WEBVTT

00:00:00.954 --> 00:00:03.880
วันนี้ผมจะพูดถึงแนวคิด 2 อย่าง ที่ถือว่า

00:00:03.904 --> 00:00:06.262
อย่างน้อยที่ผมสังเกตเห็นใน Khan อะคาเดมี

00:00:06.286 --> 00:00:10.164
ที่ถือว่าเป็นแก่นหลัก
หรือจุดหักเหด้านการเรียน

00:00:10.188 --> 00:00:12.204
มันคือแนวคิดเรื่อง ความชำนาญ

00:00:12.228 --> 00:00:14.013
และแนวคิดเรื่อง กรอบความคิด

NOTE Paragraph

00:00:14.037 --> 00:00:16.871
ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ช่วงแรก
ที่เริ่มสอนญาติ ๆ ผมเองแล้ว

00:00:16.895 --> 00:00:18.989
แรกๆ พวกเขาหลายคน
มีปัญหากับคณิตศาสตร์

00:00:18.989 --> 00:00:22.417
เพราะพวกเขามีช่องโหว่ของความเข้าใจ
ที่ค่อยๆ สะสมมาเรื่อยระหว่างการเรียน

00:00:22.417 --> 00:00:25.360
ด้วยเหตุนี้ พอถึงจุดหนึ่ง
ที่เขาต้องเริ่มเรียนพีชคณิต

00:00:25.360 --> 00:00:28.892
ทั้งที่อาจจะยังมีพื้นฐานไม่แน่นนัก
ในบางหัวข้อที่ต้องรู้ก่อนเรียนพีชคณิต

00:00:28.916 --> 00:00:32.361
และนั่นทำให้พวกเขาคิดว่า 
เขาคงไม่มีหัวทางด้านคณิตศาสตร์

00:00:32.385 --> 00:00:34.048
หรือเขาอาจต้องเริ่มเรียนแคลคูลัส

00:00:34.072 --> 00:00:36.834
ทั้งที่มีบางหัวข้อในพีชคณิต
ที่เขายังไม่เข้าใจดีนัก

00:00:36.858 --> 00:00:38.428
ผมสังเกตุเห็นตั้งแต่ช่วงแรก ๆ

00:00:38.452 --> 00:00:41.980
เมื่อผมอัพโหลดวีดีโอพวกนั้นขึ้นยูทูป

00:00:42.004 --> 00:00:45.281
และพบว่ามีบางคน ที่ไม่ใช่ญาติผม
เข้ามาดูด้วย

NOTE Paragraph

00:00:45.305 --> 00:00:47.170
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:47.194 --> 00:00:51.060
ในช่วงแรก ก็มีคอมเม้นต์
แค่ประเภท ขอบคุณนะ

00:00:51.084 --> 00:00:53.053
ผมคิดว่านั่นเจ๋งมากเลย

00:00:53.077 --> 00:00:55.529
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าพวกคุณ
ใช้เวลาบนยูทูปมากแค่ไหน

00:00:55.553 --> 00:00:57.700
แต่ปกติคอมเม้นต์ส่วนใหญ่
มักจะไม่ใช่ "ขอบคุณ"

NOTE Paragraph

00:00:57.700 --> 00:00:59.121
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:59.145 --> 00:01:00.783
มันมักจะทำให้หงุดหงิดซะมากกว่า

00:01:00.807 --> 00:01:03.238
แล้วเหล่าคอมเม้นต์
ก็เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

00:01:03.262 --> 00:01:07.718
นักเรียนคนแล้วคนเล่า บอกว่า
พวกเขาโตขึ้นมาโดยไม่ชอบคณิตศาสตร์เลย

00:01:07.742 --> 00:01:10.795
มันยากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขาเรียนถึง
คณิตศาสตร์ขั้นสูงขึ้นไป

00:01:10.795 --> 00:01:12.493
เมื่อตอนที่พวกเขาเรียนไปถึงพีชคณิต

00:01:12.517 --> 00:01:15.289
พวกเขาต่างก็มีช่องโหว่ของความรู้
ที่พวกเขาไม่รู้จะทำอย่างไร

00:01:15.289 --> 00:01:17.476
พวกเขาคิดไปเองว่า เขาคงไม่มีหัวทางเลข

00:01:17.476 --> 00:01:18.710
แต่เมื่อพวกเขาอายุมากขึ้น

00:01:18.710 --> 00:01:21.407
เริ่มบังคับใจตัวเองได้มากขึ้น
ก็ตัดสินใจที่จะตั้งใจเรียน

00:01:21.407 --> 00:01:23.589
พวกเขาได้เจอแหล่งข้อมูลอย่าง Khan อะคาเดมี

00:01:23.593 --> 00:01:26.403
และสามารถเติมเต็มช่องโหว่ที่เคยมี
จนเชี่ยวชาญในแนวคิดเหล่านั้น

00:01:26.403 --> 00:01:29.467
สิ่งนั้นตอกย้ำกรอบความคิดของเขา
ว่าความสามารถไม่ได้คงที่ตายตัว

00:01:29.467 --> 00:01:32.966
ว่าพวกเขาเอง ก็มีความสามารถ
ที่จะเรียนคณิตศาสตร์ได้

NOTE Paragraph

00:01:32.990 --> 00:01:37.043
มันก็เหมือนกับการฝึกฝน
ความเชี่ยวชาญหลาย ๆ อย่างในชีวิต

00:01:37.067 --> 00:01:39.366
การเรียนศิลปะการป้องกันตัว
ก็ต้องใช้วิธีนี้

00:01:39.390 --> 00:01:42.480
ในศิลปะการป้องกันตัว คุณเริ่มฝึก
ทักษะเบื้องต้นในระดับสายขาว

00:01:42.480 --> 00:01:43.817
นานเท่าที่จะจำเป็น

00:01:43.817 --> 00:01:45.758
ต่อเมื่อคุณเชี่ยวชาญทักษะเหล่านั้นแล้ว

00:01:45.758 --> 00:01:47.611
คุณจึงจะก้าวขึ้นไปเป็นสายเหลืองได้

00:01:47.611 --> 00:01:50.042
เช่นเดียวกับที่คุณหัดเล่น
เครื่องดนตรีซักอย่าง

00:01:50.042 --> 00:01:52.114
คุณเริ่มฝึกโน้ตง่ายๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก

00:01:52.114 --> 00:01:53.596
ต่อเมื่อคุณเชี่ยวชาญพื้นฐานแล้ว

00:01:53.596 --> 00:01:55.547
คุณจึงจะก้าวต่อไปในการฝึกขั้นสูงขึ้นได้

NOTE Paragraph

00:01:55.547 --> 00:01:56.971
แต่ผมอยากชี้ให้เห็นว่า

00:01:56.971 --> 00:02:01.294
นี่ไม่ใช่โครงสร้างที่เป็นอยู่
ในโมเดลการศึกษาแบบดั้งเดิม

00:02:01.294 --> 00:02:04.663
โมเดลการศึกษาที่พวกเราส่วนมาก
เติบโตขึ้นมาในระบบนั้น

00:02:04.663 --> 00:02:06.295
ในโมเดลการศึกษาดั้งเดิม

00:02:06.295 --> 00:02:08.672
เราจัดนักเรียนเป็นกลุ่ม
โดยมากมักจะตามอายุ

00:02:08.672 --> 00:02:09.955
และพอเข้าชั้นมัธยม

00:02:09.955 --> 00:02:11.861
ก็จัดกลุ่มตามอายุและทักษะที่มองเห็นได้

00:02:11.885 --> 00:02:14.703
แล้วเราก็ต้อนพวกเขาไปด้วยกัน
ด้วยอัตราเร็วเท่า ๆ กัน

00:02:14.798 --> 00:02:16.405
และสิ่งที่มักจะเกิดขึ้นเสมอก็คือ

00:02:16.405 --> 00:02:18.860
สมมติเราอยู่ในชั้นเรียน
เตรียมพีชคณิตระดับมัธยม

00:02:18.884 --> 00:02:20.678
และบทเรียนตอนนี้คือเลขยกกำลัง

00:02:20.702 --> 00:02:22.892
ครูจะอธิบายให้ฟังในห้องเรื่องเลขยกกำลัง

00:02:22.916 --> 00:02:25.201
แล้วเราก็กลับบ้าน ทำการบ้าน

00:02:25.225 --> 00:02:27.279
เช้าวันต่อมา เรามาทบทวนการบ้านกัน

00:02:27.303 --> 00:02:29.651
แล้วครูก็สอน ตามด้วยการบ้าน 
สอน แล้วก็การบ้าน

00:02:29.675 --> 00:02:31.936
เป็นแบบนี้ไปประมาณสองหรือสามสัปดาห์

00:02:31.960 --> 00:02:33.135
แล้วเราก็จะมีการทดสอบ

00:02:33.159 --> 00:02:36.477
ในการสอบครั้งนั้น ผมอาจจะได้คะแนน 
75 เปอร์เซ็นต์

00:02:36.501 --> 00:02:37.918
คุณอาจจะได้ 90 เปอร์เซ็นต์

00:02:37.942 --> 00:02:39.926
ส่วนคุณอาจจะได้ 95 เปอร์เซ็นต์

00:02:39.950 --> 00:02:42.631
และแม้ว่าการทดสอบ
จะระบุว่าเรายังมีช่องโหว่ทางความรู้อยู่

00:02:42.631 --> 00:02:44.564
ผมไม่รู้มากถึง 25 เปอร์เซ็นต์ของเนื้อหา

00:02:44.564 --> 00:02:47.420
แม้แต่นักเรียนเกรดเอ 
ก็ยังมีอีก 5 เปอร์เซ็นต์ที่พวกเขาไม่รู้

NOTE Paragraph

00:02:47.420 --> 00:02:49.573
ทั้งที่เห็นแล้วว่า
นักเรียนมีช่องโหว่เหล่านั้น

00:02:49.573 --> 00:02:52.075
แต่ทั้งชั้นก็จะข้ามไปเรียน
บทเรียนอื่นต่อไป

00:02:52.099 --> 00:02:55.501
อาจจะเป็นหัวข้อขั้นสูงกว่าเดิม
และต่อยอดจากช่องโหว่เหล่านั้น

00:02:55.525 --> 00:02:58.898
อาจจะเป็นเรื่องลอการิทึม
หรือเลขยกกำลังลบ

00:02:58.922 --> 00:03:00.867
แล้วกระบวนการก็ดำเนินไปแบบนี้

00:03:00.867 --> 00:03:03.152
และคุณก็เริ่มรู้สึกได้ว่า
มันแปลกเหลือเกิน

00:03:03.176 --> 00:03:05.947
ผมไม่รู้เรื่องที่เป็นพื้นฐาน
ถึง 25 เปอร์เซ็นต์

00:03:05.971 --> 00:03:08.416
แต่ผมถูกผลักให้เรียน
เนื้อหาขั้นสูงที่ซับซ้อนขึ้น

00:03:08.440 --> 00:03:11.716
เป็นแบบนี้ต่อเนื่อง หลายเดือน
หลายปี ไปจนถึงจุดหนึ่ง

00:03:11.716 --> 00:03:14.616
ผมอาจจะเรียนไปถึงพีชคณิต
หรือตรีโกณมิติ

00:03:14.640 --> 00:03:15.897
แล้วผมก็จะชนกำแพง

00:03:15.921 --> 00:03:18.575
และนั่นไม่ใช่เพราะพีชคณิตนั้น
ยากเย็นแสนเข็ญโดยตัวมันเอง

00:03:18.599 --> 00:03:22.591
หรือเพราะนักเรียนไม่ฉลาดพอ

00:03:22.615 --> 00:03:25.926
มันเป็นเพราะว่า เมื่อผมเห็นสมการ
และมันประกอบด้วยเลขยกกำลัง

00:03:25.950 --> 00:03:28.679
นั่นคือ 30 เปอร์เซ็นต์ที่ผมไม่รู้
มันย้อนกลับมาอีกแล้ว

00:03:28.703 --> 00:03:31.532
แล้วผมก็เริ่มละความพยายาม

NOTE Paragraph

00:03:32.219 --> 00:03:35.895
เพื่อให้เข้าใจว่าเรื่องนี้
มันไม่สมเหตุสมผลแค่ไหน

00:03:35.919 --> 00:03:38.664
ลองนึกภาพว่าเราทำ
อย่างอื่นในชีวิตด้วยวิธีนี้ดู

00:03:39.124 --> 00:03:40.578
ตัวอย่างเช่น การสร้างบ้าน

NOTE Paragraph

00:03:40.602 --> 00:03:43.275
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:44.878 --> 00:03:48.272
เราเรียกผู้รับเหมามา แล้วบอกว่า

00:03:48.296 --> 00:03:50.844
"เรามีเวลาสองสัปดาห์
ที่จะสร้างฐานรากให้เสร็จ

00:03:50.868 --> 00:03:52.204
ทำได้เท่าไหร่เท่ากัน"

NOTE Paragraph

00:03:52.228 --> 00:03:54.531
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:54.985 --> 00:03:56.777
พวกเขาก็ทำ เท่าที่จะทำได้

00:03:56.801 --> 00:03:57.957
บางทีฝนอาจจะเทลงมา

00:03:57.981 --> 00:03:59.950
บางทีของบางอย่างก็ไม่มาส่ง

00:03:59.974 --> 00:04:03.284
และสองอาทิตย์ให้หลัง
ผู้ตรวจงานก็มา เดินดูรอบๆ

00:04:03.308 --> 00:04:05.973
แล้วว่า "โอเค ปูนตรงนั้นยังไม่แห้งดีเลย

00:04:05.997 --> 00:04:08.389
และส่วนนั้นก็ยังไม่ได้มาตรฐาน

00:04:08.838 --> 00:04:10.196
ผมให้คะแนนแค่ 80 เปอร์เซ็นต์"

NOTE Paragraph

00:04:10.220 --> 00:04:11.284
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:04:11.308 --> 00:04:14.027
คุณบอกว่า "เยี่ยม นั่นเกรดซี
ผ่านละ มาสร้างชั้นแรกกันเถอะ"

NOTE Paragraph

00:04:14.027 --> 00:04:14.989
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:04:14.989 --> 00:04:16.173
เหมือนเดิม

00:04:16.173 --> 00:04:20.126
เรามีเวลาสองอาทิตย์ ทำเท่าที่ทำได้
ผู้คุมงานมาตรวจ ให้ 75 เปอร์เซ็นต์


00:04:20.150 --> 00:04:21.263
เยี่ยมเลย นั่นเกรด D บวก

00:04:21.263 --> 00:04:22.313
ชั้นที่สอง ชั้นที่สาม

00:04:22.313 --> 00:04:24.245
ทันใดนั้น ขณะที่คุณกำลังสร้างชั้นสาม

00:04:24.245 --> 00:04:26.525
โครงสร้างทั้งหลังก็พังครืนลง

00:04:26.525 --> 00:04:29.453
ถ้าปฏิกิริยาของคุณ เหมือนปฏิกิริยา
ที่คุณมักมีต่อการศึกษา

00:04:29.453 --> 00:04:31.058
หรือเหมือนที่คนจำนวนมากเป็น

00:04:31.058 --> 00:04:33.298
คุณอาจจะบอกว่า
เป็นเพราะเรามีผู้รับเหมาที่แย่

00:04:33.298 --> 00:04:36.721
หรือเราอาจต้องมีผู้ตรวจงานที่ดีกว่านี้
หรือตรวจบ่อยกว่านี้

00:04:36.745 --> 00:04:38.994
แต่สิ่งที่เป็นปัญหาจริง ๆ
ก็คือกระบวนการ

00:04:39.018 --> 00:04:42.047
เราสร้างข้อจำกัดเทียม 
ว่างานแต่ละอย่างต้องใช้เวลาแค่ไหน

00:04:42.071 --> 00:04:44.444
ซึ่งแน่นอนว่าย่อมให้ผลลัพธ์ที่ไม่สม่ำเสมอ

00:04:44.468 --> 00:04:47.992
แล้วเราก็มัวมุ่งให้ความสำคัญกับการสอบ
แล้วก็พยายามหาช่องโหว่ต่าง ๆ

00:04:48.016 --> 00:04:49.949
แต่แล้ว เราก็ดันสร้างต่อยอดขึ้นไปอีก

NOTE Paragraph

00:04:49.973 --> 00:04:52.910
ดังนั้น แนวคิดเรื่องการเรียนให้เชี่ยวชาญ
คือการทำตรงกันข้าม

00:04:52.934 --> 00:04:55.402
แทนที่จะสร้างข้อจำกัดเทียมโดยบังคับว่า

00:04:55.426 --> 00:04:57.414
คุณจะทำงานบางอย่างเมื่อไหร่ และนานแค่ไหน

00:04:57.438 --> 00:04:59.656
ซึ่งแน่นอนว่าให้ผลลัพธ์ที่แปรผันได้

00:04:59.680 --> 00:05:01.353
เกิดเป็นเกรด เอ บี ซี ดี เอฟ

00:05:01.980 --> 00:05:03.464
ก็ให้ทำในทางตรงกันข้าม

00:05:03.844 --> 00:05:05.636
สิ่งที่แปรผันได้ คือจังหวะและช่วงเวลา

00:05:05.660 --> 00:05:07.754
ที่นักเรียนใช้สำหรับเรียนรู้อะไรบางอย่าง

00:05:07.778 --> 00:05:11.025
และสิ่งที่เรากำหนดให้คงที่คือ
ทุกคนจะต้องเชี่ยวชาญในเนื้อหานั้น

NOTE Paragraph

00:05:11.445 --> 00:05:13.096
และมันสำคัญที่เราต้องตระหนักว่า

00:05:13.120 --> 00:05:16.485
วิธีนี่ไม่เพียงแต่ช่วยให้นักเรียน 
เรียนเลขยกกำลังได้ดีขึ้น

00:05:16.509 --> 00:05:19.467
แต่มันจะช่วยตอกย้ำ
กรอบความคิดที่ถูกต้องด้วย

00:05:19.491 --> 00:05:22.919
มันจะช่วยให้นักเรียนตระหนักว่า
ถ้าพวกเขาตอบผิด 20 เปอร์เซ็นต์ในบางหัวข้อ

00:05:22.943 --> 00:05:26.332
มันไม่ได้หมายความว่า
คุณมีเกรดซึฝังติดมาใน DNA

00:05:26.356 --> 00:05:28.790
มันแค่หมายความว่า คุณควรจะ
ต้องกลับไปทบทวนบทเรียนอีก

00:05:28.814 --> 00:05:31.306
คุณควรจะต้องอดทน
ต้องมานะพากเพียร

00:05:31.330 --> 00:05:33.471
คุณควรรับผิดชอบการเรียนรู้ของคุณเอง

NOTE Paragraph

00:05:33.908 --> 00:05:36.898
ทีนี้ คนที่เห็นแย้งหลายคน 
อาจบอกว่า มันฟังดูดีนะ

00:05:36.922 --> 00:05:39.643
ในทางทฤษฎี ไอเดียเรื่อง
การเรียนรู้ให้เชี่ยวชาญ

00:05:39.667 --> 00:05:41.103
แล้วความเชื่อมโยงกับกรอบความคิดน่ะ

00:05:41.127 --> 00:05:43.226
นักเรียนจัดการตนเองในการเรียน

00:05:43.250 --> 00:05:46.385
มันฟังดูเข้าท่ามากนะ
แต่มันดูเหมือนจะไม่เวิร์คในทางปฏิบัติ

00:05:46.409 --> 00:05:49.806
ถ้าจะทำจริงๆ นักเรียนแต่ละคน
จะต้องเรียนอยู่ในแนวทางของตัวเอง

00:05:49.830 --> 00:05:51.454
ต้องปรับให้เข้ากับแต่ละคน

00:05:51.478 --> 00:05:54.244
คุณจะต้องใช้ครูพิเศษแบบตัวต่อตัว
แล้วก็ใช้แบบฝึกหัดเฉพาะตัว

00:05:54.244 --> 00:05:55.927
และนั่นก็ไม่ใช่แนวคิดใหม่เลย

00:05:55.927 --> 00:05:58.747
เคยมีการทดลองในเมืองวินเน็ตก้า 
อิลลินอยส์ เมื่อ 100 ปีก่อน

00:05:58.747 --> 00:06:01.875
เมื่อพวกเขาทดลองการเรียนรู้ให้เชี่ยวชาญ
แล้วได้ผลดีเยี่ยม

00:06:01.899 --> 00:06:05.020
แต่มันขยายผลออกไปไม่ได้
เพราะว่ามันยุ่งยากในด้านการจัดการ

00:06:05.020 --> 00:06:07.491
ครูจะต้องแจกแบบฝึกหัด
ที่แตกต่างกันให้นักเรียนแต่ละคน

00:06:07.491 --> 00:06:09.439
ต้องทำการประเมินผลเมื่อไหร่ก็ได้

NOTE Paragraph

00:06:09.463 --> 00:06:11.724
แต่ในวันนี้ เรื่องพวกนั้น
เป็นไปได้แล้ว

00:06:11.748 --> 00:06:13.114
เรามีเครื่องมือที่จะทำได้

00:06:13.138 --> 00:06:15.733
จะให้นักเรียนฟังคำอธิบาย
ในช่วงเวลาของแต่ละคนน่ะหรือ?

00:06:15.757 --> 00:06:17.352
เรามีวิดีโอที่ดูเมื่อไหร่ก็ได้

00:06:17.376 --> 00:06:19.448
ต้องการแบบฝึกหัด?
ต้องการการติชม?

00:06:19.472 --> 00:06:23.912
มันมีแบบฝึกหัดที่ปรับตัวไปตาม
นักเรียนแต่ละคนได้

NOTE Paragraph

00:06:24.311 --> 00:06:26.905
และเมื่อมีสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น
ก็เกิดเรื่องดี ๆ ตามมา

00:06:26.929 --> 00:06:29.702
อย่างแรก นักเรียนสามารถ
เชี่ยวชาญแนวคิดหลักได้จริง ๆ

00:06:29.726 --> 00:06:31.921
และก็ยังสร้างกรอบความคิด
ที่เชื่อในการเติบโต

00:06:31.945 --> 00:06:33.742
สร้างความมานะอดทน
พากเพียรพยายาม

00:06:33.766 --> 00:06:35.789
พวกเขาได้ฝึกควบคุมตัวเองในการเรียนรู้

00:06:35.813 --> 00:06:38.314
และยังมีเรื่องสวยงามอื่น ๆ
ที่สามารถเริ่มเกิดขึ้นได้

00:06:38.314 --> 00:06:39.944
ในห้องเรียนจริง ๆ

00:06:39.944 --> 00:06:41.936
แทนที่จะต้องมานั่งฟังการอธิบายเนื้อหา

00:06:41.936 --> 00:06:43.768
นักเรียนสามารถมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ

00:06:43.768 --> 00:06:46.120
ฝึกให้เชี่ยวชาญลึกซึ้งในเนื้อหามากขึ้นได้

00:06:46.120 --> 00:06:48.563
พวกเขาสามารถเล่นกับสถานการณ์สมมติ
บทสนทนาแบบโสกราตีส

NOTE Paragraph

00:06:48.563 --> 00:06:51.216
เพื่อให้เข้าใจสิ่งที่เรากำลังพูดกันอยู่นี้

00:06:51.240 --> 00:06:55.287
และความน่าเศร้าของศักยภาพที่สูญเสียไป

00:06:55.311 --> 00:06:58.454
ผมอยากจะให้ทดลองคิดกันเล่น ๆ

00:06:58.985 --> 00:07:04.051
ถ้าเราย้อนเวลากลับไป
ซัก 400 ปี ในยุโรปตะวันตก

00:07:04.075 --> 00:07:07.239
ซึ่ง ณ ขณะนั้นเป็นภาคพื้นที่มี
คนรู้หนังสือมากกว่าทวีปอื่นในโลก

00:07:07.263 --> 00:07:10.990
คุณจะเห็นได้ว่า มีผู้คนประมาณ 
15 เปอร์เซ็นต์ ที่อ่านหนังสือได้

00:07:11.556 --> 00:07:15.194
และผมคาดว่า ถ้าคุณถามใครซักคน
ที่อ่านหนังสือได้

00:07:15.218 --> 00:07:17.114
อย่างเช่น คนที่ทำงานในโบสถ์

00:07:17.138 --> 00:07:20.750
"คุณคิดว่า มีประชากรซักกี่เปอร์เซ็นต์
ที่จะสามารถอ่านออกเขียนได้"

00:07:20.774 --> 00:07:24.335
เขาอาจบอกว่า "ด้วยระบบ
การศึกษาที่ดีแล้วนะ

00:07:24.359 --> 00:07:26.603
อาจจะประมาณ 20 ถึง 30 เปอร์เซ็นต์"

00:07:27.424 --> 00:07:29.011
แต่ถ้าคุณกลับมาในยุคปัจจุบัน

00:07:29.035 --> 00:07:32.050
เรารู้กันแล้วว่า การคาดการณ์นั้น
ต่ำกว่าความเป็นจริงไปมาก

00:07:32.074 --> 00:07:36.199
ความจริงแล้ว เกือบทั้ง 100 เปอร์เซ็นต์
ของประชากรสามารถอ่านออกเขียนได้

00:07:36.223 --> 00:07:38.774
แต่ถ้าผมจะถามคุณด้วย
คำถามคล้าย ๆ กัน

00:07:39.494 --> 00:07:43.033
"มีประชากรซักกี่เปอร์เซ็นต์
ที่คุณคิดว่ามีความสามารถ

00:07:43.057 --> 00:07:45.930
ที่จะเชี่ยวชาญแคลคูลัสได้

00:07:45.954 --> 00:07:48.967
หรือจะเข้าใจชีวเคมี

00:07:48.991 --> 00:07:52.277
หรือสามารถมีส่วนช่วยเหลือ
ในการทำวิจัยโรคมะเร็งได้?"

00:07:52.301 --> 00:07:55.198
พวกคุณหลายคนคงตอบว่า 
"ถ้าด้วยระบบการศึกษาที่ดีนะ

00:07:55.222 --> 00:07:57.244
อาจจะประมาณ 20 ถึง 30 เปอร์เซ็นต์"

NOTE Paragraph

00:07:57.778 --> 00:07:59.091
แต่ถ้าหากการคาดการณ์นั้น

00:07:59.115 --> 00:08:02.502
มีรากฐานมาจากประสบการณ์ของคุณเอง
ที่โตมาจากระบบที่ไม่เน้นความเชี่ยวชาญ

00:08:02.526 --> 00:08:05.358
จากประสบการณ์ของคุณเอง
หรือการเฝ้าสังเกตคนอื่น ๆ

00:08:05.382 --> 00:08:07.905
ซึ่งคุณถูกผลักให้ก้าวไปข้างหน้า
ผ่านชั้นเรียนต่าง ๆ

00:08:07.905 --> 00:08:09.584
และสะสมช่องโหว่ความรู้ไปเรื่อยๆ ล่ะ

00:08:09.584 --> 00:08:11.239
แม้ว่าคุณจะทำได้ถึง 95 เปอร์เซ็นต์

00:08:11.239 --> 00:08:13.065
แล้วอีก 5 เปอร์เซ็นต์ที่ขาดไป อยู่ไหน?

00:08:13.065 --> 00:08:15.826
และมันจะสะสมไปเรื่อย ๆ
คุณเรียนชั้นสูงขึ้น

00:08:15.826 --> 00:08:17.516
ทันใดนั้น คุณก็ชนกำแพง แล้วบอกว่า

00:08:17.516 --> 00:08:19.459
"ฉันคงไม่เหมาะที่จะทำงานวิจัยมะเร็ง

00:08:19.459 --> 00:08:22.195
ไม่เหมาะจะเป็นนักฟิสิกส์
ไม่เหมาะจะเป็นนักคณิตศาสตร์"

00:08:22.195 --> 00:08:24.662
ผมเดาว่ามันจะออกมาในรูปนั้น

00:08:24.686 --> 00:08:28.512
แต่ถ้าคุณได้โอกาสที่จะเรียนรู้
ในกรอบการเรียนให้เชี่ยวชาญแล้ว

00:08:28.536 --> 00:08:31.953
ถ้ามีโอกาสที่จะจัดการตัวเอง
ในด้านการเรียนรู้

00:08:31.977 --> 00:08:33.573
และถ้าคุณทำโจทย์ผิด

00:08:33.597 --> 00:08:36.389
นำมันมาใช้ มองความผิดพลาด
เป็นจังหวะแห่งการเรียนรู้

00:08:36.413 --> 00:08:40.370
ตัวเลขนั้น เปอร์เซ็นต์ของผู้คน
ที่สามารถเชี่ยวชาญแคลคูลัส

00:08:40.394 --> 00:08:42.154
หรือเข้าใจชีวเคมี

00:08:42.178 --> 00:08:44.680
คงมีตัวเลขเข้าใกล้
100 เปอร์เซ็นต์ขึ้นอีกมาก

NOTE Paragraph

00:08:45.601 --> 00:08:48.458
และนี่ไม่ใช่แค่สิ่งที่ "ทำได้ก็ดีนะ"

00:08:49.019 --> 00:08:51.082
ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่จำเป็นต่อสังคม

00:08:51.511 --> 00:08:55.362
เรากำลังออกจากยุคที่คุณเรียกว่า
ยุคอุตสาหกรรม

00:08:55.386 --> 00:08:59.190
และเรากำลังก้าวเข้าสู่การปฏิวัติสารสนเทศ

00:08:59.646 --> 00:09:01.820
เห็นได้ชัดว่าการเปลี่ยนแปลงกำลังเกิดขึ้น

00:09:01.844 --> 00:09:03.957
ในยุคอุตสาหกรรม 
สังคมมีโครงสร้างเป็นปิรามิด

00:09:03.981 --> 00:09:08.633
ที่ฐานของปิรามิด
คือชนชั้นใช้แรงงานจำนวนมาก

00:09:09.085 --> 00:09:12.418
ส่วนกลางของปิรามิด
คุณมีกลุ่มคนที่ทำงานประมวลข้อมูล

00:09:12.442 --> 00:09:14.040
เป็นกลุ่มชนชั้นกลาง

00:09:14.064 --> 00:09:17.738
และที่ส่วนยอดของปิรามิด
จะเป็นเหล่าเจ้าของทุน

00:09:17.762 --> 00:09:19.761
เจ้าของกิจการทั้งหลาย

00:09:19.785 --> 00:09:21.507
และชนชั้นผู้สร้างสรรค์

00:09:21.904 --> 00:09:23.700
แต่เรารู้กันแล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

00:09:23.724 --> 00:09:25.739
ขณะที่เรากำลังเข้าสู่ยุคปฏิวัติสารสนเทศ

00:09:25.763 --> 00:09:28.716
ด้านล่างของปิรามิดกำลังถูก
ยึดครองด้วยเครื่องอัตโนมัติ

00:09:28.740 --> 00:09:31.065
รวมไปถึงกลุ่มชนชั้นกลาง
ที่ทำงานประมวลข้อมูล

00:09:31.089 --> 00:09:32.715
นั่นเป็นสิ่งที่คอมพิวเตอร์ทำได้ดี

NOTE Paragraph

00:09:32.739 --> 00:09:34.586
ดังนั้น สังคมของเราเผชิญกับคำถามว่า

00:09:34.586 --> 00:09:37.372
ประสิทธิผลใหม่ ๆ ทั้งหลาย
ที่กำลังเกิดขึ้นเพราะเทคโนโลยีนี้

00:09:37.372 --> 00:09:38.956
ใครบ้างที่จะมีส่วนในเรื่องนี้?

00:09:38.956 --> 00:09:41.625
หรือจะเป็นแค่เพียงคนกลุ่มที่
อยู่บนยอดของปิรามิดเท่านั้น

00:09:41.625 --> 00:09:43.550
แล้วคนอื่น ๆ ที่เหลือทั้งหมดจะทำอะไร?

00:09:43.550 --> 00:09:44.866
พวกเขาจะอยู่กันอย่างไร?

00:09:44.866 --> 00:09:47.410
หรือว่าเราจะทำอะไรบางอย่าง
ที่มันทะเยอทะยานกว่านี้?

00:09:47.581 --> 00:09:50.691
เราจะพยายามพลิกปิรามิด
กลับหัวกันหน่อยมั้ย

00:09:50.715 --> 00:09:52.716
จะได้มีชนชั้นสร้างสรรค์เป็นจำนวนมาก ๆ

00:09:52.740 --> 00:09:56.421
แทบทุกคนสามารถมีส่วนร่วม
ในฐานะเจ้าของกิจการ

00:09:56.445 --> 00:09:58.750
หรือศิลปิน หรือนักวิจัย?

NOTE Paragraph

00:09:58.750 --> 00:10:00.860
และผมไม่คิดว่านั่นคือ
โลกอุดมคติที่เกินเอื้อม

00:10:00.860 --> 00:10:03.168
ผมเชื่อจริง ๆ ว่ามันมีรากฐานจากแนวคิด

00:10:03.192 --> 00:10:05.376
ว่าถ้าเรายินยอมให้ผู้คน
เข้าถึงศักยภาพตัวเอง

00:10:05.400 --> 00:10:07.364
โดยฝึกฝนเรียนรู้แนวคิดจนเชี่ยวชาญ

00:10:07.388 --> 00:10:10.965
โดยสามารถใช้สิทธิ
จัดการการเรียนรู้ของตัวเอง

00:10:10.989 --> 00:10:12.331
พวกเขาจะไปถึงที่นั่นได้

00:10:12.672 --> 00:10:16.672
และถ้าคุณลองคิดดู
ในฐานะพลเมืองของโลก

00:10:16.696 --> 00:10:17.959
มันน่าตื่นเต้นมาก

00:10:17.983 --> 00:10:20.611
ลองคิดดูว่า 
จะเกิดความเที่ยงธรรมขึ้นขนาดไหน


00:10:20.635 --> 00:10:23.839
อารยธรรมของเราจะก้าวหน้า
ไปด้วยอัตราเร็วแค่ไหน

00:10:24.339 --> 00:10:26.552
ดังนั้น ผมเชื่อมากว่ามันเป็นไปได้

00:10:26.576 --> 00:10:30.139
ผมคิดว่ามันจะเป็นช่วงเวลา
อันน่าตื่นเต้นที่จะได้มีชีวิตอยู่

NOTE Paragraph

00:10:30.163 --> 00:10:31.379
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:10:31.379 --> 00:10:36.830
(เสียงปรบมือ)