In de 17e eeuw zaten er zoveel
noordkapers in de baai van Cape Cod,
voor de oostkust van de VS,
dat je over hun ruggen kon lopen
van de ene kant van de baai
naar de andere.
Nu zijn er nog maar een paar honderd
en worden ze met uitsterven bedreigd.
Ook van veel andere walvissoorten
nam het aantal enorm af
door 200 jaar walvisjacht.
Zij werden bejaagd en gedood
voor hun vlees, olie en beenderen.
Dat er nu nog walvissen zijn,
hebben we te danken
aan de walvisbeschermings-
beweging uit de jaren 70,
die bijdroeg aan het beëindigen
van de commerciële walvisjacht.
Als we de walvis niet
konden redden, vond men,
wat konden we dan wél redden?
Het was uiteindelijk een test
van ons politieke vermogen
om te stoppen met
de vernietiging van het milieu.
Dus kwam er begin jaren 80
een verbod op de commerciële walvisvangst,
als gevolg van deze campagne.
Er zijn echter nog steeds weinig
walvissen rond de VS
door de vele andere door de mens
veroorzaakte bedreigingen.
Helaas denken veel mensen nog steeds dat
walvisbeschermers zoals ikzelf,
dit werk alleen doen omdat deze wezens
zo charismatisch en mooi zijn.
Dat doet onze zaak geen recht,
want walvissen zijn cruciaal
voor het ecosysteem.
Zij helpen de oceaan haar stabiliteit
en gezondheid te behouden,
en ze zijn zelfs nuttig voor
de mensenmaatschappij.
Waarom is het redden van de walvis zo
belangrijk
voor het incasseringsvermogen
van de oceanen?
Dat is vooral om twee redenen:
walvissenpoep en rottende karkassen.
Walvissen duiken diep voor voedsel,
komen boven om te ademen
en laten onderweg enorme
pluimen ontlasting los.
Deze walvisuitwerpselen
brengen hele belangrijke voedingsstoffen
uit de diepte mee
naar het oppervlaktewater en dat
stimuleert de groei van fytoplankton,
wat de basis is van de voedselketen
in de oceaan.
Als er meer poepende walvissen
in de oceaan zijn,
is dat goed voor het
gehele ecosysteem.
Walvissen ondernemen de langste trek
van alle zoogdieren.
De grijze walvis migreert jaarlijks
16.000 kilometer
van rijke voedselgebieden naar minder
rijke gebieden waar ze kalveren,
en weer terug, elk jaar.
Op hun tocht transporteren ze mest,
in de vorm van uitwerpselen,
naar plaatsen die dat nodig hebben.
Walvissen zijn dus heel belangrijk
voor de horizontale en verticale
voedselkringloop van de oceaan.
Maar wat helemaal geweldig is:
na hun dood zijn ze ook belangrijk.
Walviskarkassen zijn een van de
grootste vormen van afval
dat vanaf het oceaanoppervlak zinkt.
Een soort 'walvisbezinksel'.
Die zinkende karkassen
vormen een feestmaal voor zo'n
400 soorten,
waaronder de slangachtige,
slijmproducerende slijmprik.
In 200 jaar walvisvangst waarin we
walvissen hebben gedood,
en hun karkassen uit de oceaan verwijderd,
hebben wij de geografische spreiding van
die afvalregen beïnvloed,
die in de diepte van de oceaan zakt.
Waarschijnlijk heeft dit tot
het uitsterven geleid
van gespecialiseerde soorten
die van de karkassen afhankelijk zijn
voor hun overleving.
We weten ook dat walviskarkassen
190.000 ton CO2,
evenveel als 80.000 auto's
per jaar produceren,
van de atmosfeer naar de diepte
van de oceaan brengen.
De diepere lagen van de oceanen worden
ook wel koolstofputten genoemd
omdat ze overtollige CO2 uit de
de atmosfeer opvangen en vasthouden,
waardoor ze de opwarming
van de aarde vertragen.
Soms spoelen er karkassen aan
op het strand
en hebben landdieren een feestmaaltijd.
De 200 jaar durende walvisvangst
is duidelijk schadelijk geweest.
De walvispopulatie is erdoor afgenomen
met 60 tot 90 procent.
Zeker, de walvisbeschermingsbeweging
heeft een einde gemaakt aan de commerciële
walvisvaart,
maar we moeten dit bijstellen.
We moeten de actuele,
dringende problemen aanpakken
die de walvissen in onze zeeën
tegenwoordig bedreigen.
We moeten er bijvoorbeeld voor zorgen
dat ze niet door containerschepen worden
overvaren in hun foerageergebieden,
en dat ze niet verstrikt raken
in visnetten,
als ze liggen te dobberen in de oceaan.
We moeten ook onze beschermende boodschap
in een context leren plaatsen,
opdat men de werkelijke waarde van deze
wezens voor het ecosysteem begrijpt.
Laten we dus de walvis weer beschermen,
maar laten we het deze keer niet alleen
voor hén doen.
Laten we het ook voor onszelf doen.
Bedankt.
(Applaus)