
00:00:38,000 --> 00:00:41,000
μαζί με τα άταχτα παιδιά του, να τους λέει "Ακούστε 'δω, κάντε ό,τι θέλετε,

16
00:00:41,000 --> 00:00:43,000
μόνο μη χαζεύετε τα πόδια της."

17
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
Ενώ, βέβαια, το αντίθετο ακριβώς ήθελα.

18
00:00:45,000 --> 00:00:48,000
Είχα πάει ακριβώς για να τα καλέσω να κοιτάξουν και να ψάξουν.

19
00:00:48,000 --> 00:00:52,000
Γι' αυτό, έκανα μια συμφωνία με τους συνοδούς

20
00:00:52,000 --> 00:00:55,000
ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να έρθουν μέσα, χωρίς ενήλικες, για δύο λεπτά,

21
00:00:55,000 --> 00:00:57,000
μόνα τους.

22
00:00:57,000 --> 00:01:01,000
Ανοίγουν λοιπόν οι πόρτες, τα παιδιά χύνονται στο τραπέζι με τα πόδια,

23
00:01:01,000 --> 00:01:04,000
τα ψαχουλεύουν από 'δω κι από 'κει, γαργαλάνε τα δάχτυλα των ποδιών,

24
00:01:04,000 --> 00:01:06,000
και προσπαθούν να ρίξουν όλο το βάρος τους στο πόδι για τις ταχύτητες

25
00:01:06,000 --> 00:01:08,000
για να δουν τι θα συμβεί.

26
00:01:08,000 --> 00:01:10,000
Τους λέω λοιπόν, "Παιδιά, --γρήγορα--

27
00:01:10,000 --> 00:01:14,000
σήμερα το πρωί ξύπνησα και αποφάσισα ότι θα 'θελα να πηδήσω πάνω από ένα σπίτι --

28
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
όχι πολύ ψηλό, δυο-τρία πατώματα --

29
00:01:16,000 --> 00:01:21,000
και, αν μπορείτε να σκεφτείτε κάποιο ζώο ή κάποιον σούπερ ήρωα ή ήρωα των καρτούν,

30
00:01:21,000 --> 00:01:23,000
ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε αυτή τη στιγμή,

31
00:01:23,000 --> 00:01:25,000
τι είδους πόδια θα μου φτιάχνατε;"

32
00:01:25,000 --> 00:01:28,000
Και αμέσως μια φωνή κραύγασε, "Καγκουρό!"

33
00:01:28,000 --> 00:01:30,000
"Όχι-όχι! Θα 'πρεπε να 'ναι βάτραχος!"

34
00:01:30,000 --> 00:01:32,000
"Όχι, θα έπρεπε να 'ναι ο Επιθεωρητής Σαΐνης!"

35
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
"Όχι-όχι! Θα έπρεπε να 'ναι Οι Απίθανοι."

36
00:01:34,000 --> 00:01:37,000
Και άλλα πράγματα που δεν τα 'χα ξανακούσει.

37
00:01:37,000 --> 00:01:39,000
Και τότε, ένα οχτάχρονο κορίτσι είπε,

38
00:01:39,000 --> 00:01:43,000
"Να σου πω, και γιατί να μην ήθελες και να πετάξεις;"

39
00:01:44,000 --> 00:01:47,000
Και όλο το δωμάτιο, μαζί με μένα, είπαμε "Ναιαιαι!"

40
00:01:47,000 --> 00:01:49,000
(Γέλια)

41
00:01:49,000 --> 00:01:52,000
Και με αυτό τον τρόπο, έπαψα να είμαι μια γυναίκα

42
00:01:52,000 --> 00:01:56,000
που αυτά τα παιδιά μπορεί να 'χαν μάθει να βλέπουν ανάπηρη και ανίκανη

43
00:01:56,000 --> 00:02:01,000
και έγινα κάποια που είχε δυνατότητες που τα δικά τους σώματα ακόμη δεν είχαν .

44
00:02:01,000 --> 00:02:03,000
Κάποια που θα μπορούσε να είναι ακόμα και σούπερ ικανή.

45
00:02:03,000 --> 00:02:05,000
Ενδιαφέρον!

46
00:02:05,000 --> 00:02:10,000
Μερικοί από εσάς με είδατε στο TED, 11 χρόνια πριν,

47
00:02:10,000 --> 00:02:14,000
και έχει γίνει πολλή κουβέντα για αυτό το συνέδριο, πόσο αλλάζει τη ζωή

48
00:02:14,000 --> 00:02:18,000
των ομιλητών, αλλά και των συμμετεχόντων· και δεν αποτελώ εξαίρεση.

49
00:02:18,000 --> 00:02:24,000
Το TED με εκτόξευσε στην επόμενη δεκαετία της εξερεύνησης της ζωής μου.

50
00:02:24,000 --> 00:02:29,000
Εκείνη την εποχή, τα πόδια που παρουσίασα ήταν πρωτοποριακά στην προσθετική.

51
00:02:29,000 --> 00:02:31,000
Είχα πόδια για ταχύτητες από πλεκτές ίνες άνθρακα

52
00:02:31,000 --> 00:02:33,000
φτιαγμένα στο πρότυπο των πίσω ποδιών μιας τσίτα,

53
00:02:33,000 --> 00:02:35,000
που ίσως τα είδατε χθές στη σκηνή.

54
00:02:35,000 --> 00:02:41,000
Επίσης αυτά τα πολύ ζωντανά πόδια από έγχρωμη σιλικόνη.

55
00:02:41,000 --> 00:02:45,000
Είχα λοιπόν τότε την ευκαιρία να απευθύνω πρόσκληση

56
00:02:45,000 --> 00:02:49,000
σε καινοτόμους, έξω από την παραδοσιακή ιατρική κοινότητα της προσθετικής,

57
00:02:49,000 --> 00:02:53,000
για να προσφέρουν το ταλέντο τους στην επιστήμη και την τέχνη

58
00:02:53,000 --> 00:02:55,000
της κατασκευής ποδιών.

59
00:02:55,000 --> 00:03:00,000
Για να σταματήσουμε να ξεχωρίζουμε τη φόρμα από τη λειτουργικότητα και από την αισθητική,

60
00:03:00,000 --> 00:03:02,000
και να αρχίσουμε να τις εκτιμούμε διαφορετικά.

61
00:03:02,000 --> 00:03:06,000
Ευτυχώς για μένα, πολλοί άνθρωποι απάντησαν στο κάλεσμά μου.

62
00:03:06,000 --> 00:03:11,000
Και το ταξίδι ξεκίνησε, αστεία-αστεία, με μια παρευρισκόμενη στο συνέδριο TED,

63
00:03:11,000 --> 00:03:14,000
την Τσε Πέρλμαν, που ελπίζω σήμερα να βρίσκεται κάπου στο κοινό.

64
00:03:14,000 --> 00:03:17,000
Ήταν τότε η εκδότρια ενός περιοδικού που ονομάζεται ID

65
00:03:17,000 --> 00:03:20,000
και μου αφιέρωσε ένα κύριο άρθρο.

66
00:03:20,000 --> 00:03:23,000
Αυτό ξεκίνησε ένα απροσδόκητο ταξίδι.

67
00:03:23,000 --> 00:03:25,000
Μου συνέβαιναν παράξενες συναντήσεις εκείνη την εποχή·

68
00:03:25,000 --> 00:03:28,000
δεχόμουν ένα σωρό προσκλήσεις να μιλήσω

69
00:03:28,000 --> 00:03:31,000
για τη σχεδίαση των ποδιών-τσίτα σ' όλον τον κόσμο.

70
00:03:31,000 --> 00:03:34,000
Μετά το συνέδριο, μετά την ομιλία μου, ο κόσμος με πλησίαζε,

71
00:03:34,000 --> 00:03:36,000
άντρες και γυναίκες.

72
00:03:36,000 --> 00:03:38,000
Και η συζήτηση πήγαινε κάπως στο:

73
00:03:38,000 --> 00:03:42,000
"Ξέρεις, Έιμη, είσαι πολύ ελκυστική.

74
00:03:42,000 --> 00:03:44,000
Δεν φαίνεσαι ανάπηρη"

75
00:03:44,000 --> 00:03:45,000
(Γέλια)

76
00:03:45,000 --> 00:03:47,000
Κι έλεγα μέσα μου "Περίφημα,

77
00:03:47,000 --> 00:03:49,000
γιατί ούτ' εγώ νιώθω ανάπηρη."

78
00:03:49,000 --> 00:03:54,000
Και αυτό μ' έκανε πραγματικά να δω αλλιώς αυτή τη συζήτηση,

79
00:03:54,000 --> 00:03:56,000
που άξιζε να συνεχιστεί περαιτέρω, τη συζήτηση περί ομορφιάς.

80
00:03:56,000 --> 00:03:59,000
Πώς πρέπει να είναι μια όμορφη γυναίκα;

81
00:03:59,000 --> 00:04:01,000
Τι είναι ένα ερωτικό σώμα;

82
00:04:01,000 --> 00:04:03,000
Και, το πιο ενδιαφέρον: από άποψη ταυτότητας,

83
00:04:03,000 --> 00:04:06,000
τι σημαίνει να έχει κανείς αναπηρία;

84
00:04:06,000 --> 00:04:09,000
Θέλω να πω, ρε παιδιά, η Πάμελα Άντερσον έχει περισσότερα πρόσθετα στο σώμα της από μένα.

85
00:04:09,000 --> 00:04:11,000
Κανείς δεν την λέει ανάπηρη.

86
00:04:11,000 --> 00:04:16,000
(Γέλια)

87
00:04:17,000 --> 00:04:21,000
Αυτό το περιοδικό λοιπόν, με το χέρι του γραφίστα Πήτερ Σάβιλ,

88
00:04:21,000 --> 00:04:26,000
έφτασε στον σχεδιαστή μόδας Αλεξάντερ Μακ Κουίν και το φωτογράφο Νικ Νάιτ,

89
00:04:26,000 --> 00:04:28,000
που επίσης έδειξαν ενδιαφέρον γι' αυτή τη συζήτηση.

90
00:04:28,000 --> 00:04:31,000
Τρεις μήνες μετά το TED, βρέθηκα μέσα στο αεροπλάνο

91
00:04:31,000 --> 00:04:36,000
για το Λονδίνο, για να κάνω την πρώτη μου φωτογράφηση μόδας,

92
00:04:36,000 --> 00:04:37,000
με αποτέλεσμα αυτό το εξώφυλλο.

93
00:04:37,000 --> 00:04:40,000
"Ικανή για μόδα;"

94
00:04:40,000 --> 00:04:44,000
Τρεις μήνες μετά από αυτό, έκανα την πρώτη μου πασαρέλα για τον Αλεξάντερ Μακ Κουίν

95
00:04:44,000 --> 00:04:49,000
πάνω σε ένα ζευγάρι λαξευτά στο χέρι ξύλινα πόδια από φλαμούρι.

96
00:04:49,000 --> 00:04:52,000
Κανείς δε το κατάλαβε -- όλοι νόμιζαν πως ήταν ξύλινες μπότες.

97
00:04:52,000 --> 00:04:54,000
Μάλιστα, τις έφερα μαζί μου, εδώ στη σκηνή.

98
00:04:55,000 --> 00:04:59,000
Κληματαριές, μανόλιες, πραγματικά εκπληκτικά πόδια.

99
00:05:00,000 --> 00:05:03,000
Η ποίηση έχει σημασία.

100
00:05:03,000 --> 00:05:08,000
Η ποίηση είναι αυτό που ανυψώνει το μπανάλ αντικείμενο, το παραπεταμένο,

101
00:05:08,000 --> 00:05:10,000
στο χώρο της τέχνης.

102
00:05:10,000 --> 00:05:16,000
Μπορεί να μετατρέψει αυτό που ίσως τρόμαζε τους ανθρώπους

103
00:05:16,000 --> 00:05:18,000
σε κάτι που τους προκαλεί να το κοιτάξουν,

104
00:05:18,000 --> 00:05:21,000
να το χαζέψουν λίγο ακόμα,

105
00:05:21,000 --> 00:05:23,000
και, ίσως, ακόμα και να το καταλάβουν.

106
00:05:23,000 --> 00:05:27,000
Αυτό το έμαθα από πρώτο χέρι με την επόμενη περιπέτειά μου.

107
00:05:27,000 --> 00:05:31,000
Από τον καλλιτέχνη Μάθιου Μπάρνεϋ, με το κινηματογραφικό του έπος "Ο Κύκλος του Κρεμαστήρος".

108
00:05:31,000 --> 00:05:34,000
Αυτό μου 'δωσε πραγματικά να καταλάβω

109
00:05:34,000 --> 00:05:36,000
ότι τα πόδια μου θα μπορούσαν να είναι γλυπτά που φοριούνται.

110
00:05:36,000 --> 00:05:43,000
Εκείνη μάλιστα τη στιγμή, άρχισα να απομακρύνομαι από την ανάγκη της αντιγραφής του ανθρωπόμορφου

111
00:05:43,000 --> 00:05:45,000
σαν αυτό να ήταν το μόνο αισθητικό ιδανικό.

112
00:05:45,000 --> 00:05:49,000
Έτσι φτιάξαμε αυτά που ο κόσμος με τρυφερότητα αποκάλεσε γυάλινα πόδια

113
00:05:49,000 --> 00:05:53,000
παρόλο που στην πραγματικότητα είναι από διάφανη πολυουρεθάνη

114
00:05:53,000 --> 00:05:55,000
δηλαδή πρώτη ύλη για μπάλες του μπόουλινγκ.

115
00:05:55,000 --> 00:05:56,000
Βαρύ!

116
00:05:56,000 --> 00:05:58,000
Έπειτα φτιάξαμε αυτά τα πόδια από καλουπωμένο χώμα

117
00:05:58,000 --> 00:06:02,000
με τις ρίζες μιας πατάτας να μεγαλώνουν μέσα τους και παντζάρια στην κορυφή·

118
00:06:02,000 --> 00:06:04,000
και ένα πανέμορφο μπρούτζινο δάχτυλο.

119
00:06:04,000 --> 00:06:06,000
Να το δάχτυλο σ' ένα καλό κοντινό πλάνο.

120
00:06:06,000 --> 00:06:08,000
Έπειτα, ένας άλλος χαρακτήρας ήταν μια μισή γυναίκα-μισή τσίτα --

121
00:06:08,000 --> 00:06:10,000
ένας μικρός φόρος τιμής στην αθλητική μου πλευρά.

122
00:06:10,000 --> 00:06:13,000
14 ώρες προσθετικού μακιγιάζ

123
00:06:13,000 --> 00:06:17,000
ώστε να μοιάζω με πλάσμα που είχε αρθρωτά πόδια,

124
00:06:17,000 --> 00:06:21,000
νύχια, και ουρά που ανέμιζε δεξιά-αριστερά,

125
00:06:21,000 --> 00:06:23,000
σαν σαύρα.

126
00:06:23,000 --> 00:06:24,000
(Γέλια)

127
00:06:25,000 --> 00:06:29,000
Έπειτα, ένα ακόμη ζευγάρι πόδια στα οποία συνεργαστήκαμε ήταν αυτά εδώ …

128
00:06:29,000 --> 00:06:31,000
μοιάζουν με πλοκάμια τσούχτρας.

129
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
Επίσης από πολυουρεθάνη.

130
00:06:33,000 --> 00:06:36,000
Ο μόνος σκοπός που μπορούν να εξυπηρετήσουν αυτά τα πόδια,

131
00:06:36,000 --> 00:06:39,000
έξω από το πλαίσιο της ταινίας,

132
00:06:39,000 --> 00:06:42,000
είναι να προκαλέσουν τις αισθήσεις και ν' ανάψουν τη φαντασία.

133
00:06:42,000 --> 00:06:45,000
Χαριτωμενιές δηλαδή.

134
00:06:45,000 --> 00:06:51,000
Σήμερα έχω πάνω από μια ντουζίνα πρόσθετα πόδια

135
00:06:51,000 --> 00:06:53,000
που διάφοροι άνθρωποι έφτιαξαν για μένα,

136
00:06:53,000 --> 00:06:57,000
και με το καθένα έχω διαφορετική επαφή με το έδαφος κάτω από τα πόδια μου.

137
00:06:57,000 --> 00:06:59,000
Και μπορώ να αλλάξω το ύψος μου --

138
00:06:59,000 --> 00:07:01,000
έχω ποικιλία, πέντε διαφορετικά ύψη.

139
00:07:01,000 --> 00:07:03,000
(Γέλια)

140
00:07:03,000 --> 00:07:05,000
Σήμερα είμαι 1,83 μ.

141
00:07:05,000 --> 00:07:08,000
Αυτά τα πόδια φτιάχτηκαν πριν από ένα χρόνο και κάτι

142
00:07:08,000 --> 00:07:10,000
στην Ορθοπεδική κλινική του Ντόρσετ στην Αγγλία

143
00:07:10,000 --> 00:07:12,000
και όταν τα έφερα σπίτι στο Μανχάταν

144
00:07:12,000 --> 00:07:14,000
την πρώτη μου νύχτα στην πόλη, πήγα σε ένα πολύ λουσάτο πάρτι.

145
00:07:14,000 --> 00:07:17,000
Ήταν εκεί μια κοπέλα που με γνώριζε από παλιά

146
00:07:17,000 --> 00:07:19,000
στο φυσιολογικό μου ύψος, 1,52 μ.

147
00:07:19,000 --> 00:07:21,000
Έχασε τη λαλιά της, όταν με είδε,

148
00:07:21,000 --> 00:07:24,000
και λέει, "Μα καλά· εσύ ψήλωσες!"

149
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
και της λέω, "Το ξέρω, δεν έχει πλάκα;"

150
00:07:26,000 --> 00:07:28,000
δηλαδή, είναι λίγο σαν να φοράς ξυλοπόδαρα σε ξυλοπόδαρα,

151
00:07:28,000 --> 00:07:31,000
έχω όμως εντελώς νέα σχέση με τις χαμηλές πόρτες

152
00:07:31,000 --> 00:07:33,000
που ποτέ δεν περίμενα ότι θα είχα.

153
00:07:33,000 --> 00:07:36,000
Και πολύ το διασκέδαζα.

154
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
Με κοιτάζει λοιπόν

155
00:07:38,000 --> 00:07:40,000
και μου λέει, "Μα Έιμη, αυτό είναι αδικία."

156
00:07:40,000 --> 00:07:43,000
(Γέλια)

157
00:07:43,000 --> 00:07:45,000
(Χειροκρότημα)

158
00:07:45,000 --> 00:07:49,000
Και το απίστευτο είναι πως το εννοούσε.

159
00:07:49,000 --> 00:07:51,000
Δεν είναι δίκαιο να μπορεί κανείς να αλλάζει το ύψος του,

160
00:07:51,000 --> 00:07:53,000
όπως θέλει.

161
00:07:53,000 --> 00:07:55,000
Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα,

162
00:07:55,000 --> 00:07:58,000
τότε κατάλαβα, ότι η συζήτηση αυτή με την κοινωνία

163
00:07:58,000 --> 00:08:00,000
έχει αλλάξει ριζικά

164
00:08:00,000 --> 00:08:02,000
αυτή την τελευταία δεκαετία.

165
00:08:02,000 --> 00:08:07,000
Δεν μιλάμε πια για ελάττωμα.

166
00:08:07,000 --> 00:08:09,000
Μιλάμε για πολλαπλασιασμό.

167
00:08:09,000 --> 00:08:13,000
Μιλάμε για δυνατότητες.

168
00:08:13,000 --> 00:08:18,000
Ένα πρόσθετο μέλος δεν αντιπροσωπεύει πια την ανάγκη αναπλήρωσης μιας απώλειας.

169
00:08:18,000 --> 00:08:21,000
Μπορεί να συμβολίζει πως, όποιος το φοράει,

170
00:08:21,000 --> 00:08:24,000
έχει τη δύναμη να φτιάξει ό,τι θέλει

171
00:08:24,000 --> 00:08:26,000
σ' αυτό το κενό.

172
00:08:26,000 --> 00:08:29,000
Άτομα λοιπόν που η κοινωνία κάποτε τα θεωρούσε ανάπηρα

173
00:08:29,000 --> 00:08:34,000
μπορούν τώρα να γίνουν αρχιτέκτονες για τις δικές τους ταυτότητες

174
00:08:34,000 --> 00:08:36,000
και μάλιστα ν' αλλάζουν συνέχεια αυτές τις ταυτότητες

175
00:08:36,000 --> 00:08:38,000
σχεδιάζοντας τα σώματά τους

176
00:08:38,000 --> 00:08:41,000
από θέση ισχύος.

177
00:08:41,000 --> 00:08:46,000
Και αυτό που με συναρπάζει τόσο τούτη τη στιγμή

178
00:08:46,000 --> 00:08:50,000
είναι πως συνδυάζοντας τεχνολογία αιχμής --

179
00:08:50,000 --> 00:08:52,000
ρομποτική, βιονική --

180
00:08:52,000 --> 00:08:54,000
με την καθιερωμένη ποίηση,

181
00:08:54,000 --> 00:09:00,000
πλησιάζουμε όλο και κοντύτερα στην κατανόηση της συλλογικής μας ανθρωπιάς.

182
00:09:00,000 --> 00:09:05,000
Πιστεύω πως, αν θέλουμε ν' ανακαλύψουμε όλη τη δυνατότητα

183
00:09:05,000 --> 00:09:07,000
της ανθρωπιάς μας,

184
00:09:07,000 --> 00:09:11,000
χρειάζεται να τιμήσουμε τις συνταρακτικές μας δυνάμεις

185
00:09:11,000 --> 00:09:14,000
και τις λαμπρές εκείνες αναπηρίες που όλοι διαθέτουμε.

186
00:09:14,000 --> 00:09:17,000
Σκέφτομαι τον Σάϊλοκ του Σαίξπηρ:

187
00:09:17,000 --> 00:09:21,000
"Αν μας τρυπήσεις, δε θα ματώσουμε;

188
00:09:21,000 --> 00:09:24,000
κι αν μας γαργαλίσεις, δε θα γελάσουμε;"

189
00:09:24,000 --> 00:09:27,000
Η ανθρωπιά μας είναι,

190
00:09:27,000 --> 00:09:29,000
με όλες τις δυνατότητες που κρύβει μέσα της,

191
00:09:29,000 --> 00:09:32,000
που μας κάνει ωραίους.

192
00:09:32,000 --> 00:09:33,000
Σας ευχαριστώ.

193
00:09:33,000 --> 00:09:40,000
(Χειροκρότημα)