Deze mobiele telefoon begon zijn traject in een ambachtelijke mijn in het oosten van Congo. Het is gedolven door bewapende bendes gebruikmakend van kinderslaven, wat de V.N. Veiligheidsraad "bloedmineralen" noemt, vervolgens belandde dit in bepaalde onderdelen en uiteindelijk in een fabriek in Shinjin in China. Die fabriek -- al meer dan een dozijn mensen hebben zelfmoord gepleegd dit jaar. Een man stierf na het werken van een 36-uur durende dienst. We houden allemaal van chocolade. We kopen het voor onze kinderen. 80 procent van de cacao komt uit de Ivoorkust en Ghana en het wordt geoogst door kinderen. Ivoorkust, daar hebben we een enorm probleem met kinderslaven. Kinderen zijn verplaatst vanuit andere conflictgebieden om te komen werken op koffieplantages. Heparine -- bloedverdunner, een farmaceutisch product -- vindt zijn oorsprong in ambachtelijke werkplaatsen zoals deze in China, omdat de actieve ingrediënt wordt gewonnen uit de darmen van varkens. Uw diamant: u heeft allemaal gehoord van, waarschijnlijk gezien, de film "Blood Diamond". Dit is een mijn in Zimbabwe. op dit moment. Katoen: Oezbekistan is de op één na grootste exporteur van katoen op Aarde. Elk jaar wanneer de katoen geoogst moet worden, sluit de overheid de scholen, stopt de kinderen in bussen, vervoert ze naar de katoenvelden om daar drie weken katoen te oogsten. Het is gedwongen kinderarbeid op institutionele schaal. En al deze producten vinden waarschijnlijk hun laatste rustplek op een vuilnisbelt zoals deze in Manilla. Deze plaatsen, deze oorsprongen, vertegenwoordigen bestuurlijke gebreken. Dat is de meest beleefde omschrijving die ik er voor heb. Dit zijn de zwarte gaten waar de mondiale toeleveringsketens beginnen -- de mondiale toeleveringsketens, die ons onze favoriete merkproducten brengen. Sommige van deze bestuurlijke gebreken worden in stand gehouden door schurkenstaten. Sommigen van hen zijn helemaal geen staten meer. zij zijn mislukte staten. Sommigen zijn enkel landen die geloven dat deregulering of geen regulering de beste manier is om investeringen aan te trekken, om handel te bevorderen. Hoe dan ook, ze bezorgen ons een enorm moreel en ethisch dilemma. Ik weet dat niemand van ons onderdeel wil zijn achteraf gezien van een schending van mensenrechten in een mondiale toeleveringsketen. Maar op dit moment, hebben veel van de bedrijven die betrokken zijn in deze toeleveringsketens geen enkele manier om ons ervan te verzekeren dat niemand zijn toekomst heeft hoeven verhypothekeren, niemand zijn rechten heeft hoeven opofferen om ons te kunnen voorzien van ons favoriete merkproduct. Nu ben ik hier niet gekomen om u te deprimeren over de stand van zaken in de mondiale toeleveringsketen. We moeten de werkelijkheid onder ogen zien. We zullen moeten erkennen hoe serieus het tekort aan rechten is dat we hebben. Dit is een onafhankelijke republiek, waarschijnlijke een mislukte staat. Het is in ieder geval geen democratische staat. En op dit moment, wordt die onafhankelijke republiek in de toeleveringsketen niet bestuurd op een manier die ons tevreden stelt waardoor we zouden kunnen handelen of consumeren op een ethische manier. Dit is geen nieuw verhaal. U heeft de documentaires gezien over 'sweatshops' waar kleding gemaakt wordt over heel de wereld, zelfs in ontwikkelde landen. als je een echte sweatshop wilt zien, spreek met me af op Madison Square Garden, dan loop ik met je mee en laat ik je een Chinese sweatshop zien. Maar neem het voorbeeld van heparine. Het is een farmaceutisch product. Je verwacht dat de toeleveringsketen die het naar het ziekenhuis brengt, waarschijnlijk smetteloos is. Het probleem is dat de actieve ingrediënt daarin -- zoals ik al eerder zei -- van varkens komt. De belangrijkste Amerikaanse fabrikant van die actieve ingrediënt heeft enkele jaren geleden besloten zich te verplaatsen naar China omdat het de grootste leverancier van varkens is. En wanneer hun fabriek in China -- die waarschijnlijk best schoon is -- al de ingrediënten krijgt van achterplaats slachthuizen, waar families varkens slachten en het ingrediënt verkrijgen. Een aantal jaar geleden hadden we dus een schandaal, die wereldwijd ongeveer 80 mensen doodde, door de verontreinigde stoffen die de toeleveringsketen van heparine zijn binnengeslopen. Erger nog, sommige toeleveranciers beseften dat ze een product konden vervangen die heparine imiteerde in testen. Dit surrogaat kost negen dollar per pond, terwijl echte heparine -- het echte ingrediënt -- $900 per pond kost. Je raadt het al. Het probleem was dat het meer mensen doodde. En dan vraag je jezelf af, "Hoe kan het dat de U.S. Food and Drug Administration toelaat dat dit gebeurt? Hoe heeft de Chinese voedsel- en geneesmiddelenautoriteit dit kunnen toelaten? En het antwoord is best makkelijk: de Chinezen definiëren deze faciliteiten als chemische faciliteiten, niet als farmaceutische faciliteiten, daarom controleren ze hen niet. En de U.S. FDA heeft een jurisdictioneel probleem. Dit is "offshore". Toch starten ze wel een paar onderzoeken overzees -- ongeveer een dozijn per jaar -- misschien 20 in een goed jaar. Er zijn 500 van dit soort faciliteiten die actieve ingrediënten produceren, in China alleen al. Feitelijk, rond de 80 procent van de actieve ingrediënten in hedendaagse medicijnen komt van overzees, voornamelijk China en India. we hebben geen controlemechanisme, we hebben geen regulatiemechanisme dat kan verzekeren dat die productie veilig is. We hebben geen mechanisme dat verzekert dat mensenrechten, menswaardigheid zijn verzekerd. Dus op nationaal niveau -- en we werken in ongeveer 60 verschillende landen -- op nationaal niveau hebben we een serieuze kronkel in het vermogen van overheden om productie te reguleren op hun eigen bodem. En het werkelijke probleem met de mondiale toeleveringsketen is dat het supranationaal is. Dus overheden die ontoereikend zijn, die de mist in gaan, op nationaal niveau hebben nog minder vermogen om vat te krijgen op het probleem op internationaal niveau. En je hoeft alleen naar de krantenkoppen te kijken. Neem Kopenhagen vorig jaar -- een compleet falen van overheden om de juiste dingen te doen ten opzichte van een internationale uitdaging. Neem de G20 bijeenkomst een aantal weken geleden -- komt terug op de toezeggingen van pas enkele maanden geleden. Welke van de grote mondiale uitdagingen je ook neemt die we besproken hebben deze week en vraag jezelf af, waar is het leiderschap van overheden om verantwoordelijkheid te nemen en oplossingen aan te dragen reacties, op deze internationale problemen En het simpele antwoord is dat ze het niet kunnen; ze zijn nationaal. Hun kiezers zijn lokaal. Ze hebben kleingeestige belangen. Ze kunnen deze belangen niet ondergeschikt maken aan het grotere, mondiale gemeengoed. Dus als we de levering gaan veilig stellen van de belangrijkste publieke goederen op een internationaal niveau -- in dit geval, in de mondiale toeleveringsketen -- dan moeten we een ander mechanisme bedenken. We hebben een andere machine nodig. Gelukkig, hebben we enkele voorbeelden. In de jaren 90, was er een hele reeks schandalen met betrekking tot de productie van merkartikelen in de V.S. -- kinderarbeid, gedwongen arbeid, ernstige schendingen van gezondheid en veiligheid -- en uiteindelijk heeft President Clinton, in 1996, een bijeenkomst georganiseerd in het Witte Huis -- het bedrijfsleven, mensenrechten NGO's vakbonden, het Ministerie van Arbeid -- hij kreeg ze allemaal om de tafel en zei, "Kijk, Ik wil niet dat mondialisering een neerwaartse spiraal wordt. Ik weet niet hoe ik dat moet voorkomen, maar ik ga mijn uiterste best doen ervoor te zorgen dat jullie samen met een respons komen." Dus zij vormden een Witte Huis taakgroep, en ze bleven ongeveer drie jaar bakkeleien over wie hoeveel verantwoordelijkheid zou moeten nemen in de mondiale toeleveringsketen. Bedrijven voelden zich niet verantwoordelijk. Ze bezitten niet de betreffende faciliteiten. Ze hebben die arbeiders niet in dienst. Ze zijn niet juridisch aansprakelijk. Alle overigen aan tafel zeiden, "Mensen, dat voldoet niet. jullie hebben een morele plicht, een zorgplicht, om ervoor te zorgen dat dat product van waar dan ook naar de winkel gaat op een manier die ons in staat stelt het te consumeren, zonder angst voor onze veiligheid, of zonder ons geweten op te hoeven offeren om dat product te consumeren." Dus spraken ze af, "Oké. Wat we doen is het eens worden over een gemeenschappelijke set van normen, een gedragscode. Die passen we toe op onze hele mondiale toeleveringsketen los van eigendom of controle. We maken het onderdeel van het contract." En dat was een geniale zet, want wat ze deden was de macht van het contract versterken private macht, om publieke goederen te leveren. En laten we de waarheid onder ogen zien, het contract van een groot multinationaal merk heeft voor een leverancier in India of China veel meer overredingskracht dan de lokale arbeidswet, de lokale milieuvoorschriften, de lokale normen voor mensenrechten. Die fabrieken zullen waarschijnlijk nooit een inspecteur zien. Als de inspecteur zou langskomen, dan zou het verbazingwekkend zijn als ze de omkoping kunnen weerstaan. Zelfs als ze hun werk zouden doen, en melding zouden maken van de overtredingen van die faciliteiten dan zou de boete belachelijk laag zijn. Maar je verliest dat contract van een grote merknaam, dat is het verschil tussen in bedrijf blijven of failliet gaan. Dat maakt een verschil. Dus wat we hebben kunnen doen, is dat het ons gelukt is om de macht en de invloed te versterken van het enige echte transnationale instituut in de mondiale toeleveringsketen, dat van de multinationale onderneming, en hen het goede laten doen, hen die macht laten gebruiken voor het goede, om essentiële publieke goederen te leveren. Natuurlijk, dit is geen vanzelfsprekende zaak voor multinationale ondernemingen. Zij waren hier niet op ingesteld; ze zijn ingesteld op geld verdienen. Maar het zijn extreem efficiënte organisaties. Ze hebben middelen, en als we daaraan de wil, de betrokkenheid, kunnen toevoegen, dan weten zij hoe dat product te leveren is. Nu is het nog niet zo makkelijk om dat te bereiken. Die toeleveringsketens die ik eerder op het scherm liet zien, doen dat niet. Je hebt een veilige ruimte nodig. Je hebt een ruimte nodig waar mensen samen kunnen komen, kunnen plaatsnemen zonder angst voor veroordeling, zonder tegenbeschuldiging, om het probleem echt onder ogen te zien, overeenstemming bereiken over het probleem en met oplossingen komen. We kunnen het; de technische oplossingen zijn er. Het probleem is het gebrek aan vertrouwen, het gebrek aan geloof in, het gebrek aan samenwerking tussen NGO's, actiegroepen, maatschappelijke organisaties en multinationale ondernemingen. Wanneer we die twee kunnen samenbrengen in een veilige ruimte, hen laten samenwerken, dan kunnen we nu direct publieke goederen leveren, of op zeer korte termijn. Dit is een radicaal voorstel, en het is raar om te denken dat als je een 15 jaar oud Bengalees meisje bent je dorp op het platteland verlaat om te gaan werken in een fabriek in Dhaka -- 22, 23, 24 dollar per maand -- je beste kans om rechten te genieten op het werk is als die fabriek die produceert voor een fabrikant van merktartikelen welke een gedragscode heeft en deze gedragscode onderdeel heeft gemaakt van het contract. Het is absurd; multinationals beschermen mensenrechten. Ik weet dat er ongeloof zal zijn. Jullie zullen zeggen, "Hoe kunnen we ze vertrouwen?" Nou, dan kunnen we niet. Het is de oude stelregel in wapenbeheersing: "Vertrouw, maar verifieer." Dus we controleren. We nemen hun toeleveringsketen, we nemen alle fabrieksnamen, we nemen een willekeurige steekproef, we sturen inspecteurs zonder aankondiging om die faciliteiten te controleren, en dan publiceren we de resultaten. Transparantie is hierbij uiterst bepalend. Je kunt jezelf verantwoordelijk noemen, maar verantwoordelijkheid zonder verantwoording werkt meestal niet. Dus wat we doen is, we laten de multinationals niet alleen deelnemen, we geven ze de instrumenten om dit publieke goed te leveren -- respect voor mensenrechten -- en we contoleren. Je hoeft me niet te geloven. Je zou me niet moeten geloven. Ga naar de website. Bekijk de uitkomsten van inspectieverslagen. Vraag jezelf af, gedraagt dit bedrijf zich op een maatschappelijk verantwoorde manier? Kan ik dat product kopen zonder afbreuk te doen aan mijn moraal? Dat is manier waarop het systeem werkt. Ik haat het idee dat overheden niet de mensenrechten beschermen wereldwijd. Ik haat het idee dat overheden deze plank hebben misgeslagen. En ik kan niet wennen aan het idee dat het ons niet lukt om ze zover te krijgen hun werk te doen. Ik ben hier al 30 jaar mee bezig, en in die tijd heb ik gezien dat het vermogen, de betrokkenheid, de bereidheid van de overheid hiertoe afnemen, en ik zie ze op dit moment geen terugkeer maken. Dus we bedachten dat dit een tijdelijke noodoplossing was. eigenlijk, denken we nu dat dit waarschijnlijk het begin is van een nieuwe manier van reguleren en benaderen van internationale uitdagingen. Noem het network governance, noem het zoals je wilt, de private spelers, bedrijven en NGO's, zullen samen moeten komen om de grote uitdagingen onder ogen te zien die we tegen gaan komen. Kijk alleen al naar pandemieën -- varkensgriep, vogelgriep, H1N1. Kijk naar de zorgsystemen in veel landen. Hebben zij de middelen om het hoofd te bieden aan een ernstige pandemie? Nee. Kunnen de private sector en NGO's samenkomen en een respons ontwikkelen? Absoluut. Waar het ze aan ontbreekt is een veilige ruimte om samen te komen, overeenstemming te bereiken en tot actie te komen. Dat is wat we proberen te verschaffen. Ook ik weet dat dit vaak een overweldigend niveau van verantwoordelijkheid lijkt om te bevatten voor mensen. "Je vraagt mij om mensenrechten bezorgen door middel van mijn mondiale toeleveringsketen. Die bestaat uit duizenden leveranciers. Het lijkt schijnbaar te intimiderend, te gevaarlijk, voor welk bedrijf dan ook om dat te doen. Maar er zijn bedrijven. We hebben 4.000 bedrijven die lid zijn. Sommige van hen zijn heel, heel grote bedrijven. De sportartikelen industrie in het bijzonder heeft verantwoordelijkheid genomen en heeft het gedaan. Het voorbeeld, het rolmodel is er. En telkens als we het hebben over een van deze problemen die we moeten aanpakken -- kinderarbeid in katoenzaad boerderijen in Inda -- dit jaar zullen we 50.000 katoenzaad boerderijen volgen in India. Het lijkt overweldigend. Zulke aantallen maken het lastig om je aandacht erbij te houden. Maar we vereenvoudigen het tot enkele fundamentele waarheden. En mensenrechten zijn terug te voeren tot een heel eenvoudig criterium: kan ik deze persoon zijn waardigheid teruggeven? Arme mensen, mensen wiens rechten zijn geschonden -- het kernpunt daarvan is het verlies van waardigheid, het gebrek aan waardigheid. Het begint met het de mensen teruggeven van hun waardigheid. Ik zat in een sloppenwijk van Gurgaon dicht bij Delhi, een van de meest opzichtige, veelbelovende nieuwe steden die op dit moment verschijnen in India, en ik sprak met arbeiders die werkzaam waren in kleding sweatshops verderop En ik vroeg ze welke boodschap ik voor hen aan de merken kan geven. Ze noemden niet het geld; ze zeiden, "De mensen die ons in dienst hebben behandelen ons minder dan menselijk, alsof we niet bestaan. Vraag hen alstublieft om ons te behandelen als mens." Dat is mijn eenvoudige perceptie van mensenrechten. Dat is mijn eenvoudig voorstel voor jullie, mijn eenvoudig pleidooi voor elke beslisser in deze zaal, iedereen daarbuiten. We kunnen allemaal een beslissing nemen om samen te komen en de draad op te pakken en iets doen met wat de overheid heeft nagelaten. Als we het niet doen, dan geven we de hoop op, dan geven we onze essentiële menselijkheid op, en ik weet dat dat geen plaats is waar we willen zijn, en we hoeven daar ook niet te zijn. Dus ik doe een beroep op jullie, sluit je bij ons aan, kom in die veilige ruimte, en laten we beginnen dit te verwezenlijken. Heel erg bedankt. Applaus