In de 17e eeuw zaten er zoveel noordkapers in de baai van Cape Cod, voor de oostkust van de VS, dat je over hun ruggen kon lopen van de ene kant van de baai naar de andere. Nu zijn er nog maar een paar honderd en worden ze met uitsterven bedreigd. Ook van veel andere walvissoorten nam het aantal enorm af door 200 jaar walvisjacht. Zij werden bejaagd en gedood voor hun vlees, olie en beenderen. Dat er nu nog walvissen zijn, hebben we te danken aan de walvisbeschermings- beweging uit de jaren 70, die bijdroeg aan het beëindigen van de commerciële walvisjacht. Als we de walvis niet konden redden, vond men, wat konden we dan wél redden? Het was uiteindelijk een test van ons politieke vermogen om te stoppen met de vernietiging van het milieu. Dus kwam er begin jaren 80 een verbod op de commerciële walvisvangst, als gevolg van deze campagne. Er zijn echter nog steeds weinig walvissen rond de VS door de vele andere door de mens veroorzaakte bedreigingen. Helaas denken veel mensen nog steeds dat walvisbeschermers zoals ikzelf, dit werk alleen doen omdat deze wezens zo charismatisch en mooi zijn. Dat doet onze zaak geen recht, want walvissen zijn cruciaal voor het ecosysteem. Zij helpen de oceaan haar stabiliteit en gezondheid te behouden, en ze zijn zelfs nuttig voor de mensenmaatschappij. Waarom is het redden van de walvis zo belangrijk voor het incasseringsvermogen van de oceanen? Dat is vooral om twee redenen: walvissenpoep en rottende karkassen. Walvissen duiken diep voor voedsel, komen boven om te ademen en laten onderweg enorme pluimen ontlasting los. Deze walvisuitwerpselen brengen hele belangrijke voedingsstoffen uit de diepte mee naar het oppervlaktewater en dat stimuleert de groei van fytoplankton, wat de basis is van de voedselketen in de oceaan. Als er meer poepende walvissen in de oceaan zijn, is dat goed voor het gehele ecosysteem. Walvissen ondernemen de langste trek van alle zoogdieren. De grijze walvis migreert jaarlijks 16.000 kilometer van rijke voedselgebieden naar minder rijke gebieden waar ze kalveren, en weer terug, elk jaar. Op hun tocht transporteren ze mest, in de vorm van uitwerpselen, naar plaatsen die dat nodig hebben. Walvissen zijn dus heel belangrijk voor de horizontale en verticale voedselkringloop van de oceaan. Maar wat helemaal geweldig is: na hun dood zijn ze ook belangrijk. Walviskarkassen zijn een van de grootste vormen van afval dat vanaf het oceaanoppervlak zinkt. Een soort 'walvisbezinksel'. Die zinkende karkassen vormen een feestmaal voor zo'n 400 soorten, waaronder de slangachtige, slijmproducerende slijmprik. In 200 jaar walvisvangst waarin we walvissen hebben gedood, en hun karkassen uit de oceaan verwijderd, hebben wij de geografische spreiding van die afvalregen beïnvloed, die in de diepte van de oceaan zakt. Waarschijnlijk heeft dit tot het uitsterven geleid van gespecialiseerde soorten die van de karkassen afhankelijk zijn voor hun overleving. We weten ook dat walviskarkassen 190.000 ton CO2, evenveel als 80.000 auto's per jaar produceren, van de atmosfeer naar de diepte van de oceaan brengen. De diepere lagen van de oceanen worden ook wel koolstofputten genoemd omdat ze overtollige CO2 uit de de atmosfeer opvangen en vasthouden, waardoor ze de opwarming van de aarde vertragen. Soms spoelen er karkassen aan op het strand en hebben landdieren een feestmaaltijd. De 200 jaar durende walvisvangst is duidelijk schadelijk geweest. De walvispopulatie is erdoor afgenomen met 60 tot 90 procent. Zeker, de walvisbeschermingsbeweging heeft een einde gemaakt aan de commerciële walvisvaart, maar we moeten dit bijstellen. We moeten de actuele, dringende problemen aanpakken die de walvissen in onze zeeën tegenwoordig bedreigen. We moeten er bijvoorbeeld voor zorgen dat ze niet door containerschepen worden overvaren in hun foerageergebieden, en dat ze niet verstrikt raken in visnetten, als ze liggen te dobberen in de oceaan. We moeten ook onze beschermende boodschap in een context leren plaatsen, opdat men de werkelijke waarde van deze wezens voor het ecosysteem begrijpt. Laten we dus de walvis weer beschermen, maar laten we het deze keer niet alleen voor hén doen. Laten we het ook voor onszelf doen. Bedankt. (Applaus)