Oh, de oceanen van deze wereld.
Ze zijn prachtig,
inspirerend, vol leven.
Ze worden echter ook,
zoals je wel zal weten,
meer of minder verpest.
Rond de Seychellen bijvoorbeeld,
heeft menselijke activiteit en
klimaatverandering het koraal verbleekt.
Overbevissing heeft vispopulaties
drastisch verminderd.
De biodiversiteit is in gevaar.
Wat kunnen we dan doen?
Een of andere vorm
van bescherming natuurlijk.
De natuur is erg veerkrachtig.
Als zeegebieden
strategisch beschermd worden,
kunnen hele ecosystemen zich herstellen.
Zeegebieden beschermen
is echter niet makkelijk.
Eerst moet je uitzoeken
waar je ze moet beschermen.
Dit koraalrif ligt
in een internationale visserijroute,
die een visbroedplaats doorkruist.
Alles is onderling verbonden.
Zeebeschermingsplannen
moeten rekening houden
met hoe het ene gebied
het andere beïnvloedt.
Ook is er het probleem
iedereen mee te laten doen.
Kusteconomieën leven vaak
van visserij en toerisme.
Als men denkt te moeten
stoppen met werken,
kun je geen lokale steun verwachten
voor een succesvol gebied.
Ook moet in zeereservaten
gehandhaafd worden.
Daarom moet de overheid
zelf fors investeren in het plan.
Symbolische steun volstaat niet.
En tot slot, bescherming kost geld.
Veel geld.
Regeringen van eiland- en kustnaties
willen hun wateren best beschermen,
maar vaak hebben ze hoge schulden
en is natuurbehoud
dus niet het belangrijkst.
Als we uitsluitend met schenkingen
de zee willen beschermen,
krijg je een beschermd gebiedje hier
en nog een kleintje daar,
maar we hebben snel
meer grote gebieden nodig
voor een blijvend effect.
Dus hoe ziet slimme
oceaanbescherming er eigenlijk uit?
Hoe komen we aan geld,
overheidssteun en goede planning
die rekening houdt met de lokale economie
en met complexe ecosystemen?
Wij vertellen je graag
over een gedurfd plan
van The Nature Conservancy.
Het probeert dit alles
in een klap aan te pakken.
Ze beseften dat de schuld
van eiland- en kustnaties
de oplossing is waarmee we kunnen helpen
hun beschermingsdoelen te halen.
TNC wil zo'n schuld hervormen
om fondsen en politieke wil te creëren
om riffen, mangrovebossen
en visserijen te beschermen.
Als je bijvoorbeeld je hypotheek oversluit
vanwege een betere rente,
zou je met je besparing
je zolder kunnen isoleren.
Iets dergelijks doet 'Blue Bonds
for Conservation' voor kustlanden.
Schulden herfinancieren
en met de besparing
zeegebieden beschermen.
Natuurlijk is het omvormen
van staatsschulden veel ingewikkelder,
maar je begrijpt het idee wel.
Als investeerders nu
40 miljoen dollar storten,
kan je daarmee voor 1,6 miljard dollar
de oceaan beschermen.
Dat gaat als volgt.
Stap 1: onderhandel.
Een kustland belooft ten minste
dertig procent van zijn
zeegebied te beschermen.
In ruil daarvoor
brengt The Nature Conservancy
investeerders, publieke fondsen
en internationale
ontwikkelingsorganisaties samen
om een deel van de staatsschuld te saneren
wat leidt tot lagere rentes en
langere aflossingstermijnen.
Stap 2: een maritiem plan maken.
The Nature Conservancy werkt samen
met zeewetenschappers,
regeringsleiders en lokale betrokkenen
om een beschermingsplan uit te werken
dat de behoeftes van de oceaan
op die van de mensen afstemt.
Stap 3: langetermijndenken.
De TNC richt een onafhankelijk
beschermingstrustfonds op.
Het bespaarde geld gaat in het fonds
om nieuwe zeereservaten te ondersteunen.
Het fonds houdt de regering
aan zijn beloftes,
zodat de Blue Bonds echt
bescherming financieren.
Of dit plan gaat werken?
Het werkt al.
In 2016 hielp de TNC een nationaal plan
te maken voor de Seychellen.
De TNC sloot 22 miljoen dollar
van de regeringsschuld opnieuw af.
In ruil beloofde de regering 30 procent
van haar zeegebied te beschermen.
Vandaag zijn de Seychellen op weg
om 400.000 vierkante kilometer
oceaan te beschermen.
Een gebied ongeveer
zo groot als Duitsland.
De Seychellen beschermen
hun koraalriffen,
vullen hun vispopulatie weer aan,
en bereiden zich beter voor
op klimaatverandering.
En tegelijkertijd
versterkt het de economie.
Dit succes trekt de aandacht
van andere regeringen.
Vele willen ook meedoen.
Het is een kans om enorm op te schalen.
En snel.
De TNC heeft meer dan twintig landen
op het oog waar dit mogelijk is.
Maar ze hebben startkapitaal nodig.
Om lokale teams op te zetten
die beschermplannen kunnen ontwikkelen,
samenwerken met belanghebbenden
en deals sluiten.
Als ze de komende vijf jaar
worden geholpen,
kunnen ze vier miljoen vierkante
kilometer zee beschermen.
Dat zijn tien Duitslanden.
Dan zou het beschermde gebied
in alle oceanen samen
met maar liefst 15 procent toenemen.
Dan zouden uitgestrekte stukken
koraalrif zich kunnen herstellen
en een veilige haven bieden
aan talloze soorten.
Dat zou echt ongelooflijk zijn.
En het is nog maar het begin,
want er zijn niet twintig landen
waar schuldherfinanciering kan werken,
maar het zijn er bijna honderd.
Met deze aanpak wint iedereen:
regeringen, inwoners, investeerders
en bovendien onze oceanen.
Dus we winnen allemaal.
Oh, de oceanen van deze wereld.
[Het Gewaagde Project]