[απόσπασμα από το ηχητικό βιβλίο 'Αννα Καρένινα] «Ο ζωγράφος Μιχαήλοβ, όπως κι όλες τις ώρες της ημέρας, δούλευε όταν του φέρανε τα επισκεπτήρια του Κόμη Βρόνσκι και του Γκολενίσεφ. Το πρωί είχε δουλέψει στο εργαστήριο, συμπληρώνοντας έναν μεγάλο πίνακα». Πάντα δούλευε με θέρμη και επιτυχία όταν ήταν κακοδιάθετος. [Νταϊάνα Αλ Χαντίντ, Καλλιτέχνης] «Ζωγράφιζε έναν άνθρωπο που βρισκότανε σε κρίση οργής. Το σχέδιο το είχε κάνει πριν από μέρες, δεν τον ικανοποιούσε όμως». Νομίζω ότι θα ξεκινήσω από εδώ. Η Νταϊάνα Αλ Χαντίντ παίζει με τα κλασικά] «Ήταν όμως λερωμένο και είχε στάξει απάνω του στεατίνη» «Πήρε παρ' όλα αυτά το σχέδιο, το έβαλε στο τραπέζι του» «και γέρνοντας προς τα πίσω μισοκλείνοντας τα μάτια του, άρχισε να το κοιτάζει.» «Ξάφνου χαμογέλασε και ανασήκωσε χαρούμενος τα χέρια του» Λατρεύω την αφήγηση ιστοριών, λατρεύω τις ιστορίες, τα μυθιστορήματα, τους χαρακτήρες. Αλλά αντιστέκομαι στο να συγκεκριμενοποιώ τα πράγματα. Προτιμώ να είμαι πιο αινιγματική. Όλη η δουλειά μου έχει να κάνει με το πώς σχεδιάζω. Χτίζω πράγματα που αποτελούνται από πολλά μικρά κομμάτια, σαν μια κατασκευή, αφαιρώ και κόβω και προσθέτω και κολλάω και λυγίζω και δίνω μορφή σε κάτι. Βάζω πολλή σωματική εργασία στη δουλειά μου Έχει να κάνει με το ταμπεραμέντο μου. Η δουλειά μου δεν απορρέει μόνο από μία σταθερή απόφαση αλλά από πολλές εναλλασσόμενες αποφάσεις. Γιαυτό μου επιτρέπει μια διαφορετικού είδους εγκεφαλική δραστηριότητα. Μπορώ, λόγου χάρη, να ακούσω την Άννα Καρένινα αναπόσπαστη. [συνέχεια από το ηχητικό βιβλίο] <<Κεφάλαιο 12>> <<Είχε λησμονήσει εκείνο τον πίνακα που είχε ζωγραφίσει πριν τρια χρόνια>> <<Είχε λησμονήσει τις αγωνίες και την έκσταση μέσα από αυτό>> <<όταν για μήνες ήταν η μόνο σκέψη που τον βασάνιζε μέρα νύχτα>>. <<Είχε λησμονήσει, όπως πάντα, τους πίνακες που είχε ολοκληρώσει>>. Μεγάλο μέρος του οπτικού λεξιλογίου των γλυπτών προήλθε από την επιθυμία να αποδομήσω το έργο τέχνης να διαλύσω όσο πιο πολλή μάζα μπορούσα μέσα από το αντικείμενο. Αυτές οι σταγόνες που είναι σαν να αιωρούνται στην απομόνωση Όταν συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να κάνω την επιφάνεια υγρή ή να της δώσω κάποια κίνηση τότε σκέφτηκα «Είναι ευκαιρία να χτίσω εικόνες με αυτό το υλικό». [ηχητικό βιβλίο] «Η φιγούρα του, από νεκρή και επινοημένη, έγινε ξάφνου ζωντανή, έγινε μια φιγούρα που του φαινόταν αδύνατο πια να αλλάξει.» «Η φιγούρα φαινόταν να ζει και είχε πάρει την τελειωτική της μορφή.» Σε κάθε έργο αναρωτιέμαι πώς θα επαναπροσδιορίσω τη μέθοδό μου που μου έχει γίνει πια τόσο οικεία; Όταν λοιπόν οι εικόνες κολλάνε μεταξύ τους όταν είναι όλα έτοιμα, όταν το έργο έχει στεγνώσει και μπορούμε να το αποκαλύψουμε το αφαιρούμε το κάλυμμα από τον τοίχο και πετάγεται προς τα έξω. Έτσι αποκτά πολλές διαστάσεις. Είναι μια διαδικασία με πολλά επίπεδα. Δεν ξέρω πώς το αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Παύει να'ναι εικόνα, γίνεται αντικείμενο. [ηχητικό βιβλίο] «Δεν πίστευε πως το έργο του ήταν καλύτερο απ'όλα τα έργα του Ραφαήλ, ήξερε όμως πως αυτό που θέλησε να αποδώσει κανείς δεν το είχε αποδώσει ως τα τότε.» «Οι κρίσεις όμως των άλλων, είχαν γι'αυτόν τεράστια σημασία.»