0:00:06.648,0:00:09.226
คุณกำลังเล่าเรื่องสนุก ๆ [br]ให้เพื่อนฟังอยู่ดี ๆ

0:00:09.226,0:00:13.637
ทันใดนั้นเอง ตอนมาถึงส่วนสำคัญ[br]เขาก็ขัดขึ้นว่า

0:00:13.637,0:00:17.819
"เอเลียนกับฉัน" ไม่ใช่ "ฉันกับเอเลียน"

0:00:17.819,0:00:19.813
พวกเราส่วนใหญ่อาจเกิดความรำคาญ

0:00:19.813,0:00:21.907
แต่นอกเหนือจากการขัดที่ดูหยาบคายนี้

0:00:21.907,0:00:23.713
เพื่อนของคุณมีเหตุผลหรือเปล่า

0:00:23.713,0:00:26.837
ประโยคของคุณผิดไวยากรณ์หรือเปล่า

0:00:26.837,0:00:30.867
และถ้าเขายังเข้าใจมันได้อยู่[br]มันจะไปสำคัญอะไรล่ะ

0:00:30.867,0:00:32.722
จากมุมมองของนักภาษาศาสตร์

0:00:32.722,0:00:36.547
ไวยากรณ์คือชุดของรูปแบบ[br]ในการนำคำมาประกอบกัน

0:00:36.547,0:00:39.096
เพื่อให้เกิดเป็นวลี หรืออนุประโยค

0:00:39.096,0:00:41.905
ไม่ว่าจะเป็นในการพูด[br]หรือการเขียนก็ตาม

0:00:41.905,0:00:44.090
แต่ละภาษามีรูปแบบไวยากรณ์[br]ที่แตกต่างกัน

0:00:44.090,0:00:47.433
ในภาษาอังกฤษ ประธานมักจะมาก่อน

0:00:47.433,0:00:48.689
ตามด้วยคำกริยา

0:00:48.689,0:00:50.007
และจากนั้นจึงเป็นกรรม

0:00:50.007,0:00:52.554
ในขณะที่ภาษาญี่ปุ่น[br]และอีกหลาย ๆ ภาษา

0:00:52.554,0:00:55.898
ลำดับคือประธาน กรรม และคำกริยา

0:00:55.898,0:01:00.151
นักวิชาการบางรายพยายาม[br]จัดแจงรูปแบบพื้นฐานของทุกภาษา

0:01:00.151,0:01:02.496
แต่นอกเหนือไปจาก[br]โครงสร้างพื้นฐานบางอย่าง

0:01:02.496,0:01:04.593
เช่นการมีคำนาม หรือคำกริยา แล้ว

0:01:04.593,0:01:08.939
สิ่งที่เรียกว่า ความเป็นสากลทางภาษา[br]ปรากฏอยู่น้อยมาก

0:01:08.939,0:01:12.026
และในขณะภาษาใด ๆ ก็ต้องการ[br]รูปแบบที่แน่นอนเพื่อการใช้งาน

0:01:12.026,0:01:17.306
การศึกษารูปแบบเหล่านี้ ทำให้เกิด[br]การถกเถียงระหว่างสองแนวคิด

0:01:17.306,0:01:20.913
ที่เป็นที่รู้จักกันว่าภาษาศาสตร์แบบกำหนด[br]และภาษาศาสตร์แบบบรรยาย

0:01:20.913,0:01:22.198
สรุปรวมก็คือ

0:01:22.198,0:01:26.061
นักภาษาศาสตร์แบบกำหนดคิดว่า[br]ภาษาควรที่จะอยู่ในกรอบของกฎที่ชัดเจน

0:01:26.061,0:01:30.692
ในขณะที่นักภาษาศาสตร์แบบบรรยายเห็นว่า[br]ความหลากหลายและการดัดแปลงเป็นเรื่องปกติ

0:01:30.692,0:01:33.880
และเป็นส่วนสำคัญของภาษา

0:01:33.880,0:01:38.321
ตามประวัติศาสตร์ [br]ส่วนใหญ่ภาษาถูกใช้เพื่อสนทนา

0:01:38.321,0:01:42.286
แต่เมื่อคนมีการติดต่อสื่อสารกันมากขึ้น[br]และการเขียนมีความสำคัญมากขึ้น

0:01:42.286,0:01:46.341
ภาษาเขียนถูกใช้เป็นมาตราฐาน[br]เพื่อการสือสารที่กว้างขวางขึ้น

0:01:46.341,0:01:51.081
และเป็นการให้หลักประกันว่า [br]คนที่อยู่ในคนละพื้นที่จะเข้าใจกันและกัน

0:01:51.081,0:01:56.741
ในหลายภาษา รูปแบบมาตรฐานนี้[br]เป็นแบบเดียวเท่านั้นที่ได้รับการยอมรับ

0:01:56.741,0:02:00.665
ทั้งที่มันถูกดัดแปลง[br]มาจากรูปแบบการพูดแบบเดียว

0:02:00.665,0:02:03.078
โดยทั่วไปแล้ว โดยคนที่มีอำนาจ

0:02:03.078,0:02:07.426
นักวิชาการทางภาษาทำหน้าที่สร้างกฎ[br]และเผยแผ่มาตรฐานนี้

0:02:07.426,0:02:13.021
โดยให้รายละเอียดในกฎแต่ละชุด[br]ที่สะท้อนไวยากรณ์ที่พวกเขาสร้างขึ้น

0:02:13.021,0:02:17.245
และกฎสำหรับไวยากรณ์การเขียน[br]ถูกดัดแปลงมาใช้กับภาษาพูดด้วยเช่นกัน

0:02:17.245,0:02:21.683
รูปแบบของการพูด[br]ที่ไม่เหมือนกับกฎการเขียน

0:02:21.683,0:02:24.090
ถูกมองว่าเป็นความวิบัติ[br]หรือการใช้ภาษาแบบชนชั้นล่าง

0:02:24.090,0:02:26.675
และหลายคนที่เติบโตมา[br]กับการพูดในลักษณะนี้

0:02:26.675,0:02:30.570
ถูกบังคับให้เปลี่ยนมาใช้[br]รูปแบบที่เป็นมาตรฐาน

0:02:30.570,0:02:31.886
อย่างไรก็ดี เมื่อไม่นานมานี้เอง

0:02:31.886,0:02:36.140
นักภาษาศาสตร์เข้าใจว่า การพูด[br]เป็นปรากฏการณ์ที่แยกขาดจากการเขียน

0:02:36.140,0:02:38.287
ที่มีความสม่ำเสมอและรูปแบบของมันเอง

0:02:38.287,0:02:42.891
พวกเราส่วนใหญ่เรียนรู้ที่จะพูด[br]ตอนที่เราอายุยังน้อยจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

0:02:42.891,0:02:46.468
เราสร้างคลังการพูดของเรา[br]ผ่านนิสัยที่ไม่ได้ผ่านความคิด

0:02:46.468,0:02:48.828
ไม่ใช่กฎที่ต้องจดจำ

0:02:48.828,0:02:52.621
และเพราะว่าการพูดยังใช้อารมณ์[br]และน้ำเสียงสูงต่ำสำหรับสื่อความหมาย

0:02:52.621,0:02:54.775
โครงสร้างของมันมักจะยืดหยุ่นมากกว่า

0:02:54.775,0:02:58.727
เพื่อปรับให้เข้ากับความต้องการ[br]กับผู้พูดและผู้ฟัง

0:02:58.727,0:03:03.241
นั่นอาจหมายถึงการหลีกเลี่ยงอนุประโยค[br]ที่ยากต่อการวิเคราะห์แจกแจงในทันที

0:03:03.241,0:03:06.037
การเปลี่ยนเปลงเพื่อหลีกเลี่ยง[br]การออกเสียงที่ทำให้ติดขัด

0:03:06.037,0:03:09.388
หรือกร่อนเสียงเพื่อทำให้พูดได้เร็วขึ้น

0:03:09.388,0:03:13.571
วิธีการทางภาษาศาสตร์ที่พยายาม[br]เข้าใจและร่างแผนที่ความแตกต่าง[br]

0:03:13.571,0:03:17.945
โดยไม่เข้าไปกำกับแก้ไข[br]เรียกว่าภาษาศาสตร์แบบบรรยาย[br]

0:03:17.945,0:03:20.301
แทนที่จะกำหนดว่า[br]ภาษาควรถูกนำไปใช้อย่างไร

0:03:20.301,0:03:23.131
มันอธิบายว่าคนใช้ภาษากันอย่างไร

0:03:23.131,0:03:27.259
และติดตามนวัฒกรรมที่มันเกี่ยวข้อง

0:03:27.259,0:03:28.878
แต่ในขณะที่การโต้เถียงระหว่าง

0:03:28.878,0:03:31.175
ภาษาศาสตร์แบบกำหนด[br]และแบบบรรยายยังคงดำเนินต่อไป[br]

0:03:31.175,0:03:33.598
ทั้งสองแนวคิดนี้[br]ไม่ได้มีความสมบูรณ์ในทุกแง่มุม

0:03:33.598,0:03:37.072
เอาเข้าจริง ภาษาศาสตร์แบบกำหนด[br]มีประโยชน์สำหรับการบอกเรา

0:03:37.072,0:03:41.675
เกี่ยวกับรูปแบบพื้นฐานทั่วไป[br]ณ เวลาใด เวลาหนึ่ง

0:03:41.675,0:03:44.471
มันมีความเสำคัญ[br]ไม่เพียงแต่สำหรับบริบทที่เป็นทางการ

0:03:44.471,0:03:48.432
แต่ยังทำให้การสื่อสารง่ายขึ้นอีก[br]ระหว่างผู้พูดที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา

0:03:48.432,0:03:50.620
ที่มีพื้นเพที่แตกต่างกัน

0:03:50.620,0:03:52.194
ทว่าภาษาศาสตร์แบบบรรยาย[br]

0:03:52.194,0:03:54.447
ให้รายละเอียดเชิงลึกกับเรา[br]ว่าความคิดของเราทำงานอย่างไร

0:03:54.447,0:03:58.855
และวิธีการโดยสัญชาตญาณ[br]ซึ่งเราสร้างกรอบการมองโลกของเรา

0:03:58.855,0:04:03.461
ที่สุดแล้ว ไวยากรณ์ควรถูกพิจารณา[br]ว่าเป็นกลุ่มพฤติกรรมทางภาษา

0:04:03.461,0:04:06.751
ที่คนยอมรับตกลงและสร้างขึ้นมาใหม่[br]อย่างสม่ำเสมอ

0:04:06.751,0:04:09.966
โดยกลุ่มคนที่ใช้ภาษานั้น

0:04:09.966,0:04:11.352
เช่นเดียวกับตัวภาษาเอง

0:04:11.352,0:04:13.217
มันเป็นเส้นใยที่สวยงามและซับซ้อน

0:04:13.217,0:04:17.080
ที่สอดประสานผ่านความร่วมมือ[br]ของผู้พูดและผู้ฟัง

0:04:17.080,0:04:18.565
ผู้เขียนและผู้อ่าน

0:04:18.565,0:04:20.781
นักภาษาศาสตร์แบบกำหนด[br]และแบบบรรยาย

0:04:20.781,0:04:22.663
จากทั้งใกล้และไกล