[Audioboek]
--"Chapter 10"

-"Michailof was aan het werk, toen 
de kaartjes van Wronsky en Golinitschef

werden gebracht."

--"Hij had de morgen doorgebracht 
met in zijn atelier te schilderen."

--"Nooit werkte hij beter dan 
wanneer het hem aan geld ontbrak."

--"Hij was met de schets begonnen 
van een woedende man."

--"Zijn eerdere schets vond hij niet goed"

Ik denk dat ik hier begin.

--"Na lang zoeken vond men die schets,"

vuil en vol vetvlekken."

--"Hij nam de schets zoals die was, 
legde hem op de tafel,"

hij sloot zijn ogen half en

glimlachte met voldoening."

Ik hou van verhalen vertellen,

en hou van verhalen,

en ik hou van boeken en
karakters.

Maar er is iets in me dat 
zich verzet tegen die uitgesprokenheid.

Ik hou meer van dubbelzinnigheid.

Ik denk dat mijn werk is hoe ik schets.

Het is één grote spanningsboog,

een hele boel kleine stukjes,

veel bouwwerk--

weghalen, knippen en plakken, toevoegen,

buigen en vervormen.

Ik ben erg fysiek met mijn werk.

Ik denk dat ik wordt gedreven door temperament.

Mijn werk is niet een stabiel besluit;

het zijn een heleboel verwante 
en veranderende besluiten.

En het geeft me 
een ander soort hersenactiviteit--

ik kan luisteren naar Anna Karenina 
en er niet door gestoord worden.

[audioboek gaat verder]

--"Hoofdstuk 12"

--"Hij was het schilderij dat hij 3 jaar
geleden had gemaakt compleet vergeten."

--"Hij was de ergernissen en de vreugde 
tijden het maken van dat schilderij vergeten"

--"maandenlang had het dag en nacht 
door zijn hoofd gespookt. "

--"Hij was het schilderij vergeten, zoals
hij alle voltooide schilderijen vergat"

Zoveel visuele taal van de beeldhouwwerken

kwam uit het verlangen om het werk 
te absorberen-

zoveel mogelijk massa opnemen 
van het object.

Deze druipers, zie je?

Deze druipers zijn zo ongeveer geïsoleerd.

Toen ik realiseerde dat ik 
dit oppervlak vloeibaar kon maken-

of in beweging kon laten lijken--

toen dacht ik,"Wow dat is een uitdaging

om echt na te denken over 
beeldvorming met dit materiaal."

[audioboek]

--"Het figuur uit levenloze fantasie werd 
levend en kon niet meer veranderd worden"

--"Het figuur leefde, en was duidelijk
en onmiskenbaar defineerd."

Met elk project, vraag ik mezelf,

"Hoe kan ik het proces dat ik ken,
herinrichten?"

Dus als alle beelden, laten we zeggen,
aan elkaar geplakt worden--

wanneer het allemaal klaar en droog is
en we het eraf kunnen halen,

trekken we het van de muur 
en het puilt uit.

Het worden driedimensionale dingen.

Het is een gestructureerd proces.

Ik weet niet hoe mensen het zien,
het is geen beeld meer het is een object.

[audioboek]

--"Hij geloofde niet dat zijn schilderijen
beter waren dan die van Raphael"

--"maar hij wist dat wat hij in 
zijn schilderijen wilde laten zien,"

--"niemand kon verbeelden."

--"Kritiek van anderen, wie ze ook zijn,
had grote invloed, vond hij."

Soms wanneer ze het bronmateriaal kenden,
zeggen ze,

"Oh, dat is het!"

Of "Het heeft een soort 
'A-plus-B is' betekenis."

En ik wil die interpretatie 
een beetje vertragen.

Omdat ik niet christelijk ben opgevoed

ken ik niet altijd het bijbels verhaal 
achter de schilderijen.

Ze voelen zo vrijgevig,

en ze laten iedereen wat meenemen.

Het is deel van mijn geschiedenis

het is deel van ieders geschiedenis.

[OHOW gallerij, Los Angeles]

[Diana Al-Hadid: "Grond en figuren"]

Ik steel zo'n beetje composities--

de kale geraamtes, het vaagste...

maar ik wis de rest uit.

De details zijn weg.

Niets is stabiel.

Alles beweegt, druipt en is rommelig.