Ο κόσμος αλλάζει

με πραγματικά αξιοσημείωτη ταχύτητα.

Αν κοιτάξετε το επάνω γράφημα εδώ,

θα δείτε ότι το 2025,

αυτές οι προβλέψεις της Goldman Sachs

υποδεικνύουν ότι η Κινέζικη οικονομία

θα έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος με την Αμερικανική οικονομία.

Και αν κοιτάξετε το γράφημα

για το 2050,

προβλέπεται ότι η Κινέζικη οικονομία

θα έχει το διπλάσιο μέγεθος της Αμερικανικής οικονομίας,

και ότι η Ινδική οικονομία θα έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος

με την Αμερικανική οικονομία.

Και θα πρέπει να έχουμε κατα νου

ότι αυτές οι προβλέψεις καταρτίστηκαν

πριν από τη Δυτική οικονομική κρίση.

Πριν από κανα δυο εβδομάδες,

κοίταζα την πιο πρόσφατη πρόβλεψη

από την BNP Paribas

για το πότε η Κίνα

θα έχει μια οικονομία μεγαλύτερη

εκείνης των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Goldman Sachs προέβλεπε το 2027.

Η μετά-την-κρίση πρόβλεψη

είναι το 2020.

Αυτό απέχει μόλις μια δεκαετία.

Η Κίνα θα αλλάξει τον κόσμο

με δύο θεμελιώδεις τρόπους.

Πρώτα απ'όλα,

είναι μια τεράστια αναπτυσσόμενη χώρα

με πληθυσμό 1.3 δισεκατομμύρια ανθρώπους,

που αυξάνεται για πάνω από 30 χρόνια

περίπου κατά 10 τοις εκατό το χρόνο.

Και μέσα σε μια δεκαετία,

θα έχει τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.

Ποτέ πριν στη σύγχρονη εποχή

δεν ήταν η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου

εκείνη μιας αναπτυσσόμενης χώρας

αντί μιας αναπτυγμένης χώρας.

Δεύτερον,

για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή,

η κυρίαρχη χώρα στον κόσμο--

αυτό που πιστεύω ότι θα γίνει η Κίνα--

δε θα είναι από τη Δύση

και από πολύ διαφορετικές πολιτιστικές ρίζες.

Ξέρω ότι είναι μια ευρέως διαδεδομένη υπόθεση στη Δύση

ότι, καθώς οι χώρες εκμοντερνίζονται,

δυτικοποιούνται.

Αυτή είναι μια αυταπάτη.

Είναι μια υπόθεση ότι ο μοντερνισμός

είναι απλώς ένα προϊόν του ανταγωνισμού, των αγορών και της τεχνολογίας.

Δεν είναι. Διαμορφώνεται εξίσου

από την ιστορία και την κουλτούρα.

Η Κίνα δεν είναι όπως η Δύση,

και δεν θα γίνει σαν τη Δύση.

Θα παραμείνει σε πολύ θεμελιώδεις απόψεις

πολυ διαφορετική.

Το μεγάλο ερώτημα εδώ είναι προφανώς,

πώς κατανοούμε την Κίνα;

Πώς προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι η Κίνα;

Και το πρόβλημα που έχουμε στη Δύση επί του παρόντος

σε μεγάλο βαθμό είναι ότι η συμβατική προσέγγιση

είναι ότι την αντιλαμβανόμαστε με Δυτικούς όρους,

χρησιμοποιώντας Δυτικές ιδέες.

Δεν μπορούμε.

Θέλω να σας προτείνω

τρεις πυλώνες

για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι είναι η Κίνα--

απλώς σαν μια αρχή.

Ο πρώτος είναι ο εξής,

ότι η Κίνα δεν είναι στην πραγματικότητα ένα κράτος-έθνος.

Εντάξει, αυτοαποκαλείται κράτος-έθνος

τα τελευταία εκατό χρόνια.

Αλλα ο καθένας που ξέρει κάτι για την Κίνα

ξέρει ότι είναι πολύ παλαιότερη από αυτό.

Αυτή ήταν η Κίνα μετά τη νίκη της Δυναστείας Τσιν

το 221 π.Χ. στο τέλος της εμπόλεμης περιόδου για τα κράτη--

η γέννηση της σύγχρονης Κίνας.

Και μπορείτε να τη συγκρίνετε με τα σύνορα της σύγχρονης Κίνας.

Η αμέσως μετά, η Δυναστεία Χαν,

και πάλι πριν 2,000 χρόνια.

Και μπορείτε να δείτε ήδη ότι καταλαμβάνει

το περισσότερο μέρος αυτό που ξέρουμε τώρα ως Ανατολική Κίνα,

όπου η μεγάλη πλειοψηφία των Κινέζων ζούσε τότε

και ζει τώρα.

Αυτό που είναι ασυνήθιστο σχετικά με αυτό

είναι, οτι αυτό που δίνει στην Κίνα την αίσθηση ότι είναι Κίνα,

αυτό που δίνει στους Κινέζους

την αίσθηση του τι είναι να είσαι Κινέζος,

προέρχεται όχι από τα τελευταία εκατό χρόνια,

όχι από την περίοδο του κράτους-έθνους,

όπως έγινε στην Δύση,

αλλά από την περίοδο, αν θέλετε,

του κράτους-πολιτισμού.

Σκέφτομαι εδώ, για παράδειγμα,

έθιμα όπως η προγονική λατρεία,

μια πολύ ιδιαίτερη έννοια του κράτους,

παρομοίως, μια πολύ ιδιαίτερη έννοια της οικογένειας,

κοινωνικές σχέσεις όπως το γκουαν-ξι (guanxi),

αξίες του Κομφουκιανισμού και ούτω καθεξής.

όλα αυτά είναι πράγματα που προέρχονται

από την περίοδο του κράτους-πολιτισμού.

Με άλλα λόγια, η Κίνα, αντίθετα με τα Δυτικά κράτη και τις περισσότερες χώρες του κόσμου,

διαμορφώθηκε από την αίσθηση του πολιτισμού της,

της ύπαρξης ενός κράτους-πολιτισμού,

παρά ενός κράτους-έθνους.

Και υπάρχει κάτι ακόμη που θέλω να προσθέσω σ'αυτό, και αυτό είναι το εξής:

Φυσικά γνωρίζουμε ότι η Κίνα είναι μεγάλη, τεράστια

δημογραφικά και γεωγραφικά

με έναν πληθυσμό 1.3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Αυτό που συχνά δε γνωρίζουμε

είναι το γεγονός

ότι η Κίνα είναι εξαιρετικά ποικίλη

και πολύ πλουραλιστική,

και με πολλούς τρόπους πολύ αποκεντρωμένη.

Δεν μπορείς να διοικείς μια χώρα μιας τέτοιας κλίμακας απλά από το Πεκίνο,

αν και πιστεύουμε ότι αυτό συμβαίνει.

Δε συνέβαινε ποτέ.

Αρα αυτή είναι η Κίνα, ένα κράτος-πολιτισμός,

παρά ένα κράτος-έθνος.

Και τι σημαίνει αυτό;

Νομίζω ότι έχει διάφορες βαθιές επιπτώσεις.

Θα σας δώσω δύο σύντομες.

Η πρώτη είναι ότι

η πιο σημαντική πολιτική αξία για τους Κινέζους

είναι η ενότητα,

είναι η διατήρηση

του Κινέζικου πολιτισμού.

Ξέρετε, πριν 2000 χρόνια στην Ευρώπη:

κατάρρευση, κατακερματισμός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Διαιρέθηκε και παρέμεινε διαιρεμένη από τότε.

Η Κίνα, την ίδια χρονική περίοδο,

κινήθηκε προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση,

κρατώντας πολύ επώδυνα αυτόν τον τεράστιο πολιτισμό,

το κράτος-πολιτισμό ενωμένο.

Η δεύτερη

είναι ίσως πιο κοινότοπη,

και αυτή είναι το Χονγκ Κονγκ.

Θυμάστε την παράδοση του Χονγκ Κονγκ

από τη Βρετανία στην Κίνα το 1997;

Ισως να θυμάστε

ποια ήταν η Κινέζικη συνταγματική πρόταση.

Μια χώρα, δύο συστήματα.

Και θα στοιχηματίσω

ότι σχεδόν κανείς στη Δύση δεν τους πίστευε.

"Βιτρίνα.

Οταν η Κίνα πάρει στα χέρια της το Χονγκ Κονγκ,

αυτό δε θα συμβεί".

13 χρόνια μετά,

το πολιτικό και νομικό σύστημα στο Χονγκ Κονγ

είναι τόσο διαφορετικό τώρα όσο ήταν το 1997.

Κάναμε λάθος. Γιατί κάναμε λάθος;

Κάναμε λάθος γιατί σκεφτήκαμε, δικαιολογημένα,

με όρους κρατών-εθνών.

Σκεφτείτε τη Γερμανική ενοποίηση, το 1990.

Τι συνέβη;

Κατά βάση η Ανατολή καταπόθηκε από τη Δύση.

Ενα έθνος, ένα σύστημα.

Αυτή είναι η νοοτροπία του κράτους-έθνους.

Αλλά δεν μπορείς να διοικήσεις μια χώρα σαν την Κίνα,

ένα κρατος-πολιτισμό,

επί τη βάσει του "ένας πολιτισμός, ένα σύστημα".

Δε λειτουργεί.

Αρα στην ουσία η απάντηση της Κίνας

στο ερώτημα του Χονγκ Κονγκ--

όπως θα είναι και στο ερώτημα της Ταϊβάν--

ήταν μια φυσική απάντηση:

"ένας πολιτισμός, πολλά συστήματα".

Θα σας δώσω άλλον έναν πυλώνα

για να προσπαθήσετε να κατανοήσετε την Κίνα--

ίσως έναν όχι και τόσο εύκολο.

Οι Κινέζοι έχουν μια πολύ διαφορετική

αντίληψη της φυλής

σε σχέση με τις περισσότερες χώρες.

Ξέρετε ότι,

από το 1,3 δισεκατομμύριο Κινέζων,

πάνω από 90 τοις εκατό

πιστεύουν πως ανήκουν στην ίδια φυλή,

τους Χαν;

Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό

σε σχέση με τις άλλες πυκνοκατοικημένες χώρες του κόσμου.

Η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες,

η Ινδονησία, η Βραζιλία--

όλες τους είναι πολυφυλετικές.

Οι Κινέζοι δεν νιώθουν έτσι.

Η Κίνα είναι πολυφυλετική

στην πραγματικότητα μόνο στα άκρα της.

Η ερώτηση είναι γιατί;

Ο λόγος, νομίζω, στην ουσία,

βρίσκεται, και πάλι πίσω στο κράτος-πολιτισμό.

Μια ιστορία τουλάχιστον 2,000 χρόνων,

μια ιστορία κατάκτησης, κατοχής,

απορρόφησης, αφομοίωσης και ούτω καθεξής,

οδήγησε στη διαδικασία μέσω της οποίας,

με τον καιρό, αυτή η έννοια των Χαν αναδύθηκε--

φυσικά, καλλιεργημένη,

από μια αυξανόμενη και ισχυρή αίσθηση

πολιτισμικής ταυτότητας.

Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της ιστορικής εμπειρίας

ήταν ότι, χωρίς τους Χαν,

η Κίνα δεν θα μπορούσε ποτέ να κρατηθεί ενωμένη.

Η ταυτότητα των Χαν υπήρξε το τσιμέντο

που κράτησε τη χώρα ενωμένη.

Το μεγάλο μειονέκτημα αυτού

είναι ότι οι Χαν έχουν μια πολύ αδύναμη αντίληψη

πολιτισμικής διαφοράς.

Πραγματικά πιστεύουν

στην ανωτερότητά τους,

και δεν σέβονται

τους άλλους.

Εξ ου και η στάση τους, για παράδειγμα,

απέναντι στους Ουιγούρους και τους Θιβετιανούς.

Η επιτρέψτε μου να σας δώσω τον τρίτο πυλώνα μου,

το Κινεζικό κράτος.

Η σχέση

κράτους και κοινωνίας στην Κίνα

είναι πολύ διαφορετική απ'ότι στη Δύση.

Εμείς στη Δύση

μοιάζουμε να πιστεύουμε σε υπερβολικό βαθμό--τουλάχιστον σήμερα--

ότι η εξουσία και η νομιμότητα του κράτους

είναι μια λειτουργία της δημοκρατίας.

Το πρόβλημα με αυτή την πρόταση

είναι ότι το Κινέζικο κράτος

απολαμβάνει περισσότερης νομιμότητας

και περισσότερης εξουσίας

ανάμεσα στους Κινέζους

απ'ότι

οποιοδήποτε Δυτικό κράτος.

Και ο λόγος για αυτό

είναι επειδή--

ε, λοιπόν υπάρχουν δύο λόγοι, νομίζω.

Και προφανώς δεν έχει να κάνει με τη δημοκρατία,

γιατί σύμφωνα με τους δικούς μας όρους, οι Κινέζοι δεν έχουν δημοκρατία.

Και ο λόγος για αυτό είναι,

πρώτον, επειδή το κράτος στην Κίνα

έχει μια πολύ ιδιαίτερη--

απολαμβάνει μιας πολύ ιδιαίτερης σημασίας

ως ο εκπρόσωπος,

η ενσωμάτωση και ο φύλακας

του Κινεζικού πολιτισμού,

του κράτους-πολιτισμού.

Σε τέτοιο σημείο ώστε να παίζει για την Κίνα

ένα είδος πνευματικού ρόλου.

Και ο δεύτερος λόγος είναι επειδή,

ενώ στην Ευρώπη

και τη Βόρεια Αμερική,

η εξουσία του κράτους αμφισβητείται διαρκώς--

εννοώ στην Ευρωπαϊκή παράδοση,

ιστορικά απέναντι στην Εκκλησία,

απέναντι σε άλλους τομείς της αριστοκρατίας,

απέναντι στους εμπόρους και ούτω καθεξής--

για 1,000 χρόνια,

η εξουσία του Κινεζικού κράτους

δεν έχει αμφισβητηθεί.

Δεν είχε σοβαρούς αντιπάλους.

'Αρα μπορείτε να δείτε

ότι ο τρόπος με τον οποίο κατασκευάζεται η εξουσία στην Κίνα

είναι πολύ διαφορετικός από τη δική μας εμπειρία

στη Δυτική ιστορία.

Το αποτέλεσμα, στο μεταξύ,

είναι ότι οι Κινέζοι έχουν μια πολύ διαφορετική οπτική του κράτους.

Ενώ εμείς τείνουμε να το βλέπουμε σαν έναν εισβολέα,

έναν ξένο,

ασφαλώς ένα όργανο

του οποίου οι εξουσίες πρέπει να περιοριστούν,

ή να οριστούν και να συγκρατηθούν,

οι Κινέζοι δεν βλέπουν καθόλου έτσι το κράτος.

Οι Κινέζοι βλέπουν το κράτος

σαν έναν οικείο--μάλιστα όχι απλώς σαν έναν οικείο,

σαν ένα μέλος της οικογένειας--

μάλιστα όχι απλώς σαν ένα μέλος της οικογένειας,

αλλά σαν τον αρχηγό της οικογένειας,

τον πατριάρχη της οικογένειας.

Αυτή είναι η Κινεζική αντίληψη του κράτους--

πάρα πολύ διαφορετική από τη δική μας.

Είναι εμπεδωμένη στην κοινωνία με πολύ διαφορετικό τρόπο

απ'ότι

στη Δύση.

Και ισχυρίζομαι ότι αυτό με το οποίο έχουμε στην πραγματικότητα να κάνουμε εδώ,

στο Κινέζικο πλαίσιο,

είναι ένα νέο είδος παραδείγματος,

που είναι διαφορετικό από κάθετι

που έπρεπε να σκεφτούμε στο παρελθόν.

Να ξέρετε ότι η Κίνα πιστεύει στην αγορά και στο κράτος.

Εννοώ ότι ο Ανταμ Σμιθ,

γράφοντας ήδη στα τέλη του 18ου αιώνα έλεγε,

"Η Κινέζικη αγορά είναι μεγαλύτερη και πιο ανεπτυγμένη

και πιο εξελιγμένη

από κάθετι στην Ευρώπη."

Και, εκτός από την περίοδο του Μάο,

το ίδιο ισχύει λίγο ως πολύ από τότε.

Αλλά αυτό συνδυάζεται

με ένα εξαιρετικά ισχυρό και πανταχού παρόν κράτος.

Το κράτος είναι παντού στην Κίνα.

Εννοώ, οι κορυφαίες του εταιρείες

πολλές από τις οποίες είναι ακόμη κρατικές.

Ιδιωτικές εταιρείες, όσο μεγάλες και αν είναι, σαν τη Lenovo,

εξαρτώνται με πολλούς τρόπους από την κρατική προστασία.

Οι στόχοι για την οικονομία και ούτω καθεξής

τίθενται από το κράτος.

Και φυσικά, η εξουσία του κράτους διαχέεται σε πολλές άλλες περιοχές--

όπως γνωρίζουμε--

όπως στην πολιτική του ενός μόνο παιδιού.

Επιπλέον, αυτή είναι μια πολύ παλιά κρατική παράδοση,

μια πολύ παλιά παράδοση της τέχνης της πολιτικής.

Εννοώ ότι αν θέλετε ένα παράδειγμα αυτού,

πάρτε το Σινικό Τείχος.

Αλλά αυτό είναι άλλο ένα, είναι το Μεγάλο Κανάλι,

που άρχισε να κατασκευάζεται

τον πέμπτο αιώνα π.Χ.

και τελικά ολοκληρώθηκε

τον έβδομο αιώνα μ.Χ.

Είχε μήκος 1,114 μίλια,

ενώνοντας το Πεκίνο

με τη Χανγκτσου και τη Σανγκάη.

'Αρα υπάρχει μια μακρά ιστορία

εξαιρετικών κρατικών έργων υποδομής

στην Κίνα,

που υποθέτω μας βοηθά να εξηγήσουμε αυτό που βλέπουμε σήμερα,

που είναι κάτι σαν το Φράγμα των Τριών Φαραγγιών

και πολλές άλλες εκφράσεις

κρατικής αρμοδιότητας

στην Κίνα.

Επομένως έχουμε τρεις πυλώνες

για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το διαφορετικό της Κίνας--

το κράτος-πολιτισμό,

την έννοια της φυλής

και τη φύση του κράτους

και τη σχέση του με την κοινωνία.

Και όμως επιμένουμε και πάλι, σε μεγάλο βαθμό

να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να κατανοήσουμε την Κίνα

αξιοποιώντας απλώς τη Δυτική εμπειρία,

κοιτάζοντας την μέσα από Δυτικά μάτια,

χρησιμοποιώντας Δυτικές έννοιες.

Εάν θέλετε να ξέρετε γιατί

συνεχώς μοιάζουμε να κάνουμε λάθος για την Κίνα--

οι προβλέψεις μας για το τι θα συμβεί στην Κίνα είναι ανακριβείς--

αυτός είναι ο λόγος.

Δυστυχώς νομίζω,

πρέπει να πω ότι σκέφτομαι ότι

η στάση απέναντι στην Κίνα

είναι τυπική μιας ελαφρώς Δυτικής νοοτροπίας.

Είναι κάπως αλλαζονική.

Είναι αλλαζονική υπό την έννοια

ότι νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι,

και επομένως έχουμε το παγκόσμιο μέτρο.

Και δεύτερον, είναι αδαής.

Αρνούμαστε να εξετάσουμε

το θέμα της διαφοράς.

Ξέρετε, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα

σε ένα βιβλίο του Πωλ Κοέν, του Αμερικανού ιστορικού.

Και ο Πωλ Κοέν ισχυρίζεται

ότι η Δύση θεωρεί τον εαυτό της

ως πιθανώς την πιο κοσμοπολίτικη

από όλες τις κουλτούρες.

Αλλά δεν είναι.

Με πολλούς τρόπους,

είναι η πιο τοπικιστική

γιατί για 200 χρόνια,

η Δύση ήταν τόσο κυρίαρχη στον κόσμο

που δεν χρειαζόταν στην πραγματικότητα

να καταλάβει άλλες κουλτούρες,

άλλους πολιτισμούς.

Γιατί, στο κάτω κάτω,

θα μπορούσε με τη βία, αν ήταν απαραίτητο,

να επιβάλει τον τρόπο της.

Ενώ αυτές οι κουλτούρες--

στην κυριολεξία ο υπόλοιπος κόσμος στην ουσία--

που ήταν σε ασθενέστερη θέση, σε σχέση με τη Δύση,

εξωθήθηκαν να αντιληφθούν τη Δύση,

γιατί η Δύση ήταν παρούσα σε αυτές τις κοινωνίες.

Και ως εκ τούτου, είναι εκ του αποτελέσματος,

πιο κοσμοπολίτικες με πολλούς τρόπους απ΄ότι η Δύση.

Πάρτε το ερώτημα της Ανατολικής Ασίας.

Ανατολική Ασία: Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα, κλπ-

το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού ζει εκει,

τώρα στη μεγαλύτερη οικονομική περιοχή στον κόσμο.

Και σας λέω τώρα,

ότι οι Ανατολικοασιάτες, οι λαοί της Ανατολικής Ασίας,

γνωρίζουν πολύ περισσότερα

για τη Δύση

απ΄ότι η Δύση για την Ανατολική Ασία.

Αυτό το σημείο είναι πολύ σχετικό, φοβάμαι,

με το παρόν.

Γιατί τι συμβαίνει; Επιστρέφοντας στο διάγραμμα της αρχής--

το διάγραμμα της Goldman Sachs.

Αυτό που συμβαίνει

είναι ότι, πολύ γρήγορα, με ιστορικούς όρους,

ο κόσμος κατευθύνεται

και μορφοποιείται

όχι από τις παλιές ανεπτυγμένες χώρες,

αλλά από τον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Το είδαμε αυτό

στα πλαίσια του G20--

το οποίο σφετερίζεται ραγδαία τη θέση του G7,

ή του G8.

Και αυτό έχει δύο συνέπειες.

Πρώτον, η Δύση

χάνει με γοργό ρυθμό

την επιρροή της στον κόσμο.

Μάλιστα υπήρξε μια δραματική απεικόνιση αυτού πριν από ένα χρόνο--

η Κοπεγχάγη, το συνέδριο της κλιματικής αλλαγής.

Η Ευρώπη δεν ήταν παρούσα στο τελικό τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Πότε συνέβη αυτό για τελευταία φορά;

Θα στοιχημάτιζα πιθανόν πριν από περίπου 200 χρόνια.

Και αυτό θα συμβαίνει στο μέλλον.

Και η δεύτερη επίπτωση

είναι ότι ο κόσμος αναπόφευκτα, κατ'αποτέλεσμα,

θα γίνει αυξανόμενα ανοικείος σε μας,

γιατί θα διαμορφωθεί από κουλτούρες και εμπειρίες και ιστορίες

που δεν μας είναι οικείες

ή με τις οποίες δεν είμαστε εξοικειωμένοι.

Και τέλος, φοβάμαι-πάρτε την Ευρώπη,

η Αμερική είναι ελαφρώς διαφορετική--

αλλά οι Ευρωπαίοι σε μεγάλο βαθμό, πρέπει να πω,

είναι αδαείς,

δεν γνωρίζουν

τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αλλάζει.

Μερικοί άνθρωποι-έχω ένα Αγγλο φίλο στην Κίνα,

και είπε "Η ήπειρος υπνοβατεί στη λήθη".

Λοιπό, ίσως αυτό να είναι αλήθεια,

ίσως είναι υπερβολικό.

Αλλά υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα που έχει να κάνει με αυτό--

με το ότι η Ευρώπη χάνει όλο και περισσότερο επαφή με τον κόσμο--

και αυτό είναι ένα είδος

απώλειας της αίσθησης του μέλλοντος.

Εννοώ ότι η Ευρώπη κάποτε, φυσικά, και όριζε το μέλλον

με την αυτοπεποίθησή της.

Πάρτε για παράδειγμα τον 19ο αιώνα.

Αυτό όμως, αλίμονο, δεν είναι πια αλήθεια.

Αν θέλετε να νιώσετε το μέλλον, αν θέλετε να γευτείτε το μέλλον,

δοκιμάστε την Κίνα--να ο Κομφούκιος.

Αυτός είναι ένας σιδηροδρομικός σταθμός

που όμοιο του δεν έχετε δει ποτέ πριν.

Δεν μοιάζει καν με σιδηροδρομικό σταθμό.

Αυτός είναι ο καινούργιος σιδηροδρομικός σταθμός του Γκουανγκζου

για τα τρένα υψηλής ταχύτητας.

Η Κίνα έχει ήδη μεγαλύτερο δίκτυο

από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο

και σύντομα θα έχει μεγαλύτερο από όλον τον υπόλοιπο κόσμο μαζί.

Η πάρτε αυτό εδώ: Αυτή είναι μια ιδέα,

αλλά μια ιδέα που θα δοκιμαστεί σύντομα

σε ένα προάστιο του Πεκίνου.

Εδώ έχετε ένα μεγα-λεωφορείο

που στο πάνω επίπεδο μεταφέρει γύρω στους 2,000 ανθρώπους.

Κινείται σε ράγες

σε έναν προαστιακό δρόμο,

και τα αυτοκίνητα κινούνται κάτω από αυτό.

Και αναπτύσσει ταχύτητα εως και 100 περίπου μίλια την ώρα.

Με αυτόν τον τρόπο θα κινούνται τα πράγματα,

γιατί η Κίνα έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα,

που διαφέρει από την Ευρώπη

και από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Κίνα έχει τεράστιο αριθμό ανθρώπων και δεν έχει χώρο.

Άρα αυτή είναι μια λύση σε μια κατάσταση

όπου η Κίνα πρόκειται να έχει

πάρα πολλές πόλεις

με πληθυσμό πάνω από 20 εκατομμύρια.

ΟΚ, πώς θα ήθελα να κλείσω;

Λοιπόν, ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μας

προς αυτόν τον κόσμο

που βλέπουμε

να εξελίσσεται πολύ γρήγορα

μπροστά μας;

Νομίζω ότι θα υπάρξουν καλά και κακά πραγματα από αυτο.

Αλλά θέλω πάνω απ'όλα να παρουσιάσω

μια μεγάλη θετική εικόνα για τον κόσμο.

Για 200 χρόνια,

ο κοσμός στην ουσία κυβερνιόταν

από ένα θραύσμα του ανθρώπινου πληθυσμού.

Αυτό αντιπροσώπευαν η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική.

Η έλευση χωρών

όπως και η Κίνα και η Ινδία--

που αποτελούν μαζί το 38 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού--

και άλλων όπως η Ινδονησία και η Βραζιλία και ούτω καθεξής,

συμβολίζουν την πιο πιο σημαντική ενιαία πράξη

δημοκρατικοποίησης

τα τελευταία 200 χρόνια.

Πολιτισμοί και κουλτούρες,

που είχαν αγνοηθεί, που δεν είχαν φωνή

που δεν ακούγονταν, που δεν ήταν γνωστοί,

θα έχουν ένα διαφορετικό είδος

αντιπροσώπευσης σε αυτόν τον κόσμο.

Ως ουμανιστές, πρέπει ασφαλώς να καλωσορίσουμε

αυτή την μετάλλαξη,

Και θα πρέπει να μάθουμε

για αυτούς τους πολιτισμούς.

Το μεγάλο πλοίο εδώ

ήταν αυτό με το οποίο έπλεε ο Ζένγκ Χε

στις αρχές του 15ου αιώνα

στα μεγάλα του ταξίδια

στην Νότια Θάλασσα της Κίνας, στην Ανατολική Θάλασσα της Κίνας

και μέσω του Ινδικού Ωκεανού στην Ανατολική Αφρική.

Το μικρό σκάφος μπροστά του

ήταν αυτό με το οποίο, 80 χρόνια αργότερα,

ο Χριστόφορος Κολόμβος διέσχισε τον Ατλαντικό.

(Γέλια)

'Η, κοιτάξτε προσεκτικά

αυτόν τον κύλινδρο από μετάξι

φτιαγμένο από τον ΤζουΤζου

το 1368.

Νομίζω ότι παίζουν γκολφ.

Θεέ μου, οι Κινέζοι εφηύραν ακόμη και το γκολφ.

Καλωσήρθατε στο μέλλον. Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)