WEBVTT

00:00:00.381 --> 00:00:04.604
"แม้แต่ในทางที่ไม่เกี่ยวกับศาสนาเลย

00:00:04.604 --> 00:00:10.659
ความรักร่วมเพศก็ยังเป็นการใช้อวัยวะเพศอย่างผิดที่ผิดทาง

00:00:10.659 --> 00:00:15.285
เป็นวิธีเลี่ยงสัจธรรมของชีวิตที่ไม่ได้เรื่อง

00:00:15.285 --> 00:00:17.685
และต่ำช้าน่าสมเพช

00:00:17.685 --> 00:00:21.508
ดังนั้นความรักร่วมเพศจึงไม่ใช่เรื่องน่าเห็นใจ

00:00:21.508 --> 00:00:24.070
มันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรได้รับการปกป้องดูแล

00:00:24.070 --> 00:00:26.837
มันก็แค่คนกลุ่มน้อยที่ได้รับความลำบากแสนสาหัส

00:00:26.837 --> 00:00:33.515
จะเป็นได้ก็เพียงแต่โรคร้ายที่ทำลายชีวิตคนเท่านั้น"

NOTE Paragraph

00:00:33.515 --> 00:00:38.737
นั่นเป็นข้อความจากนิตยสาร ไทม์ (Time)
เมื่อปีค.ศ. 1996 ตอนผมอายุสามขวบ

00:00:38.737 --> 00:00:42.651
และเมื่อปีที่แล้ว ประธานาธิปดีประเทศสหรัฐอเมริกา
ออกตัวว่าเห็นด้วย

00:00:42.651 --> 00:00:45.234
กับการอนุญาตให้ชาวรักร่วมเพศแต่งงานกัน

NOTE Paragraph

00:00:45.234 --> 00:00:52.683
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:00:52.683 --> 00:00:58.385
และคำถามของผมคือ 
จากตรงนั้น เรามายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้อย่างไร

00:00:58.385 --> 00:01:03.125
เหตุใดความเจ็บป่วยจึงกลายเป็นอัตลักษณ์

NOTE Paragraph

00:01:03.125 --> 00:01:06.085
ตอนที่ผมอายุราว ๆ หกขวบ

00:01:06.085 --> 00:01:09.018
ผมไปร้านรองเท้ากับแม่และพี่ชาย

00:01:09.018 --> 00:01:11.425
แล้วพอซื้อรองเท้าเสร็จ

00:01:11.425 --> 00:01:15.217
คนขายก็บอกผมกับพี่ว่า 
เอาลูกโป่งกลับบ้านกันได้คนละลูก

00:01:15.217 --> 00:01:20.883
พี่ชายผมอยากได้อันสีแดง ส่วนผมอยากได้อันสีชมพู

00:01:20.883 --> 00:01:25.798
แม่ผมบอกว่า จริง ๆ แล้วลูกเลือกลูกโป่งสีฟ้าไปดีกว่า

00:01:25.798 --> 00:01:28.934
แต่ผมบอกว่าผมอยากได้สีชมพูจริงๆ

00:01:28.934 --> 00:01:34.353
แล้วแม่ก็ย้ำกับผมว่า สีฟ้าคือสีที่ผมชอบที่สุด

00:01:34.353 --> 00:01:39.143
ก็จริงที่ว่าตอนนี้ ผมชอบสีฟ้าที่สุด

00:01:39.143 --> 00:01:42.251
แต่ผมก็ยังชอบผู้ชายอยู่ดี (เสียงหัวเราะ)

00:01:42.251 --> 00:01:46.623
แสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของแม่ที่มีต่อผม และข้อจำกัดของมัน

NOTE Paragraph

00:01:46.623 --> 00:01:48.690
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:48.690 --> 00:01:55.557
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:01:55.557 --> 00:01:58.098
ตอนที่ผมยังเล็ก ๆ แม่ผมพูดบ่อย ๆ ว่า

00:01:58.114 --> 00:02:02.650
"ความรักที่มีให้ลูกนั้น 
ไม่มีความรู้สึกใดในโลกเทียบเคียงได้

00:02:02.650 --> 00:02:05.995
และจนกว่าจะมีลูกเอง ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันเป็นยังไง"

00:02:05.995 --> 00:02:09.189
ตอนเด็ก ๆ ผมถือว่านั่นเป็นคำชื่นชมที่ประเสริฐที่สุดในโลก

00:02:09.189 --> 00:02:12.009
ที่แม่พูดถึง เกี่ยวกับการเลี้ยงดูผมกับพี่

00:02:12.009 --> 00:02:14.637
แล้วตอนที่ผมเป็นวัยรุ่น ผมก็นึกในใจ

00:02:14.637 --> 00:02:18.001
ว่าผมเป็นเกย์ ฉะนั้นผมก็คงจะมีครอบครัวไม่ได้

00:02:18.001 --> 00:02:20.378
คำเดิมที่แม่เคยพูดไว้ กลับทำให้ผมวิตกกังวล

00:02:20.378 --> 00:02:21.904
และหลังจากที่ผมเปิดเผยว่าเป็นเกย์

00:02:21.904 --> 00:02:25.104
แล้วแม่ก็ยังพูดอย่างเดิมซ้ำ ๆ มันทำให้ผมโกรธแทบบ้า

00:02:25.104 --> 00:02:29.245
ผมบอกว่า "ผมเป็นเกย์ ผมไม่ได้กำลังจะเลือกเส้นทางนั้น

00:02:29.245 --> 00:02:32.290
และผมก็อยากให้แม่หยุดพูดถึงมันสักที"

NOTE Paragraph

00:02:35.013 --> 00:02:40.070
ประมาณ 20 ปีที่แล้ว บรรณาธิการของผม
ที่นิตยสาร เดอะ นิวยอร์ค ไทม์ (The New York Times)

00:02:40.070 --> 00:02:42.511
ขอให้ผมเขียนบทความเรื่องวัฒนธรรมคนหูหนวก

00:02:42.511 --> 00:02:44.348
ผมก็อึ้งไปนิดหน่อย

00:02:44.348 --> 00:02:46.543
ผมมองความหูหนวกเป็นความเจ็บป่วยมาตลอด

00:02:46.543 --> 00:02:48.269
คนพวกนั้นน่าสงสาร เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

00:02:48.269 --> 00:02:51.043
เขาไม่สามารถฟังอะไรได้ และเราจะช่วยเขายังไงดี

00:02:51.043 --> 00:02:53.160
แล้วผมก็เข้าไปอยู่ในโลกของคนหูหนวก

00:02:53.160 --> 00:02:55.551
ผมไปเที่ยวคลับหูหนวก

00:02:55.551 --> 00:02:59.471
ผมดูการแสดงโรงละครและร้อยกรองของคนหูหนวก

00:02:59.471 --> 00:03:05.682
ผมไปดูแม้กระทั่งการแข่งขันนางงามหูหนวกอเมริกา
ที่แนชวิล รัฐเทนเนสซี

00:03:05.682 --> 00:03:09.526
ที่ผู้คนก่นด่าเกี่ยวกับภาษามือกระแดะ ๆ ของคนใต้

NOTE Paragraph

00:03:09.526 --> 00:03:13.782
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:13.782 --> 00:03:17.709
ยิ่งผมถลำลึกเข้าไปในโลกของคนหูหนวกมากเท่าไหร่

00:03:17.709 --> 00:03:20.715
ผมยิ่งเชื่อว่าความหูหนวกเป็นวัฒนธรรมมากขึ้นเท่านั้น

00:03:20.715 --> 00:03:23.077
และผู้คนในโลกหูหนวกที่พูดว่า

00:03:23.077 --> 00:03:26.444
"พวกเราไม่ได้ขาดโสตทัศนะ 
พวกเราเป็นสมาชิกในวัฒนธรรมนี้"

00:03:26.444 --> 00:03:29.021
พวกเขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด

00:03:29.021 --> 00:03:30.526
มันไม่ได้เป็นวัฒนธรรมของผม

00:03:30.526 --> 00:03:33.244
แล้วผมก็ไม่ได้อยากจะรีบร้อนเข้าไปร่วมด้วย

00:03:33.244 --> 00:03:36.075
แต่ผมก็ซี้งใจว่ามันเป็นวัฒนธรรมหนึ่ง

00:03:36.075 --> 00:03:38.210
และสำหรับคนที่เป็นส่วนหนึ่งของมันแล้ว

00:03:38.210 --> 00:03:44.499
มันมีคุณค่าไม่ต่างจากวัฒนธรรมชาวละติน
หรือวัฒนธรรมชาวรักร่วมเพศ หรือวัฒนธรรมชาวยิว

00:03:44.499 --> 00:03:49.499
หรือแม้กระทั่ง วัฒนธรรมชาวอเมริกัน

NOTE Paragraph

00:03:49.499 --> 00:03:52.913
มีเพื่อนของเพื่อนของผมคนหนึ่งมีลูกสาวเป็นคนแคระ

00:03:52.913 --> 00:03:54.392
ตอนลูกสาวของเธอเกิด

00:03:54.392 --> 00:03:56.708
เธอต้องเผชิญหน้ากับคำถามมากมายอย่างไม่ทันตั้งตัว

00:03:56.723 --> 00:03:59.510
ที่ตอนนี้ มันเริ่มสะท้อนให้เห็นถึงเรื่องของผมเอง

00:03:59.510 --> 00:04:03.377
เธอเจอกับคำถามว่าจะเลี้ยงลูกคนนี้ยังไงดี

00:04:03.377 --> 00:04:06.837
เธอควรจะบอกลูกว่า "หนูก็เหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ 
เพียงแต่เตี้ยกว่าเขาหน่อยนึงเท่านั้น"

00:04:06.837 --> 00:04:10.052
หรือเธอควรจะสร้างความเป็นตัวตนของคนแคระสักอย่างขึิ้น

00:04:10.052 --> 00:04:12.599
แล้วเข้าสู่สังคมคนตัวเล็กแห่งอเมริกา

00:04:12.599 --> 00:04:15.392
เรียนรู้เรื่องราวความเป็นไปของเหล่าชาวแคระ

NOTE Paragraph

00:04:15.392 --> 00:04:16.993
แล้วอยู่ ๆ ผมก็คิดได้ว่า

00:04:16.993 --> 00:04:19.212
เด็กหูหนวกส่วนใหญ่มาจากพ่อแม่ที่ได้ยินเสียงอย่างปกติ

00:04:19.212 --> 00:04:22.011
พ่อแม่ที่หูดีมักจะพยายามรักษาลูก

00:04:22.011 --> 00:04:26.177
แล้วลูกหูหนวกเหล่านั้นก็ค้นพบสังคมหูหนวก
ได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งตอนเป็นวัยรุ่น

00:04:26.177 --> 00:04:28.526
ชาวรักร่วมเพศส่วนใหญ่มีพ่อแม่ที่รักกับเพศตรงข้าม

00:04:28.526 --> 00:04:30.974
แล้วพ่อแม่เหล่านั้นก็มักจะอยากให้ลูก ๆ ของตน

00:04:30.974 --> 00:04:33.244
ทำตัวดั่งเช่นที่พ่อแม่เห็นว่าคนส่วนใหญ่เขาทำกัน

00:04:33.244 --> 00:04:36.848
และชาวรักร่วมเพศเหล่านั้น 
ก็ต้องค้นหาตัวตนที่แท้จริงในภายหลัง

00:04:36.848 --> 00:04:38.464
ตอนนี้ก็มีเพื่อนของผมคนนี้

00:04:38.464 --> 00:04:41.793
กำลังครุ่นคิดถึงคำถามเกี่ยวกับอัตลักษณ์
ของลูกสาวแคระของเธอ

00:04:41.793 --> 00:04:43.569
ผมก็คิดว่า เอาอีกแล้ว

00:04:43.569 --> 00:04:46.135
ครอบครัวที่มองตัวเองว่าเป็นปกติธรรมดา

00:04:46.135 --> 00:04:48.505
มีลูกที่ดูแล้วไม่เป็นปกติธรรมดาเหมือนใครๆ

00:04:48.505 --> 00:04:53.017
และผมก็เลยฉุดคิดได้ว่า ที่จริงมันมีอัตลักษณ์อยู่สองประเภท

NOTE Paragraph

00:04:53.017 --> 00:04:54.941
มีอัตลักษณ์แบบที่เป็นแนวตั้ง

00:04:54.941 --> 00:04:57.923
ซึ่งส่งต่อรุ่นสู่รุ่นจากพ่อแม่สู่ลูก

00:04:57.923 --> 00:05:03.526
อัตลักษณ์เหล่านี้ ได้แก่
เชื้อชาติ หรืออาจจะสัญชาติ หรือภาษา หรือบางทีก็ศาสนา

00:05:03.526 --> 00:05:08.004
นี่คือสิ่งที่คุณมีเหมือน ๆ กัน กับพ่อแม่และลูกของคุณ

00:05:08.004 --> 00:05:10.277
และถึงแม้บางอัตลักษณ์นั้นจะทำให้ชีวิตลำบาก

00:05:10.277 --> 00:05:12.471
ก็ไม่มีใครเคยคิดจะแก้ไขมัน

00:05:12.471 --> 00:05:15.883
คุณอาจจะแย้งว่า ชีวิตในสหรัฐนั้นยากกว่า --

00:05:15.883 --> 00:05:17.857
ไม่เว้นแม้แต่ ประธานาธิปดีคนปัจจุบันของเรา

00:05:17.857 --> 00:05:19.690
ที่จะเป็นคนผิวสี

00:05:19.690 --> 00:05:22.389
เราก็ยังไม่เคยมีใคร ที่จะพยายาสร้างความมั่นใจ

00:05:22.389 --> 00:05:26.277
ได้ว่าลูกรุ่นต่อไปของคนแอฟริกันอเมริกันและเอเชีย

00:05:26.277 --> 00:05:29.666
จะคลอดออกมาผิวขาวและผมทอง

NOTE Paragraph

00:05:29.666 --> 00:05:33.943
อีกประเภทหนึ่งของอัตลักษณ์ คือสิ่งที่คุณได้จากกลุ่มเพื่อน

00:05:33.943 --> 00:05:36.241
ผมขอเรียกมันว่าอัตลักษณ์แนวขวางแล้วกัน

00:05:36.241 --> 00:05:39.136
เพราะกลุ่มเพื่อนคือประสบการณ์แนวขวาง

00:05:39.136 --> 00:05:41.704
มันมีอัตลักษณ์ที่แปลกประหลาดในสายตาของพ่อแม่คุณ

00:05:41.704 --> 00:05:45.889
และคุณจะพบมันเมื่อได้เห็นมันในตัวเพื่อน ๆ ของคุณ

00:05:45.889 --> 00:05:48.974
และความเป็นตัวตนเหล่านี้ อัตลักษณ์แนวขวางเหล่านี้แหละ

00:05:48.974 --> 00:05:52.690
ที่ใครต่อใคร พยายามหาทางแก้ให้หายไป

NOTE Paragraph

00:05:52.690 --> 00:05:55.358
แล้วผมก็อยากจะมองให้ออกว่าวิธีไหน

00:05:55.358 --> 00:05:57.575
ที่ทำให้คนที่มีอัตลักษณ์เหล่านี้

00:05:57.575 --> 00:06:00.303
มามีความสัมพันธ์ที่ดีกับมันได้

00:06:00.303 --> 00:06:04.556
และสำหรับผม เหมือนกับว่าจะมีการยอมรับอยู่สามระดับ

00:06:04.556 --> 00:06:05.995
ที่ต้องเกิดขึ้น

00:06:05.995 --> 00:06:11.544
มันคือ การยอมรับในตัวเอง การยอมรับจากครอบครัว 
และการยอมรับจากสังคม

00:06:11.544 --> 00:06:13.491
แล้วมันก็ไม่เกิดขึ้นพร้อมกันเสมอไป

NOTE Paragraph

00:06:13.491 --> 00:06:17.627
และส่วนมาก ผู้คนที่อยู่ในสภาวะนี้จะหงุดหงิดมาก

00:06:17.627 --> 00:06:20.691
เพราะพวกเขารู้สึกอย่างกับว่าพ่อแม่ไม่รักเขา

00:06:20.691 --> 00:06:24.990
ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่เกิดขึ้นคือพ่อแม่ไม่ยอมรับเขา

00:06:24.990 --> 00:06:28.156
ความรักเป็นอะไรที่ในอุดมคติแล้วไม่มีข้อแม้

00:06:28.156 --> 00:06:31.203
ตลอดความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่และลูก

00:06:31.203 --> 00:06:34.469
แต่การยอมรับเป็นอะไรที่ต้องอาศัยเวลา

00:06:34.469 --> 00:06:36.704
ต้องอาศัยเวลาอย่างแน่นอน

NOTE Paragraph

00:06:36.704 --> 00:06:41.596
หนึ่งในบรรดาคนแคระที่ผมได้รู้จัก ชื่อคลินตัน บราวน์

00:06:41.596 --> 00:06:44.998
ตอนที่เกิดนั้น เขาได้รับการวินิจฉัยว่า
เป็นโรคแคระกระดูกเบี้ยว (diastrophic dwarfism)

00:06:44.998 --> 00:06:46.776
ซึ่งเป็นภาวะพิการมาก

00:06:46.776 --> 00:06:50.182
และพ่อแม่ก็ได้รับการบอกว่าเขาไม่มีทางที่จะเดินหรือพูดได้

00:06:50.182 --> 00:06:52.157
เขาจะไม่สามารถมีสติปัญญาเรียนรู้

00:06:52.157 --> 00:06:54.856
แล้วเขาก็คงจะจำหน้าพ่อแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ

00:06:54.856 --> 00:06:58.277
แล้วก็มีคำแนะนำ ให้ทิ้งเขาไว้ที่โรงพยาบาล

00:06:58.277 --> 00:07:00.491
เพื่อให้เขาได้จากไปอย่างสงบ

NOTE Paragraph

00:07:00.491 --> 00:07:02.455
แล้วแม่เขาก็บอกว่า เธอจะไม่ทำแบบนั้น

00:07:02.455 --> 00:07:04.222
แล้วเธอก็พาลูกชายของเธอกลับบ้าน

00:07:04.222 --> 00:07:07.856
และถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เรียนสูงมากมายหรือร่ำรวยล้นฟ้า

00:07:07.856 --> 00:07:09.804
เธอหาหมอที่มือดีที่สุดในประเทศ

00:07:09.804 --> 00:07:12.003
ที่จะจัดการกับโรคแคระกระดูกเบี้ยว

00:07:12.003 --> 00:07:14.169
และเธอก็พาคลินตันไปรักษากับเขา

00:07:14.169 --> 00:07:16.250
และในช่วงระยะเวลาที่เขาเป็นเด็กนั้น

00:07:16.250 --> 00:07:19.323
เขาได้รับการผ่าตัดใหญ่ 30 ครั้ง

00:07:19.323 --> 00:07:21.510
แล้วเขาก็ใช้เวลาทั้งหมดติดอยู่ในโรงพยาบาล

00:07:21.510 --> 00:07:23.203
ในระหว่างที่เขาเข้ารับการรักษาอยู่

00:07:23.203 --> 00:07:25.611
ผลลัพธ์ก็คือตอนนี้เขาเดินได้แล้ว

NOTE Paragraph

00:07:25.611 --> 00:07:29.961
ตอนที่เขาอยู่ที่นั่น มีติวเตอร์มาช่วยเขาเรื่องการเรียน

00:07:29.961 --> 00:07:32.790
แล้วเขาก็ตั้งใจเรียนมาก เพราะมันไม่มีอย่างอื่นทำ

00:07:32.790 --> 00:07:34.537
จนสุดท้ายเขาประสบความสำเร็จ

00:07:34.537 --> 00:07:38.112
ในระดับที่ไม่เคยมีใครในครอบครัวเคยทำได้มาก่อน

00:07:38.112 --> 00:07:41.442
เขาเป็นคนแรกในครอบครัวจริง ๆ ที่ได้เรียนมหาวิทยาลัย

00:07:41.442 --> 00:07:44.824
ที่เขาอยู่ในวิทยาเขตและขับรถที่ทำมาพิเศษ

00:07:44.824 --> 00:07:47.608
เพื่อให้พอดีกับรูปร่างพิเศษของเขา

NOTE Paragraph

00:07:47.608 --> 00:07:50.571
แล้วแม่เขาเล่าให้ผมฟังเรื่องที่ว่า วันหนึ่งเธอกลับบ้านมา

00:07:50.571 --> 00:07:52.336
และเขาก็ไปมหาวิทยาลัยใกล้ ๆ บ้าน

00:07:52.336 --> 00:07:55.423
แล้วเธอก็บอกว่า 
"ฉันเห็นรถคันนั้น ซึ่งคุณจำมันได้แน่ๆไม่ผิดหรอก

00:07:55.423 --> 00:07:59.846
ในที่จอดรถของบาร์" เธอเล่า (เสียงหัวเราะ)

00:07:59.846 --> 00:08:04.456
"แล้วฉันคิดกับตัวเองว่า คนอื่นสูงตั้งร้อยแปดสิบ
ลูกฉันสูงแค่เก้าสิบ

00:08:04.456 --> 00:08:06.756
เบียร์สองแก้วของคนอื่น เท่ากับเบียร์สี่แก้วของลูก"

00:08:06.756 --> 00:08:09.369
เธอบอกว่า "ฉันรู้ว่าจะเข้าไปแล้วห้ามลูก มันก็ใช่ที่

00:08:09.369 --> 00:08:13.557
แต่ฉันกลับบ้านแล้วฝากข้อความไปยังมือถือเขาแปดครั้ง"

00:08:13.557 --> 00:08:15.042
เธอเล่าต่อว่า "แล้วฉันก็คิดอีก

00:08:15.042 --> 00:08:17.142
ว่าถ้ามีใครมาบอกฉันตอนที่เขาคลอดนะ

00:08:17.142 --> 00:08:22.755
ว่าเรื่องที่น่าเป็นห่วงในอนาคตคือ เขาจะออกไปดื่มเหล้า
แล้วเมาขับรถกับเพื่อนมหาวิทยาลัย --"

NOTE Paragraph

00:08:22.755 --> 00:08:31.537
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:08:31.537 --> 00:08:33.576
แล้วผมก็พูดกับเธอว่า "คุณคิดว่าคุณทำอะไร

00:08:33.576 --> 00:08:38.036
จึงช่วยให้เขากลายเป็นคนมีสเน่ห์ ประสบความสำเร็จในชีวิต 
และแสนวิเศษอย่างนี้"

00:08:38.036 --> 00:08:42.723
แล้วเธอก็บอกว่า "ฉันทำอะไรน่ะเหรอ ฉันรักเขา ก็แค่นั้นเอง

00:08:42.723 --> 00:08:45.859
คลินตันมีประกายไฟอยู่ในตัวเขาอยู่แล้ว

00:08:45.859 --> 00:08:52.272
และพ่อของเขากับฉัน ก็โชคดีพอที่ได้เป็นคนแรกที่เห็นมัน"

NOTE Paragraph

00:08:52.272 --> 00:08:55.310
ผมจะยกข้อความจากอีกนิตยสารหนึ่งในยุค 60

00:08:55.310 --> 00:09:01.004
อันนี้มาจากปี 1968 นิตยสาร The Atlantic Monthly 
เสียงของอเมริกันเสรี

00:09:01.004 --> 00:09:03.808
เขียนโดยนักชีวจริยธรรมที่สำคัญคนหนึ่ง

00:09:03.808 --> 00:09:07.616
กล่าวไว้ว่า "มันไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะทำให้รู้สึกผิด

00:09:07.616 --> 00:09:10.921
เกี่ยวกับเรื่องการอำพรางเด็กปัญญาอ่อน

00:09:10.921 --> 00:09:15.980
ไม่ว่าจะเป็นในแง่ของการเอาไปซ่อนไว้ในสถานพยาบาล

00:09:15.980 --> 00:09:19.889
หรือในแง่ที่แสดงถึงความรับผิดชอบมากกว่าและการถึงฆาต

00:09:19.889 --> 00:09:24.837
มันน่าเศร้า จริงอยู่ น่าสะพรึงกลัว แต่มันไม่เป็นความผิดแต่อย่างใด

00:09:24.837 --> 00:09:28.937
ความผิดที่แท้จริงเกิดขึ้นเมื่อมีการโจมตีตัวบุคคล

00:09:28.937 --> 00:09:33.538
และพวกปัญญาอ่อนนั้นไม่ใช่คน"

NOTE Paragraph

00:09:33.538 --> 00:09:37.479
คราบน้ำหมึกมากมายได้อุทิศต่อความก้าวหน้าก้าวใหญ่ของเรา

00:09:37.479 --> 00:09:39.606
ในเรื่องการปฏิบัติต่อชาวรักร่วมเพศ

00:09:39.606 --> 00:09:43.642
ความจริงว่า ทัศนคติของพวกเราเปลี่ยนไปแล้ว 
ปรากฏอยู่บนพาดหัวข่าวทุกวัน

00:09:43.642 --> 00:09:48.338
แต่พวกเราลืม ว่าพวกเราเคยมองผู้คนที่แตกต่างอย่างไร

00:09:48.338 --> 00:09:50.476
เคยมองคนพิการแบบไหน

00:09:50.476 --> 00:09:53.389
เคยลดหลั่นความเป็นมนุษย์ของผู้คนเหล่านั้นเท่าไร

00:09:53.389 --> 00:09:55.267
และความเปลี่ยนแปลงที่ได้เกิดขึ้น

00:09:55.267 --> 00:09:57.093
ซึ่งแทบกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ

00:09:57.093 --> 00:09:59.969
คือสิ่งหนึ่งที่เราไม่ค่อยได้ใส่ใจมากนัก

NOTE Paragraph

00:09:59.969 --> 00:10:03.921
หนึ่งในครอบครัวที่ผมสัมภาษณ์ ทอมและคาเรน โรบาร์ดส์

00:10:03.921 --> 00:10:07.649
ชาวนิวยอร์กรุ่นใหม่ไฟแรงทั้งสอง ต้องตกตะลึก

00:10:07.649 --> 00:10:11.104
เมื่อลูกคนแรกของพวกเขาถูกวินิจฉัยว่ามีอาการดาวน์

00:10:11.104 --> 00:10:15.190
พวกเขาคิดว่าโอกาสทางการศึกษาของลูก
ไม่ใช่อย่างที่ควรจะเป็น

00:10:15.190 --> 00:10:19.043
เพราะฉะนั้น พวกเขาเลยตัดสินใจว่าจะสร้างศูนย์เล็ก ๆ --

00:10:19.043 --> 00:10:22.707
สองห้องเรียนที่พวกเขาริเริ่ม
ร่วมกับพ่อแม่คนอื่น ๆ อีกสองสามคน --

00:10:22.707 --> 00:10:25.170
เพื่อให้การศึกษากับเด็ก ๆ ที่มีอาการดาวน์

00:10:25.170 --> 00:10:29.070
และหลายปีต่อมา ศูนย์นั้นก็เติบโตขึ้นเป็นสถานที่
ที่เรียกว่า Cooke Center

00:10:29.070 --> 00:10:31.227
ที่ตอนนี้มีเด็กเป็นพัน ๆ คน

00:10:31.227 --> 00:10:35.004
ที่มีความพิการด้านสติปัญญา ได้รับการเรียนการสอน

NOTE Paragraph

00:10:35.004 --> 00:10:38.142
นับตั้งแต่เวลาที่เรื่องใน Atlantic Monthly ตีพิมพ์

00:10:38.142 --> 00:10:42.315
อายุคาดเฉลี่ยของคนที่มีอาการดาวน์เพิ่มเป็นสามเท่าตัว

00:10:42.315 --> 00:10:47.074
ได้มีประสบการณ์เกี่ยวกับคนที่มีอาการดาวน์
รวมไปด้วยนักแสดง นักเขียน

00:10:47.074 --> 00:10:53.127
และบรรดาผู้ที่สามารถ
อยู่ได้บนลำแข้งของตัวเองเมื่อเป็นผู้ใหญ่

NOTE Paragraph

00:10:53.127 --> 00:10:55.002
ครอบครัวโรบาร์ดส์เผชิญกับมันมามาก

00:10:55.002 --> 00:10:56.536
และผมก็พูดว่า "คุณเสียใจมั้ย

00:10:56.536 --> 00:10:59.139
คุณหวังไหมว่าลูกคุณนั้นไม่ได้มีอาการดาวน์

00:10:59.139 --> 00:11:00.988
คุณหวังไหมว่าคุณน่ะจะไม่เคยได้ยินคำนี้เลย

00:11:00.988 --> 00:11:03.355
และที่น่าสนใจ พ่อของเขาบอกว่า

00:11:03.355 --> 00:11:05.942
"ก็ สำหรับเดวิดลูกผมแล้ว ผมเสียใจนะ

00:11:05.942 --> 00:11:09.322
เพราะสำหรับเดวิด มันเป็นหนทางใช้ชีวิตที่ยากลำบาก

00:11:09.322 --> 00:11:12.070
และผมก็อยากให้เดวิดมีชีวิตที่ง่ายดายกว่านี้

00:11:12.070 --> 00:11:17.170
แต่ผมว่า ถ้าเราสูญเสียทุกคนที่มีอาการดาวน์ มันจะเป็นภัยหายนะ

NOTE Paragraph

00:11:17.170 --> 00:11:20.601
และคาเรน โรบาร์ดก็บอกผมว่า "ฉันคิดเหมือนทอมนั่นแหละ

00:11:20.601 --> 00:11:24.542
สำหรับเดวิดแล้ว ฉันอยากจะรักษา
เพื่อให้เขาได้อยู่อย่างสุขสบาย

00:11:24.542 --> 00:11:29.978
แต่ในฐานะของตัวฉันเอง -- 
คือ ฉันจะไม่มีทางเชื่อเมื่อ 23 ปีก่อน ตอนเขาเกิด

00:11:29.978 --> 00:11:31.988
ว่าฉันจะมาอยู่ตรงจุดนี้ --

00:11:31.988 --> 00:11:36.336
สำหรับฉันแล้ว มันทำให้ฉันเป็นคนดีขึ้นมาก 
และมีเมตตาขึ้นเยอะ

00:11:36.336 --> 00:11:39.370
และมีจุดมุ่งหมายในชีวิตมากกว่าอะไรทั้งหมด

00:11:39.370 --> 00:11:45.779
นั่นคือคำพูดสำหรับตัวฉันเอง 
เรื่องที่เกิดขึ้นจะเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม"

NOTE Paragraph

00:11:45.779 --> 00:11:50.164
เราอยู่ในช่วงที่การยอมรับทางสังคม
สำหรับเรื่องนี้และเรื่องอื่น ๆ อีกมากมาย

00:11:50.164 --> 00:11:51.902
กำลังเปิดกว้างขึ้นและกว้างขึ้น

00:11:51.902 --> 00:11:53.738
แต่เราก็ยังอยู่ในช่วงเวลา

00:11:53.738 --> 00:11:56.629
ที่ความสามารถในการกำจัดข้อบกพร่องเหล่านั้น

00:11:56.629 --> 00:11:59.237
เรามาถึงจุดที่เราไม่เคยคาดคิดมาก่อนด้วย

00:11:59.237 --> 00:12:02.381
ทารกหูหนวกที่คลอดในสหรัฐตอนนี้

00:12:02.396 --> 00:12:04.189
จะได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนกระดูกรูปหอยโข่งในหูชั้นใน

00:12:04.189 --> 00:12:09.004
ที่ถูกใส่ไว้ในสมองและต่อกับตัวรับสัญญาณ

00:12:09.004 --> 00:12:14.022
และที่จะเปิดโอกาสให้พวกเขา
สามารถจำลองทักษะการฟังและการใช้ภาษาพูดได้

00:12:14.022 --> 00:12:18.321
สารประกอบ BMN-111 ที่มีการทดลองในหนู

00:12:18.321 --> 00:12:23.374
มีประโยชน์ในการยับยั้งการทำงาน
ของยีนโรคกระดูกอ่อนไม่เจริญ

00:12:23.374 --> 00:12:26.119
โรคกระดูกอ่อนไม่เจริญเป็นโรคที่พบบ่อยที่สุดในภาวะแคระ

00:12:26.119 --> 00:12:30.086
และพวกหนูที่ได้รับสารสังเคราะห์และมียีนกระดูกอ่อนไม่เจริญ

00:12:30.086 --> 00:12:32.004
และไม่เติบโตได้เท่าปกติ

00:12:32.004 --> 00:12:34.555
การทดลองในมนุษย์ก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแล้ว

00:12:34.555 --> 00:12:36.811
มีการทดสอบตัวอย่างเลือดที่กำลังพัฒนา

00:12:36.811 --> 00:12:42.306
ที่จะแยกแยะกลุ่มอาการดาวน์ได้ชัดเจนขึ้น
และภายในช่วงอายุครรภ์น้อยลงกว่าที่เคยเป็นมา

00:12:42.306 --> 00:12:47.535
มันทำให้ง่ายขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะลดเลี่ยงการตั้งครรภ์แบบนั้น

00:12:47.550 --> 00:12:48.870
หรือทำแท้งไปเลย

NOTE Paragraph

00:12:48.870 --> 00:12:53.537
และแล้วเราก็เลยมีพัฒนาการทั้งทางสังคมและทางการแพทย์

00:12:53.537 --> 00:12:55.389
และผมก็เชื่อมั่นในทั้งสองอย่าง

00:12:55.389 --> 00:12:59.444
ผมเชื่อว่าความก้าวหน้าของสังคมนั้น
น่าปลาบปลื้มมหัศจรรย์และมีความหมาย

00:12:59.444 --> 00:13:02.540
และผมก็คิดอย่างเดียวกันกับความก้าวหน้าทางการแพทย์

00:13:02.540 --> 00:13:06.903
แต่ผมคิดว่ามันเป็นโศกนาฏกรรม
เมื่อพวกเขามองไม่เห็นกันและกัน

00:13:06.903 --> 00:13:08.974
และเมื่อผมเห็นสองเส้นทางมาพบกัน

00:13:08.974 --> 00:13:11.188
ในสถานการณ์สามแบบที่ผมเพิ่งอธิบายไป

00:13:11.188 --> 00:13:14.838
ผมว่าบางทีมันเหมือนกับ ณ เวลาจุดนั้นในมหาอุปรากร

00:13:14.838 --> 00:13:17.442
ตอนที่พระเอกรู้ตัวว่ารักนางเอก

00:13:17.442 --> 00:13:21.889
ณ เวลาที่เธอนั้นกำลังนอนรอความตายอยู่พอดี

NOTE Paragraph

00:13:21.889 --> 00:13:24.688
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:13:24.688 --> 00:13:28.570
เราต้องคิดถึงความรู้สึกของเรา
ที่มีต่อการรักษาทั้งหมดทั้งปวง

00:13:28.570 --> 00:13:31.436
หลายต่อหลายครั้งคำถามของการเป็นพ่อแม่ก็คือ

00:13:31.436 --> 00:13:33.288
อะไรที่เรามองว่ารับได้ในตัวลูกของเรา

00:13:33.288 --> 00:13:35.040
และอะไรที่เราต้องแก้ไข

NOTE Paragraph

00:13:35.040 --> 00:13:39.211
จิม ซินแคลร์ (Jim Sinclair) 
นักปฏิวัติออทิสซึมคนสำคัญกล่าวไว้ว่า

00:13:39.211 --> 00:13:43.865
"เวลาพ่อแม่พูดว่า 
'ฉันอยากให้ลูกฉันไม่ได้เกิดมามีอาการออทิสซึม'

00:13:43.865 --> 00:13:48.724
สิ่งที่พวกเขาพูดจริง ๆ ก็คือ 
'ฉันอยากลูกฉันไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง

00:13:48.724 --> 00:13:52.743
และฉันน่ะ มีลูกอีกคนที่ไม่ได้เป็นออทิสติกแทน'

00:13:52.743 --> 00:13:57.535
อ่านอีกรอบนะ นี่คือสิ่งที่พวกเราได้ยิน
เวลาที่คุณโศกเศร้าเสียใจกับความเป็นอยู่ของเรา

00:13:57.535 --> 00:14:00.737
นี่คือสิ่งที่พวกเราได้ยินเวลาที่คุณสวดมนต์ขอวิธีรักษา

00:14:00.737 --> 00:14:02.642
ความหวังที่คุณปรารถนาที่สุดสำหรับพวกเรา

00:14:02.642 --> 00:14:05.021
คือว่าสักวันหนึ่งพวกเราจะไม่มีตัวตนอีกต่อไป

00:14:05.021 --> 00:14:10.576
และคนแปลกหน้าที่คุณรักเขาได้ 
จะย้ายมาอยู่ใต้ใบหน้าของพวกเรา"

00:14:10.576 --> 00:14:13.642
นี่เป็นมุมมองที่สุดโต่ง

00:14:13.642 --> 00:14:17.771
แต่มันชี้ให้เห็นสัจธรรมว่า 
คนเรามีส่วนร่วมกับชีวิตที่ตัวเองมีอยู่

00:14:17.771 --> 00:14:22.336
และพวกเขาก็ไม่อยากจะถูกรักษา 
เปลี่ยนแปลง หรือถูกกำจัดไป

00:14:22.336 --> 00:14:25.556
พวกเขาอยากจะเป็นใครก็ตามที่พวกเขาโตขึ้นมาเป็นเช่นนั้น

NOTE Paragraph

00:14:25.556 --> 00:14:29.356
หนึ่งในครอบครัวที่ผมสัมภาษณ์เพื่อโครงการนี้

00:14:29.356 --> 00:14:34.610
เป็นครอบครัวของ ดีแลน คลีโบลด์ (Dylan Klebold) 
ที่เป็นหนึ่งในผู้ก่อการฆาตกรรมหมู่ที่โรงเรียนโคลัมไบน์

00:14:34.610 --> 00:14:37.405
มันใช้เวลานานมากที่จะโน้มน้าวใจ ให้พวกเขายอมคุยกับผม

00:14:37.405 --> 00:14:40.169
และเมื่อพวกเขาตกลง พวกเขามีเรื่องราวมากมาย

00:14:40.169 --> 00:14:41.868
ที่พวกเขาไม่สามารถหยุดเล่าได้

00:14:41.868 --> 00:14:44.485
สุดสัปดาห์แรกที่ผมใช้เวลาอยู่กับพวกเขา
ครั้งแรกของครั้งต่อไปอีกหลายครั้ง

00:14:44.485 --> 00:14:47.606
ผมบันทึกบทสนทนาไปมากกว่า 20 ชั่วโมง

NOTE Paragraph

00:14:47.606 --> 00:14:49.869
และตอนคืนวันอาทิตย์ เราทุกคนต่างสิ้นเรี่ยวแรง

00:14:49.869 --> 00:14:52.755
เรานั่งอยู่ในห้องครัว ซู คลีโบลด์ (Sue Klebold) 
กำลังทำข้าวเย็น

00:14:52.755 --> 00:14:55.276
และผมพูดว่า "ถ้าดีแลนอยู่ที่นี่ตอนนี้

00:14:55.276 --> 00:14:58.121
คุณรู้บ้างไหมว่าอยากจะถามอะไรเขา"

00:14:58.121 --> 00:15:00.489
และพ่อเขาก็บอกว่า "รู้สิ

00:15:00.489 --> 00:15:04.038
ผมอยากจะถามว่า มึงรู้ไหมว่าอะไรอยู่"

00:15:04.038 --> 00:15:07.676
และซูก็มองพื้น แล้วใช้เวลาคิดสักนาที

00:15:07.676 --> 00:15:09.855
และเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วบอกว่า

00:15:09.855 --> 00:15:13.918
"ฉันจะขอให้เขายกโทษให้ฉันที่เป็นแม่ของเขา

00:15:13.918 --> 00:15:18.342
และไม่เคยรู้เลยว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นในหัวเขาบ้าง"

NOTE Paragraph

00:15:18.342 --> 00:15:21.310
ตอนที่ผมไปทานอาหารเย็นกับเธอสองปีต่อมา

00:15:21.310 --> 00:15:23.237
หนึ่งในมื้อเย็นที่พวกเราทานร่วมกัน

00:15:23.237 --> 00:15:26.647
เธอบอกว่า "รู้มั้ย ตอนที่มันเกิดขึ้นตอนแรก

00:15:26.647 --> 00:15:30.455
ฉันเคยหวังว่าฉันน่ะไม่ได้แต่งงานและไม่เคยมีลูก

00:15:30.455 --> 00:15:33.947
ถ้าฉันไม่เคยไปรัฐโอไฮโอแล้วเจอกับทอม

00:15:33.947 --> 00:15:37.589
เด็กคนนี้คงไม่ได้เกิดและเรื่องเลวร้ายนี้คงไม่ได้เกิดขึ้น

00:15:37.589 --> 00:15:42.104
แต่ฉันก็กลับมารู้สึกตัวว่าฉันรักลูก ๆ ของฉันมากเหลือเกิน

00:15:42.104 --> 00:15:45.407
ฉันไม่อยากจะจินตนาการถึงชีวิตที่ไม่มีพวกเขา

00:15:45.407 --> 00:15:50.336
ฉันจำได้ถึงความเจ็บปวดที่พวกเขาทำต่อผู้อื่น
ซึ่งมันมิอาจให้อภัยได้

00:15:50.336 --> 00:15:53.800
แต่ความเจ็บปวดที่พวกเขาทำฉัน 
ฉันยกโทษให้ได้" เธอพูดอย่างนั้น

00:15:53.800 --> 00:15:57.592
"เพราะงั้น แม้ฉันจะคิดว่าว่าโลกนี้คงจะดีกว่านี้

00:15:57.592 --> 00:16:00.102
ถ้าดีแลนไม่ได้เกิดมา

00:16:00.102 --> 00:16:05.584
ฉันตัดสินใจแล้วว่า มันไม่ได้ดีขึ้นสำหรับฉันแน่นอน"

NOTE Paragraph

00:16:05.584 --> 00:16:12.068
ผมคิดว่ามันน่าประหลาดใจที่ครอบครัวทั้งหลาย
ที่มีเด็กๆที่มีปัญหาทั้งหลายเหล่านี้

00:16:12.068 --> 00:16:15.101
ปัญหาที่พวกเขาทุกคนคงจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เกิดขึ้น

00:16:15.101 --> 00:16:18.920
และที่พวกเขาต่างก็ค้นพบความหมายมากมาย
ในประสบการณ์เลี้ยงดูลูกนั้น

00:16:18.920 --> 00:16:22.121
แล้วผมก็คิด ว่าพวกเราทุกคนที่มีลูก

00:16:22.121 --> 00:16:24.813
รักลูก ๆ ที่เรามี แม้พวกเขาจะมีจุดด่างพร้อย

00:16:24.813 --> 00:16:29.069
ถ้าอยู่ ๆ มีนางฟ้าแสนดีมาปรากฎตัวในห้องนั่งเล่นของผม

00:16:29.069 --> 00:16:31.279
และยื่นข้อเสนอว่าจะพาลูก ๆ ของผมไป

00:16:31.279 --> 00:16:37.873
แล้วมอบเด็กคนอื่นที่ดีกว่า 
มารยาทดีกว่า ตลกกว่า นิสัยดีกว่า เก่งกว่าให้

00:16:37.873 --> 00:16:42.978
ผมจะกอดลูก ๆ ผมแนบอกไว้แน่น 
และสวดมนต์อ้อนวอนให้ปรากฏการณ์เลวร้ายนี้ผ่านพ้นไป

00:16:42.978 --> 00:16:44.970
ที่สุดของที่สุดแล้ว ผมรู้สึกว่า

00:16:44.970 --> 00:16:48.548
มันก็เช่นเดียวกับที่เราทดลองเสื้อนอนกันไฟในกองเพลิงนรก

00:16:48.548 --> 00:16:53.020
เพื่อให้มั่นใจว่ามันจะไม่ไหม้เมื่อลูก ๆ ของเราเอื้อมมือผ่านเตา

00:16:53.020 --> 00:16:57.088
เรื่องราวของครอบครัวที่ต้องต่อกร
กับความแปลกแยกอย่างสุดโต่งนี้

00:16:57.088 --> 00:16:59.769
สะท้อนให้เห็นถึงประสบการณ์
ที่เป็นจริงทุกระดับของการเลี้ยงลูก

00:16:59.769 --> 00:17:03.903
นั่นก็คือทุกที ที่บางครั้งคุณมองลูกตัวเองแล้วคุณคิดว่า

00:17:03.903 --> 00:17:06.092
นี่หนูมาจากไหนเนี่ย

NOTE Paragraph

00:17:06.092 --> 00:17:08.546
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:17:08.546 --> 00:17:13.521
กลายเป็นว่า เมื่อแต่ละความแตกต่างนี้
ถูกเอามามัดรวมกัน

00:17:13.521 --> 00:17:16.066
ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่กำลังรับมือกับโรคจิตเภท

00:17:16.066 --> 00:17:18.703
ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่มีลูกแปลงเพศ

00:17:18.703 --> 00:17:20.897
ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่มีเด็กอัจฉริยะ

00:17:20.897 --> 00:17:23.181
ที่ก็ต้องพบกับอุปสรรคที่คล้ายคลึงกันในหลาย ๆ ทาง

00:17:23.181 --> 00:17:25.871
มันก็แค่ครอบครัวจำนวนมากในแต่ละกลุ่มนั้น

00:17:25.871 --> 00:17:27.303
แต่ถ้าคุณลองคิดดู

00:17:27.303 --> 00:17:30.869
ถึงประสบการณ์ในการต่อกรความแตกต่าง
ภายในครอบครัวของคุณ

00:17:30.869 --> 00:17:32.899
คือสิ่งที่ผู้คนกำลังพูดถึงกัน

00:17:32.899 --> 00:17:36.636
แล้วคุณจะพบว่ามันเป็นปรากฎการณ์ที่เกิดขึ้นทุกหัวระแหง

00:17:36.636 --> 00:17:41.271
มันน่าขันที่ความแตกต่างของเรา
และการต่อรองกันในเรื่องที่เราต่างกัน

00:17:41.271 --> 00:17:43.699
เป็นสิ่งที่ผูกพันเราเข้าด้วยกัน

NOTE Paragraph

00:17:43.699 --> 00:17:49.013
ผมตัดสินใจมีลูกในตอนที่ผมกำลังทำโครงการนี้

00:17:49.013 --> 00:17:52.129
หลายคนตกตะลึงแล้วถามว่า

00:17:52.129 --> 00:17:53.977
"แต่คุณตัดสินมีลูกได้ยังไง

00:17:53.977 --> 00:17:58.083
ทั้ง ๆ ที่กำลังศึกษาทุกเรื่องที่อาจผิดพลาดไปได้"

00:17:58.083 --> 00:18:01.313
แล้วผมก็บอกว่า "ผมไม่ได้กำลังศึกษาทุกเรื่องที่ผิดพลาดได้

00:18:01.313 --> 00:18:04.404
แต่ผมกำลังศึกษาว่ามันจะมีความรักได้มากมายเพียงใด

00:18:04.404 --> 00:18:09.129
แม้ในสถานการณ์ที่ทุกอย่างดูจะผิดเพี้ยนไปเสียหมด"

NOTE Paragraph

00:18:09.129 --> 00:18:14.764
บ่อยครั้งผมคิดถึง
เรื่องของแม่ของเด็กพิการคนหนึ่งที่ผมได้เจอ

00:18:14.764 --> 00:18:18.536
เด็กพิการซ้ำซ้อน ที่เสียชีวิตจากความประมาทของคนดูแล

00:18:18.536 --> 00:18:21.346
และเมื่อเถ้าของเขาได้บรรจุอัฐิ แม่เขาพูดว่า

00:18:21.346 --> 00:18:29.380
ฉันสวดมนต์ขออโหสิกรรมที่ต้องถูกปล้นไปสองครั้ง

00:18:29.380 --> 00:18:35.436
ครั้งนึงพรากเด็กที่ฉันอยากได้และอีกครั้งพรากลูกชายที่ฉันรัก

00:18:35.436 --> 00:18:40.072
แล้วผมก็พบว่ามันเป็นไปได้สำหรับทุกคนที่จะรักเด็กสักคน

00:18:40.072 --> 00:18:42.604
ถ้ามีแรงใจพอที่จะทำ

NOTE Paragraph

00:18:42.604 --> 00:18:47.629
สามีของผมเป็นพ่อทางสายเลือดให้กับเด็กสองคน

00:18:47.629 --> 00:18:50.390
กับเพื่อน ๆ เลสเบี้ยนที่มินนิอาโปลิส (Minneapolis)

00:18:50.390 --> 00:18:56.214
ผมมีเพื่อนสนิทสมัยมหา'ลัย
ที่ผ่านการหย่าร้างมา แล้วอยากมีลูก

00:18:56.214 --> 00:18:58.112
เธอกับผมก็เลยมีลูกสาวด้วยกัน

00:18:58.112 --> 00:19:00.323
และแม่กับลูกสาวก็อยู่ที่เท็กซัส

00:19:00.323 --> 00:19:03.562
และผมกับสามีก็มีลูกชายที่อยู่กับเราตลอดเวลา

00:19:03.562 --> 00:19:05.946
ที่มีผมเป็นพ่อทางสายเลือด

00:19:05.946 --> 00:19:09.866
และแม่บุญธรรมที่อุ้มท้องให้คือลอร่า

00:19:09.881 --> 00:19:12.929
แม่เลสเบี้ยนของโอลิเวอร์และลูซี่ที่มินนิอาโปลิส

NOTE Paragraph

00:19:12.929 --> 00:19:21.584
(ปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:19:21.584 --> 00:19:27.048
ว่ากันสั้น ๆ ก็คือมีพ่อแม่ห้าคนของลูก ๆ สี่คนในสามรัฐ

NOTE Paragraph

00:19:27.048 --> 00:19:30.404
แล้วก็มีคนที่คิดว่าการที่มีครอบครัวอย่างที่ผมมีอยู่นั้น

00:19:30.404 --> 00:19:35.069
ไปทำให้ครอบครัวของเขาด้อยลง 
อ่อนแอลง หรือว่าราวฉานมากขึ้น

00:19:35.069 --> 00:19:38.697
และก็มีคนที่คิดว่าครอบครัวอย่างครอบครัวผม

00:19:38.697 --> 00:19:40.381
ไม่ควรจะได้รับอนุญาตให้มีอยู่ด้วยซ้ำไป

00:19:40.381 --> 00:19:46.036
และผมไม่ยอมรับรูปแบบความรักแบบหักลบ
มันจะมีก็แต่แบบเพิ่มเติมเท่านั้น

00:19:46.036 --> 00:19:49.562
และผมเชื่อว่า 
เหมือนอย่างที่เราต้องมีความหลากหลายของสายพันธุ์

00:19:49.562 --> 00:19:51.813
เพื่อให้มั่นใจว่าโลกจะหมุนต่อไป

00:19:51.813 --> 00:19:56.014
เราก็ต้องการความหลากหลายของความรัก
และความหลากหลายของครอบครัว

00:19:56.014 --> 00:20:00.695
เพื่อที่จะเพิ่มความแข็งแกร่ง
ของสภาวะแวดล้อมแห่งความเอื้ออารี

NOTE Paragraph

00:20:00.695 --> 00:20:03.065
วันหลังจากที่ลูกชายเราเกิด

00:20:03.065 --> 00:20:07.637
หมอเด็กเข้ามาในห้องที่โรงพยาบาล
แล้วบอกว่าเธอมีเรื่องกังวล

00:20:07.637 --> 00:20:10.770
เพราะว่าลููกเรายืดขาได้ไม่สมบูรณ์

00:20:10.770 --> 00:20:13.679
เธอบอกว่าเขาอาจมีความผิดปกติในสมอง

00:20:13.679 --> 00:20:17.040
ตอนที่เขายืดขานั้นเขายืดได้ไม่เท่ากัน

00:20:17.040 --> 00:20:20.903
ซึ่งอาจจะแปลว่ามีก้อนเนื้อบางอย่างอยู่

00:20:20.903 --> 00:20:25.686
เขามีศีรษะที่ใหญ่มาก ซึ่งเธอคิดว่ามันอาจแปลว่ามีน้ำคั่งในสมอง

NOTE Paragraph

00:20:25.686 --> 00:20:27.316
แล้วตอนที่เธอบอกผมนั้น

00:20:27.316 --> 00:20:31.311
ผมรู้สึกเหมือนทั้งใจหล่นไปกองกับพื้น

00:20:31.311 --> 00:20:33.654
แล้วผมก็คิดว่า นี่ไง ที่ผมทำงานมาเป็นปี ๆ

00:20:33.654 --> 00:20:36.203
กับการทำหนังสือเรื่องว่า
ผู้คนค้นพบความหมายมากมายแค่ไหน

00:20:36.203 --> 00:20:39.736
กับประสบการณ์เลี้ยงดูลูกที่มีความพิการ

00:20:39.736 --> 00:20:43.636
และผมก็ไม่อยากจะเป็นหนึ่งในผู้คนเหล่านั้น

00:20:43.636 --> 00:20:46.331
เพราะว่าผมกำลังเผชิญหน้ากับแนวคิดเรื่องความเจ็บป่วย

00:20:46.331 --> 00:20:48.581
และเช่นเดียวกับพ่อแม่ทุกคนตั้งแต่โบราณ

00:20:48.581 --> 00:20:51.927
ผมอยากจะปกป้องลูกจากความเจ็บป่วย

00:20:51.927 --> 00:20:55.138
และผมก็อยากปกป้องตัวเองจากความเจ็บป่วยนั้นด้วย

00:20:55.138 --> 00:20:57.698
แต่ผมก็รู้ จากงานที่ผมทำ

00:20:57.698 --> 00:21:01.805
ว่าถ้าลูกมีลักษณะอะไรสักอย่างที่เรากำลังจะตรวจหา

00:21:01.805 --> 00:21:04.878
สิ่งเหล่านั้นจะกลายเป็นความเป็นตัวตนของเขา

00:21:04.878 --> 00:21:09.112
และถ้านั่นเป็นอัตลักษณ์ของลูก
มันก็จะกลายเป็นของผมด้วย

00:21:09.112 --> 00:21:13.269
และความเจ็บป่วยนั้นก็จะกลายรูปเป็นอะไรที่ต่างไป
เมื่อมันเผยออกมา

NOTE Paragraph

00:21:13.269 --> 00:21:16.300
พวกเราพาเขาไปที่เครื่อง MRI พาเขาไปทำ CAT สแกน

00:21:16.300 --> 00:21:20.298
เราพาเด็กอายุหนึ่งวันไปให้เขานำเลือดไปตรวจ

00:21:20.298 --> 00:21:21.492
เรารู้สึกว่าเราช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย

00:21:21.492 --> 00:21:22.970
และสุดท้ายห้าชั่วโมงต่อมา

00:21:22.970 --> 00:21:25.194
พวกเขาบอกว่าสมองของลูกนั้นไม่มีปัญหาใด ๆ

00:21:25.194 --> 00:21:28.204
และเขาก็สามารถยืดขาได้ตามปกติแล้ว

00:21:28.204 --> 00:21:31.136
และเมื่อผมถามหมอเด็กว่ามันเกิดอะไรขึ้น

00:21:31.136 --> 00:21:35.471
เธอบอกว่าสงสัยเมื่อเช้าน้องคงจะเป็น

NOTE Paragraph

00:21:35.471 --> 00:21:39.036
ตะคริว (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:21:39.036 --> 00:21:46.869
และผมก็คิดถึงคำที่แม่พูดว่ามันจริง

00:21:46.869 --> 00:21:50.364
ผมคิด ว่าความรักที่คุณมีให้ลูกคุณนั้น

00:21:50.364 --> 00:21:53.694
ไม่มีความรู้สึกอื่นใดเทียบเคียงได้

00:21:53.694 --> 00:21:59.858
และจนกว่าคุณจะมีลูกคุณไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง

NOTE Paragraph

00:21:59.858 --> 00:22:02.179
ผมคิดว่าเด็ก ๆ นั้น คล้องใจผมได้

00:22:02.179 --> 00:22:05.705
ตั้งแต่ตอนที่ผมเชื่อมโยงความเป็นพ่อ
และความสูญเสียเข้าด้วยกัน

00:22:05.705 --> 00:22:07.637
แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมจะสังเกตเห็นเรื่องนี้

00:22:07.637 --> 00:22:13.162
ถ้าผมไม่ได้อยู่ท่ามกลางโครงการวิจัยของผมอันนี้

00:22:13.162 --> 00:22:16.394
ผมอาจจะได้พบกับความรักแปลก ๆ มากมาย

00:22:16.394 --> 00:22:20.179
แล้วผมก็ตกหลุมรักในรูปแบบ
ที่น่าหลงใหลราวกับต้องมนต์ของมันอย่างไม่ยากเย็น

00:22:20.179 --> 00:22:26.906
และผมเห็นความงดงามที่ส่องประกาย
ให้แม้กระทั่งกับความอ่อนแอที่น่าอนาถที่สุด

NOTE Paragraph

00:22:26.906 --> 00:22:30.712
ในช่วงระหว่างสิบปีนี้ ผมได้พบเจอและเรียนรู้

00:22:30.712 --> 00:22:34.204
ถึงความสุขที่เกินรับได้ 
จากความรับผิดชอบที่แทบจะแบกรับไม่ไหว

00:22:34.204 --> 00:22:37.736
และผมได้เห็นกับตาแล้วว่ามันชนะทุกสิ่งได้อย่างไร

00:22:37.736 --> 00:22:42.037
และแม้บางครั้ง ผมคิดว่าพ่อแม่ที่ผมสัมภาษณ์นั้นงี่เง่าสิ้นดี

00:22:42.037 --> 00:22:46.987
ที่ทำให้ตัวเองตกเป็นทาสของลูกอกตัญญูไปตลอดชีวิต

00:22:46.987 --> 00:22:49.936
และพยายามปรับปรุงอัตลักษณ์ 
ให้พ้นจากความอัปลักษณ์นั้น

00:22:49.936 --> 00:22:54.572
ผมได้เข้าใจในวันนั้นเอง 
ว่างานวิจัยของผมได้สร้างแพไว้ให้ผม

00:22:54.572 --> 00:22:57.986
และผมก็พร้อมแล้ว ที่จะร่วมลงเรือลำเดียวกันกับพวกเขา

NOTE Paragraph

00:22:57.986 --> 00:22:59.803
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:22:59.803 --> 00:23:05.454
(เสียงปรบมือ)