[NΑΤΑΛΙ ΤΖΟΥΜΠΕΡΓΚ]
Χρειάζεται θάρρος για να
εκθέσεις στον κόσμο κάτι που έφτιαξες.
Είναι δύσκολο να διαφοροποιήσεις τον
εαυτό σου από την δουλειά.
Πού τελειώνει η δουλειά και πού αρχίζω
εγώ;
Ξέρω ότι ακούγεται κλισέ.
[Χανς Μπεργκ]
Όχι, αλλά ...
[ΝΤΖΟΥΜΠΕΡΚ]
Παρόλο που είναι αλήθεια!
[ΓΕΛΙΑ]
[Η Ναταλί Ντζούμπεργκ και ο Χανς Μπεργκ
Μοιράζονται τα Συναισθήματά τους ]
[Σε έφαγα ολόκληρη]
[Σε καταβρόχθησα]
[ΜΠΕΡΓΚ] Υπήρχε μια αίσθηση λύπης
όσο έφτιαχνα τη μουσική της ταινίας.
Ένιωθα κάπως ευάλωτος.
[Σε άπλωσα αραιά]
[Δεν άφησα ούτε ένα ψίχουλο]
[ΝΤΖΟΥΜΠΕΡΓΚ]
Δεν ένιωθα το έργο τόσο προσωπικό
όταν το έφτιαχνα.
Αλλά όταν το είδα στην γκαλερί,
τότε το ένιωσα πολύ προσωπικό-
ένιωσα ντροπή, σαν να ήθελα να απολογηθώ.
[ΓΕΛΑΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ]
[Ντροπή]
[ΝΤΖΟΥΜΠΕΡΓΚ] Η ντροπή είναι ένα από τα
κυρίαρχα συναισθήματα μου.
Συνήθως υπάρχει μια αίσθηση ντροπής
κατά την διάρκεια της δημιουργίας.
Ξεκινάει ως ιδέα,
η οποία μοιάζει πολύ, πολύ στέρεα και
συμπαγής.
Όμως δεν είναι έτσι.
Χρειάζομαι πάντα χρόνο
για να το αποδεχτώ αυτό.
Αλλά όταν η δουλειά έχει ολοκληρωθεί,
το έργο δεν είναι τόσο τέλειο όσο
η ιδέα που είχα στο μυαλό μου.
Το συνειδητοποίησα εδώ και καιρό
[ΓΕΛΙΑ]
ότι το έργο έχει ξεφύγει.
[Επιθυμία]
[ΜΠΕΡΓΚ] Στο "Πώς να Σφάξετε ένα
Δαίμονα"
σκέφτομαι πολύ για τον εθισμό,
το να θες κάτι πολύ
και μετά να μην το παίρνεις.
Ήθελα η μουσική να ακούγεται σαν την
φωνή του εθισμού.
Υπνωτική, θελκτική
σχεδόν σαν το τραγούδι μιας σειρήνας
που σε παρασύρει κάπου.
[ΝΤΖΟΥΜΠΕΡΓΚ]
Η επιθυμία για κάτι παραπάνω.
Η επιθυμία για κάτι διαφορετικό.
Η χαρά που νιώθεις όταν σκέφτεσαι
"Α να το, το απέκτησα, το έχω"
αλλά στο τέλος αυτό το κάτι δεν μένει.
Πόσες φορές αυτή η αίσθηση απόκτησης
καταρρέει και γίνεται κομμάτια;
[ΜΠΕΡΓΚ] Υπάρχει μια συσχέτιση
με το "Εδώ είναι ο Παράδεισος."
Αυτός νιώθει ότι του αξίζουν πράγματα.
Ήθελα η μουσική να δίνει την αίσθηση
του αδιάντροπου νικητή.
Είναι απλώς ο νικητής.
Απλώς του αξίζει η νίκη.
Ήθελα αυτή την ατμόσφαιρα της δεκαετίας
του '80 γιατί όλα μοιάζουν υπέροχα-
[ΝΤΖΟΥΜΠΕΡΓΚ] Είναι ωραία μέχρι να
καταντήσει αηδιαστική.
Είναι η μόνη μουσική που με κάνει να
νιώθω ντροπή όταν την ακούω.