Deze mobiele telefoon
begon zijn traject
in een ambachtelijke mijn
in het oosten van Congo.
Het is gedolven door bewapende bendes
gebruikmakend van kinderslaven,
wat de V.N. Veiligheidsraad
"bloedmineralen" noemt,
vervolgens belandde dit in bepaalde onderdelen
en uiteindelijk in een fabriek
in Shinjin in China.
Die fabriek -- al meer dan een dozijn mensen hebben zelfmoord gepleegd
dit jaar.
Een man stierf na het werken van een 36-uur durende dienst.
We houden allemaal van chocolade.
We kopen het voor onze kinderen.
80 procent van de cacao komt uit de Ivoorkust en Ghana
en het wordt geoogst door kinderen.
Ivoorkust, daar hebben we een enorm probleem met kinderslaven.
Kinderen zijn verplaatst vanuit andere conflictgebieden
om te komen werken op koffieplantages.
Heparine -- bloedverdunner,
een farmaceutisch product --
vindt zijn oorsprong in ambachtelijke werkplaatsen
zoals deze in China,
omdat de actieve ingrediënt
wordt gewonnen uit de darmen van varkens.
Uw diamant: u heeft allemaal gehoord van, waarschijnlijk gezien, de film "Blood Diamond".
Dit is een mijn in Zimbabwe.
op dit moment.
Katoen: Oezbekistan is de op één na grootste
exporteur van katoen op Aarde.
Elk jaar wanneer de katoen geoogst moet worden,
sluit de overheid de scholen,
stopt de kinderen in bussen, vervoert ze naar de katoenvelden
om daar drie weken katoen te oogsten.
Het is gedwongen kinderarbeid
op institutionele schaal.
En al deze producten vinden waarschijnlijk hun laatste rustplek
op een vuilnisbelt zoals deze in Manilla.
Deze plaatsen, deze oorsprongen,
vertegenwoordigen bestuurlijke gebreken.
Dat is de meest beleefde omschrijving
die ik er voor heb.
Dit zijn de zwarte gaten
waar de mondiale toeleveringsketens beginnen --
de mondiale toeleveringsketens,
die ons onze favoriete merkproducten brengen.
Sommige van deze bestuurlijke gebreken
worden in stand gehouden door schurkenstaten.
Sommigen van hen zijn helemaal geen staten meer.
zij zijn mislukte staten.
Sommigen
zijn enkel landen die geloven dat deregulering of geen regulering
de beste manier is om investeringen aan te trekken,
om handel te bevorderen.
Hoe dan ook, ze bezorgen ons
een enorm moreel en ethisch dilemma.
Ik weet dat niemand van ons onderdeel wil zijn
achteraf gezien
van een schending van mensenrechten
in een mondiale toeleveringsketen.
Maar op dit moment,
hebben veel van de bedrijven die betrokken zijn in deze toeleveringsketens
geen enkele manier
om ons ervan te verzekeren
dat niemand zijn toekomst heeft hoeven verhypothekeren,
niemand zijn rechten heeft hoeven opofferen
om ons te kunnen voorzien van ons favoriete
merkproduct.
Nu ben ik hier niet gekomen om u te deprimeren
over de stand van zaken in de mondiale toeleveringsketen.
We moeten de werkelijkheid onder ogen zien.
We zullen moeten erkennen hoe serieus
het tekort aan rechten is dat we hebben.
Dit is een onafhankelijke republiek,
waarschijnlijke een mislukte staat.
Het is in ieder geval geen democratische staat.
En op dit moment,
wordt die onafhankelijke republiek in de toeleveringsketen
niet bestuurd
op een manier die ons tevreden stelt
waardoor we zouden kunnen handelen of consumeren op een ethische manier.
Dit is geen nieuw verhaal.
U heeft de documentaires gezien
over 'sweatshops' waar kleding gemaakt wordt
over heel de wereld, zelfs in ontwikkelde landen.
als je een echte sweatshop wilt zien,
spreek met me af op Madison Square Garden,
dan loop ik met je mee en laat ik je een Chinese sweatshop zien.
Maar neem het voorbeeld van heparine.
Het is een farmaceutisch product.
Je verwacht dat de toeleveringsketen die het naar het ziekenhuis brengt,
waarschijnlijk smetteloos is.
Het probleem is dat de actieve ingrediënt daarin --
zoals ik al eerder zei --
van varkens komt.
De belangrijkste Amerikaanse fabrikant
van die actieve ingrediënt
heeft enkele jaren geleden besloten zich te verplaatsen naar China
omdat het de grootste leverancier van varkens is.
En wanneer hun fabriek in China --
die waarschijnlijk best schoon is --
al de ingrediënten krijgt
van achterplaats slachthuizen,
waar families varkens slachten
en het ingrediënt verkrijgen.
Een aantal jaar geleden hadden we dus een schandaal,
die wereldwijd ongeveer 80 mensen doodde,
door de verontreinigde stoffen
die de toeleveringsketen van heparine zijn binnengeslopen.
Erger nog, sommige toeleveranciers
beseften dat ze een product konden vervangen
die heparine imiteerde in testen.
Dit surrogaat kost negen dollar per pond,
terwijl echte heparine -- het echte ingrediënt --
$900 per pond kost.
Je raadt het al.
Het probleem was dat het meer mensen doodde.
En dan vraag je jezelf af,
"Hoe kan het dat de U.S. Food and Drug Administration
toelaat dat dit gebeurt?
Hoe heeft de Chinese voedsel- en geneesmiddelenautoriteit
dit kunnen toelaten?
En het antwoord is best makkelijk:
de Chinezen definiëren deze faciliteiten
als chemische faciliteiten, niet als farmaceutische faciliteiten,
daarom controleren ze hen niet.
En de U.S. FDA
heeft een jurisdictioneel probleem.
Dit is "offshore".
Toch starten ze wel een paar onderzoeken overzees --
ongeveer een dozijn per jaar -- misschien 20 in een goed jaar.
Er zijn 500
van dit soort faciliteiten
die actieve ingrediënten produceren, in China alleen al.
Feitelijk, rond de 80 procent
van de actieve ingrediënten in hedendaagse medicijnen
komt van overzees,
voornamelijk China en India.
we hebben geen controlemechanisme,
we hebben geen regulatiemechanisme
dat kan verzekeren
dat die productie veilig is.
We hebben geen mechanisme dat verzekert
dat mensenrechten, menswaardigheid
zijn verzekerd.
Dus op nationaal niveau --
en we werken in ongeveer 60 verschillende landen --
op nationaal niveau
hebben we een serieuze kronkel in het vermogen van overheden
om productie te reguleren
op hun eigen bodem.
En het werkelijke probleem met de mondiale toeleveringsketen
is dat het supranationaal is.
Dus overheden die ontoereikend zijn,
die de mist in gaan,
op nationaal niveau
hebben nog minder vermogen om vat te krijgen op het probleem
op internationaal niveau.
En je hoeft alleen naar de krantenkoppen te kijken.
Neem Kopenhagen vorig jaar --
een compleet falen van overheden
om de juiste dingen te doen
ten opzichte van een internationale uitdaging.
Neem de G20 bijeenkomst een aantal weken geleden --
komt terug op de toezeggingen van pas enkele maanden geleden.
Welke van de grote mondiale uitdagingen
je ook neemt die we besproken hebben deze week
en vraag jezelf af, waar is het leiderschap van overheden
om verantwoordelijkheid te nemen en oplossingen aan te dragen
reacties,
op deze internationale problemen
En het simpele antwoord is dat ze het niet kunnen; ze zijn nationaal.
Hun kiezers zijn lokaal.
Ze hebben kleingeestige belangen.
Ze kunnen deze belangen niet ondergeschikt maken
aan het grotere, mondiale gemeengoed.
Dus als we de levering gaan veilig stellen
van de belangrijkste publieke goederen
op een internationaal niveau --
in dit geval, in de mondiale toeleveringsketen --
dan moeten we een ander mechanisme bedenken.
We hebben een andere machine nodig.
Gelukkig, hebben we enkele voorbeelden.
In de jaren 90,
was er een hele reeks schandalen
met betrekking tot de productie van merkartikelen in de V.S. --
kinderarbeid, gedwongen arbeid,
ernstige schendingen van gezondheid en veiligheid --
en uiteindelijk heeft President Clinton, in 1996,
een bijeenkomst georganiseerd in het Witte Huis --
het bedrijfsleven, mensenrechten NGO's
vakbonden, het Ministerie van Arbeid --
hij kreeg ze allemaal om de tafel
en zei, "Kijk,
Ik wil niet dat mondialisering een neerwaartse spiraal wordt.
Ik weet niet hoe ik dat moet voorkomen,
maar ik ga mijn uiterste best doen
ervoor te zorgen dat jullie samen
met een respons komen."
Dus zij vormden een Witte Huis taakgroep,
en ze bleven ongeveer drie jaar bakkeleien
over wie hoeveel verantwoordelijkheid zou moeten nemen
in de mondiale toeleveringsketen.
Bedrijven voelden zich niet verantwoordelijk.
Ze bezitten niet de betreffende faciliteiten.
Ze hebben die arbeiders niet in dienst.
Ze zijn niet juridisch aansprakelijk.
Alle overigen aan tafel
zeiden, "Mensen, dat voldoet niet.
jullie hebben een morele plicht, een zorgplicht,
om ervoor te zorgen dat dat product
van waar dan ook naar de winkel gaat
op een manier die ons in staat stelt het te consumeren,
zonder angst voor onze veiligheid,
of zonder ons geweten op te hoeven offeren
om dat product te consumeren."
Dus spraken ze af, "Oké. Wat we doen
is het eens worden over een gemeenschappelijke set van normen,
een gedragscode.
Die passen we toe op onze hele
mondiale toeleveringsketen
los van eigendom of controle.
We maken het onderdeel van het contract."
En dat was een geniale zet,
want wat ze deden
was de macht van het contract versterken
private macht,
om publieke goederen te leveren.
En laten we de waarheid onder ogen zien,
het contract van een groot multinationaal merk
heeft voor een leverancier in India of China
veel meer overredingskracht
dan de lokale arbeidswet,
de lokale milieuvoorschriften,
de lokale normen voor mensenrechten.
Die fabrieken zullen waarschijnlijk nooit een inspecteur zien.
Als de inspecteur zou langskomen,
dan zou het verbazingwekkend zijn als ze
de omkoping kunnen weerstaan.
Zelfs als ze hun werk zouden doen,
en melding zouden maken van de overtredingen van die faciliteiten
dan zou de boete belachelijk laag zijn.
Maar je verliest dat contract
van een grote merknaam,
dat is het verschil tussen
in bedrijf blijven of failliet gaan.
Dat maakt een verschil.
Dus wat we hebben kunnen doen,
is dat het ons gelukt is om
de macht en de invloed te versterken
van het enige echte transnationale instituut
in de mondiale toeleveringsketen,
dat van de multinationale onderneming,
en hen het goede laten doen,
hen die macht laten gebruiken voor het goede,
om essentiële publieke goederen te leveren.
Natuurlijk, dit is geen vanzelfsprekende zaak
voor multinationale ondernemingen.
Zij waren hier niet op ingesteld; ze zijn ingesteld op geld verdienen.
Maar het zijn extreem efficiënte organisaties.
Ze hebben middelen,
en als we daaraan de wil, de betrokkenheid, kunnen toevoegen,
dan weten zij hoe dat product te leveren is.
Nu is het nog niet zo makkelijk om dat te bereiken.
Die toeleveringsketens die ik eerder op het scherm liet zien,
doen dat niet.
Je hebt een veilige ruimte nodig.
Je hebt een ruimte nodig waar mensen samen kunnen komen,
kunnen plaatsnemen zonder angst voor veroordeling,
zonder tegenbeschuldiging,
om het probleem echt onder ogen te zien,
overeenstemming bereiken over het probleem en met oplossingen komen.
We kunnen het; de technische oplossingen zijn er.
Het probleem is het gebrek aan vertrouwen, het gebrek aan geloof in,
het gebrek aan samenwerking
tussen NGO's, actiegroepen,
maatschappelijke organisaties
en multinationale ondernemingen.
Wanneer we die twee kunnen samenbrengen in een veilige ruimte,
hen laten samenwerken,
dan kunnen we nu direct publieke goederen leveren,
of op zeer korte termijn.
Dit is een radicaal voorstel,
en het is raar om te denken
dat als je een 15 jaar oud Bengalees meisje bent
je dorp op het platteland verlaat
om te gaan werken in een fabriek in Dhaka --
22, 23, 24 dollar per maand --
je beste kans om rechten te genieten op het werk
is als die fabriek die produceert
voor een fabrikant van merktartikelen
welke een gedragscode heeft
en deze gedragscode onderdeel heeft gemaakt van het contract.
Het is absurd;
multinationals beschermen mensenrechten.
Ik weet dat er ongeloof zal zijn.
Jullie zullen zeggen, "Hoe kunnen we ze vertrouwen?"
Nou, dan kunnen we niet.
Het is de oude stelregel in wapenbeheersing:
"Vertrouw, maar verifieer."
Dus we controleren.
We nemen hun toeleveringsketen, we nemen alle fabrieksnamen,
we nemen een willekeurige steekproef,
we sturen inspecteurs zonder aankondiging
om die faciliteiten te controleren,
en dan publiceren we de resultaten.
Transparantie is hierbij uiterst bepalend.
Je kunt jezelf verantwoordelijk noemen,
maar verantwoordelijkheid zonder verantwoording
werkt meestal niet.
Dus wat we doen is, we laten de multinationals niet alleen deelnemen,
we geven ze de instrumenten om dit publieke goed te leveren --
respect voor mensenrechten --
en we contoleren.
Je hoeft me niet te geloven. Je zou me niet moeten geloven.
Ga naar de website. Bekijk de uitkomsten van inspectieverslagen.
Vraag jezelf af, gedraagt dit bedrijf zich
op een maatschappelijk verantwoorde manier?
Kan ik dat product kopen
zonder afbreuk te doen aan mijn moraal?
Dat is manier waarop het systeem werkt.
Ik haat het idee
dat overheden niet de mensenrechten beschermen wereldwijd.
Ik haat het idee
dat overheden deze plank hebben misgeslagen.
En ik kan niet wennen aan het idee
dat het ons niet lukt om ze zover te krijgen hun werk te doen.
Ik ben hier al 30 jaar mee bezig,
en in die tijd heb ik gezien dat
het vermogen, de betrokkenheid, de bereidheid van de overheid
hiertoe afnemen,
en ik zie ze op dit moment geen terugkeer maken.
Dus we bedachten dat
dit een tijdelijke noodoplossing was.
eigenlijk, denken we nu dat
dit waarschijnlijk het begin is van
een nieuwe manier van reguleren en benaderen
van internationale uitdagingen.
Noem het network governance, noem het zoals je wilt,
de private spelers,
bedrijven en NGO's,
zullen samen moeten komen
om de grote uitdagingen onder ogen te zien die we tegen gaan komen.
Kijk alleen al naar pandemieën --
varkensgriep, vogelgriep, H1N1.
Kijk naar de zorgsystemen in veel landen.
Hebben zij de middelen
om het hoofd te bieden aan een ernstige pandemie?
Nee.
Kunnen de private sector en NGO's
samenkomen en een respons ontwikkelen?
Absoluut.
Waar het ze aan ontbreekt is een veilige ruimte
om samen te komen, overeenstemming te bereiken
en tot actie te komen.
Dat is wat we proberen te verschaffen.
Ook ik weet
dat dit vaak
een overweldigend niveau van verantwoordelijkheid lijkt
om te bevatten voor mensen.
"Je vraagt mij om mensenrechten bezorgen
door middel van mijn mondiale toeleveringsketen.
Die bestaat uit duizenden leveranciers.
Het lijkt schijnbaar te intimiderend, te gevaarlijk,
voor welk bedrijf dan ook om dat te doen.
Maar er zijn bedrijven.
We hebben 4.000 bedrijven die lid zijn.
Sommige van hen zijn heel, heel grote bedrijven.
De sportartikelen industrie in het bijzonder
heeft verantwoordelijkheid genomen en heeft het gedaan.
Het voorbeeld, het rolmodel is er.
En telkens als we het hebben over
een van deze problemen die we moeten aanpakken --
kinderarbeid in katoenzaad boerderijen in Inda --
dit jaar zullen we 50.000 katoenzaad boerderijen volgen in India.
Het lijkt overweldigend.
Zulke aantallen maken het lastig om je aandacht erbij te houden.
Maar we vereenvoudigen het tot enkele fundamentele waarheden.
En mensenrechten zijn
terug te voeren tot een heel eenvoudig criterium:
kan ik deze persoon zijn waardigheid teruggeven?
Arme mensen,
mensen wiens rechten zijn geschonden --
het kernpunt daarvan
is het verlies van waardigheid,
het gebrek aan waardigheid.
Het begint met het de mensen teruggeven van hun waardigheid.
Ik zat in een sloppenwijk van Gurgaon
dicht bij Delhi,
een van de meest opzichtige, veelbelovende nieuwe steden
die op dit moment verschijnen in India,
en ik sprak met arbeiders
die werkzaam waren in kleding sweatshops verderop
En ik vroeg ze welke boodschap ik voor hen aan de merken kan geven.
Ze noemden niet het geld;
ze zeiden, "De mensen die ons in dienst hebben
behandelen ons minder dan menselijk,
alsof we niet bestaan.
Vraag hen alstublieft om ons te behandelen als mens."
Dat is mijn eenvoudige perceptie van mensenrechten.
Dat is mijn eenvoudig voorstel voor jullie,
mijn eenvoudig pleidooi voor elke beslisser
in deze zaal, iedereen daarbuiten.
We kunnen allemaal een beslissing nemen
om samen te komen
en de draad op te pakken en iets doen
met wat de overheid heeft nagelaten.
Als we het niet doen,
dan geven we de hoop op,
dan geven we onze essentiële menselijkheid op,
en ik weet dat dat geen plaats is waar we willen zijn,
en we hoeven daar ook niet te zijn.
Dus ik doe een beroep op jullie,
sluit je bij ons aan, kom in die veilige ruimte,
en laten we beginnen dit te verwezenlijken.
Heel erg bedankt.
Applaus