WEBVTT

00:00:01.000 --> 00:00:04.000
ผมพนันได้เลยว่าผมเป็นคนที่โง่ที่สุดในห้อง

00:00:04.000 --> 00:00:06.000
เพราะผมเรียนไม่จบ ผมค่อนข้างมีปัญหาเรื่องการเรียน

00:00:06.000 --> 00:00:08.000
แต่สิ่งที่ผมรู้ตั้งแต่ยังเด็ก

00:00:08.000 --> 00:00:10.000
ก็คือผมชอบเงินและรักการทำธุรกิจ

00:00:10.000 --> 00:00:12.000
และผมรักการเป็นเจ้าของกิจการ

00:00:12.000 --> 00:00:14.000
และผมถูกเลี้ยงให้เติบโตขึ้นมา
เพื่อจะเป็นเจ้าของกิจการ

00:00:14.000 --> 00:00:16.000
และนั่นคือสิ่งที่ผมหลงใหลมาตั้งแต่ตอนนั้นเอง

00:00:16.000 --> 00:00:19.000
และผมไม่เคยพูดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เลย จนถึงตอนนี้

00:00:19.000 --> 00:00:22.000
นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ทุกคนจะได้ฟัง
ยกเว้นภรรยาผมที่ได้ฟังไปแล้วเมื่อ 3 วันก่อน

00:00:22.000 --> 00:00:25.000
เพราะเธอถามผมว่า "คุณจะพูดเรื่องอะไร"
ผมจึงเล่าให้เธอฟัง

00:00:25.000 --> 00:00:27.000
ผมคิดว่าเราพลาดโอกาส

00:00:27.000 --> 00:00:29.000
ที่จะเฟ้นหาเหล่าเด็กๆ

00:00:29.000 --> 00:00:31.000
ที่มีลักษณะนิสัยของการเป็นเจ้าของธุรกิจ

00:00:31.000 --> 00:00:33.000
และพลาดโอกาสที่จะหล่อหลอม 
หรือแสดงให้เด็กๆ เหล่านี้ได้เห็น

00:00:33.000 --> 00:00:35.000
ว่าการเป็นเจ้าของกิจการ
เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม

00:00:35.000 --> 00:00:38.000
มันไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย
และไม่ใช่สิ่งที่น่าเหยียดหยาม

00:00:38.000 --> 00:00:41.000
ดังความเชื่อในสังคมหลายๆ แห่ง

00:00:41.000 --> 00:00:44.000
เด็กๆ เมื่อเราโตขึ้นและมีความฝัน

00:00:44.000 --> 00:00:46.000
และเรามีความหลงใหลและมีโลกทัศน์

00:00:46.000 --> 00:00:48.000
แต่ไม่รู้ทำไม เราจึงปล่อยให้ความฝันเหล่านั้นสลายไป

00:00:48.000 --> 00:00:51.000
เราถูกสอนว่า เราต้องเรียนให้หนักขึ้น

00:00:51.000 --> 00:00:53.000
หรือต้องมุ่งมั่นมากขึ้น หรือต้องมีครูสอนพิเศษ

00:00:53.000 --> 00:00:55.000
พ่อแม่ผม จ้างครูสอนพิเศษภาษาฝรั่งเศสให้ผม

00:00:55.000 --> 00:00:58.000
แต่ภาษาฝรั่งเศสผมก็ยังแย่

00:00:58.000 --> 00:01:00.000
สองปีที่แล้ว ผมเป็นผู้บรรยายที่ได้ค่าจ้างสูงที่สุด

00:01:00.000 --> 00:01:03.000
ของหลักสูตรปริญญาโท
ด้านการสร้างเจ้าของกิจการที่ MIT

00:01:03.000 --> 00:01:06.000
และเป็นการพูดต่อหน้ากลุ่มของเจ้าของธุรกิจ
หลายรายจากทุกมุมโลก

00:01:06.000 --> 00:01:09.000
เมื่อตอนผมเรียน ป.2 ผมชนะการแข่งขัน
การพูดระดับอำเภอ

00:01:09.000 --> 00:01:11.000
แต่ไม่มีใครพูดสักคนว่า

00:01:11.000 --> 00:01:13.000
"เฮ้ย เจ้าเด็กนี่ เป็นนักพูดที่ดีนะเนี่ย

00:01:13.000 --> 00:01:16.000
เขาไม่มีสมาธิ แต่เขารักที่จะเดินไปทั่ว
และพูดจูงใจผู้คน"

00:01:16.000 --> 00:01:18.000
ไม่มีใครสักคนจะพูดว่า
"จ้างโค้ชมาฝึกเขาเรื่องการพูดสิ"

00:01:18.000 --> 00:01:20.000
พวกเขากลับบอกว่า ให้มีครูสอนพิเศษผม
ในเรื่องที่ผมยังไม่ดีพอ

00:01:20.000 --> 00:01:22.000
เมื่อเด็กๆ แสดงทักษะแบบนี้

00:01:22.000 --> 00:01:24.000
เราจำเป็นต้องเริ่มมองหาเด็กเหล่านี้

00:01:24.000 --> 00:01:26.000
ผมคิดว่า เราควรจะเลี้ยงดูเด็กๆ

00:01:26.000 --> 00:01:28.000
ให้เติบโตเป็นเจ้าของกิจการ แทนที่จะเป็นทนายความ

00:01:28.000 --> 00:01:30.000
โชคร้าย ที่ระบบโรงเรียน

00:01:30.000 --> 00:01:32.000
ทำให้คนทั้งโลก พากันพูดว่า

00:01:32.000 --> 00:01:34.000
"นี่ มาเป็นทนายความ หรือเป็นหมอกันเถอะ"

00:01:34.000 --> 00:01:36.000
และเราก็จะพลาดโอกาสเหล่านั้น

00:01:36.000 --> 00:01:39.000
เพราะไม่มีใครสักคนที่จะพูดว่า
"นี่ มาเป็นเจ้าของกิจการกันเถอะ"

00:01:39.000 --> 00:01:41.000
เจ้าของกิจการคือผู้คนทั่วไป ซึ่งในห้องนี้ก็มีเยอะทีเดียว

00:01:41.000 --> 00:01:44.000
คนที่มีแนวคิด มีความหลงใหล
หรือเห็นในสิ่งที่เป็นความต้องการในโลกนี้

00:01:44.000 --> 00:01:46.000
และเราตัดสินใจที่จะลุกขึ้นและลงมือทำมัน

00:01:46.000 --> 00:01:49.000
และเราเอาทุกสิ่งเข้าเดิมพัน เพื่อให้สิ่งนั้นๆ เกิดขึ้น

00:01:49.000 --> 00:01:51.000
เรามีความสามารถที่จะชักชวนผู้คน
ที่อยู่รอบๆ ตัวเรา

00:01:51.000 --> 00:01:53.000
ให้ต้องการที่จะสร้างฝันนั้นไปพร้อมกับเรา

00:01:53.000 --> 00:01:55.000
และผมคิดว่า ถ้าเราสามารถทำให้เด็กๆ เหล่านั้น

00:01:55.000 --> 00:01:58.000
ซึมซับแนวความคิด
ของการเป็นเจ้าของกิจการตั้งแต่วัยเยาว์

00:01:58.000 --> 00:02:01.000
เราอาจจะเปลี่ยนแปลงปัญหาต่างๆ
ในโลกทุกวันนี้ได้

00:02:01.000 --> 00:02:04.000
ทุกปัญหาที่มีอยู่ ล้วนมีคนที่มีแนวคิดแก้ไขเอาไว้แล้ว

00:02:04.000 --> 00:02:06.000
และเมื่อคุณเป็นเด็ก
จะไม่มีใครบอกคุณว่ามันเป็นไปไม่ได้

00:02:06.000 --> 00:02:08.000
เพราะคุณยังซื่อเกินไปที่จะตระหนักว่า

00:02:08.000 --> 00:02:10.000
คุณไม่สามารถหาคำตอบได้

00:02:10.000 --> 00:02:13.000
ผมคิดว่า เรามีหน้าที่ ทั้งในฐานะพ่อแม่
และฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของสังคม

00:02:13.000 --> 00:02:15.000
ที่จะเริ่มสอนเด็กๆ ของเรา ให้สามารถหาปลาเอง

00:02:15.000 --> 00:02:17.000
แทนที่จะให้ปลากับเด็กๆ เหล่านั้น

00:02:17.000 --> 00:02:19.000
เหมือนกับคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า 
"ถ้าคุณให้ปลาเขาก็คือคุณให้อาหารเขาเพียง 1 วัน

00:02:19.000 --> 00:02:22.000
แต่ถ้าคุณสอนเขาตกปลา คือคุณให้อาหารเขาทั้งชีวิต"

00:02:22.000 --> 00:02:24.000
ถ้าเราสอนเด็กๆ ของเราให้เป็นเจ้าของกิจการ

00:02:24.000 --> 00:02:26.000
เด็กที่แสดงทักษะที่จะเป็นเจ้าของกิจการ

00:02:26.000 --> 00:02:29.000
เหมือนกับเราสอนเด็กที่มีพรสวรรค์ในเรื่องวิทยาศาสตร์
ให้ก้าวหน้าไปในด้านวิทยาศาสตร์

00:02:29.000 --> 00:02:31.000
แล้วถ้าเราเห็นจากเด็กที่ทักษะในการเป็นเจ้าของกิจการ

00:02:31.000 --> 00:02:33.000
และสอนเขาให้เป็นเจ้าของกิจการได้ล่ะ

00:02:33.000 --> 00:02:35.000
เราอาจทำให้เด็กๆ เหล่านี้ ขยายธุรกิจต่างๆ ออกไป

00:02:35.000 --> 00:02:37.000
แทนที่จะรอคอยแผนจากรัฐบาล

00:02:37.000 --> 00:02:40.000
สิ่งที่เราทำ คือเรานั่งเฉยๆ และสอนเด็กๆ ของเรา
ในสิ่งที่พวกเขาไม่ควรจะทำ

00:02:40.000 --> 00:02:42.000
อย่าตีนะ อย่ากัดนะ อย่าพูดหยาบนะ

00:02:42.000 --> 00:02:45.000
ถึงตอนนี้ เราสอนเด็กๆ ของเราให้หางานที่ดีจริงๆ

00:02:45.000 --> 00:02:47.000
อย่างที่คุณรู้ ระบบการศึกษา สอนให้เด็กๆ แสวงหาอาชีพ

00:02:47.000 --> 00:02:49.000
เช่น การเป็นหมอ เป็นทนายความ

00:02:49.000 --> 00:02:51.000
เป็นนักบัญชี และหมอฟัน

00:02:51.000 --> 00:02:53.000
เป็นครู เป็นนักบิน

00:02:53.000 --> 00:02:55.000
และสื่อต่างๆ ก็พยามบอกเราว่ามันจะดูเจ๋งมาก
ถ้าเราได้ไปเป็น

00:02:55.000 --> 00:02:57.000
นางแบบ นายแบบ หรือเป็นนักร้อง

00:02:57.000 --> 00:03:00.000
หรือนักกีฬาที่โด่งดัง เช่น ลอนโก (Luongo)
หรือ ครอสบี้ (Crosby)

00:03:00.000 --> 00:03:03.000
หลักสูตร MBA ของเราไม่ได้สอนเด็กๆ
ให้เป็นเจ้าของกิจการ

00:03:03.000 --> 00:03:05.000
เหตุผลที่ผมเลี่ยงหลักสูตร MBA

00:03:05.000 --> 00:03:07.000
นอกเหนือจากเหตุผลที่ไม่มีที่ไหนรับผมเข้าเรียน

00:03:07.000 --> 00:03:09.000
เนื่องจากที่ผมได้คะแนนเฉลี่ย 61% จากระดับมัธยม

00:03:09.000 --> 00:03:11.000
และคะแนนเฉลี่ย 61% นั้น

00:03:11.000 --> 00:03:13.000
มีเพียงโรงเรียนเดียวในแคนนาดาที่รับผม
คือที่ คาร์ลตัน (Carlton)

00:03:13.000 --> 00:03:16.000
แต่หลักสูตร MBA ของเราก็ไม่ได้สอนให้เด็กๆ
ไปเป็นเจ้าของกิจการ

00:03:16.000 --> 00:03:18.000
แต่สอนให้พวกเขาไปทำงานในบริษัทต่างๆ

00:03:18.000 --> 00:03:21.000
แล้วใครเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทเหล่านี้ล่ะ
ก็เป็นเพียงกลุ่มคนเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง

00:03:21.000 --> 00:03:24.000
แม้แต่ในงานเขียนที่โด่งดังต่างๆ
ผมพบว่ามมีหนังสือเล่มเดียวเท่านั้น

00:03:24.000 --> 00:03:26.000
ที่ควรจะอยู่ในรายชื่อหนังสือที่คุณควรอ่าน

00:03:26.000 --> 00:03:28.000
หนังสือเล่มเดียวที่ผมค้นพบ

00:03:28.000 --> 00:03:30.000
ที่เขียนให้เจ้าของกิจการเป็นฮีโร่
ก็คือ "Atlas Shrugged"

00:03:30.000 --> 00:03:32.000
คนอื่นๆในโลกนี้ มีแนวโน้มที่จะมองเจ้าของกิจการ

00:03:32.000 --> 00:03:34.000
และบอกว่าเราเป็นคนไม่ดี

00:03:34.000 --> 00:03:36.000
ผมมองดูแม้กระทั่งในครอบครัว

00:03:36.000 --> 00:03:38.000
ทั้งปู่และตาของผมเป็นเจ้าของกิจการ 
พ่อของผมก็เป็นเจ้าของกิจการ

00:03:38.000 --> 00:03:41.000
ทั้งพี่ชาย พี่สาวและตัวผม 
เราทั้งสามคนก็มีบริษัทเป็นของตัวเองเช่นกัน

00:03:41.000 --> 00:03:43.000
และเราตัดสินใจที่จะเริ่มสิ่งเหล่านี้

00:03:43.000 --> 00:03:45.000
เพราะนั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหมาะกับพวกเราจริงๆ

00:03:45.000 --> 00:03:47.000
พวกเราไม่เหมาะกับงานทั่วไป 
เราไม่สามารถทำงานให้คนอื่นได้

00:03:47.000 --> 00:03:50.000
เพราะเราดื้อรั้นและมีทักษะด้านอื่นๆ

00:03:50.000 --> 00:03:52.000
แต่เด็กๆ ก็สามารถเป็นเจ้าของกิจการเช่นเดียวกัน

00:03:52.000 --> 00:03:54.000
ผมเป็นส่วนหนึ่งในสององค์กรระดับใหญ่

00:03:54.000 --> 00:03:56.000
ที่เรียกว่าองค์กรของเจ้าของกิจการ
และองค์กรของประธานบริษัทรุ่นเยาว์ (YPO)

00:03:56.000 --> 00:03:58.000
ผมเพิ่งจะกลับมาจากการพูดที่บาร์เซโลน่า

00:03:58.000 --> 00:04:01.000
ที่การประชุม YPO ระดับโลก

00:04:01.000 --> 00:04:03.000
และเจ้าของกิจการทุกคน

00:04:03.000 --> 00:04:05.000
ที่ผมพบที่นั่น

00:04:05.000 --> 00:04:07.000
ล้วนมีปัญหาในโรงเรียนทุกคน

00:04:07.000 --> 00:04:10.000
ผมมีลักษณะ 18 ใน 19 อย่างที่ทำให้
วินิจฉัยได้ว่าเป็นโรคสมาธิสั้น

00:04:10.000 --> 00:04:13.000
และมันทำให้ผมถึงกับตกใจสุดๆ เลยล่ะ

00:04:13.000 --> 00:04:15.000
(เสียงหัวเราะ)

00:04:15.000 --> 00:04:17.000
มันอาจจะเป็นเหตุผลว่า
ทำไมตอนนี้ผมถึงตื่นตระหนกเล็กน้อย

00:04:17.000 --> 00:04:19.000
บวกกับคาเฟอีนและน้ำตาลที่ผมเพิ่งกินมา

00:04:19.000 --> 00:04:22.000
ค่อนข้างสยองจริงๆ นะ
สำหรับการเป็นเจ้าของกิจการคนหนึ่ง

00:04:22.000 --> 00:04:24.000
โรคสมาธิสั้น โรคอารมณ์สองขั้ว

00:04:24.000 --> 00:04:27.000
คุณรู้ไหมว่า โรคอารมณ์สองขั้ว
มีชื่อเล่นอีกชื่อหนึ่ง ว่าโรค CEO

00:04:27.000 --> 00:04:30.000
เท็ด เทอร์เนอร์ (Ted Turner) เป็นโรคนี้
สตีฟ จ็อบ (Steve Jobs) ก็เป็นเหมือนกัน

00:04:30.000 --> 00:04:33.000
ผู้ก่อตั้งเน็ตสเคป (Netscape)
ทั้งสามคน ก็มีอาการนี้

00:04:33.000 --> 00:04:35.000
มีอีกหลายคนเลยทีเดียวครับ

00:04:35.000 --> 00:04:37.000
คุณสามารถเห็นสัญญาณเหล่านี้ในตัวเด็กๆ

00:04:37.000 --> 00:04:39.000
และสิ่งที่พวกเราทำก็คือ เราให้ยาริทาลิน (Ritalin)
เพื่อรักษาอาการสมาธิสั้น พร้อมกับบอกว่า

00:04:39.000 --> 00:04:41.000
"อย่าเป็นเจ้าของกิจการนะ

00:04:41.000 --> 00:04:43.000
ให้เข้ากับระบบต่างๆ และพยายามเป็นเด็กนักเรียนนะ"

00:04:43.000 --> 00:04:45.000
เสียใจด้วย ที่เจ้าของกิจการ ไม่ใช่นักเรียน

00:04:45.000 --> 00:04:47.000
เราคิดเร็ว ทำเร็ว เรามองเกมส์ออก

00:04:47.000 --> 00:04:49.000
ผมขโมยเรียงความและโกงข้อสอบ

00:04:49.000 --> 00:04:52.000
ผมจ้างเด็กให้ทำการบ้านวิชาบัญชีให้ผมในมหาวิทยาลัย

00:04:52.000 --> 00:04:54.000
ติดต่อกันถึง 13 ครั้ง

00:04:54.000 --> 00:04:57.000
แต่การเป็นเจ้าของกิจการ คุณไม่ต้องทำบัญชีเองหรอก
คุณจ้างนักบัญชีต่างหาก

00:04:57.000 --> 00:04:59.000
ผมมองจุดนี้ออกตั้งแต่แรกแล้ว

00:04:59.000 --> 00:05:01.000
(เสียงหัวเราะ)

00:05:01.000 --> 00:05:03.000
(เสียงปรบมือ)

00:05:03.000 --> 00:05:06.000
อย่างน้อย ผมก็ยอมรับว่าผมโกงในตอนที่เรียนมหาลัย
แต่พวกคุณส่วนใหญ่ไม่ยอมรับ

00:05:06.000 --> 00:05:09.000
เรื่องของผมถูกกล่าวถึงในตำรา
ผมเล่าเรื่องนี้ให้ผู้เขียนตำราฟัง

00:05:09.000 --> 00:05:11.000
ผมถูกกล่าวถึงในหนังสือเรียน
ที่ใช้ในมหาลัยเล่มเดียวกัน

00:05:11.000 --> 00:05:14.000
ในทุกๆ มหาลัยในแคนาดา และในระดับวิทยาลัย

00:05:14.000 --> 00:05:17.000
ในส่วนการบริหารบัญชี ผมอยู่ในบทที่ 8

00:05:17.000 --> 00:05:19.000
ผมเปิดหนังสือบทที่ 8 และพูดเกี่ยวกับงบการเงิน

00:05:19.000 --> 00:05:22.000
และผมเล่าให้ผู้เขียนฟัง หลังจากที่เธอสัมภาษณ์ผมเสร็จ
ว่าผมโกงในตอนที่เรียนเรื่องนี้

00:05:22.000 --> 00:05:25.000
และเธอก็คิดว่า
มันตลกมากจนต้องใส่เรื่องนี้เข้าไป

00:05:25.000 --> 00:05:28.000
คุณสามารถเห็นสัญญาณเหล่านี้ในตัวเด็กๆ

00:05:28.000 --> 00:05:30.000
คำจำกัดความของคำว่า เจ้าของกิจการ 
คือ "ผู้ที่จัดการและปฏิบัติงาน

00:05:30.000 --> 00:05:33.000
และรับผลของความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นกับธุรกิจ"

00:05:33.000 --> 00:05:35.000
มันไม่ได้หมายความว่าคุณต้องไปเรียนหลักสูตรบริหารธุรกิจ

00:05:35.000 --> 00:05:37.000
มันไม่ได้หมายความว่าคุณต้องผ่านการเรียนในโรงเรียน

00:05:37.000 --> 00:05:40.000
มันหมายความว่า คุณต้องรู้สึกว่าสิ่งต่างๆเหล่านั้นถูกต้อง
ด้วยสัญชาตญาณของคุณเอง

00:05:40.000 --> 00:05:43.000
และเราคงจะเคยได้ยินคำนี้ "เป็นเพราะการเลี้ยงดู
หรือเป็นโดยธรรมชาติ" ใช่ไหมครับ

00:05:43.000 --> 00:05:45.000
ไม่เป็นเพราะอย่างใดก็อย่างหนึ่ง มันคืออย่างไหน

00:05:45.000 --> 00:05:48.000
อืม ผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นแค่อย่างใดอย่างหนึ่ง
แต่คิดว่ามันเป็นได้ทั้งสองอย่าง

00:05:48.000 --> 00:05:50.000
ผมถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นเจ้าของกิจการ

00:05:50.000 --> 00:05:52.000
เมื่อผมยังเด็ก ผมไม่มีทางเลือกอะไร

00:05:52.000 --> 00:05:54.000
เพราะถูกสอนตั้งแต่ยังเด็ก

00:05:54.000 --> 00:05:56.000
เมื่อพ่อของผมพบว่า ผมอาจจะไม่เหมาะ

00:05:56.000 --> 00:05:58.000
กับสิ่งต่างๆ ที่ผมถูกสอนที่โรงเรียน

00:05:58.000 --> 00:06:01.000
เขาถึงสอนผมให้รู้จักทำธุรกิจตั้งแต่ยังเล็ก

00:06:01.000 --> 00:06:03.000
เขาเลี้ยงดูพวกเราทั้งสามคน

00:06:03.000 --> 00:06:05.000
ให้เกลียดความคิดที่จะต้องมีงานทำ

00:06:05.000 --> 00:06:08.000
และให้รักกับการก่อตั้งบริษัท
แล้วให้พวกเราจ้างคนอื่นๆ มาเป็นพนักงาน

00:06:08.000 --> 00:06:11.000
ธุรกิจเล็กๆ อันแรกของผม เกิดขึ้นตอนที่ผมอายุเจ็ดขวบ
ในเมืองวินนีเพ็ก (Winnipeg)

00:06:11.000 --> 00:06:13.000
และในขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง
พร้อมด้วยสายโทรศัพท์ลากยาว

00:06:13.000 --> 00:06:15.000
ผมโทรหาร้านซักแห้งต่างๆ ในวินนีเพ็ก

00:06:15.000 --> 00:06:17.000
เพื่อจะสอบถามราคาที่ร้านซักแห้ง

00:06:17.000 --> 00:06:19.000
จะรับซื้อไม้แขวนเสื้อคลุมจากผม

00:06:19.000 --> 00:06:21.000
จากนั้นแม่ผมเข้ามาในห้องและถามว่า

00:06:21.000 --> 00:06:24.000
"เธอจะหาไม้แขวนเสื้อคลุมที่ไหนไปขายให้ร้านซักแห้ง"

00:06:24.000 --> 00:06:26.000
ผมจึงตอบเธอว่า "ลองไปดูที่ชั้นใต้ดินกัน"

00:06:26.000 --> 00:06:29.000
และเมื่อเราลงไปที่ชั้นใต้ดิน ผมเปิดให้ตู้เก็บของให้ดู

00:06:29.000 --> 00:06:31.000
มีไม้แขวนเสื้อคลุมที่ผมเก็บไว้ประมาณพันชิ้นเลยทีเดียว

00:06:31.000 --> 00:06:34.000
เพราะเมื่อผมบอกแม่ว่า ผมจะไปเล่นกับเพื่อนๆ

00:06:34.000 --> 00:06:36.000
จริงๆแล้ว ผมไปเคาะประตูเพื่อนบ้าน
เพื่อที่จะเก็บสะสมไม้แขวนเสื้อคลุม

00:06:36.000 --> 00:06:38.000
มาไว้ที่ชั้นใต้ดินเพื่อเก็บไว้ขาย

00:06:38.000 --> 00:06:40.000
เพราะเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนหน้านั้น แม่บอกผมว่า

00:06:40.000 --> 00:06:43.000
เธอสามารถหาเงินได้นะ ร้านซักแห้งรับซื้อ
ไม้แแขวนพวกนี้ในราคาชิ้นละ 2 เซนต์

00:06:43.000 --> 00:06:45.000
ดังนั้นผมจึงคิดว่า มีไม้แขวนเสื้อคลุมตั้งเยอะนะ

00:06:45.000 --> 00:06:47.000
และผมแค่ต้องไปรวบรวมมัน

00:06:47.000 --> 00:06:50.000
ผมรู้ว่า แม่คงไม่ต้องการให้ผมไปหา
ไม้แขวนพวกนั้นหรอกแต่ผมก็ทำอยู่ดี

00:06:51.000 --> 00:06:53.000
ผมจึงได้เรียนรู้การเจรจากับคนอื่นๆ ในสถานการณ์จริง

00:06:53.000 --> 00:06:56.000
มีคนหนึ่งเสนอให้ผม 3 เซนต์ 
และผมต่อรองกับเขาจนได้ราคา 3.5 เซนต์

00:06:56.000 --> 00:06:58.000
ผมรู้ในตอนที่ผมเป็นเด็กเจ็ดขวบ

00:06:58.000 --> 00:07:01.000
ว่าผมสามารถต่อรองเป็นเศษส่วนของเซนต์ได้

00:07:01.000 --> 00:07:03.000
และคนก็พร้อมที่จะจ่ายให้เพราะมันทวีคูณเพิ่มขึ้น

00:07:03.000 --> 00:07:06.000
ผมค้นพบเมื่ออายุเจ็ดขวบ ว่าผมสามารถหาได้ 3.5 เซนต์ 
สำหรับไม้แขวนเสื้อคลุม 1000 ชิ้น

00:07:06.000 --> 00:07:08.000
ผมขายกรอบป้ายทะเบียนรถยนต์โดยขายตรงถึงหน้าบ้าน

00:07:08.000 --> 00:07:10.000
จริงๆ แล้วพ่อผมให้ผมหาใครสักคน

00:07:10.000 --> 00:07:12.000
คนที่จะขายส่งของพวกนี้ให้ผม

00:07:12.000 --> 00:07:14.000
ตอนที่ผมอายุ 9 ปี ผมเดินไปทั่วเมืองซัดเบอรี (Sudbury)

00:07:14.000 --> 00:07:17.000
เพื่อที่จะขายกรอบป้ายทะเบียนรถยนต์ไปตามบ้านต่างๆ

00:07:17.000 --> 00:07:20.000
และผมจำได้ลูกค้าคนหนึ่งได้ชัดเจนมาก

00:07:20.000 --> 00:07:22.000
เพราะผมขายของหลายอย่างให้ลูกค้าเหล่านี้

00:07:22.000 --> 00:07:24.000
ผมขายหนังสือพิมพ์

00:07:24.000 --> 00:07:26.000
และเขาก็เคยไม่ซื้อหนังสือพิมพ์จากผมเลย

00:07:26.000 --> 00:07:29.000
แต่ในตอนนั้นผมก็มั่นใจว่า
ผมจะทำให้เขาซื้อกรอบป้ายทะเบียนได้

00:07:29.000 --> 00:07:30.000
เขาตอบผมว่า "อืม ฉันไม่อยากได้น่ะ"

00:07:30.000 --> 00:07:33.000
ผมบอกเขาว่า "แต่คุณมีรถ 2 คันนะ"
ซึ่งตอนนั้นผมอายุเก้าขวบ

00:07:33.000 --> 00:07:36.000
ผมบอกว่า "คุณมีรถตั้ง 2 คัน
และมันก็ไม่มีกรอบป้ายทะเบียนสักอันเลย"

00:07:36.000 --> 00:07:38.000
เขาตอบว่า "ฉันรู้แล้ว"

00:07:38.000 --> 00:07:40.000
ผมตอบว่า
"แผ่นป้ายทะเบียนของรถคันนี้มันบู้บี้หมดแล้ว"

00:07:40.000 --> 00:07:43.000
เขาตอบว่า "ใช่ นั่นรถภรรยาฉัน" ผมจึงบอกว่า
"ทำไมเราไม่ทดลองใช้ที่คลุมป้ายทะเบียนสักอัน

00:07:43.000 --> 00:07:45.000
กับป้ายทะเบียนด้านหน้ารถภรรยาคุณ
แล้วดูว่ามันจะอยู่ได้นานกว่าไหม"

00:07:45.000 --> 00:07:48.000
ผมรู้ว่าเขามีรถ 2 คัน 
และแต่ละคันก็มีป้ายทะเบียน 2 ป้าย

00:07:48.000 --> 00:07:50.000
ถ้าผมไม่สามารถขายได้ทั้ง 4 อัน
อย่างน้อยขายได้สักอันก็ยังดี

00:07:50.000 --> 00:07:52.000
ผมเรียนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ยังเด็ก

00:07:52.000 --> 00:07:54.000
ผมเคยทำกำไรจากการซื้อขายหนังสือการ์ตูนด้วย

00:07:54.000 --> 00:07:56.000
ตอนนั้นอายุประมาณ 10 ขวบ ผมขายหนังสือการ์ตูน

00:07:56.000 --> 00:07:58.000
ในกระท่อมเล็กๆ ที่ จอร์เจียนเบย์ (Georgian Bay)

00:07:58.000 --> 00:08:00.000
ผมขี่จักรยานไปที่สุดด้านหนึ่งของชายหาด

00:08:00.000 --> 00:08:02.000
และซื้อหนังสือการ์ตูนจากเด็กที่ไม่ค่อยมีเงิน

00:08:02.000 --> 00:08:05.000
แล้วผมก็กลับมาอีกฝั่งหนึ่งของชายหาด
และขายการ์ตูนเหล่านั้นให้เด็กๆ ที่มีฐานะ

00:08:05.000 --> 00:08:07.000
มันชัดเจนมากสำหรับผม ถูกไหมครับ ซื้อถูก ขายแพง

00:08:07.000 --> 00:08:09.000
คุณมีคนที่ต้องการซื้อ ที่มีเงิน

00:08:09.000 --> 00:08:12.000
อย่าพยายามขายให้เด็กที่ยากจน พวกเขาไม่มีเงิน
แต่พวกคนรวยๆ มีเงิน เอาเงินเหล่านั้นมาให้ได้

00:08:12.000 --> 00:08:14.000
มันเห็นกันชัดๆ

00:08:14.000 --> 00:08:16.000
มันเหมือนในช่วงภาวะถดถอย เมื่อมีช่วงภาวะถดถอย

00:08:16.000 --> 00:08:19.000
ยังมีเงินถึง 13 ล้านล้านดอลลาร์
หมุนเวียนในเศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกา

00:08:19.000 --> 00:08:22.000
ไปเอาส่วนแบ่งในนั้นมาให้ได้
และผมก็ได้เรียนรู้สิ่งนั้นตั้งแต่ยังเด็ก

00:08:22.000 --> 00:08:24.000
ผมยังได้เรียนรู้อีกว่า ต้องไม่เปิดเผยแหล่งสินค้าของคุณ

00:08:24.000 --> 00:08:26.000
ธุรกิจของผมถูกโค่นลง
หลังจากที่ขายหนังสือการ์ตูนได้ 4 อาทิตย์

00:08:26.000 --> 00:08:29.000
เพราะหนึ่งในเด็กๆที่มีฐานะ
รู้ว่าผมซื้อหนังสือการ์ตูนมาจากที่ไหน

00:08:29.000 --> 00:08:31.000
และเขาไม่ชอบที่เขาต้องจ่ายแพงกว่า

00:08:31.000 --> 00:08:33.000
ผมถูกบังคับให้ส่งหนังสือพิมพ์ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ

00:08:33.000 --> 00:08:35.000
จริงๆ แล้วผมไม่ต้องการส่งหนังสือพิมพ์

00:08:35.000 --> 00:08:37.000
แต่ในตอนผม 10 ขวบ พ่อผมบอกว่า
"นี่จะเป็นธุรกิจถัดไปของเธอนะ"

00:08:37.000 --> 00:08:39.000
พ่อไม่ได้ให้ผมส่งหนังสือพิมพ์แค่หนึ่งเส้นทาง
แต่ผมต้องหาถึงสองเส้นทาง

00:08:39.000 --> 00:08:42.000
จากนั้นพ่อต้องการให้ผมจ้างใครสักคน
เพื่อที่จะส่งหนังสือพิมพ์อีกครึ่งหนึ่ง

00:08:42.000 --> 00:08:45.000
ซึ่งผมก็ทำตาม และตอนนั้นเอง ผมก็ได้รู้ว่า
เงินทิปคือแหล่งรายได้หลัก

00:08:45.000 --> 00:08:47.000
ผมจึงเก็บสะสมทิปเพื่อจ่ายเป็นค่าจ้าง

00:08:47.000 --> 00:08:49.000
และผมเป็นคนไปเก็บค่าส่งหนังสือพิมพ์
ด้วยตัวเองทั้งหมด

00:08:49.000 --> 00:08:51.000
ส่วนเขามีหน้าที่ส่งหนังสือพิมพ์เท่านั้น

00:08:51.000 --> 00:08:53.000
นั่นทำให้ผมตระหนักว่า ผมสามารถทำเงินได้

00:08:53.000 --> 00:08:56.000
จุดนี้เอง ผมจึงมั่นใจว่าผมจะไม่เป็นลูกจ้างแน่ๆ

00:08:56.000 --> 00:08:58.000
(เสียงหัวเราะ)

00:08:58.000 --> 00:09:00.000
พ่อผมเป็นเจ้าของร้านซ่อมชิ้นส่วนรถยนต์
และเครื่องจักร

00:09:00.000 --> 00:09:02.000
เขามีชิ้นส่วนอะไหล่รถยนต์เก่าๆ วางอยู่ทั่วไป

00:09:02.000 --> 00:09:04.000
มีทั้งทองเหลืองและทองแดงเก่าๆ

00:09:04.000 --> 00:09:07.000
ผมถามพ่อว่า "พ่อจะจัดการของพวกนี้ยังไง"
พ่อบอกว่า พ่อเอามันไปทิ้ง

00:09:07.000 --> 00:09:09.000
ผมจึงถามว่า "ไม่มีใครอยากซื้อของเหล่านั้นเหรอ"
พ่อตอบว่า "อาจจะมีนะ"

00:09:09.000 --> 00:09:11.000
โปรดจำว่านั่นคือตอนผมอายุ 10 ขวบ
นั่นคือ 34 ปีที่แล้ว

00:09:11.000 --> 00:09:13.000
ผมมองเห็นโอกาสเหล่านั้น

00:09:13.000 --> 00:09:15.000
ผมมองเห็นเงินจากขยะ

00:09:15.000 --> 00:09:18.000
และผมก็เก็บชิ้นส่วนพวกนั้นจากร้านชิ้นส่วนอะไหล่
รถยนต์ทั้งหมดในบริเวณนั้น ด้วยจักรยานของผม

00:09:18.000 --> 00:09:20.000
จากนั้นพ่อผมก็จะขับรถส่งผมในวันเสาร์

00:09:20.000 --> 00:09:22.000
ไปส่งที่ร้านรีไซเคิลเศษเหล็ก ที่ซึ่งผมได้รับเงินค่าจ้าง

00:09:22.000 --> 00:09:24.000
ผมคิดว่า มันแบบว่าเจ๋ง

00:09:24.000 --> 00:09:27.000
ประหลาดแท้ที่ว่า 30 ปีหลังจากนั้น
เรามีบริษัทรับขนขยะรีไซเคิล
1-800-GOT-JUNK? เกิดขึ้น

00:09:27.000 --> 00:09:29.000
และก็ทำเงินซะด้วยสิ

00:09:29.000 --> 00:09:32.000
ผมทำหมอนปักเข็มหมุดเมื่อตอนที่ผมอายุ 11 ขวบ
ตอนเป็นลูกเสือ

00:09:32.000 --> 00:09:34.000
และเราทำหมอนปักเข็มหมุดเหล่านี้
ให้แม่ของพวกเราในวันแม่

00:09:34.000 --> 00:09:37.000
ผมทำหมอนปักเข็มหมุดที่ทำจากไม้หนีบผ้าที่ทำจากไม้

00:09:37.000 --> 00:09:39.000
สมัยเมื่อเราเคยแขวนผ้าบนราวตากผ้าข้างนอก

00:09:39.000 --> 00:09:41.000
และคุณจะทำโดยใช้เก้าอี้เหล่านี้

00:09:41.000 --> 00:09:43.000
และผมก็มีหมอนอันเล็กๆ เหล่านี้ที่ผมเย็บขึ้นมา

00:09:43.000 --> 00:09:45.000
คุณสามารถที่จะปักเข็มบนหมอนเหล่านี้ได้

00:09:45.000 --> 00:09:48.000
เพราะการเย็บผ้าเคยเป็นที่นิยม
และผู้คนก็ต้องการหมอนปักเข็มหมุด

00:09:48.000 --> 00:09:51.000
แต่เมื่อผมตระหนักว่า คุณต้องมีทางเลือก

00:09:51.000 --> 00:09:53.000
ผมจะพ่นสีทั้งหมดให้เป็นสีน้ำตาล

00:09:53.000 --> 00:09:55.000
และเมื่อผมนำมันไปที่ตามประตูบ้าน
ผมไม่ใช้คำถามว่า "อยากจะซื้อสักอันไหม"

00:09:55.000 --> 00:09:57.000
แต่จะเป็นคำถามว่า "สีไหนที่คุณต้องการ"

00:09:57.000 --> 00:09:59.000
กับเด็ก 10 ขวบ คุณคงจะไม่ตอบปฏิเสธแน่นอน

00:09:59.000 --> 00:10:02.000
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณมีทางเลือก 2 ทาง
คุณจะเลือกสีน้ำตาลหรือแบบไม่พ่นสี

00:10:02.000 --> 00:10:04.000
ผมเรียนรู้บทเรียนนี้ตั้งแต่ยังเด็ก

00:10:04.000 --> 00:10:07.000
ผมเรียนรู้ว่า งานใช้แรงงานมันแย่สุดๆ

00:10:09.000 --> 00:10:11.000
เช่นการตัดหญ้าหน้าบ้านมันเหนื่อยสุดๆ

00:10:11.000 --> 00:10:14.000
แต่เพราะผมได้รับค่าจ้าง ให้ตัดหญ้า
ตลอดช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อน
ให้เพื่อนบ้านทั้งหมดในละแวก

00:10:14.000 --> 00:10:16.000
ผมค้นพบว่ามันเป็นรายได้ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ได้อีก

00:10:16.000 --> 00:10:19.000
จากลูกค้าเจ้าเดียว มันเจ๋งมาก

00:10:19.000 --> 00:10:21.000
นั่นคือถ้าผมตัดหญ้าให้ลูกค้าคนนี้สักครั้งหนึ่ง

00:10:21.000 --> 00:10:23.000
ทุกๆ อาทิตย์ผมก็จะได้รับค่าจ้างจากลูกค้าคนเดิม

00:10:23.000 --> 00:10:25.000
มันดีกว่าที่จะต้องไปพยายามขาย

00:10:25.000 --> 00:10:27.000
หมอนปักเข็มหมุด 1 อันจะขายให้กับ 1 คน

00:10:27.000 --> 00:10:29.000
เพราะคุณจะก็ขายเพิ่มไม่ได้อีก

00:10:29.000 --> 00:10:32.000
ผมจึงรักรูปแบบของรายได้ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ได้อีก
และผมเริ่มเรียนรู้ตั้งแต่ยังเด็ก

00:10:32.000 --> 00:10:35.000
จำได้ใช่ไหมครับว่า ผมถูกสอนมาเพื่อทำสิ่งนี้
ผมไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นลูกจ้าง

00:10:35.000 --> 00:10:38.000
ผมเคยเป็นเด็กถือถุงกอล์ฟ ผมไปยังสนามกอล์ฟ
และถือถุงกอล์ฟให้คนอื่นๆ

00:10:38.000 --> 00:10:40.000
แต่ผมตระหนักว่า มีเนินเขาเดียวในสนามกอล์ฟของเรา

00:10:40.000 --> 00:10:42.000
หลุมที่ 13 จะมีเนินขนาดใหญ่

00:10:42.000 --> 00:10:44.000
คนส่วนใหญ่จะแบกกระเป๋าขึ้นไม่ไหว

00:10:44.000 --> 00:10:46.000
ดังนั้นผมจึงนั่งรอในเก้าอี้สนาม

00:10:46.000 --> 00:10:49.000
เพื่อจะถือถุงกอล์ฟให้คนที่ไม่มีเด็กถือถุงกอล์ฟ

00:10:49.000 --> 00:10:52.000
ผมจะแบกถุงกอล์ฟขึ้นไปข้างบนให้พวกเขา
และเขาจ่ายผม 1 ดอลลาร์

00:10:52.000 --> 00:10:54.000
ในขณะที่ เพื่อนผม ทำงานห้าชั่วโมง

00:10:54.000 --> 00:10:56.000
เพื่อถือถุงกอล์ฟไปตลอดและได้ค่าจ้าง 10 เหรียญ

00:10:56.000 --> 00:10:59.000
ผมคิดว่า "มันไม่ค่อยฉลาดเลย
เพราะคุณต้องทำงานถึง 5 ชม.

00:10:59.000 --> 00:11:02.000
มันไม่สมเหตุสมผลนะ"
คุณต้องหาวิธีที่จะทำเงินได้เร็วขึ้น

00:11:02.000 --> 00:11:05.000
ทุกอาทิตย์ ผมจะไปที่ร้านที่มุมถนน เพื่อจะซื้อน้ำอัดลม

00:11:05.000 --> 00:11:08.000
จากนั้นผมก็จะเอาไปส่งให้
เหล่าคุณยายวัย 70 ที่เล่นไพ่บริดจ์

00:11:08.000 --> 00:11:10.000
คุณยายก็จะสั่งซื้อจากผมอีก ในอาทิตย์ถัดไป

00:11:10.000 --> 00:11:12.000
ผมก็เพียงแค่ไปส่งน้ำอัดลม
และคิดเงินในราคาที่เพิ่มเป็น 2 เท่า

00:11:12.000 --> 00:11:15.000
และผมจับตลาดนี้ได้ คุณไม่ต้องใช้สัญญาด้วยซ้ำ

00:11:15.000 --> 00:11:17.000
คุณเพียงแค่ต้องรู้อุปทาน (ความต้องการขาย)
และอุปสงค์ (ความต้องการซื้อ)

00:11:17.000 --> 00:11:19.000
และเหล่าลูกค้าที่เชื่อคุณ

00:11:19.000 --> 00:11:21.000
คุณยายกลุ่มนี้จะไม่ไปซื้อจากคนอื่น

00:11:21.000 --> 00:11:23.000
เพราะพวกเธอชอบผม และผมก็สามารถหาช่องทางได้

00:11:23.000 --> 00:11:26.000
ผมได้ลูกกอล์ฟจากสนามกอล์ฟ

00:11:26.000 --> 00:11:28.000
ซึ่งทุกคนจะมองหาลูกกอล์ฟในพุ่มไม้

00:11:28.000 --> 00:11:30.000
และมองหาลูกกอล์ฟตามร่องน้ำ

00:11:30.000 --> 00:11:32.000
แต่ผมเหรอ ช่างมัน ไม่สนหรอก
มีลูกกอล์ฟเยอะแยะอยู่ในบ่อน้ำ

00:11:32.000 --> 00:11:34.000
และไม่มีใครลงไปในบ่อน้ำ

00:11:34.000 --> 00:11:37.000
ผมลงไปในบ่อและคลานไปรอบๆ
เขี่ยลูกกอล์ฟด้วยนิ้วเท้าผม

00:11:37.000 --> 00:11:39.000
ผมเอามันขึ้นมาด้วยเท้าทั้งสองข้าง

00:11:39.000 --> 00:11:41.000
ผมคงทำบนเวทีให้คุณดูไม่ได้

00:11:41.000 --> 00:11:43.000
ผมเก็บลูกกอล์ฟและยัดใส่ชุดว่ายน้ำของผมไว้

00:11:43.000 --> 00:11:46.000
เมื่อทำเสร็จ ผมก็จะได้ลูกกอล์ฟ 200 กว่าลูก

00:11:46.000 --> 00:11:49.000
แต่ปัญหาคือ
ไม่มีใครที่ต้องการลูกกอล์ฟทั้งหมดในทีเดียว

00:11:49.000 --> 00:11:51.000
ผมจึงแพ็กลูกกอล์ฟ ซึ่งตอนนั้นผม 12 ขวบเอง

00:11:51.000 --> 00:11:53.000
ผมแพ็กเป็น 3 แบบ

00:11:53.000 --> 00:11:55.000
ผมได้ลูกยี่ห้อพินนาเคิล (Pinnacle) และ DDH
และยี่ห้อแพงๆในสมัยนั้น

00:11:55.000 --> 00:11:57.000
ผมขายลูกพวกนั้นในราคาลูกละ 2 ดอลลาร์

00:11:57.000 --> 00:12:00.000
ส่วนลูกกอล์ฟที่อยู่ในสภาพดีหน่อย
ผมขายในราคา 50 เซนต์ต่อลูก

00:12:00.000 --> 00:12:03.000
และผมขายเหมาทีละ 50 ลูก สำหรับลูกที่สภาพแย่ๆ

00:12:03.000 --> 00:12:05.000
ซึ่งพวกเขาจะใช้ลูกพวกนั้นในการซ้อม

00:12:05.000 --> 00:12:07.000
ผมขายแว่นตากันแดดตอนที่ผมอยู่ในโรงเรียน

00:12:07.000 --> 00:12:09.000
ขายให้เด็กๆ ทั้งหมดในโรงเรียนมัธยมปลาย

00:12:09.000 --> 00:12:12.000
การทำแบบนี้มันทำให้ทุกคนค่อนข้างเกลียดคุณ

00:12:12.000 --> 00:12:15.000
เพราะคุณพยายามที่จะเอาเงินจาก
เพื่อนๆ ของคุณตลอดเวลา

00:12:15.000 --> 00:12:17.000
แต่มันนำมาจ่ายค่าบิลต่างๆ ได้

00:12:17.000 --> 00:12:19.000
ผมขายแว่นตากันแดดได้เยอะมากๆ

00:12:19.000 --> 00:12:21.000
แต่จากนั้นโรงเรียนก็ห้ามผมทำ

00:12:21.000 --> 00:12:23.000
จริงๆแล้ว โรงเรียนเรียกผมไปคุยที่ห้องสำนักงาน
และบอกผมว่า ผมทำแบบนี้ไม่ได้

00:12:23.000 --> 00:12:25.000
ผมจึงไปที่ปั๊มน้ำมัน

00:12:25.000 --> 00:12:27.000
และขายส่งแว่นตากันแดดให้ปั๊มน้ำมันแทน

00:12:27.000 --> 00:12:29.000
ปั๊มน้ำมันก็ขายให้แก่ลูกค้าของพวกเขาเอง

00:12:29.000 --> 00:12:31.000
นั่นไม่กระทบผมมากนัก
เพราะตอนนั้นผมมีร้านขายปลีก

00:12:31.000 --> 00:12:33.000
ผมคิดว่าผมอายุ 14 นะตอนนั้น

00:12:33.000 --> 00:12:36.000
จากนั้นผมจ่ายค่าเล่าเรียนปีแรกที่คาร์ลตัน
ด้วยตัวเองทั้งหมด

00:12:36.000 --> 00:12:38.000
โดยการเดินขายขายถุงใส่ไวน์ ตามบ้าน

00:12:38.000 --> 00:12:40.000
คุณรู้ไหมว่าคุณสามารถใส่เหล้ารัม
ขนาด 40 ออนซ์ได้ 1 ขวด

00:12:40.000 --> 00:12:42.000
แล้วโค้กอีกสองขวดในถุงใส่ไวน์ถุงดียวเลยนะครับ
แล้วมันแปลกตรงไหน

00:12:42.000 --> 00:12:44.000
แต่คุณรู้อะไรไหม ถ้าคุณเอามันใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง

00:12:44.000 --> 00:12:47.000
คุณสามารถแอบเอาเหล้าเข้าไป
ดูเกมฟุตบอลที่สนาม ได้ฟรีๆ เลย

00:12:47.000 --> 00:12:49.000
ทุกๆ คนจึงซื้อถุงใส่ไวน์

00:12:49.000 --> 00:12:52.000
มีความต้องการขาย มีความต้องการซื้อ
มันเป็นโอกาสที่ดีมาก

00:12:52.000 --> 00:12:54.000
ผมติดป้ายยี่ห้อไว้ด้วย
และผมขายได้ในราคา 5 เท่าของราคาปกติ

00:12:54.000 --> 00:12:56.000
มันมีเครื่องหมายมหาวิทยาลัยของเรา

00:12:56.000 --> 00:12:58.000
คุณรู้ว่า ถ้าสอนเด็กๆของพวกเรา เราซื้อเกมส์ให้เขา

00:12:58.000 --> 00:13:01.000
แต่ทำไมเราไม่หาเกมส์ให้พวกเขาเล่นล่ะ ถ้าพวกเขา
จะเป็นเด็กที่มีโอกาสเป็นเจ้าของกิจการ

00:13:01.000 --> 00:13:04.000
และการฝึกฝนทักษะที่จำเป็นต้องมี
เพื่อจะเป็นเจ้าของกิจการ

00:13:04.000 --> 00:13:07.000
ทำไมคุณไม่สอนพวกเขา ไม่ทำให้เงินสูญไปเปล่าๆ

00:13:07.000 --> 00:13:10.000
ผมจำได้ว่า ถูกสอนให้เดินออกไปกลางถนน
ในเมืองแบนฟ์ (Banff) รัฐอัลเบอร์ตา (Alberta)

00:13:10.000 --> 00:13:12.000
เพราะผมโยนเหรียญเพนนีออกไปกลางถนน

00:13:12.000 --> 00:13:14.000
พ่อผมบอกว่า "ไปเก็บมันมา"

00:13:14.000 --> 00:13:16.000
เขาบอกต่อว่า "พ่อทำงานหนักแทบตายเพื่อให้ได้เงินมา
พ่อไม่อยากเห็นแกทิ้งเงินไปเปล่าๆ แม้แต่เพนนีเดียว"

00:13:16.000 --> 00:13:18.000
ผมจำบทเรียนนั้นได้จนถึงวันนี้

00:13:18.000 --> 00:13:21.000
การให้ค่าขนมหรือเบี้ยเลี้ยง สอนเด็กๆ ในพฤติกรรมที่ผิด

00:13:21.000 --> 00:13:23.000
โดยธรรมชาติแล้ว ค่าขนมสอนให้เด็กๆ

00:13:23.000 --> 00:13:25.000
ให้คิดเกี่ยวกับการเป็นลูกจ้าง

00:13:25.000 --> 00:13:28.000
เจ้าของธุรกิจไม่ได้คาดหวังเงินค่าจ้างรายเดือน

00:13:28.000 --> 00:13:30.000
ค่าขนมและเบี้ยเลี้ยงสอนให้เด็กๆ ตั้งแต่ยังวัยเยาว์

00:13:30.000 --> 00:13:32.000
ให้คาดหวังแค่ค่าจ้างรายเดือน

00:13:32.000 --> 00:13:34.000
มันผิด สำหรับผม ถ้าคุณต้องการที่เลี้ยงดูเด็ก
ให้กลายเป็นเจ้าของธุรกิจ

00:13:34.000 --> 00:13:36.000
สิ่งที่ผมทำกับลูกๆของผมตอนนี้ ซึ่งผมมี 2 คน
เก้าขวบกับเจ็ดขวบ

00:13:36.000 --> 00:13:38.000
คือผมสอนให้พวกเขา ให้เดินไปรอบๆบ้าน
และสนามหญ้าหลังบ้าน

00:13:38.000 --> 00:13:40.000
มองหาสิ่งที่จำเป็นต้องจัดการดูแล

00:13:40.000 --> 00:13:42.000
แล้วกลับมาหาผม บอกว่ามันคืออะไร

00:13:42.000 --> 00:13:44.000
หรือผมจะเดินไปหาพวกเขา และบอกว่า
"นี่คือสิ่งที่พ่ออยากให้ทำ"

00:13:44.000 --> 00:13:46.000
แล้วคุณรู้ไหมว่าพวกเราทำอะไร เราเจรจา

00:13:46.000 --> 00:13:48.000
พวกเขาจะเดินไปรอบๆ หาว่ามันคืออะไร

00:13:48.000 --> 00:13:50.000
จากนั้นเราจะเจรจาตกลงกัน เกี่ยวกับค่าจ้างที่จะได้รับ

00:13:50.000 --> 00:13:53.000
พวกเขาไม่ได้ค่าจ้างรายเดือน
แต่พวกเขามีโอกาสที่จะมองหาสิ่งต่างๆ

00:13:53.000 --> 00:13:55.000
และพวกเขาเรียนรู้ทักษะในการเจรจา

00:13:55.000 --> 00:13:57.000
และพวกเขาก็ได้เรียนรู้ทักษะในการหาโอกาสเช่นกัน

00:13:57.000 --> 00:14:00.000
คุณบ่มเพาะสิ่งแบบนี้ได้ เด็กๆ ทั้งสองคนของผม
มีกระปุกออมสิน

00:14:00.000 --> 00:14:02.000
50% ของเงินทั้งหมดที่พวกเขาหาได้
หรือได้รับเป็นของขวัญ

00:14:02.000 --> 00:14:04.000
50% นั้นจะเข้าบัญชีกลางของบ้าน

00:14:04.000 --> 00:14:06.000
อีก 50% จะเข้าบัญชีสำหรับของเล่น

00:14:06.000 --> 00:14:08.000
ซึ่งในบัญชีของเล่น พวกเขาจะซื้ออะไรก็ได้
ที่พวกเขาต้องการ

00:14:08.000 --> 00:14:11.000
50% ที่เข้าบัญชีกลางของบ้านทุกๆ 6 เดือน
จะฝากเข้าธนาคาร

00:14:11.000 --> 00:14:14.000
พวกเขาจะเดินไปกับผม และในแต่ละปี
เงินทั้งหมดจากธนาคาร จะไปสู่นายหน้าของพวกเขา

00:14:14.000 --> 00:14:17.000
ทั้งลูกวัย 9 ขวบและ 7 ขวบของผม
มีนายหน้าค้าหุ้นส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว

00:14:18.000 --> 00:14:20.000
แต่ผมกำลังสอนพวกเขาให้พยายาม
สร้างพฤติกรรมการเก็บเงิน

00:14:20.000 --> 00:14:23.000
มันทำให้ผมแทบคลั่งที่ได้ยินคนอายุ 30 ปีพูดว่า

00:14:23.000 --> 00:14:25.000
"บางที ฉันน่าจะเริ่มเก็บเงินเพื่อเกษียณได้แล้วนะ"

00:14:25.000 --> 00:14:27.000
บ้าจริงๆ คุณพลาดไปตั้ง 25 ปีเชียวนะ

00:14:27.000 --> 00:14:29.000
คุณสามารถสอนพฤติกรรมเหล่านั้นให้เด็กๆ ได้

00:14:29.000 --> 00:14:31.000
ในช่วงที่เขายังไม่รู้สึกเรื่องความเจ็บปวด

00:14:31.000 --> 00:14:33.000
อย่าเล่านิทานก่อนนอนให้พวกเขาฟังทุกคืน

00:14:33.000 --> 00:14:35.000
อาจจะอ่านนิทานให้ฟังแค่ 4 คืนต่ออาทิตย์

00:14:35.000 --> 00:14:37.000
จากนั้น 3 คืนให้พวกเขาเล่าเรื่องราวต่างๆ

00:14:37.000 --> 00:14:40.000
ทำไมคุณไม่นั่งกับเด็กๆ แล้วให้ของเด็กๆ ไป 4 อย่าง

00:14:40.000 --> 00:14:43.000
เสื้อสีแดง เนคไทสีน้ำเงิน จิงโจ้ และคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้ค

00:14:43.000 --> 00:14:45.000
แล้วลองให้พวกเขาเล่าเรื่องโดยใช้สิ่งเหล่านี้ล่ะ

00:14:45.000 --> 00:14:47.000
เด็กๆ ของผม ทำเรื่องพวกนี้เป็นประจำ

00:14:47.000 --> 00:14:49.000
มันจะช่วยสอนพวกเขาให้ขาย สอนให้มีคิดสร้างสรรค์

00:14:49.000 --> 00:14:51.000
มันจะสอนพวกเขาให้คิดด้วยตัวพวกเขาเอง

00:14:51.000 --> 00:14:53.000
แค่ทำในสิ่งต่างๆ และสนุกกับมัน

00:14:53.000 --> 00:14:55.000
ให้เด็กๆ ยืนขึ้นต่อหน้ากลุ่มและพูด

00:14:55.000 --> 00:14:57.000
แม้ว่าจะเป็นแค่การยืนต่อหน้าเพื่อนๆ ของพวกเขา

00:14:57.000 --> 00:14:59.000
และให้เล่นละคร ให้พูดปราศัย

00:14:59.000 --> 00:15:01.000
ลักษณะของเจ้าของธุรกิจที่คุณต้องการบ่มเพาะให้เขา

00:15:01.000 --> 00:15:04.000
แสดงให้เด็กๆ เห็นว่า ลูกค้าที่แย่ๆ
หรือลูกจ้างที่แย่ๆ เป็นอย่างไร

00:15:04.000 --> 00:15:06.000
ให้เขาเห็นถึงพนักงานที่แย่ๆ

00:15:06.000 --> 00:15:08.000
เมื่อคุณเห็นการบริการแย่ๆ ให้ลูกค้า
ก็ต้องชี้ให้พวกเขาเห็น

00:15:08.000 --> 00:15:10.000
และบอกว่า "อืม คนนั้นน่ะ เป็นพนักงานที่แย่มากเลยนะ"

00:15:10.000 --> 00:15:13.000
และบอกเขาด้วยว่า "ส่วนพวกนี้เป็นพนักงานที่ดี"

00:15:13.000 --> 00:15:15.000
(เสียงหัวเราะ)

00:15:15.000 --> 00:15:17.000
ถ้าคุณเดินเข้าไปในภัตตาคาร และได้รับบริการแย่ๆ

00:15:17.000 --> 00:15:19.000
ให้บอกพวกเขาว่าบริการลูกค้าแย่ๆ เป็นอย่างไร

00:15:19.000 --> 00:15:21.000
(เสียงหัวเราะ)

00:15:21.000 --> 00:15:23.000
เราล้วนมีบทเรียนเหล่านี้อยู่ตรงหน้าพวกเรา

00:15:23.000 --> 00:15:26.000
แต่เรากลับไม่ฉวยโอกาสเหล่านั้น
เรากลับสอนเด็กๆให้ไปเรียนพิเศษ

00:15:26.000 --> 00:15:28.000
ลองจินตนาการว่า

00:15:28.000 --> 00:15:30.000
ถ้าคุณเอาของที่ไม่ใช้แล้วของเด็กๆ ที่อยู่ในบ้านตอนนี้

00:15:30.000 --> 00:15:32.000
ของเล่นทั้งหมดที่พ้นวัยของพวกเขามา 2 ปีแล้ว

00:15:32.000 --> 00:15:35.000
แล้วบอกเขาว่า "ทำไมเราไม่ลองขายของพวกนี้
ในเวปอย่าง เครกลิสต์ (Craigslist) และ คิจิจิ (Kijiji) ล่ะ"

00:15:35.000 --> 00:15:37.000
และให้พวกเขาได้ขายจริงๆ

00:15:37.000 --> 00:15:39.000
และเรียนรู้ที่จะสังเกตพวกหลอกลวง
เมื่อพวกเขาได้เมล์ข้อเสนอต่างๆ

00:15:39.000 --> 00:15:41.000
ให้พวกเขาใช้บัญชีของคุณ
หรือบัญชีย่อยๆ หรืออะไรก็ตาม

00:15:41.000 --> 00:15:44.000
และสอนพวกเขาวิธีตั้งราคา ประมาณราคา

00:15:44.000 --> 00:15:46.000
ใส่รูปภาพต่างๆ

00:15:46.000 --> 00:15:48.000
สอนพวกเขาให้ทำสิ่งเหล่านี้และสร้างรายได้

00:15:48.000 --> 00:15:50.000
และเงินที่พวกเขาหาได้ 50% เข้าบัญชีกลางของบ้าน

00:15:50.000 --> 00:15:52.000
อีก 50% เข้าบัญชีของเล่นของพวกเขา

00:15:52.000 --> 00:15:54.000
เด็กๆ ของผมรักสิ่งเหล่านี้

00:15:54.000 --> 00:15:57.000
ทักษะของการเป็นเจ้าของธุรกิจ
นั่นคือสิ่งที่คุณต้องฝึกฝนเด็กๆ

00:15:57.000 --> 00:16:00.000
ความรอบรู้ การไม่ลดละ ความเป็นผู้นำ
ความรอบคอบ ถ้อยทีถ้อยอาศัย และคุณค่า

00:16:00.000 --> 00:16:03.000
ลักษณะเหล่านี้ที่คุณต้องค้นหาในตัวเด็กๆ
และคุณต้องช่วยฝึกฝนพวกเขา

00:16:03.000 --> 00:16:05.000
สังเกตดูสิ่งเหล่านี้

00:16:05.000 --> 00:16:07.000
มี 2 ลักษณะที่ผมต้องการให้คุณมองหาเช่นกัน

00:16:07.000 --> 00:16:10.000
ว่าพวกเราต้องไม่กำจัดมันออกจากพวกเขา

00:16:10.000 --> 00:16:12.000
นั่นคือ ไม่ต้องให้ยาเด็กๆ ที่เป็นโรคสมาธิสั้น

00:16:12.000 --> 00:16:14.000
ถ้าไม่ใช่ถึงขั้นเลวร้ายจริงๆ

00:16:14.000 --> 00:16:16.000
(เสียงปรบมือ)

00:16:16.000 --> 00:16:19.000
เช่นเดียวกับ อาการที่คลั่งไคล้อะไรสักอย่าง
หรือความเครียด อาการซืมเศร้า

00:16:19.000 --> 00:16:21.000
ถ้าไม่ถึงขั้นรุนแรงจริงๆ

00:16:21.000 --> 00:16:23.000
อารมณ์สองขั้ว นั้นมีชื่อเล่นอีกชื่อว่า โรคของ CEO

00:16:23.000 --> 00:16:25.000
เมื่อสตีฟ เจอเวิทสัน (Steve Jurvetson)
และ จิม คลาร์ก (Jim Clark)

00:16:25.000 --> 00:16:27.000
และจิม บาร์กสดาล์ (Jim Barksdale) ก็เป็นโรคนี้

00:16:27.000 --> 00:16:29.000
และพวกเขาสร้างเน็ตสเคป (Netscape)

00:16:29.000 --> 00:16:31.000
ลองนึกภาพสิ ถ้าพวกเขาได้รับยาริทาลิน

00:16:31.000 --> 00:16:33.000
พวกคงเราไม่จะมีสิ่งเหล่าๆ เหล่านี้ ถูกไหมครับ

00:16:33.000 --> 00:16:36.000
อัล กอร์ คงจะเป็นผู้สร้างระบบอินเทอร์เน็ต

00:16:36.000 --> 00:16:38.000
(เสียงหัวเราะ)

00:16:38.000 --> 00:16:40.000
ทักษะเหล่านี้คือทักษะที่พวกเรา
ควรจะสอนในห้องเรียน

00:16:40.000 --> 00:16:42.000
เหมือนกับทุกๆ สิ่งที่มี

00:16:42.000 --> 00:16:44.000
ผมไม่ได้พูดว่า ไม่ต้องให้เด็กๆ เลิกอยากเป็นทนายความ

00:16:44.000 --> 00:16:46.000
แต่ ลองให้โอกาสการเจ้าของกิจการ

00:16:46.000 --> 00:16:48.000
ได้เป็นหนึ่งในทางเลือกของเด็กๆ ด้วย

00:16:48.000 --> 00:16:50.000
เพราะโอกาสนั้นมีมากมายเหลือเกิน

00:16:50.000 --> 00:16:52.000
ผมต้องการปิดด้วยวิดีโอสั้นๆ นี้

00:16:52.000 --> 00:16:55.000
มันเป็นวิดีโอที่ทำโดยหนึ่งในบริษัทที่ผมให้คำปรึกษา

00:16:55.000 --> 00:16:57.000
คนเหล่านี้ ทีมงานตั๊กแตน

00:16:57.000 --> 00:16:59.000
มันเกี่ยวกับเด็กๆ มันเกี่ยวกับความเป็นเจ้าของกิจการ

00:16:59.000 --> 00:17:02.000
หวังว่ามันคงจะจุดประกายให้คุณ
นำสิ่งที่คุณได้ยินจากผม

00:17:02.000 --> 00:17:04.000
และนำมันไปใช้เพื่อเปลี่ยนแปลงโลก

00:17:04.000 --> 00:17:07.000
[เด็กๆ...."คุณคิดว่าคุณสามารถทำได้ทุกสิ่งงั้นเหรอ"]

00:17:07.000 --> 00:17:09.000
[คุณสามารถทำได้]

00:17:09.000 --> 00:17:11.000
[เพราะสิ่งมากมายที่เราคิดกันว่าเป็นไปไม่ได้]

00:17:11.000 --> 00:17:14.000
[เราก็เอาชนะมันได้ง่ายๆ]

00:17:14.000 --> 00:17:17.000
[เพราะถ้าคุณยังไม่ตระหนัก เราอยู่ในที่ตรงนั้นแล้ว]

00:17:17.000 --> 00:17:20.000
[ที่ซึ่งคนหนึ่งคน อาจสร้างความแตกต่างได้]

00:17:20.000 --> 00:17:21.000
[ต้องการข้อพิสูจน์งั้นหรือ?]

00:17:21.000 --> 00:17:22.000
[ลองมองดูผู้คนที่สร้างประเทศเราขึ้นมา]

00:17:22.000 --> 00:17:25.000
[พ่อแม่ของเรา ปู่ย่าตายาย ลุงป้า....]

00:17:25.000 --> 00:17:28.000
[พวกเขาเป็นผู้อพยพ ผู้มาใหม่
พร้อมที่จะสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่]

00:17:28.000 --> 00:17:31.000
[พวกเขาอาจมีสมบัติติดตัวมาเล็กน้อย]

00:17:31.000 --> 00:17:34.000
[หรือบางทีพวกอาจไม่มีอะไรเลย ยกเว้น....]

00:17:34.000 --> 00:17:37.000
[....ไอเดียที่แสนบรรเจิด]

00:17:37.000 --> 00:17:40.000
[พวกเขาเหล่านี้คือนักคิด นักลงมือทำ....]

00:17:40.000 --> 00:17:42.000
[...นักประดิษฐ์...]

00:17:42.000 --> 00:17:45.000
[...และแล้ว พวกเขาก็คิดชื่อนี้ขึ้นมาได้...]

00:17:46.000 --> 00:17:49.000
[...เจ้าของกิจการ!]

00:17:49.000 --> 00:17:52.000
[พวกเขาเปลี่ยนวิธีที่พวกเราคิดว่าอะไรบ้าง ที่เป็นไปได้]

00:17:52.000 --> 00:17:54.000
[พวกเขามีวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนว่าชีวิตที่ดีขึ้นจะเป็นอย่างไร]

00:17:54.000 --> 00:17:57.000
[สำหรับพวกเราทุกคน แม้ในช่วงเวลายากลำบาก]

00:17:57.000 --> 00:17:59.000
[ตอนนี้ มันยากที่จะเห็น]

00:17:59.000 --> 00:18:01.000
[เมื่อมุมมองของพวกเรา ถูกบดบังด้วยอุปสรรคต่างๆ]

00:18:01.000 --> 00:18:04.000
[แต่ความวุ่นวายจะสร้างโอกาส]

00:18:04.000 --> 00:18:07.000
[สู่ความสำเร็จ การบรรลุผล และผลักดันพวกเรา...]

00:18:07.000 --> 00:18:10.000
[ให้ค้นพบหนทางใหม่ๆ ในการทำสิ่งต่างๆ]

00:18:10.000 --> 00:18:13.000
[แล้วโอกาสไหนที่คุณจะไขว้คว้า และทำไม?]

00:18:13.000 --> 00:18:16.000
[ถ้าคุณคือเจ้าของกิจการ]

00:18:16.000 --> 00:18:19.000
[คุณรู้ว่า ความเสี่ยงไม่ใช่รางวัล]

00:18:19.000 --> 00:18:21.000
[ไม่เลย และรางวัลคือ นวัตกรรมใหม่ๆ 
ที่เป็นตัวขับเคลื่อน ...]

00:18:21.000 --> 00:18:24.000
[... เปลี่ยนแปลงชีวิตผู้คน สร้างงานใหม่ๆ]

00:18:24.000 --> 00:18:26.000
[เป็นเหมือนเชื้อเพลิงในการเติบโต]

00:18:26.000 --> 00:18:29.000
[และทำให้โลกนี้ดีขึ้น]

00:18:29.000 --> 00:18:31.000
[เจ้าของกิจการมีอยู่ทุกที่]

00:18:31.000 --> 00:18:33.000
[พวกเขาดูแลธุรกิจขนาดเล็ก
ที่รองรับสภาวะเศรษฐกิจของเรา]

00:18:33.000 --> 00:18:35.000
[ออกแบบเครื่องมือมาช่วยให้เรา...]

00:18:35.000 --> 00:18:37.000
[...ติดต่อกับเพื่อนๆ ครอบครัวๆ
และเพื่อนร่วมงานทั่วโลก]

00:18:37.000 --> 00:18:40.000
[และพวกเขากำลังค้นหาวิธีที่จะช่วย
แก้ปัญหาเก่าแก่ที่สุดของสังคม]

00:18:40.000 --> 00:18:42.000
[คุณรู้จักเจ้าของกิจการสักคนหนึ่งไหม?]

00:18:42.000 --> 00:18:43.000
[เจ้าของกิจการจะเป็นใครก็ได้...]

00:18:43.000 --> 00:18:45.000
[แม้กระทั่ง....คุณ!]

00:18:45.000 --> 00:18:48.000
[ดังนั้น จงฉวยโอกาสที่จะสร้างงานที่คุณต้องการ]

00:18:48.000 --> 00:18:50.000
[ช่วยเพิ่มพลังให้ระบบเศรษฐกิจ]

00:18:50.000 --> 00:18:51.000
[สร้างความแตกต่าง]

00:18:51.000 --> 00:18:53.000
[ทำให้ธุรกิจคุณรุ่งเรืองยิ่งขึ้น]

00:18:53.000 --> 00:18:55.000
[แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด]

00:18:55.000 --> 00:18:58.000
[จำไว้ว่า เมื่อตอนคุณเป็นเด็ก]

00:18:58.000 --> 00:19:01.000
[เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในอยู่แค่เอื้อม]

00:19:01.000 --> 00:19:05.000
[และพูดกับตัวคุณเองเบาๆ แต่มั่นใจ]

00:19:07.000 --> 00:19:09.000
["มันยังคงเป็นอย่างนั้น"]

00:19:11.000 --> 00:19:13.000
ขอบคุณทุกท่านที่มาฟังผมในวันนี้ครับ