Denk aan iets dat je doet wanneer je iets uitstelt, wanneer je niet doet wat je wel zou moeten doen. Eén ding. Heb je iets? Mag ik er een paar horen? (Publiek) E-mail. E-mail. (Publiek) Schoonmaken. Schoonmaken. Kom maar bij me wonen. (Gelach) (Publiek) Facebook. Televisie, Facebook, ééntje nog. (Publiek) Met de honden spelen. Sorry? Oh, je speelt met de honden. Je hebt een taak te vervullen -- dit is Jalal ad-Din Rumi -- je hebt een taak te vervullen. Doe iets anders, doe wat je wilt: schoonmaken, e-mailen, eten. (Publiek) Eten. (Gelach) Eten, met de honden wandelen. Doe iets anders, doe wat je wilt, hou jezelf maar bezig. Maar als je deze taak niet vervult, zal je tijd hier tevergeefs zijn geweest. Dat is een heftige les. Je hebt een taak te vervullen en als je deze taak niet vervult, zal je tijd hier tevergeefs zijn geweest. Waar heeft hij het over? Wat probeerde Rumi ons te vertellen? Hij probeerde ons te vertellen dat het aan ons is om te ontwaken, om volledig tot leven te komen in het enige leven dat het onze is; om afstand te nemen van de beperkingen die ons afremmen en klein houden; om dat unieke specifieke mens te worden dat we zijn, ieder van ons. Rumi begreep dat dit een behoorlijk lastige opdracht was. Want wat betekent het om een authentiek leven te leven en voortdurend volledig jezelf te zijn? Dus schreef hij toen ook een prachtige uitnodiging tot een soort zelf-mededogen. Kom, zei hij, kom, wie je ook bent; zwervers, aanbidders, weglopers, eters, schoonmakers, e-mailschrijvers, wie je ook bent. We zijn geen karavaan van wanhoop. Kom, al heb je je belofte gebroken, al zijn we duizend keer van onze eigen wagen gevallen: kom, en kom opnieuw, kom. Ik ben Maria Sirois, klinisch psycholoog en inspirerend spreker. Mijn werkgebied, zoals Jamie zei, is de dood en stervenden, maar ook het gebied van bloei en al in de eerste minuut van mijn eerste ervaring van werken met een kind met een terminale ziekte, in het Dana-Farber in Boston, zag ik al dat ik moest uitzoeken wat we wisten over goed overleven, over hoe we de moeilijke momenten het hoofd bieden, hoe bloeien we verder, ook tijdens zo'n ramp in Haïti, hoe houden we het hoofd boven water? En het blijkt dat we weten hoe dat moet, en 'we' zijn dan positieve psychologen en geest-lichaamgeneeskundigen en de dichters en de kunstenaars die al eeuwenlang iets weten, en het heeft te maken met het idee een authentiek leven te leven. Dat wanneer we een authentiek leven leven, echt ons leven leven, we kunnen bloeien. Heb je ooit geprobeerd het leven van iemand anders te leven? Ooit de man van iemand anders getrouwd? De baan van iemand anders gehad? Iemand anders' kleren gedragen, dag na dag na dag. Op een gegeven moment ga je jezelf ... on-levend voelen. Het tegenovergestelde van opbloeien. Drink aan je eigen tafel -- dit is Marcus Tullius Tiro, slaaf en uiteindelijk assistent van Cicero en vrij man -- drink aan je eigen tafel, drink uit je eigen bron, spreek uit je eigen hart, ga waar je eigen pad je heen leidt, want iedereen die jou hoopt te leiden, kan je slechts doen verdwalen. Drink uit je eigen bron. Hoe ziet dat er dan uit, in termen van het moderne leven? Hoe ziet dat er dan echt uit? Het ziet eruit zoals de vrouw die ik een tijdje geleden onderwees, die zou gaan beginnen aan een vijfdaagse retraite. Het was de eerste avond, ik was gevraagd wat te zeggen over hoe we bloeien en ik had het idee van authenticiteit al geïntroduceerd. Aan het eind van de avond zei ik: "Oké, als je dit deze week zou doen, als je dit één week lang zou doen, één week maar, vijf procent authentieker dan voorheen, wat zou je dan doen? Een vrouw midden 50, achterin de 60 stond op en zei -- ze kwam uit Toronto -- ze zei: "Ik zou de paashaas zijn." (Gelach) Nou was het Pasen en ze was naar de Berkshires gekomen met een paashaas-pak met alles erop en eraan en wilde dolgraag de paashaas zijn. Daar droomde ze als kind al van en ze was vastbesloten dat de tijd was gekomen om dat ook echt te doen. Ik zag haar de rest van de week niet tot ze klaarstond voor vertrek. Ik zei: "Heb je het gedaan? Ben je de paashaas geweest?" Ze zegt: "Jazeker. Het was geweldig. Ik trok het aan en dacht: het maakt me niet meer uit. Het maakt me niet meer uit wat anderen denken, ik ga zijn wat ik wou zijn. Kan mij het schelen? Ik nam mijn mandje chocolaatjes en tegen iedereen die ik tegenkwam, zei ik wat ik als klein meisje altijd het liefst had willen horen. Ik zei: "Hier, neem zoveel je wilt. Neem zoveel je wilt." Als we authentiek zijn, zijn we onze eigen autoriteit. We creëren ons eigen pad, we creëren onze eigen dag, ontwerpen onze eigen stijl, onze eigen muziek, eigen geluid. We verzinnen unieke dingen, die specifiek uit onszelf komen, we beoordelen onszelf en creëren onszelf, we luisteren minder naar anderen en worden wie we het best kunnen zijn. Authentiek zijn betekent ook dat alles aan ons in overeenstemming is. Dat betekent dat wat je voelt en denkt en doet en waar je waarde aan hecht bij elkaar lijken te passen, zodat als je zegt: ik ben een vriendelijk persoon, dat je ook echt aardig bent en je vriendelijk beweegt, vriendelijkheid bevordert als je het ziet en je reflecteert het en je respecteert het, en je zou aardig zijn en vriendelijkheid tot leven brengen. Ten derde betekent het ook dat we onszelf toestaan volledig menselijk te zijn. Dit is van Tal Ben-Shahar, Israëlisch psycholoog, oud-professor op Harvard: het idee dat we alle delen van onszelf hun bestaan gunnen en alle delen honoreren, want ik denk dat er niet één persoon in de wereld is die weet hoe hij perfect moet zijn, toch? Op zijn minst in Berkshire County? Ja, het gerucht gaat dat er één was. Maar dat was een gerucht. 2 000 jaar geleden. Toestemming om volledig ... Toen ik een uhh... jongere moeder was, waren er momenten met mijn dochter -- toentertijd regelmatig -- dat ik haar ergens voor terecht moest wijzen -- ik wou zeggen straffen, maar dat is misschien te direct voor moderne moeders, vandaar. Merk dus op, hoe ik me hier alweer aanpas om anderen een plezier te doen -- in feite strafte ik haar behoorlijk, sloeg met de deur en stuurde haar naar boven, en halverwege de trap, drieënhalf jaar oud, stopte ze dramatisch en schreeuwde ze naar me: "Ik haat jou en al je delen." (Gelach) Als we authentiek zijn, mogen al onze delen bestaan, ze mogen allemaal samen spelen, alle stemmen aan tafel worden gehoord. We acteren niet op al die stemgeluiden, we kiezen in het beste geval welke daarvan we uitdragen, maar ze mogen allemaal bestaan: de depressieve stem, de trieste stem, de vermoeide, de verbitterde, de gepassioneerde, de gelatene, de aardige, de brutale, de saaie, de zachte, de stille, de verlegen, introverte stemmen, wordt allemaal hun bestaan gegund. En wanneer dat gebeurt, als de paashaas mee mag doen -- wat dat voor ons ook betekent -- mag het nijlpaard ook mee doen. Brené Brown, van de Universiteit van Houston, zegt dat zij die een oprecht leven leven, al hun delen bij elkaar laten komen en... nou ja, gewoon zijn. Gewoon zijn. Dat niemand van ons meer is dan wat we zijn als we oprecht zijn. En het mooie van oprecht zijn is dat dat aanstekelijk werkt voor anderen. Authentiek leven genereert ook weer authenticiteit in anderen. Dat is een van de grote voordelen. Het geeft zichzelf door, zoals vrijgevigheid en vriendelijkheid aanstekelijk zijn, zo is authenticiteit dat ook. Als je bij iemand bent, samen bent met iemand die oprecht leeft, krijg je de behoefte om dat ook te doen, om uit te vinden wat jouw paashaas is, toch? En de andere voordelen die het heeft om uit te vinden wat onze specifieke taak is en daar vervolgens werk van te maken, de andere voordelen zijn een groter zelfvertrouwen en algeheel psychologisch welzijn, minder depressie, minder onrust, minder belachelijk eten midden in de nacht, zoals om drie uur 's nachts die derde zak chips open maken. We hebben feitelijk meer plezier, een idee van een zinvol leven, en die dingen maken ons gelukkiger. En gelukkig begrijpen we inmiddels dat degenen onder ons die meer leven naar de waarheid van hun specifieke wezen, feitelijk innovatiever zijn, creatiever. We brengen dingen voort, zorgen voor verandering. Als we zijn wie we zijn, kunnen we een probleem zoals de ziekte van Duchenne onder ogen zien en zeggen: "Ik begrijp hoe dit de laatste 200 jaar is aangepakt, maar wij doen het anders. Wij gaan rechtstreeks praten met de wetenschapper en met andere ouders over wat er moet gebeuren, we gaan die partijen samenbrengen en een doorbraak forceren. Of je bent een dokter zoals Mark Hyman en zegt: "Ik weet van obesitas als dokter, maar ik ken ook de menselijke natuur en ik kan begrijpen dat die connectie tot leven moet komen om gezondheid tot stand te brengen, dus waarom zou ik ze niet samenbrengen en die twee samen ontwikkelen? Of je bent als, hoe heet hij eigenlijk, die organen maakt met een 3D-printer, ken je dat? Als we authentiek zijn, komt onze creativiteit los, want we onderdrukken niets. Als je een deel van jezelf onderdrukt, als ik delen van mezelf onderdruk, zijn er delen die geen ruimte krijgen. Volgens mij was het Golda Meir die zei: "Als je de diepte van je verdriet niet ervaart, kun je ook de volheid van je geluk niet ervaren." Dus... Ik nodig jullie uit om vanavond, als je naar huis gaat, niet direct, maar zo meteen, als je naar huis gaat, na te denken over hoe het zou zijn -- voor de komende uren, of voor de rest van de dag -- om vijf procent meer authentiek te zijn. Hoe zou dat zijn? Zou je vroeg naar bed gaan? Of juist niet? Zou je een flanellen pyjama aandoen, of juist helemaal niets? Zou je heel laat wakker blijven, omdat je vanavond iets hebt gehoord of gezien dat je zo enorm fascineert, dat de gedachte om dat nog even vast te houden, heel even nog, je helpt om weer zes jaar oud te zijn, toen de wereld licht en magisch was en er van alles kon gebeuren, de paashaas zou morgen zomaar kunnen komen en er zou chocolade zijn, en je zou kunnen nemen zoveel als je wilde van de wereld. Weet je nog dat je zes was? Weet je nog dat we zes waren en hoe magisch die wereld was? Toen ik zes was, was ik veel in de kerk. Ik hield van mijn kerk en ik hield van mijn geloof, ik hield er zo van, van alles: het verhaal, de Katholieke Kerk, de zoon van God, het mysterie, het ritueel, de rite, de wierook, alles, ik vond het geweldig. Dus toen ik acht was, had ik genoeg moed verzameld om de nonnen te zeggen wat al heel lang op mijn hart lag -- zes tot acht is een hele lange tijd voor een klein meisje -- en ik ging op een woensdag naar de nonnen -- ik weet niet waarom Catechismus toen altijd op woensdag was -- ik ging naar ze toe en zei: "Ik wil naar de priesterlessen, ik wil niet meer naar de gewone lessen, ik wil leren priester worden." En ze zei -- nou ja, je weet wat ze zei. (Gelach) Ze zei: "Dat kan niet." Toch kan ik je vertellen hoe dankbaar ik ben om hier vanavond te zijn. De vrijgevigheid van onze gastheren en van deze gemeenschap, de mogelijkheid krijgen om over iets te praten wat krachtig en betekenisvol voor me is, want het was op dat moment, toen ik acht was, dat er iets in me zei: "Sorry hoor, ik ga toch echt een manier vinden om te onderwijzen, om te geven, en om uit te vinden hoe mijn levende spiritualiteit tot uiting te brengen; om iets te zeggen dat heilig is, gewoon omdat het heilig voor me is en dat te delen en dan zien we wel -- dan zien we wel. Dus als je vanavond naar huis gaat, treed deze kamer uit, treed jezelf binnen. Jullie -- wij... Wij hebben een taak te vervullen. Kom, kom, wie je ook bent. Doe iets anders, doe wat je wilt, hou jezelf maar bezig, zwervers, aanbidders, weglopers. Als je deze ene taak niet vervult, al heb je duizend keer je belofte gebroken, het geeft niet, zal je tijd hier... Het is tijd. Dit is onze tijd. Dankjewel. (Applaus)