WEBVTT

00:00:06.648 --> 00:00:09.226
คุณกำลังเล่าเรื่องสนุก ๆ 
ให้เพื่อนฟังอยู่ดี ๆ

00:00:09.226 --> 00:00:13.637
ทันใดนั้นเอง ตอนมาถึงส่วนสำคัญ
เขาก็ขัดขึ้นว่า

00:00:13.637 --> 00:00:17.819
"เอเลียนกับฉัน" ไม่ใช่ "ฉันกับเอเลียน"

00:00:17.819 --> 00:00:19.813
พวกเราส่วนใหญ่อาจเกิดความรำคาญ

00:00:19.813 --> 00:00:21.907
แต่นอกเหนือจากการขัดที่ดูหยาบคายนี้

00:00:21.907 --> 00:00:23.713
เพื่อนของคุณมีเหตุผลหรือเปล่า

00:00:23.713 --> 00:00:26.837
ประโยคของคุณผิดไวยากรณ์หรือเปล่า

00:00:26.837 --> 00:00:30.867
และถ้าเขายังเข้าใจมันได้อยู่
มันจะไปสำคัญอะไรล่ะ

00:00:30.867 --> 00:00:32.722
จากมุมมองของนักภาษาศาสตร์

00:00:32.722 --> 00:00:36.547
ไวยากรณ์คือชุดของรูปแบบ
ในการนำคำมาประกอบกัน

00:00:36.547 --> 00:00:39.096
เพื่อให้เกิดเป็นวลี หรืออนุประโยค

00:00:39.096 --> 00:00:41.905
ไม่ว่าจะเป็นในการพูด
หรือการเขียนก็ตาม

00:00:41.905 --> 00:00:44.090
แต่ละภาษามีรูปแบบไวยากรณ์
ที่แตกต่างกัน

00:00:44.090 --> 00:00:47.433
ในภาษาอังกฤษ ประธานมักจะมาก่อน

00:00:47.433 --> 00:00:48.689
ตามด้วยคำกริยา

00:00:48.689 --> 00:00:50.007
และจากนั้นจึงเป็นกรรม

00:00:50.007 --> 00:00:52.554
ในขณะที่ภาษาญี่ปุ่น
และอีกหลาย ๆ ภาษา

00:00:52.554 --> 00:00:55.898
ลำดับคือประธาน กรรม และคำกริยา

00:00:55.898 --> 00:01:00.151
นักวิชาการบางรายพยายาม
จัดแจงรูปแบบพื้นฐานของทุกภาษา

00:01:00.151 --> 00:01:02.496
แต่นอกเหนือไปจาก
โครงสร้างพื้นฐานบางอย่าง

00:01:02.496 --> 00:01:04.593
เช่นการมีคำนาม หรือคำกริยา แล้ว

00:01:04.593 --> 00:01:08.939
สิ่งที่เรียกว่า ความเป็นสากลทางภาษา
ปรากฏอยู่น้อยมาก

00:01:08.939 --> 00:01:12.026
และในขณะภาษาใด ๆ ก็ต้องการ
รูปแบบที่แน่นอนเพื่อการใช้งาน

00:01:12.026 --> 00:01:17.306
การศึกษารูปแบบเหล่านี้ ทำให้เกิด
การถกเถียงระหว่างสองแนวคิด

00:01:17.306 --> 00:01:20.913
ที่เป็นที่รู้จักกันว่าภาษาศาสตร์แบบกำหนด
และภาษาศาสตร์แบบบรรยาย

00:01:20.913 --> 00:01:22.198
สรุปรวมก็คือ

00:01:22.198 --> 00:01:26.061
นักภาษาศาสตร์แบบกำหนดคิดว่า
ภาษาควรที่จะอยู่ในกรอบของกฎที่ชัดเจน

00:01:26.061 --> 00:01:30.692
ในขณะที่นักภาษาศาสตร์แบบบรรยายเห็นว่า
ความหลากหลายและการดัดแปลงเป็นเรื่องปกติ

00:01:30.692 --> 00:01:33.880
และเป็นส่วนสำคัญของภาษา

00:01:33.880 --> 00:01:38.321
ตามประวัติศาสตร์ 
ส่วนใหญ่ภาษาถูกใช้เพื่อสนทนา

00:01:38.321 --> 00:01:42.286
แต่เมื่อคนมีการติดต่อสื่อสารกันมากขึ้น
และการเขียนมีความสำคัญมากขึ้น

00:01:42.286 --> 00:01:46.341
ภาษาเขียนถูกใช้เป็นมาตราฐาน
เพื่อการสือสารที่กว้างขวางขึ้น

00:01:46.341 --> 00:01:51.081
และเป็นการให้หลักประกันว่า 
คนที่อยู่ในคนละพื้นที่จะเข้าใจกันและกัน

00:01:51.081 --> 00:01:56.741
ในหลายภาษา รูปแบบมาตรฐานนี้
เป็นแบบเดียวเท่านั้นที่ได้รับการยอมรับ

00:01:56.741 --> 00:02:00.665
ทั้งที่มันถูกดัดแปลง
มาจากรูปแบบการพูดแบบเดียว

00:02:00.665 --> 00:02:03.078
โดยทั่วไปแล้ว โดยคนที่มีอำนาจ

00:02:03.078 --> 00:02:07.426
นักวิชาการทางภาษาทำหน้าที่สร้างกฎ
และเผยแผ่มาตรฐานนี้

00:02:07.426 --> 00:02:13.021
โดยให้รายละเอียดในกฎแต่ละชุด
ที่สะท้อนไวยากรณ์ที่พวกเขาสร้างขึ้น

00:02:13.021 --> 00:02:17.245
และกฎสำหรับไวยากรณ์การเขียน
ถูกดัดแปลงมาใช้กับภาษาพูดด้วยเช่นกัน

00:02:17.245 --> 00:02:21.683
รูปแบบของการพูด
ที่ไม่เหมือนกับกฎการเขียน

00:02:21.683 --> 00:02:24.090
ถูกมองว่าเป็นความวิบัติ
หรือการใช้ภาษาแบบชนชั้นล่าง

00:02:24.090 --> 00:02:26.675
และหลายคนที่เติบโตมา
กับการพูดในลักษณะนี้

00:02:26.675 --> 00:02:30.570
ถูกบังคับให้เปลี่ยนมาใช้
รูปแบบที่เป็นมาตรฐาน

00:02:30.570 --> 00:02:31.886
อย่างไรก็ดี เมื่อไม่นานมานี้เอง

00:02:31.886 --> 00:02:36.140
นักภาษาศาสตร์เข้าใจว่า การพูด
เป็นปรากฏการณ์ที่แยกขาดจากการเขียน

00:02:36.140 --> 00:02:38.287
ที่มีความสม่ำเสมอและรูปแบบของมันเอง

00:02:38.287 --> 00:02:42.891
พวกเราส่วนใหญ่เรียนรู้ที่จะพูด
ตอนที่เราอายุยังน้อยจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

00:02:42.891 --> 00:02:46.468
เราสร้างคลังการพูดของเรา
ผ่านนิสัยที่ไม่ได้ผ่านความคิด

00:02:46.468 --> 00:02:48.828
ไม่ใช่กฎที่ต้องจดจำ

00:02:48.828 --> 00:02:52.621
และเพราะว่าการพูดยังใช้อารมณ์
และน้ำเสียงสูงต่ำสำหรับสื่อความหมาย

00:02:52.621 --> 00:02:54.775
โครงสร้างของมันมักจะยืดหยุ่นมากกว่า

00:02:54.775 --> 00:02:58.727
เพื่อปรับให้เข้ากับความต้องการ
กับผู้พูดและผู้ฟัง

00:02:58.727 --> 00:03:03.241
นั่นอาจหมายถึงการหลีกเลี่ยงอนุประโยค
ที่ยากต่อการวิเคราะห์แจกแจงในทันที

00:03:03.241 --> 00:03:06.037
การเปลี่ยนเปลงเพื่อหลีกเลี่ยง
การออกเสียงที่ทำให้ติดขัด

00:03:06.037 --> 00:03:09.388
หรือกร่อนเสียงเพื่อทำให้พูดได้เร็วขึ้น

00:03:09.388 --> 00:03:13.571
วิธีการทางภาษาศาสตร์ที่พยายาม
เข้าใจและร่างแผนที่ความแตกต่าง


00:03:13.571 --> 00:03:17.945
โดยไม่เข้าไปกำกับแก้ไข
เรียกว่าภาษาศาสตร์แบบบรรยาย


00:03:17.945 --> 00:03:20.301
แทนที่จะกำหนดว่า
ภาษาควรถูกนำไปใช้อย่างไร

00:03:20.301 --> 00:03:23.131
มันอธิบายว่าคนใช้ภาษากันอย่างไร

00:03:23.131 --> 00:03:27.259
และติดตามนวัฒกรรมที่มันเกี่ยวข้อง

00:03:27.259 --> 00:03:28.878
แต่ในขณะที่การโต้เถียงระหว่าง

00:03:28.878 --> 00:03:31.175
ภาษาศาสตร์แบบกำหนด
และแบบบรรยายยังคงดำเนินต่อไป


00:03:31.175 --> 00:03:33.598
ทั้งสองแนวคิดนี้
ไม่ได้มีความสมบูรณ์ในทุกแง่มุม

00:03:33.598 --> 00:03:37.072
เอาเข้าจริง ภาษาศาสตร์แบบกำหนด
มีประโยชน์สำหรับการบอกเรา

00:03:37.072 --> 00:03:41.675
เกี่ยวกับรูปแบบพื้นฐานทั่วไป
ณ เวลาใด เวลาหนึ่ง

00:03:41.675 --> 00:03:44.471
มันมีความเสำคัญ
ไม่เพียงแต่สำหรับบริบทที่เป็นทางการ

00:03:44.471 --> 00:03:48.432
แต่ยังทำให้การสื่อสารง่ายขึ้นอีก
ระหว่างผู้พูดที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา

00:03:48.432 --> 00:03:50.620
ที่มีพื้นเพที่แตกต่างกัน

00:03:50.620 --> 00:03:52.194
ทว่าภาษาศาสตร์แบบบรรยาย


00:03:52.194 --> 00:03:54.447
ให้รายละเอียดเชิงลึกกับเรา
ว่าความคิดของเราทำงานอย่างไร

00:03:54.447 --> 00:03:58.855
และวิธีการโดยสัญชาตญาณ
ซึ่งเราสร้างกรอบการมองโลกของเรา

00:03:58.855 --> 00:04:03.461
ที่สุดแล้ว ไวยากรณ์ควรถูกพิจารณา
ว่าเป็นกลุ่มพฤติกรรมทางภาษา

00:04:03.461 --> 00:04:06.751
ที่คนยอมรับตกลงและสร้างขึ้นมาใหม่
อย่างสม่ำเสมอ

00:04:06.751 --> 00:04:09.966
โดยกลุ่มคนที่ใช้ภาษานั้น

00:04:09.966 --> 00:04:11.352
เช่นเดียวกับตัวภาษาเอง

00:04:11.352 --> 00:04:13.217
มันเป็นเส้นใยที่สวยงามและซับซ้อน

00:04:13.217 --> 00:04:17.080
ที่สอดประสานผ่านความร่วมมือ
ของผู้พูดและผู้ฟัง

00:04:17.080 --> 00:04:18.565
ผู้เขียนและผู้อ่าน

00:04:18.565 --> 00:04:20.781
นักภาษาศาสตร์แบบกำหนด
และแบบบรรยาย

00:04:20.781 --> 00:04:22.663
จากทั้งใกล้และไกล