Ik durf te wedden dat ik de domste ben in deze zaal.
Want ik had moeite op school, ik kwam er niet door heen.
Maar wat ik al jong leerde,
is dat ik hield van geld en van zaken doen,
en ik hield van het 'ondernemertje spelen'.
Ik ben opgevoed als ondernemer.
en waar ik sindsdien enthousiast over ben --
en ik heb hier tot nog toe met niemand over gesproken --
dus dit is de eerste keer dat iemand het hoort, op mijn vrouw na, drie dagen geleden,
toen ze vroeg waar ik over zou praten en ik haar vertelde --
is dat ik van mening ben dat we een kans missen.
om de kinderen te vinden
die ondernemerstalenten bezitten,
en ze te leren, of laten zien
dat het 'cool' kan zijn om een ondernemer te zijn.
Het is niet iets slecht, het is geen schande
terwijl dat in veel maatschappijen zo wordt uitgedragen.
Kinderen, als we opgroeien hebben we dromen.
We hebben passies en we hebben visies.
En op de een of andere manier verdwijnen deze dingen.
Er wordt ons verteld dat we harder moeten studeren,
of beter op moeten letten, of bijles nemen.
Mijn ouders zorgde ervoor dat ik bijles kreeg in Frans,
en ik kan er nog steeds niets van.
Twee jaar geleden was ik de best gewaarderde spreker
van MIT's master programma voor ondernemers.
Het was een toespraak voor groepen ondernemers van over de hele wereld.
Toen ik In de tweede klas zat, heb ik een locale toespraak competitie gewonnen,
maar niemand die zei,
"Hé, deze jongen is een goede spreker.
Hij kan zich niet concentreren maar hij houdt ervan om mensen te enthousiasmeren."
Niemand zei "Laten we hem coachen in het geven van toespraken"
Ze zeiden, geef hem bijles in waar hij slecht in is.
Kinderen vertonen deze talenten.
En wij moeten daar alert op zijn.
Ik denk dat we kinderen zouden moeten opvoeden
om ondernemers te worden in plaats van advocaten.
Maar helaas zorgt het schoolsysteem
ervoor dat de wereld
zegt, "Hé, wordt advocaat of wordt dokter,"
en we missen hierin een kans omdat
niemand zegt, "Hé, wordt ondernemer".
Ondernemers zijn mensen -- omdat we er veel van hebben in deze zaal --
die bepaalde ideeën of passies hebben of een behoefte ontdekken,
en besluiten om ervoor te gaan.
En we hebben er alles voor over om het voor elkaar te krijgen.
En we hebben het talent om mensen om ons heen te verzamelen
die mee willen bouwen aan onze dromen.
En ik denk dat als we kinderen
ertoe kunnen brengen op jonge leeftijd ondernemend te worden
we alle problemen in deze wereld zouden kunnen oplossen.
Voor ieder probleem dat bestaat heeft iemand wel een oplossing.
En als kind zal niemand je zeggen dat het onmogelijk is,
omdat je te dom bent om te beseffen
dat je er niet uitkomt.
Ik denk dat we als ouders en als maatschappij de plicht hebben
onze kinderen te leren vissen
in plaats van ze vis te geven.
Het oude gezegde "Als je een man een vis geeft, geef je hem eten voor een dag.
Als je een man leert te vissen, geef je hem eten voor de rest van zijn leven."
Als we onze kinderen kunnen leren om ondernemend te worden,
degene die deze talenten tonen te hebben,
net zoals we degene met wetenschappelijke talenten aanmoedigen daarmee verder te gaan.
Wat als we degene met ondernemerstalenten eruit konden pikken
en ze te leren ondernemers te worden?
We zouden overal kinderen hebben die bedrijven beginnen,
in plaats van te wachten op brochures van de overheid.
Wat we nu doen is onze kinderen vooral vertellen wat ze niet moeten doen:
niet slaan, niet bijten, niet vloeken.
Nu stimuleren we onze kinderen om een goede baan te vinden,
weet je, en het schoolsysteem leert ze om te proberen
dokter of advocaat te worden
of accountant, tandarts,
leraar of piloot.
En de media leert ons dat het erg 'cool' is om
model of zanger te worden
of een sportheld als Sidney Crosby.
Onze MBA programma's leren de kinderen niet om ondernemers te worden.
De reden waarom ik de MBA programma's vermeed --
behalve het feit dat ik niet toegelaten werd,
omdat ik met een gemiddelde score van 61% de middelbare school afsloot
en dan nog 61% gemiddeld op
de enige school in Canada die me aannam, Carlton --
maar onze MBA programma's leren kinderen niet om ondernemers te worden.
Ze leren ze om te werken bij grote organisaties.
Maar wie begint deze bedrijven? Dat zijn maar een paar willekeurige mensen.
Zelfs in populaire literatuur is het enige boek dat ik heb kunnen vinden,
en dit zouden jullie ook moeten lezen --
het enige boek dat ik vond
waarin de held een ondernemer is, is "Atlas Shrugged."
De rest van de wereld lijkt naar ondernemers te wijzen
en te zeggen dat we slechte mensen zijn.
Als ik naar mijn eigen familie kijk.
Mijn beide grootvaders waren ondernemers. mijn vader was een ondernemer.
Zowel mijn broer als mijn zus als ikzelf, we bezitten ook all drie bedrijven.
En we hebben allemaal besloten om ze te beginnen,
omdat het werkelijk het enige is wat bij ons past.
Gewoon werk is niets voor ons. We zouden niet voor iemand anders kunnen werken
omdat we te eigenwijs zijn en al die andere talenten bezitten.
Maar kinderen kunnen ook ondernemers zijn.
Ik ben nauw betrokken bij een aantal wereldwijde organisaties
die zich "Ondernemers en Jonge Presidenten' organisatie noemen.
Ik ben net terug uit Barcelona, waar ik een toespraak
aan de YPO wereldwijde conferentie heb gegeven,
en iedereen die ik daar ontmoet heb
die een ondernemer is
had moeite op school.
Bij mij zijn 18 van de 19 tekenen van concentratiestoornis onderkend.
Dus van dit ding hier word ik gek.
(Gelach)
Waarschijnlijk ben ik daarom een beetje in paniek nu --
behalve alle cafeïne en de suiker die ik op heb --
maar dit is echt eng voor een ondernemer.
Aandachtstoornis, een bipolaire stoornis.
Wist je dat bipolaire stoornis ook wel de CEO ziekte heet?
Ted Turner heeft het. Steve Jobs heeft het.
Alle drie de oprichters van Netscape hadden het.
Ik kan nog wel een tijdje door gaan.
Kinderen -- je kunt de kenmerken in kinderen zien.
En we geven ze Retalin en zeggen:
"Word geen ondernemend type.
Pas je aan het systeem aan en probeer een student te worden."
Sorry, ondernemers zijn geen studenten.
Wij houden van snelheid. Wij hebben het spel door.
Ik heb essays gestolen. Ik heb afgekeken tijdens examens.
Ik heb leerlingen ingehuurd om mijn boekhoud opdrachten te maken op de universiteit
voor 13 opeenvolgende opdrachten.
Maar als een ondernemer huur je accountants in om je boekhouding te doen.
Dus ik ben daar allen wat eerder achter gekomen.
(Gelach)
(Applaus)
Ik kan tenminste toegeven dat ik gesjoemeld heb op de universiteit; de meeste van jullie niet.
Ik ben ook geciteerd -- en ik vertelde de schrijver van het leerboek --
ik wordt nu geciteerd in precies dat leerboek
op alle Canadese universitaire studies.
In management accounting, ben ik hoofdstuk acht.
Ik introduceer hoofdstuk acht over budgettering.
En ik vertelde de auteur, na mijn interview, dat ik juist in die lessen hen afgekeken.
En zij vond het te grappig om het niet alsnog op te nemen.
Maar in kinderen kun je de kenmerken herkennen.
De definitie van een ondernemer is "een persoon die organiseert, handelt
en het risico draagt voor een zakelijke onderneming."
Dat betekent niet dat je een MBA programma moet volgen.
Het betekent niet dat je je school moet afmaken.
Het betekent alleen dat je die paar dingen goed moeten kunnen aanvoelen.
En we hebben allemaal wel eens gehoord van de vraag of het opvoeding of aanleg is, toch?
Is het het eerste of het tweede? Wat is het?
Nou, ik denk geen van beide. Ik denk dat het allebei kan zijn.
Ik ben voorbereid als ondernemer.
Toen ik als klein kind opgroeide, had ik geen keuze,
omdat mij op heel jonge leeftijd geleerd is --
toen mijn vader zich realiseerde dat alles wat
ze me op school leerden niet bij me paste --
dat hij me al jong de fijne kneepjes van het zakendoen kon leren.
Hij bereidde ons voor, ons drieën,
om het idee van een vaste baan te haten
en te houden van het starten van bedrijven om andere mensen aan een baan te helpen.
Mijn eerste kleine onderneming, ik was toen zeven, was in Winnipeg,
en ik lag op mijn bed met zo'n lange telefoonsnoer.
En ik belde alle stomerijen in Winnipeg af
om uit te zoeken hoeveel de stomerijen me
wilden betalen voor kleerhangers.
En mijn moeder kwam de kamer binnen en zei,
"Waar ga je de kleerhangers vandaan halen om aan de stomerijen te verkopen?"
En ik zei, "Laten we eens in de kelder kijken."
En we gingen naar de kelder. En ik opende een kast.
En daarin zaten zo'n duizend kleerhangers die ik verzameld had.
Want telkens als ik haar vertelde dat ik buiten ging spelen met andere kinderen,
ging ik huis-aan-huis door de buurt om kleerhangers te verzamelen
en bewaarde ze in de kelder voor de verkoop.
Want ik zag haar een paar weken daarvoor --
je kon geld verdienen. Ze betaalden je altijd twee cent per kleerhanger.
Dus ik dacht, er zijn allerlei soorten kleerhangers.
En dus ga ik ze gewoon ophalen.
En ik wist dat ze dat niet goed zou vinden, maar ik deed het toch maar.
En ik leerde dat je best kon onderhandelen met mensen.
Iemand bood me drie cent en ik kreeg de prijs omhoog tot drieënhalf.
Als zevenjarige wist ik al
dat ik een klein percentage van een cent kan krijgen,
en mensen zouden dat betalen omdat het zich vermenigvuldigt.
Dat bedacht ik toen ik zeven was. Ik kreeg drieënhalve cent voor duizend kleerhangers.
Ik verkocht nummerplaat beschermers huis-aan-huis.
Door mijn vader ging ik iemand zoeken
waar ik die dingen kon kopen tegen groothandelsprijzen.
En toen ik negen was, liep ik rond in de stad Sudbury
om huis-aan-huis nummerplaat beschermers te verkopen.
En ik herinner me die ene klant nog zo levendig
omdat ik ook nog wat ander spul verhandelde met deze klanten.
Ik verkocht kranten.
En hij wilde nooit een krant van me kopen.
Maar ik wist zeker dat ik aan hem een nummerplaat beschermer kon slijten.
En hij zei, "Die hebben we niet nodig."
En ik zei, "Maar u hebt twee auto's..." -- Ik was negen jaar.
Ik zei, "Maar u hebt twee auto's zonder nummerplaat beschermers."
En hij zei, "Dat weet ik."
En ik zei, "Een nummerplaat van deze auto is nogal gekreukeld."
En hij zei, "Ja dat is de auto van mijn vrouw." En ik zei, "Waarom testen we er niet één
aan de voorkant van de auto van je vrouw om te zien of hij langer heel blijft."
Ik wist wel dat er twee auto's met elk twee nummerplaten waren.
maar als ik ze niet alle vier kon verkopen, dan toch eentje.
Ik leerde dat op jonge leeftijd.
Ik deed stripboek-arbitrage.
Toen ik rond de 10 jaar was, verkocht ik stripboeken
vanuit ons huisje aan Georgian Bay.
En ik fietste helemaal naar het einde van het strand
en kocht alle stripboeken van de arme kinderen.
En daarna ging ik terug naar de andere kant van het strand om ze te verkopen aan rijke kinderen.
Maar het was logisch voor mij. Koop laag, verkoop hoog.
Hier is vraag en ze hebben geld.
Probeer niet aan arme kinderen te verkopen want die hebben geen geld. Rijken wel.
Dat is logisch, toch."
Het is net als een recessie. Er is dus een recessie.
Er is nog altijd 13 triljoen dollar in omloop in de economie van de VS.
Pik daar een graantje van mee. En dat had ik al jong geleerd.
Ik leerde ook om nooit je bron te onthullen,
omdat ik in elkaar geslagen werd toen ik hier ongeveer vier weken mee bezig was
omdat een van de rijke kinderen had ontdekt waar ik mijn strips kocht,
en hij vond het niet leuk dat hij veel meer betaalde.
Ik moest een krantenwijk nemen toen ik 10 was.
Ik wilde eigenlijk helemaal geen krantenwijk,
maar op tienjarige leeftijd zei mijn vader, "Dat wordt je volgende handel."
Hij wilde dat ik er niet één maar twee ging doen,
en toen wilde hij dat ik iemand inhuurde om de helft te bezorgen,
dat deed ik en toen realiseerde ik me dat je het meeste geld ophaalde door fooien.
Dus zo zou ik zowel de fooien als het loon krijgen.
Dus ik ging langs de deuren om de fooien op te halen.
Hij mocht ze alleen bezorgen.
Want toen realiseerde ik me dat ik zelf geld kon maken.
Vanaf dat moment wilde ik definitief geen werknemer worden.
(Gelach)
Mijn vader bezat een reparatie werkplaats voor auto's en industriële machines.
En hij liet een hoop oude auto onderdelen rondslingeren.
en die bevatten oud brons en koper.
Ik vroeg hem wat hij daarmee ging doen. Hij wilde ze gewoon weggooien.
Ik zei, "Maar zou niemand daarvoor willen betalen?". Hij zei, "Misschien wel."
Nogmaals, ik was 10 jaar oud -- dus 34 jaar geleden
zag ik een kans in dat spul.
Ik zag dat er geld zat in afval.
En ik ging op mijn fiets alle autogarages langs om het te verzamelen.
En op zaterdagen bracht mijn vader me
naar een metaal afval verwerker die me ervoor betaalde.
Ik vond dat toen nogal cool.
Vreemd genoeg richtten we 30 jaar later 1-800-GOT-JUNK? op
en verdienen we er weer geld mee.
Ik maakte van die kleine speldenkussens toen ik 11 jaar oud was, bij de welpen.
We maakten die speldenkussens voor onze moeders voor Moederdag.
We maakten deze speldenkussen van houten wasknijpers --
toen we kleding nog buiten aan de waslijn hingen.
En je kon van die stoelen maken.
En ik had deze kleine kussens die ik zou naaien.
En je kon er naalden in prikken.
Want toen naaiden mensen nog en hadden dus speldenkussen nodig.
Maar ik realiseerde me dat je wat te kiezen moest hebben.
Dus ik spoot er een hele hoop bruin.
En toen ik langs de deuren ging, vroeg ik niet, "Wilt u er een kopen?"
maar, "Welke kleur vindt u mooi?"
Omdat ik 10 jaar oud was, zei niemand nee tegen me,
vooral niet als je kon kiezen tussen bruine en kleurloze kussens.
Dus ik leerde die les al op jonge leeftijd.
Ik leerde dat handwerk echt waardeloos is.
OK, Grasmaaien is bijvoorbeeld rotwerk.
Maar omdat ik de hele zomer voor onze buren het gras maaide en daarvoor betaald werd,
leerde ik dat terugkerende inkomsten
van dezelfde klant geweldig zijn.
Dat als ik eenmaal iemand klant heb gemaakt,
en elke week betaalt krijg door deze persoon,
dat dat veel beter is dan één zo'n wasknijperding
aan één persoon proberen te verkopen.
Want meer kun je er niet aan ze verkopen.
Dus ik hield al van het model van terugkerende inkomsten sinds ik jong was.
Bedenk dat ik klaargestoomd werd om dit te doen. Ik mocht geen baantjes hebben.
Ik kon gaan werken als caddie op een golfbaan.
Maar ik wist dat er één heuvel was op onze golfbaan,
de 13de hole had een grote heuvel.
En mensen kregen daar nooit hun golftas tegenop.
Dus ik zat daar in een tuinstoel
alleen maar om te dragen voor mensen die geen caddie hadden.
Ik droeg hun golftas naar boven en ze betaalden me een dollar.
Terwijl mijn vrienden vijf uur lang werkten
om iemands' tas rond te slepen en daar 10 dollar voor kregen.
Ik denk dan "Dat is stom, want je moet vijf uur werken.
Dat is niet verstandig." Bedenk een manier om sneller meer geld te verdienen.
Elke week ging ik naar de winkel op de hoek om van die blikjes te kopen.
Die ik dan afleverde bij 70-jarige vrouwen die bridge speelden.
En ze gaven me hun bestelling door voor de volgende week.
Ik leverde de limonade af en rekende de dubbele prijs.
Ik had de markt in handen. Je had geen contracten nodig.
Je had alleen een vraag en aanbod nodig
en een publiek dat bij je wilde kopen.
Deze vrouwen gingen toch niet naar iemand anders
omdat ze me aardig vonden, zoals ik ontdekt had.
Ik ging golfballen zoeken op de golfbaan.
Maar de anderen zochten in de bosjes
en in de greppels naar golfballen.
Ik dacht bekijk het maar. Ze liggen allemaal in de vijver
en niemand gaat de vijver in.
Dus ik kroop de vijver door en pakte ze op met mijn tenen.
Je pakt ze op tussen beide voeten.
Je kunt dat niet op het toneel.
En die golfballen gooi je dan gewoon in je zwembroek
en als je klaar bent heb je er een paar honderd.
Het probleem was echter dat mensen geen oude golfballen wilden.
Dus verpakte ik ze. Ik was toen een jaar of 12.
Ik verpakte ze op drie manieren.
Ik had Pinnacles en DDHs en de topmerken van toen.
Die verkocht ik voor twee dollar per stuk.
Dan had ik nog goede ballen die er redelijk uitzagen. Die waren 50 cent per stuk.
En alle waardeloze ballen verkocht ik met 50 tegelijk.
Ze konden die gebruiken om te oefenen.
En ik verkocht zonnebrillen, toen ik op school zat,
aan alle leerlingen van de middelbare school.
Dit is waarom iedereen je wat gaat haten
omdat je altijd probeert om aan je vrienden te verdienen.
Maar het betaalde de rekeningen.
Dus ik verkocht bergen zonnebrillen.
Maar toen ik moest stoppen van school --
ik moest op kantoor komen en ze vertelden me dat het niet mocht --
ging ik langs de tankstations en
ik verkocht er een hoop aan de tankstations.
en liet de tankstations ze aan hun klanten verkopen.
Dat was cool, want daarmee had ik verkooppunten in de detailhandel.
En ik was geloof ik veertien.
Later betaalde ik mijn hele eerste jaar universiteit van Carlton
door wijnzakken huis-aan-huis te verkopen.
Wist je dat je een literfles rum en twee flessen
cola in een wijnzak kunt bewaren. nou en, toch?
Maar weet je? Je propt die in je broek, als je naar een
voetbalwedstrijd gaat en je kunt gratis drank naar binnen smokkelen,
iedereen kocht ze.
Aanvoer, vraag, grote kansen.
Ik verkocht ze als merk, dus vijf keer zo duur als normaal.
Ons universiteitslogo stond erop.
Wij voeden onze kinderen op en we kopen spellen voor ze,
maar als ze ondernemend zijn, waarom geven we ze geen spellen,
die de talenten stimuleren die je nodig hebt als ondernemer?
Waarom leert u ze niet geld niet te verspillen?
Ik herinner me dat ik naar het midden van een straat werd gestuurd in Banff, Alberta
omdat ik een muntje de straat op had gegooid,
en mijn vader zei, "Ga het maar oprapen."
Hij zei, "Ik moet hard werken voor mijn geld. Ik wil jou nooit meer een cent zien verspillen."
En ik herinner me die les nog steeds.
Zakgeld leert kinderen verkeerde gewoontes.
Zakgeld leert kinderen als vanzelf
om aan een baan te denken.
Een ondernemer verwacht geen vast salaris.
Zakgeld laat kinderen van jongs af aan
wennen aan een vast salaris.
Dat lijkt mij verkeerd als je ze als ondernemers wilt opvoeden.
Wat ik nu doe met mijn kinderen -- ik heb er twee, negen en zeven --
ik leer ze rond het huis te lopen door de tuin,
op zoek naar dingen die gedaan moeten worden.
Kom naar me toe en vertel me wat het is.
Of ik ga naar hen toe en zeg, "Dit wil ik gedaan hebben."
En weet je wat we dan doen? We onderhandelen.
Ze gaan eerst kijken wat het is.
Maar daarna onderhandelen we over wat ze ervoor krijgen.
En ze krijgen geen zakgeld, maar meer kansen om zelf op zoek te gaan
en ze krijgen ervaring met onderhandelen,
en ze krijgen ook handigheid in het vinden van kansen.
Je voedt ze op met zulke zaken. Elk van mijn kinderen heeft twee spaarvarkens.
50 procent van al het geld dat ze verdienen of krijgen,
50 procent gaat naar hun huis rekening,
50 procent gaat naar hun speelgoed rekening.
Geld van hun speelgoed rekening mogen ze besteden aan wat ze maar willen.
De 50 procent van hun huis rekening, gaat elke zes maanden naar de bank.
Ze lopen met me mee. Elk jaar gaat al het geld dat ze op de bank hebben naar hun effectenmakelaar.
Zowel mijn negenjarige als mijn zevenjarige hebben al een effectenmakelaar.
Maar ik leer ze bewust die spaargewoonte aan.
Ik vind het te gek voor woorden dat 30-jarigen zeggen,
"Misschien moet ik nu eens voor mijn pensioen gaan sparen."
Shit, je hebt 25 jaar gemist.
Je kunt die gewoonte aanleren aan jonge kinderen
als ze de pijn nog niet voelen.
Lees ze niet elke avond in bed voor.
Hooguit vier avonden per week een verhaaltje voorlezen
en drie avonden per week laat je ze zelf een verhaaltje vertellen.
Waarom ga je niet rustig zitten met je kinderen en geeft ze vier voorwerpen,
een rood shirt, een blauwe das, een kangoeroe en een laptop,
en laat ze een verhaal vertellen over die vier dingen.
Mijn kinderen doen dat aldoor.
Het leert hen te verkopen; het leert ze creativiteit;
het leert ze te spreken in het openbaar.
Doe dat soort dingen en heb er lol in.
Zet kinderen voor een groep en laat ze praten,
zelfs als het alleen voor hun vrienden is
en doe toneelstukken en toespraken.
Dat zijn ondernemersvaardigheden die je wilt stimuleren.
Laat de kinderen zien hoe slechte klanten of slechte werknemers er uit zien.
Toon ze de chagrijnige werknemers.
Als je chagrijnige bediening van klanten ziet, wijs hen erop.
Zeg, "Overigens, die vent is een waardeloze werknemer."
En zeg, "Dat zijn goede krachten."
(Gelach)
Als je in een restaurant slecht bediend wordt,
laat ze zien hoe een slechte bediening eruit ziet.
(Gelach)
We lopen overal tegen dit soort lessen aan,
maar we grijpen de kansen niet; we leren kinderen om een begeleider te nemen.
Stel je voor dat je alle troep
van de kinderen in huis bij elkaar raapte,
al het speelgoed waar ze al twee jaar te oud voor zijn,
en zegt, "Waarom gaan we dit niet verkopen op Craigslist en Kijiji?"
En dat ze het echt kunnen verkopen
en leer ze hoe scammers te herkennen zijn als er aanbiedingen via mail binnen komen.
Je kunt ze jou account of een sub-account of iets dergelijks laten komen.
Maar leer ze hoe je een prijs vaststelt, of een prijs raadt,
zet er foto's bij.
Leer ze hoe je zulke dingen doet en geld verdient.
En van het geld dat ze ontvangen gaat 50 procent naar hun huis rekening,
en 50 procent gaat naar hun speelgoed rekening.
Mijn kinderen vinden het geweldig.
Enkele van de ondernemers talenten die je moet bevorderen in kinderen:
verwezenlijking, doorzettingsvermogen, leiderschap, introspectie, onderlinge afhankelijkheid, waarden.
Deze talenten vind je allemaal in jonge kinderen, en je kunt ze helpen opwekken.
Zoek naar die kenmerken.
Er zijn twee talenten waar je ook naar moet zoeken
die we maar niet uit hun systeem krijgen.
Behandel kinderen niet tegen concentratiestoornis
tenzij het echt heel, heel slecht gaat.
(Applaus)
Hetzelfde geldt voor manies, stress en depressie,
tenzij het medisch onverantwoord is.
Bipolaire stoornis wordt ook wel CEO ziekte genoemd.
Als Steve Jurvetson, Jim Clark
en Jim Barksdale het allemaal hebben,
en zij bouwden Netscape.
Stel je voor dat zij Ritalin kregen.
Dan hadden we dat niet gehad, hè?
Al Gore zou echt het internet uitgevonden hebben.
(Gelach)
Deze vaardigheden zouden we op school moeten aanleren
net als al het andere.
Ik zeg niet dat kinderen geen advocaat mogen worden.
Maar geef ondernemerschap
een plaats tussen de rest van de vakken.
Omdat daarin grote kansen liggen.
Ik wil afsluiten met een korte video.
Het is een video gemaakt door één van de bedrijven die ik begeleid.
Deze jongens, Grasshopper.
Het gaat over kinderen. Het gaat over ondernemerschap.
Ik hoop dat dit u inspireert om dat wat ik u verteld heb mee te nemen
en er iets mee te doen om de wereld te veranderen.
[Kind ... "En jij dacht dat je alles kon?"]
[Je kunt het nog steeds.]
[Omdat veel van wat wij onmogelijk achten ...]
[.. eenvoudig te overwinnen is]
[Want als je het nog niet had gemerkt, we leven op een plek waar]
[Eén persoon het verschil kan maken]
[Wil je bewijs?]
[Kijk maar naar de mensen die ons land hebben opgebouwd;]
[Onze ouders, grootouders, onze tantes, ooms ...]
Het waren immigranten, nieuwkomers klaar om hun stempel te drukken]
[Misschien hadden ze heel weinig]
[Of zelfs helemaal niets, behalve ...]
[... een enkel briljant idee]
[Deze mensen waren denkers, doeners ...]
[... vernieuwers ...]
[... tot ze met een naam kwamen ...]
[... ondernemers!]
[Ze veranderen de manier waarop wij denken wat mogelijk is.]
[Ze hebben een heldere visie over hoe het leven beter kan]
[voor ons allemaal, zelfs in moeilijke tijden.]
[Nu is het moeilijk te zien ...]
[... als ons zicht wordt belemmerd door obstakels.]
[Maar turbulentie creëert kansen]
[op succes, prestatie en dwingt ons ...]
[nieuwe manieren te ontdekken om dingen te doen]
[Dus achter welke kans ga je aan en waarom?]
[Als je een ondernemer bent]
[weet je dat risico niet de beloning is.]
[Nee. De beloning is innovatie aanjagen ...]
[... levens veranderen. Banen scheppen.]
[Groei veroorzaken.]
[En een betere wereld maken.]
[Ondernemers zijn overal.]
[Ze voeren kleine bedrijfjes die onze economie ondersteunen,]
[ontwerpen hulpmiddelen om je te helpen ...]
[... verbonden te blijven met vrienden, familie en collega's over de wereld.]
[Ze vinden nieuwe manieren om de maatschappij van de oudste problemen af te helpen.]
[Kent jij een ondernemer?]
[Iedereen kan ondernemer zijn ...]
[Zelfs ... jij!]
[Dus grijp de kans om het werk te krijgen dat je altijd wilde]
[Help de economie te genezen]
[Maak een verschil.]
[Breng je bedrijf tot nieuwe hoogte.]
[Maar bovenal,]
[denk terug aan toen je nog een kind was ...]
[toen alles binnen je bereik lag,]
[en zeg dan zachtjes maar vastbereaden tegen jezelf:]
["Het is nog steeds zo."]
Dank u hartelijk om mij aan te horen.