Op een ochtend, 18 jaar geleden, stapte ik uit een New Yorkse metro op een mooie dag in september. De zon was warm en fel, de lucht was stralend blauw. Ik had mijn zoon in zo'n naar voren gerichte babydrager, je weet wel, zodat hij alles kon zien. En toen ik rechtsaf sloeg op Sixth Avenue, was wat hij zag het World Trade Center dat in brand stond. Zodra ik besefte dat het om een aanslag ging, was het eerste dat ik deed, zonder er echt over na te denken, mijn baby oppakken en hem andersom in die drager doen. Ik wilde niet dat hij zag wat er aan de hand was. Ik herinner me dat ik zo dankbaar was dat hij nog jong genoeg was dat ik hem niet hoefde te vertellen dat iemand dit met opzet had gedaan. Op 9/11 werd een grens overschreden, een vijandige grens naar gevaarlijk, onbekend terrein. De wereld was opeens een angstwekkende nieuwe plek, en ik voelde me er een nieuwe moeder. Ik herinner me dat mijn gedachten alle kanten op pingpongden van "Hoe ga ik ooit mijn baby beschermen?" tot "Hoe zal ik ooit weer kunnen slapen?" Welnu, mijn zoon werd 18 dit jaar, net als miljoenen andere mensen die een baby waren op 9/11. En sindsdien zijn we samen beland in deze vijandige, onzekere toekomst met klimaatverandering, met eindeloze oorlogen, met economische crisissen, met grote politieke tegenstellingen, met de vele crisissen in de hele wereld die ik niet hoef op te sommen, omdat ze je tegemoet schreeuwen, iedere dag, vanuit je nieuwsfeed. Maar er is iets dat ik geleerd heb, in deze 18 jaar als ouder, en in de jaren dat ik een wereldwijde vrouwenrechtenorganisatie leidde. Er is een manier om het hoofd te bieden aan deze grote crisissen in de wereld zonder je overweldigd te voelen en te wanhopen. Het is simpel en het is krachtig. Namelijk: denken als een moeder. Let wel, je hoeft hiervoor geen vrouw te zijn of een ouder. Denken als een moeder is een bril die voor iedereen beschikbaar is. De dichter Alexis De Veaux schrijft: "Moederschap is niet simpelweg het natuurlijke proces van bevallen. Het is inzicht in de behoeften van de wereld." Het is makkelijk om te focussen op alle obstakels om de wereld te verbeteren: hebzucht, ongelijkheid, geweld. Ja, dat is er allemaal. Maar we hebben ook de optie een zaadje te planten, een ander zaadje, en te cultiveren wat jij wil zien groeien, zelfs midden in een crisis. Majid uit Irak begrijpt dit. Hij is huisschilder van beroep en iemand die sterk gelooft in gelijke rechten voor vrouwen. Toen ISIS Noord-Irak binnenviel, waar hij woont, hielp hij een lokale vrouwenorganisatie een ondergrondse spoorweg te bouwen, een ontsnappingsnetwerk voor vrouwenactivisten en LHBTI-ers die met de dood bedreigd werden. En toen ik Majid vroeg waarom hij zijn eigen leven riskeerde om mensen in veiligheid te brengen, zei hij tegen me, "Als we een betere toekomst willen, moeten we die nu bouwen, in de donkere tijden zodat we het op een dag beter hebben." Dat zorgt voor sociale rechtvaardigheid en dat is wat moeders doen. We leven nu met een toekomstbeeld dat we willen verwezelijken. De beste ideeën lijken in het begin onmogelijk. Maar alleen al sinds ik besta, hebben we het einde van apartheid gezien, de bevestiging dat vrouwenrechten mensenrechten zijn, huwelijksgelijkheid, de val van dictators die tientallen jaren regeerden en zoveel meer. Al deze dingen leken onmogelijk totdat mensen actie ondernamen om ze mogelijk te maken, en toen, bijna direct, leken ze onvermijdelijk. Toen ik klein was, of we nu vast stonden in de file, of kampten met een familiedrama, zei mijn moeder altijd, "Er gaat iets goeds gebeuren, we weten alleen nog niet wat het is." Nu zal ik toegeven dat mijn broers en ik hierom de spot met haar drijven, maar mensen vragen mij vaak hoe ik omga met het lijden dat ik in mijn werk tegenkom in vluchtelingenkampen en rampgebieden, en dan denk ik aan mijn moeder en dat zaadje van hoop dat ze in mij plantte. Want als je gelooft dat er iets goeds te gebeuren staat en je deel uitmaakt van de verwezelijking, begin je erin te slagen verder te zien dan het lijden en zie je hoe dingen zouden kunnen zijn. Vandaag de dag leven er nieuwe ideeën die nodig zijn, die onmogelijk lijken, maar ooit onvermijdelijk zullen aanvoelen: dat we vrouwenmishandeling kunnen stoppen, oorlog naar het verleden verbannen, in evenwicht met de natuur leren leven voor het te laat is en ervoor zorgen dat iedereen heeft wat hij nodig heeft om te gedijen. Natuurlijk is je een beeld vormen van zo'n toekomst niet hetzelfde als weten wat te doen om deze te verwezenlijken, maar denken als een moeder kan ook hierbij helpen. Een paar jaar geleden heerste er in Oost-Afrika hongersnood en vrouwen die ik ken uit Somalië liepen dagen achtereen met hun hongerige kinderen op hun rug om water en voedsel te zoeken. Een kwart miljoen mensen stierf, de helft daarvan waren baby's en peuters. En terwijl deze ramp plaatsvond, keken tevelen weg. Maar een groep boerinnen in Soedan, waaronder Fatima Ahmed -- daar staat ze, met de mais in haar hand -- hoorde wat er aan de hand was. En zij verzamelden het geld dat ze overhadden van de oogst en vroegen mij dit op te sturen naar die Somalische moeders. Deze boerinnen hadden kunnen denken dat ze niks konden betekenen. Ze konden zelf nauwelijk rondkomen, sommigen van hen. Ze hadden geen elektriciteit, geen meubels. Maar ze lieten zich niet weerhouden. Ze doen wat moeders doen: ze zagen zichzelf als de oplossing en ze ondernamen actie. Dit doe je constant als je kinderen hebt. Je neemt belangrijke besluiten over hun gezondheid, hun onderwijs, hun emotionele welbevinden, ook al ben je geen dokter, geen leraar en geen therapeut. Je herkent wat je kind nodig heeft en je werpt jezelf op hierin te voorzien zo goed als je maar kunt. Denken als een moeder betekent de hele wereld zien door de ogen van degenen verantwoordelijk voor de meest kwetsbare mensen. En we zien zelfvoorzienende boerinnen meestal niet direct als filantropen, maar die vrouwen beoefenden de grondbetekenis van filantropie: liefde voor de mensheid. De kern van het denken als een moeder zal je niet verbazen: dat is liefde. Want liefde is meer dan gewoon een emotie. Het is een vaardigheid, een werkwoord, een oneindig hernieuwbare bron -- en niet alleen in onze privélevens. We zien haat in het openbare leven. Toch? Haatuitingen, haatmisdrijven. Maar geen liefde. Wat is liefde in het openbare leven? Welnu, Cornel West, hij is geen moeder, maar denkt wel als een moeder, zegt het het beste: "Gerechtigheid is hoe liefde eruitziet in het openbare leven." En als eraan denken dat ieder beleid maatschappelijke waarden weerspiegelt, is liefde de allerhoogste waarde, die het beste in staat is te zorgen voor de meest kwetsbaren onder ons. En als we liefde een toonaangevende rol geven in het maken van beleid, krijgen we nieuwe antwoorden op fundamentele sociale vraagstukken, zoals "Waar dient de economie toe?" "Wat doen we voor de mensen die het zwaarst getroffen worden?" "Hoe begroeten we de mensen die aankloppen bij onze grenzen?" Als je denkt als een moeder, voorzie je in de behoeften van de meerderheid, niet in de grillen van de minderheid. Als je denkt als een moeder, bouw je geen zeewering rondom een gebouw aan het strand, omdat die overstromingen verlegt naar mensen zonder zeewering. Als je denkt als een moeder, probeer je niet iemand te vervolgen die water achterlaat voor mensen die de woestijn doorkruisen. Omdat je weet -- (Applaus) Omdat je weet dat migratie, net als moederschap, een daad van hoop is. Welnu, niet iedere moeder denkt als een moeder. Sommigen van ons hebben de verkeerde keuze gemaakt, en zich achter wapens verscholen of prikkeldraad of privileges om de rest van de wereld te negeren, denkend dat ze veilig kunnen zijn in een soort bewapende reddingsboot gevoed door racisme en vreemdelingenhaat. Niet iedere moeder is een rolmodel, maar we hebben allemaal een keuze. Springen we op die gewapende reddingsboot of bouwen we samen een moederschip dat iedereen kan meenemen? Je weet hoe dat moederschip te bouwen, hoe je de wereld kunt repareren en het lijden kunt verlichten. Denk als een moeder. Denken als een moeder is een tool die we kunnen gebruiken voor een betere wereld. Dank u. (Applaus)