Առասպելական Հունաստանում,

մեղրամոմից և
փետուրներից թևերի վրա,

Կրետեով սավառնող Իքարուսը և
նրա հայրը՝ Դեդալուսը

հակադրվում էին բնության և 
մարդկային բոլոր օրենքներին:

Արհամարհելով հոր հորդորները, 
Իքարուսը սկսում է վերև բարձրանալ:

Երկրից դիտողի համար Իքարուսը աստծո
կերպարանք էր ստացել,

երբ հենց ինքը վար էր նայում, ինքն էլ
էր ամենակարող զգում:

Սակայն, հին Հունաստանում

մարդկանց ու աստվածներին 
տարբերակող գիծը բացարձակ էր,

և այն հատել փորձող մահկանացուներին 
դաժան պատիժ էր սպասվում:

Այդ բախտին են նաև արժանանում 
Իքարուսը և Դեդալուսը:

Որդու ծնունդից տարիներ առաջ,

Դեդալուսը իր հայրենի Աթենքում 
հայտնի էր որպես հանճարեղ գյուտարար,

արհեստավոր

ու քանդակագործ:

Նա հայտնագործել էր կարպետահյությունը 
ու անհրաժեշտ գործիքները:

Նա նախագծել էր առաջին բաղնիքը,

պարահրապարակը:

Նրա քանդակները այնքան կենդանի էին երևում,

որ Հերկուլեսը դրանք իրական մարդկանց 
տեղ էր դրել:

Չնայած տաղանդավոր ու սիրված լինելուն՝
Դեդալուսը եսասեր ու նախանձ էր:

Վախենալով, որ իր զարմիկը իրենից ավելի
փորձառու արհեստավոր էր,

Դեդալուսը սպանում է նրան:

Իբրև պատիժ, Դեդալուսին 
աքսորել էին Աթենքից Կրետե:

Իր հեղինակությունը վերականգնելուց հետո,

նա ջերմորեն հյուրընկալվում է
Կրետեի թագավոր Մինոսի մոտ:

Ապարանքում որպես տեխնիկական 
հարցերով խորհրդատու լինելով՝

նա շարունակում էր փորձել իր բախտը:

Թագավորի երեխաների համար

նա ստեղծել էր մեխանիկորեն շարժվող
խաղալիքներ, որոնք կարծես կենդանի լինեին:

Նա հայտագործում է նավի 
առագաստը ու կայմը,

որոնք հնարավորություն տվեցին
մարդկանց կառավարել քամին:

Ամեն մի նոր հայտնագործությամբ Դեդալուսը մարտահրավեր էր նետում մարդկային հնարավորություններին,

որոնք մինչ այդ մարդկանց 
առանձնացնում էին աստվածներից,

սակայն, ամեն ինչ իր վերջն ունի:

Թագավոր Մինոսի կինը՝ Պեսիֆեն 
անիծվել էր Պոսեյդոնի կողմից.

նա պետք է սիրահարվեր թագավորի 
ամենալավ ցլին:

Կախարդանքի ազդեցությամբ, նա դիմում է 
Դեդալոսին օգնել նրան՝ գայթակղել ցլին:

Իրեն բնորոշ համարձակությամբ, 
նա համաձայնում է:

Դեդալուսը նախագծում է փայտե դատարկ կով,

այնքան իրական, որ այն խաբում է ցլին:

Պեսիֆեն ծպտվելու էր Դեդալոսի
հայտնագործության մեջ,

հղիանալու էր, ու կիսամարդ-կիսացուլ 
մինոտավրոսն էր ծնվելու:

Այս փաստը, իհարկե, զայրացնում է թագավորին,

ով մեղադրում է Դեդալուսին բնության օրենքներից այսպիսի սարսափելի շեղում թույլ տալու համար:

Իբրև պատիժ, Դեդալուսը պետք է նախագծեր
ապարանքնի տակ անելանելի մի լաբիրինթոս

մինոտավրոսի համար:

Կառուցման ավարտից հետո, 
Մինոսը բանտարկում է Դեդալուսին

ու նրա միակ որդի Իքարուսին

կղզու ամենաբարձր աշտարակում,

որտեղ նրանք պետք է անցկացնեին 
իրենց մնացած կյանքը:

Սակայն, Դեդալուսը դեռևս
իր խելքը չէր կորցրել:

Երբ նա նկատում թռչուններին, որոնք սավառնում
էին աշտարակին բարձունքում,

փրկության հույսը սկսում է նշմարվել:

Նա և Իքարուսը կթռչեին բանտից՝

իսկական թռչունների կամ աստվածների նման:

Օգտագործելով աշտարակին հանգրվանող 
երամներից մնացած փետուրները

ու եղած մեղրամոմը,

Դեդալուսը ստեղծում է երկու
զույգ ահռելի թևեր:

Իքարուսին օգնելով հագնել թևերը՝

նա որդուն նախազգուշացնում է.

Օվկիանոսին չափազանց
մոտ թռչելուց թևերը կթրջվեն

և օգտագործելու համար շատ կծանրանան:

Արևին չափազանց մոտ թռչելիս,

դրա տաքությունից մեղրամոմը կհալչի,
ու թևերը կմասնատվեն:

Երկու դեպքում էլ նրանք կմեռնեին:

Այսպիսով, փրկվելու միակ ճանապարհը 
հավասար հեռավորություն պահպանելն էր:

Ցուցումներ պարզելուց հետո, 
երկուսը աշտարակից ցած թռան:

Նրանք առաջին թռչող մահկանացուներն էին:

Դեդալուսը ուշադիր պահպանում էր
անհրաժեշտ հեռավորությունը,

իսկ Իքարուսին հեղեղել էր թռիչքի հաճույքը

ու սրան հաջորդող ամենակարողության
աստվածային ուժի զգացումը:

Դեդալուսը միայն կարող էր սարսափահար դիտել,
թե ինչպես Իքարուսը ավելի ու ավելի վերև էր բարձրանում՝

անկարող փոխել իր որդու սոսկալի ճակատագիրը:

Երբ արևի տաքությունը հալեցրեց
իր թևերի մեղրամոմը,

Իքարուսը ցած վիժեց:

Ինչպես Դեդալուսը շատ անգամներ էր
արհամարհել

մահկանացուների՝ բնության օրենքներին 
խառնվելու հատևանքները,

հօգուտ իր եսասիրության,

Իքարուսը նույնպես տարվեց իր 
փառամոլությամբ:

Ի վերջո,

նրանցից երկուսն էլ զսպվածության
համար շատ թանկ հատուցեցին՝

Իքարուսը՝ իր կյանքով,

Դեդալուսը՝ զղջման 
տաժանակիր զգացումով: