1
00:00:00,381 --> 00:00:04,604
"แม้แต่ในทางที่ไม่เกี่ยวกับศาสนาเลย

2
00:00:04,604 --> 00:00:10,659
ความรักร่วมเพศก็ยังเป็นการใช้อวัยวะเพศอย่างผิดที่ผิดทาง

3
00:00:10,659 --> 00:00:15,285
เป็นวิธีเลี่ยงสัจธรรมของชีวิตที่ไม่ได้เรื่อง

4
00:00:15,285 --> 00:00:17,685
และต่ำช้าน่าสมเพช

5
00:00:17,685 --> 00:00:21,508
ดังนั้นความรักร่วมเพศจึงไม่ใช่เรื่องน่าเห็นใจ

6
00:00:21,508 --> 00:00:24,070
มันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรได้รับการปกป้องดูแล

7
00:00:24,070 --> 00:00:26,837
มันก็แค่คนกลุ่มน้อยที่ได้รับความลำบากแสนสาหัส

8
00:00:26,837 --> 00:00:33,515
จะเป็นได้ก็เพียงแต่โรคร้ายที่ทำลายชีวิตคนเท่านั้น"

9
00:00:33,515 --> 00:00:38,737
นั่นเป็นข้อความจากนิตยสาร ไทม์ (Time)
เมื่อปีค.ศ. 1996 ตอนผมอายุสามขวบ

10
00:00:38,737 --> 00:00:42,651
และเมื่อปีที่แล้ว ประธานาธิปดีประเทศสหรัฐอเมริกา
ออกตัวว่าเห็นด้วย

11
00:00:42,651 --> 00:00:45,234
กับการอนุญาตให้ชาวรักร่วมเพศแต่งงานกัน

12
00:00:45,234 --> 00:00:52,683
(เสียงปรบมือ)

13
00:00:52,683 --> 00:00:58,385
และคำถามของผมคือ 
จากตรงนั้น เรามายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้อย่างไร

14
00:00:58,385 --> 00:01:03,125
เหตุใดความเจ็บป่วยจึงกลายเป็นอัตลักษณ์

15
00:01:03,125 --> 00:01:06,085
ตอนที่ผมอายุราว ๆ หกขวบ

16
00:01:06,085 --> 00:01:09,018
ผมไปร้านรองเท้ากับแม่และพี่ชาย

17
00:01:09,018 --> 00:01:11,425
แล้วพอซื้อรองเท้าเสร็จ

18
00:01:11,425 --> 00:01:15,217
คนขายก็บอกผมกับพี่ว่า 
เอาลูกโป่งกลับบ้านกันได้คนละลูก

19
00:01:15,217 --> 00:01:20,883
พี่ชายผมอยากได้อันสีแดง ส่วนผมอยากได้อันสีชมพู

20
00:01:20,883 --> 00:01:25,798
แม่ผมบอกว่า จริง ๆ แล้วลูกเลือกลูกโป่งสีฟ้าไปดีกว่า

21
00:01:25,798 --> 00:01:28,934
แต่ผมบอกว่าผมอยากได้สีชมพูจริงๆ

22
00:01:28,934 --> 00:01:34,353
แล้วแม่ก็ย้ำกับผมว่า สีฟ้าคือสีที่ผมชอบที่สุด

23
00:01:34,353 --> 00:01:39,143
ก็จริงที่ว่าตอนนี้ ผมชอบสีฟ้าที่สุด

24
00:01:39,143 --> 00:01:42,251
แต่ผมก็ยังชอบผู้ชายอยู่ดี (เสียงหัวเราะ)

25
00:01:42,251 --> 00:01:46,623
แสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของแม่ที่มีต่อผม และข้อจำกัดของมัน

26
00:01:46,623 --> 00:01:48,690
(เสียงหัวเราะ)

27
00:01:48,690 --> 00:01:55,557
(เสียงปรบมือ)

28
00:01:55,557 --> 00:01:58,098
ตอนที่ผมยังเล็ก ๆ แม่ผมพูดบ่อย ๆ ว่า

29
00:01:58,114 --> 00:02:02,650
"ความรักที่มีให้ลูกนั้น 
ไม่มีความรู้สึกใดในโลกเทียบเคียงได้

30
00:02:02,650 --> 00:02:05,995
และจนกว่าจะมีลูกเอง ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันเป็นยังไง"

31
00:02:05,995 --> 00:02:09,189
ตอนเด็ก ๆ ผมถือว่านั่นเป็นคำชื่นชมที่ประเสริฐที่สุดในโลก

32
00:02:09,189 --> 00:02:12,009
ที่แม่พูดถึง เกี่ยวกับการเลี้ยงดูผมกับพี่

33
00:02:12,009 --> 00:02:14,637
แล้วตอนที่ผมเป็นวัยรุ่น ผมก็นึกในใจ

34
00:02:14,637 --> 00:02:18,001
ว่าผมเป็นเกย์ ฉะนั้นผมก็คงจะมีครอบครัวไม่ได้

35
00:02:18,001 --> 00:02:20,378
คำเดิมที่แม่เคยพูดไว้ กลับทำให้ผมวิตกกังวล

36
00:02:20,378 --> 00:02:21,904
และหลังจากที่ผมเปิดเผยว่าเป็นเกย์

37
00:02:21,904 --> 00:02:25,104
แล้วแม่ก็ยังพูดอย่างเดิมซ้ำ ๆ มันทำให้ผมโกรธแทบบ้า

38
00:02:25,104 --> 00:02:29,245
ผมบอกว่า "ผมเป็นเกย์ ผมไม่ได้กำลังจะเลือกเส้นทางนั้น

39
00:02:29,245 --> 00:02:32,290
และผมก็อยากให้แม่หยุดพูดถึงมันสักที"

40
00:02:35,013 --> 00:02:40,070
ประมาณ 20 ปีที่แล้ว บรรณาธิการของผม
ที่นิตยสาร เดอะ นิวยอร์ค ไทม์ (The New York Times)

41
00:02:40,070 --> 00:02:42,511
ขอให้ผมเขียนบทความเรื่องวัฒนธรรมคนหูหนวก

42
00:02:42,511 --> 00:02:44,348
ผมก็อึ้งไปนิดหน่อย

43
00:02:44,348 --> 00:02:46,543
ผมมองความหูหนวกเป็นความเจ็บป่วยมาตลอด

44
00:02:46,543 --> 00:02:48,269
คนพวกนั้นน่าสงสาร เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

45
00:02:48,269 --> 00:02:51,043
เขาไม่สามารถฟังอะไรได้ และเราจะช่วยเขายังไงดี

46
00:02:51,043 --> 00:02:53,160
แล้วผมก็เข้าไปอยู่ในโลกของคนหูหนวก

47
00:02:53,160 --> 00:02:55,551
ผมไปเที่ยวคลับหูหนวก

48
00:02:55,551 --> 00:02:59,471
ผมดูการแสดงโรงละครและร้อยกรองของคนหูหนวก

49
00:02:59,471 --> 00:03:05,682
ผมไปดูแม้กระทั่งการแข่งขันนางงามหูหนวกอเมริกา
ที่แนชวิล รัฐเทนเนสซี

50
00:03:05,682 --> 00:03:09,526
ที่ผู้คนก่นด่าเกี่ยวกับภาษามือกระแดะ ๆ ของคนใต้

51
00:03:09,526 --> 00:03:13,782
(เสียงหัวเราะ)

52
00:03:13,782 --> 00:03:17,709
ยิ่งผมถลำลึกเข้าไปในโลกของคนหูหนวกมากเท่าไหร่

53
00:03:17,709 --> 00:03:20,715
ผมยิ่งเชื่อว่าความหูหนวกเป็นวัฒนธรรมมากขึ้นเท่านั้น

54
00:03:20,715 --> 00:03:23,077
และผู้คนในโลกหูหนวกที่พูดว่า

55
00:03:23,077 --> 00:03:26,444
"พวกเราไม่ได้ขาดโสตทัศนะ 
พวกเราเป็นสมาชิกในวัฒนธรรมนี้"

56
00:03:26,444 --> 00:03:29,021
พวกเขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด

57
00:03:29,021 --> 00:03:30,526
มันไม่ได้เป็นวัฒนธรรมของผม

58
00:03:30,526 --> 00:03:33,244
แล้วผมก็ไม่ได้อยากจะรีบร้อนเข้าไปร่วมด้วย

59
00:03:33,244 --> 00:03:36,075
แต่ผมก็ซี้งใจว่ามันเป็นวัฒนธรรมหนึ่ง

60
00:03:36,075 --> 00:03:38,210
และสำหรับคนที่เป็นส่วนหนึ่งของมันแล้ว

61
00:03:38,210 --> 00:03:44,499
มันมีคุณค่าไม่ต่างจากวัฒนธรรมชาวละติน
หรือวัฒนธรรมชาวรักร่วมเพศ หรือวัฒนธรรมชาวยิว

62
00:03:44,499 --> 00:03:49,499
หรือแม้กระทั่ง วัฒนธรรมชาวอเมริกัน

63
00:03:49,499 --> 00:03:52,913
มีเพื่อนของเพื่อนของผมคนหนึ่งมีลูกสาวเป็นคนแคระ

64
00:03:52,913 --> 00:03:54,392
ตอนลูกสาวของเธอเกิด

65
00:03:54,392 --> 00:03:56,708
เธอต้องเผชิญหน้ากับคำถามมากมายอย่างไม่ทันตั้งตัว

66
00:03:56,723 --> 00:03:59,510
ที่ตอนนี้ มันเริ่มสะท้อนให้เห็นถึงเรื่องของผมเอง

67
00:03:59,510 --> 00:04:03,377
เธอเจอกับคำถามว่าจะเลี้ยงลูกคนนี้ยังไงดี

68
00:04:03,377 --> 00:04:06,837
เธอควรจะบอกลูกว่า "หนูก็เหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ 
เพียงแต่เตี้ยกว่าเขาหน่อยนึงเท่านั้น"

69
00:04:06,837 --> 00:04:10,052
หรือเธอควรจะสร้างความเป็นตัวตนของคนแคระสักอย่างขึิ้น

70
00:04:10,052 --> 00:04:12,599
แล้วเข้าสู่สังคมคนตัวเล็กแห่งอเมริกา

71
00:04:12,599 --> 00:04:15,392
เรียนรู้เรื่องราวความเป็นไปของเหล่าชาวแคระ

72
00:04:15,392 --> 00:04:16,993
แล้วอยู่ ๆ ผมก็คิดได้ว่า

73
00:04:16,993 --> 00:04:19,212
เด็กหูหนวกส่วนใหญ่มาจากพ่อแม่ที่ได้ยินเสียงอย่างปกติ

74
00:04:19,212 --> 00:04:22,011
พ่อแม่ที่หูดีมักจะพยายามรักษาลูก

75
00:04:22,011 --> 00:04:26,177
แล้วลูกหูหนวกเหล่านั้นก็ค้นพบสังคมหูหนวก
ได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งตอนเป็นวัยรุ่น

76
00:04:26,177 --> 00:04:28,526
ชาวรักร่วมเพศส่วนใหญ่มีพ่อแม่ที่รักกับเพศตรงข้าม

77
00:04:28,526 --> 00:04:30,974
แล้วพ่อแม่เหล่านั้นก็มักจะอยากให้ลูก ๆ ของตน

78
00:04:30,974 --> 00:04:33,244
ทำตัวดั่งเช่นที่พ่อแม่เห็นว่าคนส่วนใหญ่เขาทำกัน

79
00:04:33,244 --> 00:04:36,848
และชาวรักร่วมเพศเหล่านั้น 
ก็ต้องค้นหาตัวตนที่แท้จริงในภายหลัง

80
00:04:36,848 --> 00:04:38,464
ตอนนี้ก็มีเพื่อนของผมคนนี้

81
00:04:38,464 --> 00:04:41,793
กำลังครุ่นคิดถึงคำถามเกี่ยวกับอัตลักษณ์
ของลูกสาวแคระของเธอ

82
00:04:41,793 --> 00:04:43,569
ผมก็คิดว่า เอาอีกแล้ว

83
00:04:43,569 --> 00:04:46,135
ครอบครัวที่มองตัวเองว่าเป็นปกติธรรมดา

84
00:04:46,135 --> 00:04:48,505
มีลูกที่ดูแล้วไม่เป็นปกติธรรมดาเหมือนใครๆ

85
00:04:48,505 --> 00:04:53,017
และผมก็เลยฉุดคิดได้ว่า ที่จริงมันมีอัตลักษณ์อยู่สองประเภท

86
00:04:53,017 --> 00:04:54,941
มีอัตลักษณ์แบบที่เป็นแนวตั้ง

87
00:04:54,941 --> 00:04:57,923
ซึ่งส่งต่อรุ่นสู่รุ่นจากพ่อแม่สู่ลูก

88
00:04:57,923 --> 00:05:03,526
อัตลักษณ์เหล่านี้ ได้แก่
เชื้อชาติ หรืออาจจะสัญชาติ หรือภาษา หรือบางทีก็ศาสนา

89
00:05:03,526 --> 00:05:08,004
นี่คือสิ่งที่คุณมีเหมือน ๆ กัน กับพ่อแม่และลูกของคุณ

90
00:05:08,004 --> 00:05:10,277
และถึงแม้บางอัตลักษณ์นั้นจะทำให้ชีวิตลำบาก

91
00:05:10,277 --> 00:05:12,471
ก็ไม่มีใครเคยคิดจะแก้ไขมัน

92
00:05:12,471 --> 00:05:15,883
คุณอาจจะแย้งว่า ชีวิตในสหรัฐนั้นยากกว่า --

93
00:05:15,883 --> 00:05:17,857
ไม่เว้นแม้แต่ ประธานาธิปดีคนปัจจุบันของเรา

94
00:05:17,857 --> 00:05:19,690
ที่จะเป็นคนผิวสี

95
00:05:19,690 --> 00:05:22,389
เราก็ยังไม่เคยมีใคร ที่จะพยายาสร้างความมั่นใจ

96
00:05:22,389 --> 00:05:26,277
ได้ว่าลูกรุ่นต่อไปของคนแอฟริกันอเมริกันและเอเชีย

97
00:05:26,277 --> 00:05:29,666
จะคลอดออกมาผิวขาวและผมทอง

98
00:05:29,666 --> 00:05:33,943
อีกประเภทหนึ่งของอัตลักษณ์ คือสิ่งที่คุณได้จากกลุ่มเพื่อน

99
00:05:33,943 --> 00:05:36,241
ผมขอเรียกมันว่าอัตลักษณ์แนวขวางแล้วกัน

100
00:05:36,241 --> 00:05:39,136
เพราะกลุ่มเพื่อนคือประสบการณ์แนวขวาง

101
00:05:39,136 --> 00:05:41,704
มันมีอัตลักษณ์ที่แปลกประหลาดในสายตาของพ่อแม่คุณ

102
00:05:41,704 --> 00:05:45,889
และคุณจะพบมันเมื่อได้เห็นมันในตัวเพื่อน ๆ ของคุณ

103
00:05:45,889 --> 00:05:48,974
และความเป็นตัวตนเหล่านี้ อัตลักษณ์แนวขวางเหล่านี้แหละ

104
00:05:48,974 --> 00:05:52,690
ที่ใครต่อใคร พยายามหาทางแก้ให้หายไป

105
00:05:52,690 --> 00:05:55,358
แล้วผมก็อยากจะมองให้ออกว่าวิธีไหน

106
00:05:55,358 --> 00:05:57,575
ที่ทำให้คนที่มีอัตลักษณ์เหล่านี้

107
00:05:57,575 --> 00:06:00,303
มามีความสัมพันธ์ที่ดีกับมันได้

108
00:06:00,303 --> 00:06:04,556
และสำหรับผม เหมือนกับว่าจะมีการยอมรับอยู่สามระดับ

109
00:06:04,556 --> 00:06:05,995
ที่ต้องเกิดขึ้น

110
00:06:05,995 --> 00:06:11,544
มันคือ การยอมรับในตัวเอง การยอมรับจากครอบครัว 
และการยอมรับจากสังคม

111
00:06:11,544 --> 00:06:13,491
แล้วมันก็ไม่เกิดขึ้นพร้อมกันเสมอไป

112
00:06:13,491 --> 00:06:17,627
และส่วนมาก ผู้คนที่อยู่ในสภาวะนี้จะหงุดหงิดมาก

113
00:06:17,627 --> 00:06:20,691
เพราะพวกเขารู้สึกอย่างกับว่าพ่อแม่ไม่รักเขา

114
00:06:20,691 --> 00:06:24,990
ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่เกิดขึ้นคือพ่อแม่ไม่ยอมรับเขา

115
00:06:24,990 --> 00:06:28,156
ความรักเป็นอะไรที่ในอุดมคติแล้วไม่มีข้อแม้

116
00:06:28,156 --> 00:06:31,203
ตลอดความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่และลูก

117
00:06:31,203 --> 00:06:34,469
แต่การยอมรับเป็นอะไรที่ต้องอาศัยเวลา

118
00:06:34,469 --> 00:06:36,704
ต้องอาศัยเวลาอย่างแน่นอน

119
00:06:36,704 --> 00:06:41,596
หนึ่งในบรรดาคนแคระที่ผมได้รู้จัก ชื่อคลินตัน บราวน์

120
00:06:41,596 --> 00:06:44,998
ตอนที่เกิดนั้น เขาได้รับการวินิจฉัยว่า
เป็นโรคแคระกระดูกเบี้ยว (diastrophic dwarfism)

121
00:06:44,998 --> 00:06:46,776
ซึ่งเป็นภาวะพิการมาก

122
00:06:46,776 --> 00:06:50,182
และพ่อแม่ก็ได้รับการบอกว่าเขาไม่มีทางที่จะเดินหรือพูดได้

123
00:06:50,182 --> 00:06:52,157
เขาจะไม่สามารถมีสติปัญญาเรียนรู้

124
00:06:52,157 --> 00:06:54,856
แล้วเขาก็คงจะจำหน้าพ่อแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ

125
00:06:54,856 --> 00:06:58,277
แล้วก็มีคำแนะนำ ให้ทิ้งเขาไว้ที่โรงพยาบาล

126
00:06:58,277 --> 00:07:00,491
เพื่อให้เขาได้จากไปอย่างสงบ

127
00:07:00,491 --> 00:07:02,455
แล้วแม่เขาก็บอกว่า เธอจะไม่ทำแบบนั้น

128
00:07:02,455 --> 00:07:04,222
แล้วเธอก็พาลูกชายของเธอกลับบ้าน

129
00:07:04,222 --> 00:07:07,856
และถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เรียนสูงมากมายหรือร่ำรวยล้นฟ้า

130
00:07:07,856 --> 00:07:09,804
เธอหาหมอที่มือดีที่สุดในประเทศ

131
00:07:09,804 --> 00:07:12,003
ที่จะจัดการกับโรคแคระกระดูกเบี้ยว

132
00:07:12,003 --> 00:07:14,169
และเธอก็พาคลินตันไปรักษากับเขา

133
00:07:14,169 --> 00:07:16,250
และในช่วงระยะเวลาที่เขาเป็นเด็กนั้น

134
00:07:16,250 --> 00:07:19,323
เขาได้รับการผ่าตัดใหญ่ 30 ครั้ง

135
00:07:19,323 --> 00:07:21,510
แล้วเขาก็ใช้เวลาทั้งหมดติดอยู่ในโรงพยาบาล

136
00:07:21,510 --> 00:07:23,203
ในระหว่างที่เขาเข้ารับการรักษาอยู่

137
00:07:23,203 --> 00:07:25,611
ผลลัพธ์ก็คือตอนนี้เขาเดินได้แล้ว

138
00:07:25,611 --> 00:07:29,961
ตอนที่เขาอยู่ที่นั่น มีติวเตอร์มาช่วยเขาเรื่องการเรียน

139
00:07:29,961 --> 00:07:32,790
แล้วเขาก็ตั้งใจเรียนมาก เพราะมันไม่มีอย่างอื่นทำ

140
00:07:32,790 --> 00:07:34,537
จนสุดท้ายเขาประสบความสำเร็จ

141
00:07:34,537 --> 00:07:38,112
ในระดับที่ไม่เคยมีใครในครอบครัวเคยทำได้มาก่อน

142
00:07:38,112 --> 00:07:41,442
เขาเป็นคนแรกในครอบครัวจริง ๆ ที่ได้เรียนมหาวิทยาลัย

143
00:07:41,442 --> 00:07:44,824
ที่เขาอยู่ในวิทยาเขตและขับรถที่ทำมาพิเศษ

144
00:07:44,824 --> 00:07:47,608
เพื่อให้พอดีกับรูปร่างพิเศษของเขา

145
00:07:47,608 --> 00:07:50,571
แล้วแม่เขาเล่าให้ผมฟังเรื่องที่ว่า วันหนึ่งเธอกลับบ้านมา

146
00:07:50,571 --> 00:07:52,336
และเขาก็ไปมหาวิทยาลัยใกล้ ๆ บ้าน

147
00:07:52,336 --> 00:07:55,423
แล้วเธอก็บอกว่า 
"ฉันเห็นรถคันนั้น ซึ่งคุณจำมันได้แน่ๆไม่ผิดหรอก

148
00:07:55,423 --> 00:07:59,846
ในที่จอดรถของบาร์" เธอเล่า (เสียงหัวเราะ)

149
00:07:59,846 --> 00:08:04,456
"แล้วฉันคิดกับตัวเองว่า คนอื่นสูงตั้งร้อยแปดสิบ
ลูกฉันสูงแค่เก้าสิบ

150
00:08:04,456 --> 00:08:06,756
เบียร์สองแก้วของคนอื่น เท่ากับเบียร์สี่แก้วของลูก"

151
00:08:06,756 --> 00:08:09,369
เธอบอกว่า "ฉันรู้ว่าจะเข้าไปแล้วห้ามลูก มันก็ใช่ที่

152
00:08:09,369 --> 00:08:13,557
แต่ฉันกลับบ้านแล้วฝากข้อความไปยังมือถือเขาแปดครั้ง"

153
00:08:13,557 --> 00:08:15,042
เธอเล่าต่อว่า "แล้วฉันก็คิดอีก

154
00:08:15,042 --> 00:08:17,142
ว่าถ้ามีใครมาบอกฉันตอนที่เขาคลอดนะ

155
00:08:17,142 --> 00:08:22,755
ว่าเรื่องที่น่าเป็นห่วงในอนาคตคือ เขาจะออกไปดื่มเหล้า
แล้วเมาขับรถกับเพื่อนมหาวิทยาลัย --"

156
00:08:22,755 --> 00:08:31,537
(เสียงปรบมือ)

157
00:08:31,537 --> 00:08:33,576
แล้วผมก็พูดกับเธอว่า "คุณคิดว่าคุณทำอะไร

158
00:08:33,576 --> 00:08:38,036
จึงช่วยให้เขากลายเป็นคนมีสเน่ห์ ประสบความสำเร็จในชีวิต 
และแสนวิเศษอย่างนี้"

159
00:08:38,036 --> 00:08:42,723
แล้วเธอก็บอกว่า "ฉันทำอะไรน่ะเหรอ ฉันรักเขา ก็แค่นั้นเอง

160
00:08:42,723 --> 00:08:45,859
คลินตันมีประกายไฟอยู่ในตัวเขาอยู่แล้ว

161
00:08:45,859 --> 00:08:52,272
และพ่อของเขากับฉัน ก็โชคดีพอที่ได้เป็นคนแรกที่เห็นมัน"

162
00:08:52,272 --> 00:08:55,310
ผมจะยกข้อความจากอีกนิตยสารหนึ่งในยุค 60

163
00:08:55,310 --> 00:09:01,004
อันนี้มาจากปี 1968 นิตยสาร The Atlantic Monthly 
เสียงของอเมริกันเสรี

164
00:09:01,004 --> 00:09:03,808
เขียนโดยนักชีวจริยธรรมที่สำคัญคนหนึ่ง

165
00:09:03,808 --> 00:09:07,616
กล่าวไว้ว่า "มันไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะทำให้รู้สึกผิด

166
00:09:07,616 --> 00:09:10,921
เกี่ยวกับเรื่องการอำพรางเด็กปัญญาอ่อน

167
00:09:10,921 --> 00:09:15,980
ไม่ว่าจะเป็นในแง่ของการเอาไปซ่อนไว้ในสถานพยาบาล

168
00:09:15,980 --> 00:09:19,889
หรือในแง่ที่แสดงถึงความรับผิดชอบมากกว่าและการถึงฆาต

169
00:09:19,889 --> 00:09:24,837
มันน่าเศร้า จริงอยู่ น่าสะพรึงกลัว แต่มันไม่เป็นความผิดแต่อย่างใด

170
00:09:24,837 --> 00:09:28,937
ความผิดที่แท้จริงเกิดขึ้นเมื่อมีการโจมตีตัวบุคคล

171
00:09:28,937 --> 00:09:33,538
และพวกปัญญาอ่อนนั้นไม่ใช่คน"

172
00:09:33,538 --> 00:09:37,479
คราบน้ำหมึกมากมายได้อุทิศต่อความก้าวหน้าก้าวใหญ่ของเรา

173
00:09:37,479 --> 00:09:39,606
ในเรื่องการปฏิบัติต่อชาวรักร่วมเพศ

174
00:09:39,606 --> 00:09:43,642
ความจริงว่า ทัศนคติของพวกเราเปลี่ยนไปแล้ว 
ปรากฏอยู่บนพาดหัวข่าวทุกวัน

175
00:09:43,642 --> 00:09:48,338
แต่พวกเราลืม ว่าพวกเราเคยมองผู้คนที่แตกต่างอย่างไร

176
00:09:48,338 --> 00:09:50,476
เคยมองคนพิการแบบไหน

177
00:09:50,476 --> 00:09:53,389
เคยลดหลั่นความเป็นมนุษย์ของผู้คนเหล่านั้นเท่าไร

178
00:09:53,389 --> 00:09:55,267
และความเปลี่ยนแปลงที่ได้เกิดขึ้น

179
00:09:55,267 --> 00:09:57,093
ซึ่งแทบกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ

180
00:09:57,093 --> 00:09:59,969
คือสิ่งหนึ่งที่เราไม่ค่อยได้ใส่ใจมากนัก

181
00:09:59,969 --> 00:10:03,921
หนึ่งในครอบครัวที่ผมสัมภาษณ์ ทอมและคาเรน โรบาร์ดส์

182
00:10:03,921 --> 00:10:07,649
ชาวนิวยอร์กรุ่นใหม่ไฟแรงทั้งสอง ต้องตกตะลึก

183
00:10:07,649 --> 00:10:11,104
เมื่อลูกคนแรกของพวกเขาถูกวินิจฉัยว่ามีอาการดาวน์

184
00:10:11,104 --> 00:10:15,190
พวกเขาคิดว่าโอกาสทางการศึกษาของลูก
ไม่ใช่อย่างที่ควรจะเป็น

185
00:10:15,190 --> 00:10:19,043
เพราะฉะนั้น พวกเขาเลยตัดสินใจว่าจะสร้างศูนย์เล็ก ๆ --

186
00:10:19,043 --> 00:10:22,707
สองห้องเรียนที่พวกเขาริเริ่ม
ร่วมกับพ่อแม่คนอื่น ๆ อีกสองสามคน --

187
00:10:22,707 --> 00:10:25,170
เพื่อให้การศึกษากับเด็ก ๆ ที่มีอาการดาวน์

188
00:10:25,170 --> 00:10:29,070
และหลายปีต่อมา ศูนย์นั้นก็เติบโตขึ้นเป็นสถานที่
ที่เรียกว่า Cooke Center

189
00:10:29,070 --> 00:10:31,227
ที่ตอนนี้มีเด็กเป็นพัน ๆ คน

190
00:10:31,227 --> 00:10:35,004
ที่มีความพิการด้านสติปัญญา ได้รับการเรียนการสอน

191
00:10:35,004 --> 00:10:38,142
นับตั้งแต่เวลาที่เรื่องใน Atlantic Monthly ตีพิมพ์

192
00:10:38,142 --> 00:10:42,315
อายุคาดเฉลี่ยของคนที่มีอาการดาวน์เพิ่มเป็นสามเท่าตัว

193
00:10:42,315 --> 00:10:47,074
ได้มีประสบการณ์เกี่ยวกับคนที่มีอาการดาวน์
รวมไปด้วยนักแสดง นักเขียน

194
00:10:47,074 --> 00:10:53,127
และบรรดาผู้ที่สามารถ
อยู่ได้บนลำแข้งของตัวเองเมื่อเป็นผู้ใหญ่

195
00:10:53,127 --> 00:10:55,002
ครอบครัวโรบาร์ดส์เผชิญกับมันมามาก

196
00:10:55,002 --> 00:10:56,536
และผมก็พูดว่า "คุณเสียใจมั้ย

197
00:10:56,536 --> 00:10:59,139
คุณหวังไหมว่าลูกคุณนั้นไม่ได้มีอาการดาวน์

198
00:10:59,139 --> 00:11:00,988
คุณหวังไหมว่าคุณน่ะจะไม่เคยได้ยินคำนี้เลย

199
00:11:00,988 --> 00:11:03,355
และที่น่าสนใจ พ่อของเขาบอกว่า

200
00:11:03,355 --> 00:11:05,942
"ก็ สำหรับเดวิดลูกผมแล้ว ผมเสียใจนะ

201
00:11:05,942 --> 00:11:09,322
เพราะสำหรับเดวิด มันเป็นหนทางใช้ชีวิตที่ยากลำบาก

202
00:11:09,322 --> 00:11:12,070
และผมก็อยากให้เดวิดมีชีวิตที่ง่ายดายกว่านี้

203
00:11:12,070 --> 00:11:17,170
แต่ผมว่า ถ้าเราสูญเสียทุกคนที่มีอาการดาวน์ มันจะเป็นภัยหายนะ

204
00:11:17,170 --> 00:11:20,601
และคาเรน โรบาร์ดก็บอกผมว่า "ฉันคิดเหมือนทอมนั่นแหละ

205
00:11:20,601 --> 00:11:24,542
สำหรับเดวิดแล้ว ฉันอยากจะรักษา
เพื่อให้เขาได้อยู่อย่างสุขสบาย

206
00:11:24,542 --> 00:11:29,978
แต่ในฐานะของตัวฉันเอง -- 
คือ ฉันจะไม่มีทางเชื่อเมื่อ 23 ปีก่อน ตอนเขาเกิด

207
00:11:29,978 --> 00:11:31,988
ว่าฉันจะมาอยู่ตรงจุดนี้ --

208
00:11:31,988 --> 00:11:36,336
สำหรับฉันแล้ว มันทำให้ฉันเป็นคนดีขึ้นมาก 
และมีเมตตาขึ้นเยอะ

209
00:11:36,336 --> 00:11:39,370
และมีจุดมุ่งหมายในชีวิตมากกว่าอะไรทั้งหมด

210
00:11:39,370 --> 00:11:45,779
นั่นคือคำพูดสำหรับตัวฉันเอง 
เรื่องที่เกิดขึ้นจะเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม"

211
00:11:45,779 --> 00:11:50,164
เราอยู่ในช่วงที่การยอมรับทางสังคม
สำหรับเรื่องนี้และเรื่องอื่น ๆ อีกมากมาย

212
00:11:50,164 --> 00:11:51,902
กำลังเปิดกว้างขึ้นและกว้างขึ้น

213
00:11:51,902 --> 00:11:53,738
แต่เราก็ยังอยู่ในช่วงเวลา

214
00:11:53,738 --> 00:11:56,629
ที่ความสามารถในการกำจัดข้อบกพร่องเหล่านั้น

215
00:11:56,629 --> 00:11:59,237
เรามาถึงจุดที่เราไม่เคยคาดคิดมาก่อนด้วย

216
00:11:59,237 --> 00:12:02,381
ทารกหูหนวกที่คลอดในสหรัฐตอนนี้

217
00:12:02,396 --> 00:12:04,189
จะได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนกระดูกรูปหอยโข่งในหูชั้นใน

218
00:12:04,189 --> 00:12:09,004
ที่ถูกใส่ไว้ในสมองและต่อกับตัวรับสัญญาณ

219
00:12:09,004 --> 00:12:14,022
และที่จะเปิดโอกาสให้พวกเขา
สามารถจำลองทักษะการฟังและการใช้ภาษาพูดได้

220
00:12:14,022 --> 00:12:18,321
สารประกอบ BMN-111 ที่มีการทดลองในหนู

221
00:12:18,321 --> 00:12:23,374
มีประโยชน์ในการยับยั้งการทำงาน
ของยีนโรคกระดูกอ่อนไม่เจริญ

222
00:12:23,374 --> 00:12:26,119
โรคกระดูกอ่อนไม่เจริญเป็นโรคที่พบบ่อยที่สุดในภาวะแคระ

223
00:12:26,119 --> 00:12:30,086
และพวกหนูที่ได้รับสารสังเคราะห์และมียีนกระดูกอ่อนไม่เจริญ

224
00:12:30,086 --> 00:12:32,004
และไม่เติบโตได้เท่าปกติ

225
00:12:32,004 --> 00:12:34,555
การทดลองในมนุษย์ก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแล้ว

226
00:12:34,555 --> 00:12:36,811
มีการทดสอบตัวอย่างเลือดที่กำลังพัฒนา

227
00:12:36,811 --> 00:12:42,306
ที่จะแยกแยะกลุ่มอาการดาวน์ได้ชัดเจนขึ้น
และภายในช่วงอายุครรภ์น้อยลงกว่าที่เคยเป็นมา

228
00:12:42,306 --> 00:12:47,535
มันทำให้ง่ายขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะลดเลี่ยงการตั้งครรภ์แบบนั้น

229
00:12:47,550 --> 00:12:48,870
หรือทำแท้งไปเลย

230
00:12:48,870 --> 00:12:53,537
และแล้วเราก็เลยมีพัฒนาการทั้งทางสังคมและทางการแพทย์

231
00:12:53,537 --> 00:12:55,389
และผมก็เชื่อมั่นในทั้งสองอย่าง

232
00:12:55,389 --> 00:12:59,444
ผมเชื่อว่าความก้าวหน้าของสังคมนั้น
น่าปลาบปลื้มมหัศจรรย์และมีความหมาย

233
00:12:59,444 --> 00:13:02,540
และผมก็คิดอย่างเดียวกันกับความก้าวหน้าทางการแพทย์

234
00:13:02,540 --> 00:13:06,903
แต่ผมคิดว่ามันเป็นโศกนาฏกรรม
เมื่อพวกเขามองไม่เห็นกันและกัน

235
00:13:06,903 --> 00:13:08,974
และเมื่อผมเห็นสองเส้นทางมาพบกัน

236
00:13:08,974 --> 00:13:11,188
ในสถานการณ์สามแบบที่ผมเพิ่งอธิบายไป

237
00:13:11,188 --> 00:13:14,838
ผมว่าบางทีมันเหมือนกับ ณ เวลาจุดนั้นในมหาอุปรากร

238
00:13:14,838 --> 00:13:17,442
ตอนที่พระเอกรู้ตัวว่ารักนางเอก

239
00:13:17,442 --> 00:13:21,889
ณ เวลาที่เธอนั้นกำลังนอนรอความตายอยู่พอดี

240
00:13:21,889 --> 00:13:24,688
(เสียงหัวเราะ)

241
00:13:24,688 --> 00:13:28,570
เราต้องคิดถึงความรู้สึกของเรา
ที่มีต่อการรักษาทั้งหมดทั้งปวง

242
00:13:28,570 --> 00:13:31,436
หลายต่อหลายครั้งคำถามของการเป็นพ่อแม่ก็คือ

243
00:13:31,436 --> 00:13:33,288
อะไรที่เรามองว่ารับได้ในตัวลูกของเรา

244
00:13:33,288 --> 00:13:35,040
และอะไรที่เราต้องแก้ไข

245
00:13:35,040 --> 00:13:39,211
จิม ซินแคลร์ (Jim Sinclair) 
นักปฏิวัติออทิสซึมคนสำคัญกล่าวไว้ว่า

246
00:13:39,211 --> 00:13:43,865
"เวลาพ่อแม่พูดว่า 
'ฉันอยากให้ลูกฉันไม่ได้เกิดมามีอาการออทิสซึม'

247
00:13:43,865 --> 00:13:48,724
สิ่งที่พวกเขาพูดจริง ๆ ก็คือ 
'ฉันอยากลูกฉันไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง

248
00:13:48,724 --> 00:13:52,743
และฉันน่ะ มีลูกอีกคนที่ไม่ได้เป็นออทิสติกแทน'

249
00:13:52,743 --> 00:13:57,535
อ่านอีกรอบนะ นี่คือสิ่งที่พวกเราได้ยิน
เวลาที่คุณโศกเศร้าเสียใจกับความเป็นอยู่ของเรา

250
00:13:57,535 --> 00:14:00,737
นี่คือสิ่งที่พวกเราได้ยินเวลาที่คุณสวดมนต์ขอวิธีรักษา

251
00:14:00,737 --> 00:14:02,642
ความหวังที่คุณปรารถนาที่สุดสำหรับพวกเรา

252
00:14:02,642 --> 00:14:05,021
คือว่าสักวันหนึ่งพวกเราจะไม่มีตัวตนอีกต่อไป

253
00:14:05,021 --> 00:14:10,576
และคนแปลกหน้าที่คุณรักเขาได้ 
จะย้ายมาอยู่ใต้ใบหน้าของพวกเรา"

254
00:14:10,576 --> 00:14:13,642
นี่เป็นมุมมองที่สุดโต่ง

255
00:14:13,642 --> 00:14:17,771
แต่มันชี้ให้เห็นสัจธรรมว่า 
คนเรามีส่วนร่วมกับชีวิตที่ตัวเองมีอยู่

256
00:14:17,771 --> 00:14:22,336
และพวกเขาก็ไม่อยากจะถูกรักษา 
เปลี่ยนแปลง หรือถูกกำจัดไป

257
00:14:22,336 --> 00:14:25,556
พวกเขาอยากจะเป็นใครก็ตามที่พวกเขาโตขึ้นมาเป็นเช่นนั้น

258
00:14:25,556 --> 00:14:29,356
หนึ่งในครอบครัวที่ผมสัมภาษณ์เพื่อโครงการนี้

259
00:14:29,356 --> 00:14:34,610
เป็นครอบครัวของ ดีแลน คลีโบลด์ (Dylan Klebold) 
ที่เป็นหนึ่งในผู้ก่อการฆาตกรรมหมู่ที่โรงเรียนโคลัมไบน์

260
00:14:34,610 --> 00:14:37,405
มันใช้เวลานานมากที่จะโน้มน้าวใจ ให้พวกเขายอมคุยกับผม

261
00:14:37,405 --> 00:14:40,169
และเมื่อพวกเขาตกลง พวกเขามีเรื่องราวมากมาย

262
00:14:40,169 --> 00:14:41,868
ที่พวกเขาไม่สามารถหยุดเล่าได้

263
00:14:41,868 --> 00:14:44,485
สุดสัปดาห์แรกที่ผมใช้เวลาอยู่กับพวกเขา
ครั้งแรกของครั้งต่อไปอีกหลายครั้ง

264
00:14:44,485 --> 00:14:47,606
ผมบันทึกบทสนทนาไปมากกว่า 20 ชั่วโมง

265
00:14:47,606 --> 00:14:49,869
และตอนคืนวันอาทิตย์ เราทุกคนต่างสิ้นเรี่ยวแรง

266
00:14:49,869 --> 00:14:52,755
เรานั่งอยู่ในห้องครัว ซู คลีโบลด์ (Sue Klebold) 
กำลังทำข้าวเย็น

267
00:14:52,755 --> 00:14:55,276
และผมพูดว่า "ถ้าดีแลนอยู่ที่นี่ตอนนี้

268
00:14:55,276 --> 00:14:58,121
คุณรู้บ้างไหมว่าอยากจะถามอะไรเขา"

269
00:14:58,121 --> 00:15:00,489
และพ่อเขาก็บอกว่า "รู้สิ

270
00:15:00,489 --> 00:15:04,038
ผมอยากจะถามว่า มึงรู้ไหมว่าอะไรอยู่"

271
00:15:04,038 --> 00:15:07,676
และซูก็มองพื้น แล้วใช้เวลาคิดสักนาที

272
00:15:07,676 --> 00:15:09,855
และเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วบอกว่า

273
00:15:09,855 --> 00:15:13,918
"ฉันจะขอให้เขายกโทษให้ฉันที่เป็นแม่ของเขา

274
00:15:13,918 --> 00:15:18,342
และไม่เคยรู้เลยว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นในหัวเขาบ้าง"

275
00:15:18,342 --> 00:15:21,310
ตอนที่ผมไปทานอาหารเย็นกับเธอสองปีต่อมา

276
00:15:21,310 --> 00:15:23,237
หนึ่งในมื้อเย็นที่พวกเราทานร่วมกัน

277
00:15:23,237 --> 00:15:26,647
เธอบอกว่า "รู้มั้ย ตอนที่มันเกิดขึ้นตอนแรก

278
00:15:26,647 --> 00:15:30,455
ฉันเคยหวังว่าฉันน่ะไม่ได้แต่งงานและไม่เคยมีลูก

279
00:15:30,455 --> 00:15:33,947
ถ้าฉันไม่เคยไปรัฐโอไฮโอแล้วเจอกับทอม

280
00:15:33,947 --> 00:15:37,589
เด็กคนนี้คงไม่ได้เกิดและเรื่องเลวร้ายนี้คงไม่ได้เกิดขึ้น

281
00:15:37,589 --> 00:15:42,104
แต่ฉันก็กลับมารู้สึกตัวว่าฉันรักลูก ๆ ของฉันมากเหลือเกิน

282
00:15:42,104 --> 00:15:45,407
ฉันไม่อยากจะจินตนาการถึงชีวิตที่ไม่มีพวกเขา

283
00:15:45,407 --> 00:15:50,336
ฉันจำได้ถึงความเจ็บปวดที่พวกเขาทำต่อผู้อื่น
ซึ่งมันมิอาจให้อภัยได้

284
00:15:50,336 --> 00:15:53,800
แต่ความเจ็บปวดที่พวกเขาทำฉัน 
ฉันยกโทษให้ได้" เธอพูดอย่างนั้น

285
00:15:53,800 --> 00:15:57,592
"เพราะงั้น แม้ฉันจะคิดว่าว่าโลกนี้คงจะดีกว่านี้

286
00:15:57,592 --> 00:16:00,102
ถ้าดีแลนไม่ได้เกิดมา

287
00:16:00,102 --> 00:16:05,584
ฉันตัดสินใจแล้วว่า มันไม่ได้ดีขึ้นสำหรับฉันแน่นอน"

288
00:16:05,584 --> 00:16:12,068
ผมคิดว่ามันน่าประหลาดใจที่ครอบครัวทั้งหลาย
ที่มีเด็กๆที่มีปัญหาทั้งหลายเหล่านี้

289
00:16:12,068 --> 00:16:15,101
ปัญหาที่พวกเขาทุกคนคงจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เกิดขึ้น

290
00:16:15,101 --> 00:16:18,920
และที่พวกเขาต่างก็ค้นพบความหมายมากมาย
ในประสบการณ์เลี้ยงดูลูกนั้น

291
00:16:18,920 --> 00:16:22,121
แล้วผมก็คิด ว่าพวกเราทุกคนที่มีลูก

292
00:16:22,121 --> 00:16:24,813
รักลูก ๆ ที่เรามี แม้พวกเขาจะมีจุดด่างพร้อย

293
00:16:24,813 --> 00:16:29,069
ถ้าอยู่ ๆ มีนางฟ้าแสนดีมาปรากฎตัวในห้องนั่งเล่นของผม

294
00:16:29,069 --> 00:16:31,279
และยื่นข้อเสนอว่าจะพาลูก ๆ ของผมไป

295
00:16:31,279 --> 00:16:37,873
แล้วมอบเด็กคนอื่นที่ดีกว่า 
มารยาทดีกว่า ตลกกว่า นิสัยดีกว่า เก่งกว่าให้

296
00:16:37,873 --> 00:16:42,978
ผมจะกอดลูก ๆ ผมแนบอกไว้แน่น 
และสวดมนต์อ้อนวอนให้ปรากฏการณ์เลวร้ายนี้ผ่านพ้นไป

297
00:16:42,978 --> 00:16:44,970
ที่สุดของที่สุดแล้ว ผมรู้สึกว่า

298
00:16:44,970 --> 00:16:48,548
มันก็เช่นเดียวกับที่เราทดลองเสื้อนอนกันไฟในกองเพลิงนรก

299
00:16:48,548 --> 00:16:53,020
เพื่อให้มั่นใจว่ามันจะไม่ไหม้เมื่อลูก ๆ ของเราเอื้อมมือผ่านเตา

300
00:16:53,020 --> 00:16:57,088
เรื่องราวของครอบครัวที่ต้องต่อกร
กับความแปลกแยกอย่างสุดโต่งนี้

301
00:16:57,088 --> 00:16:59,769
สะท้อนให้เห็นถึงประสบการณ์
ที่เป็นจริงทุกระดับของการเลี้ยงลูก

302
00:16:59,769 --> 00:17:03,903
นั่นก็คือทุกที ที่บางครั้งคุณมองลูกตัวเองแล้วคุณคิดว่า

303
00:17:03,903 --> 00:17:06,092
นี่หนูมาจากไหนเนี่ย

304
00:17:06,092 --> 00:17:08,546
(เสียงหัวเราะ)

305
00:17:08,546 --> 00:17:13,521
กลายเป็นว่า เมื่อแต่ละความแตกต่างนี้
ถูกเอามามัดรวมกัน

306
00:17:13,521 --> 00:17:16,066
ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่กำลังรับมือกับโรคจิตเภท

307
00:17:16,066 --> 00:17:18,703
ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่มีลูกแปลงเพศ

308
00:17:18,703 --> 00:17:20,897
ครอบครัวมากมายเหลือเกินที่มีเด็กอัจฉริยะ

309
00:17:20,897 --> 00:17:23,181
ที่ก็ต้องพบกับอุปสรรคที่คล้ายคลึงกันในหลาย ๆ ทาง

310
00:17:23,181 --> 00:17:25,871
มันก็แค่ครอบครัวจำนวนมากในแต่ละกลุ่มนั้น

311
00:17:25,871 --> 00:17:27,303
แต่ถ้าคุณลองคิดดู

312
00:17:27,303 --> 00:17:30,869
ถึงประสบการณ์ในการต่อกรความแตกต่าง
ภายในครอบครัวของคุณ

313
00:17:30,869 --> 00:17:32,899
คือสิ่งที่ผู้คนกำลังพูดถึงกัน

314
00:17:32,899 --> 00:17:36,636
แล้วคุณจะพบว่ามันเป็นปรากฎการณ์ที่เกิดขึ้นทุกหัวระแหง

315
00:17:36,636 --> 00:17:41,271
มันน่าขันที่ความแตกต่างของเรา
และการต่อรองกันในเรื่องที่เราต่างกัน

316
00:17:41,271 --> 00:17:43,699
เป็นสิ่งที่ผูกพันเราเข้าด้วยกัน

317
00:17:43,699 --> 00:17:49,013
ผมตัดสินใจมีลูกในตอนที่ผมกำลังทำโครงการนี้

318
00:17:49,013 --> 00:17:52,129
หลายคนตกตะลึงแล้วถามว่า

319
00:17:52,129 --> 00:17:53,977
"แต่คุณตัดสินมีลูกได้ยังไง

320
00:17:53,977 --> 00:17:58,083
ทั้ง ๆ ที่กำลังศึกษาทุกเรื่องที่อาจผิดพลาดไปได้"

321
00:17:58,083 --> 00:18:01,313
แล้วผมก็บอกว่า "ผมไม่ได้กำลังศึกษาทุกเรื่องที่ผิดพลาดได้

322
00:18:01,313 --> 00:18:04,404
แต่ผมกำลังศึกษาว่ามันจะมีความรักได้มากมายเพียงใด

323
00:18:04,404 --> 00:18:09,129
แม้ในสถานการณ์ที่ทุกอย่างดูจะผิดเพี้ยนไปเสียหมด"

324
00:18:09,129 --> 00:18:14,764
บ่อยครั้งผมคิดถึง
เรื่องของแม่ของเด็กพิการคนหนึ่งที่ผมได้เจอ

325
00:18:14,764 --> 00:18:18,536
เด็กพิการซ้ำซ้อน ที่เสียชีวิตจากความประมาทของคนดูแล

326
00:18:18,536 --> 00:18:21,346
และเมื่อเถ้าของเขาได้บรรจุอัฐิ แม่เขาพูดว่า

327
00:18:21,346 --> 00:18:29,380
ฉันสวดมนต์ขออโหสิกรรมที่ต้องถูกปล้นไปสองครั้ง

328
00:18:29,380 --> 00:18:35,436
ครั้งนึงพรากเด็กที่ฉันอยากได้และอีกครั้งพรากลูกชายที่ฉันรัก

329
00:18:35,436 --> 00:18:40,072
แล้วผมก็พบว่ามันเป็นไปได้สำหรับทุกคนที่จะรักเด็กสักคน

330
00:18:40,072 --> 00:18:42,604
ถ้ามีแรงใจพอที่จะทำ

331
00:18:42,604 --> 00:18:47,629
สามีของผมเป็นพ่อทางสายเลือดให้กับเด็กสองคน

332
00:18:47,629 --> 00:18:50,390
กับเพื่อน ๆ เลสเบี้ยนที่มินนิอาโปลิส (Minneapolis)

333
00:18:50,390 --> 00:18:56,214
ผมมีเพื่อนสนิทสมัยมหา'ลัย
ที่ผ่านการหย่าร้างมา แล้วอยากมีลูก

334
00:18:56,214 --> 00:18:58,112
เธอกับผมก็เลยมีลูกสาวด้วยกัน

335
00:18:58,112 --> 00:19:00,323
และแม่กับลูกสาวก็อยู่ที่เท็กซัส

336
00:19:00,323 --> 00:19:03,562
และผมกับสามีก็มีลูกชายที่อยู่กับเราตลอดเวลา

337
00:19:03,562 --> 00:19:05,946
ที่มีผมเป็นพ่อทางสายเลือด

338
00:19:05,946 --> 00:19:09,866
และแม่บุญธรรมที่อุ้มท้องให้คือลอร่า

339
00:19:09,881 --> 00:19:12,929
แม่เลสเบี้ยนของโอลิเวอร์และลูซี่ที่มินนิอาโปลิส

340
00:19:12,929 --> 00:19:21,584
(ปรบมือ)

341
00:19:21,584 --> 00:19:27,048
ว่ากันสั้น ๆ ก็คือมีพ่อแม่ห้าคนของลูก ๆ สี่คนในสามรัฐ

342
00:19:27,048 --> 00:19:30,404
แล้วก็มีคนที่คิดว่าการที่มีครอบครัวอย่างที่ผมมีอยู่นั้น

343
00:19:30,404 --> 00:19:35,069
ไปทำให้ครอบครัวของเขาด้อยลง 
อ่อนแอลง หรือว่าราวฉานมากขึ้น

344
00:19:35,069 --> 00:19:38,697
และก็มีคนที่คิดว่าครอบครัวอย่างครอบครัวผม

345
00:19:38,697 --> 00:19:40,381
ไม่ควรจะได้รับอนุญาตให้มีอยู่ด้วยซ้ำไป

346
00:19:40,381 --> 00:19:46,036
และผมไม่ยอมรับรูปแบบความรักแบบหักลบ
มันจะมีก็แต่แบบเพิ่มเติมเท่านั้น

347
00:19:46,036 --> 00:19:49,562
และผมเชื่อว่า 
เหมือนอย่างที่เราต้องมีความหลากหลายของสายพันธุ์

348
00:19:49,562 --> 00:19:51,813
เพื่อให้มั่นใจว่าโลกจะหมุนต่อไป

349
00:19:51,813 --> 00:19:56,014
เราก็ต้องการความหลากหลายของความรัก
และความหลากหลายของครอบครัว

350
00:19:56,014 --> 00:20:00,695
เพื่อที่จะเพิ่มความแข็งแกร่ง
ของสภาวะแวดล้อมแห่งความเอื้ออารี

351
00:20:00,695 --> 00:20:03,065
วันหลังจากที่ลูกชายเราเกิด

352
00:20:03,065 --> 00:20:07,637
หมอเด็กเข้ามาในห้องที่โรงพยาบาล
แล้วบอกว่าเธอมีเรื่องกังวล

353
00:20:07,637 --> 00:20:10,770
เพราะว่าลููกเรายืดขาได้ไม่สมบูรณ์

354
00:20:10,770 --> 00:20:13,679
เธอบอกว่าเขาอาจมีความผิดปกติในสมอง

355
00:20:13,679 --> 00:20:17,040
ตอนที่เขายืดขานั้นเขายืดได้ไม่เท่ากัน

356
00:20:17,040 --> 00:20:20,903
ซึ่งอาจจะแปลว่ามีก้อนเนื้อบางอย่างอยู่

357
00:20:20,903 --> 00:20:25,686
เขามีศีรษะที่ใหญ่มาก ซึ่งเธอคิดว่ามันอาจแปลว่ามีน้ำคั่งในสมอง

358
00:20:25,686 --> 00:20:27,316
แล้วตอนที่เธอบอกผมนั้น

359
00:20:27,316 --> 00:20:31,311
ผมรู้สึกเหมือนทั้งใจหล่นไปกองกับพื้น

360
00:20:31,311 --> 00:20:33,654
แล้วผมก็คิดว่า นี่ไง ที่ผมทำงานมาเป็นปี ๆ

361
00:20:33,654 --> 00:20:36,203
กับการทำหนังสือเรื่องว่า
ผู้คนค้นพบความหมายมากมายแค่ไหน

362
00:20:36,203 --> 00:20:39,736
กับประสบการณ์เลี้ยงดูลูกที่มีความพิการ

363
00:20:39,736 --> 00:20:43,636
และผมก็ไม่อยากจะเป็นหนึ่งในผู้คนเหล่านั้น

364
00:20:43,636 --> 00:20:46,331
เพราะว่าผมกำลังเผชิญหน้ากับแนวคิดเรื่องความเจ็บป่วย

365
00:20:46,331 --> 00:20:48,581
และเช่นเดียวกับพ่อแม่ทุกคนตั้งแต่โบราณ

366
00:20:48,581 --> 00:20:51,927
ผมอยากจะปกป้องลูกจากความเจ็บป่วย

367
00:20:51,927 --> 00:20:55,138
และผมก็อยากปกป้องตัวเองจากความเจ็บป่วยนั้นด้วย

368
00:20:55,138 --> 00:20:57,698
แต่ผมก็รู้ จากงานที่ผมทำ

369
00:20:57,698 --> 00:21:01,805
ว่าถ้าลูกมีลักษณะอะไรสักอย่างที่เรากำลังจะตรวจหา

370
00:21:01,805 --> 00:21:04,878
สิ่งเหล่านั้นจะกลายเป็นความเป็นตัวตนของเขา

371
00:21:04,878 --> 00:21:09,112
และถ้านั่นเป็นอัตลักษณ์ของลูก
มันก็จะกลายเป็นของผมด้วย

372
00:21:09,112 --> 00:21:13,269
และความเจ็บป่วยนั้นก็จะกลายรูปเป็นอะไรที่ต่างไป
เมื่อมันเผยออกมา

373
00:21:13,269 --> 00:21:16,300
พวกเราพาเขาไปที่เครื่อง MRI พาเขาไปทำ CAT สแกน

374
00:21:16,300 --> 00:21:20,298
เราพาเด็กอายุหนึ่งวันไปให้เขานำเลือดไปตรวจ

375
00:21:20,298 --> 00:21:21,492
เรารู้สึกว่าเราช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย

376
00:21:21,492 --> 00:21:22,970
และสุดท้ายห้าชั่วโมงต่อมา

377
00:21:22,970 --> 00:21:25,194
พวกเขาบอกว่าสมองของลูกนั้นไม่มีปัญหาใด ๆ

378
00:21:25,194 --> 00:21:28,204
และเขาก็สามารถยืดขาได้ตามปกติแล้ว

379
00:21:28,204 --> 00:21:31,136
และเมื่อผมถามหมอเด็กว่ามันเกิดอะไรขึ้น

380
00:21:31,136 --> 00:21:35,471
เธอบอกว่าสงสัยเมื่อเช้าน้องคงจะเป็น

381
00:21:35,471 --> 00:21:39,036
ตะคริว (เสียงหัวเราะ)

382
00:21:39,036 --> 00:21:46,869
และผมก็คิดถึงคำที่แม่พูดว่ามันจริง

383
00:21:46,869 --> 00:21:50,364
ผมคิด ว่าความรักที่คุณมีให้ลูกคุณนั้น

384
00:21:50,364 --> 00:21:53,694
ไม่มีความรู้สึกอื่นใดเทียบเคียงได้

385
00:21:53,694 --> 00:21:59,858
และจนกว่าคุณจะมีลูกคุณไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง

386
00:21:59,858 --> 00:22:02,179
ผมคิดว่าเด็ก ๆ นั้น คล้องใจผมได้

387
00:22:02,179 --> 00:22:05,705
ตั้งแต่ตอนที่ผมเชื่อมโยงความเป็นพ่อ
และความสูญเสียเข้าด้วยกัน

388
00:22:05,705 --> 00:22:07,637
แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมจะสังเกตเห็นเรื่องนี้

389
00:22:07,637 --> 00:22:13,162
ถ้าผมไม่ได้อยู่ท่ามกลางโครงการวิจัยของผมอันนี้

390
00:22:13,162 --> 00:22:16,394
ผมอาจจะได้พบกับความรักแปลก ๆ มากมาย

391
00:22:16,394 --> 00:22:20,179
แล้วผมก็ตกหลุมรักในรูปแบบ
ที่น่าหลงใหลราวกับต้องมนต์ของมันอย่างไม่ยากเย็น

392
00:22:20,179 --> 00:22:26,906
และผมเห็นความงดงามที่ส่องประกาย
ให้แม้กระทั่งกับความอ่อนแอที่น่าอนาถที่สุด

393
00:22:26,906 --> 00:22:30,712
ในช่วงระหว่างสิบปีนี้ ผมได้พบเจอและเรียนรู้

394
00:22:30,712 --> 00:22:34,204
ถึงความสุขที่เกินรับได้ 
จากความรับผิดชอบที่แทบจะแบกรับไม่ไหว

395
00:22:34,204 --> 00:22:37,736
และผมได้เห็นกับตาแล้วว่ามันชนะทุกสิ่งได้อย่างไร

396
00:22:37,736 --> 00:22:42,037
และแม้บางครั้ง ผมคิดว่าพ่อแม่ที่ผมสัมภาษณ์นั้นงี่เง่าสิ้นดี

397
00:22:42,037 --> 00:22:46,987
ที่ทำให้ตัวเองตกเป็นทาสของลูกอกตัญญูไปตลอดชีวิต

398
00:22:46,987 --> 00:22:49,936
และพยายามปรับปรุงอัตลักษณ์ 
ให้พ้นจากความอัปลักษณ์นั้น

399
00:22:49,936 --> 00:22:54,572
ผมได้เข้าใจในวันนั้นเอง 
ว่างานวิจัยของผมได้สร้างแพไว้ให้ผม

400
00:22:54,572 --> 00:22:57,986
และผมก็พร้อมแล้ว ที่จะร่วมลงเรือลำเดียวกันกับพวกเขา

401
00:22:57,986 --> 00:22:59,803
ขอบคุณครับ

402
00:22:59,803 --> 00:23:05,454
(เสียงปรบมือ)