WEBVTT

00:00:00.810 --> 00:00:04.841
ฉันอยากจะเล่าเรื่อง
ความตายกับสถาปัตยกรรม

NOTE Paragraph

00:00:04.841 --> 00:00:09.471
100 ปีก่อน ผู้คนตายด้วยโรคติดเชื้อ
เช่น โรคปอดบวม

00:00:09.471 --> 00:00:12.768
ซึ่งถ้าเมื่อติดเชื้อไปแล้ว
สามารถฆ่าเราตายได้อย่างรวดเร็ว

00:00:12.768 --> 00:00:16.502
เรามักจะเสียชีวิตที่บ้าน ในเตียงเราเอง 
โดยมีครอบครัวคอยดูแล

00:00:16.502 --> 00:00:18.294
แม้ว่าจะเป็นทางเลือกที่จำยอม

00:00:18.294 --> 00:00:20.884
เพราะผู้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถเข้าถึง
บริการทางการแพทย์ได้

NOTE Paragraph

00:00:21.614 --> 00:00:24.393
และแล้วในศตวรรษที่ 20 
หลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนไป

00:00:24.393 --> 00:00:26.490
เราได้คิดค้นยาใหม่ ๆ อย่างเพนนิซิลิน

00:00:26.490 --> 00:00:28.975
เราจึงสามารถรักษาโรคติดเชื้อเหล่านั้นได้

00:00:28.975 --> 00:00:32.249
เทคโนโลยีทางการแพทย์สมัยใหม่
อย่างเครื่องเอ็กซเรย์ก็ได้ถูกคิดค้นขึ้น

00:00:32.249 --> 00:00:34.501
และด้วยเหตุที่มันมีขนาดใหญ่และราคาแพง

00:00:34.501 --> 00:00:37.519
เราจึงจำเป็นต้องใช้ตึกขนาดใหญ่
เพื่อใช้ติดตั้งพวกมัน

00:00:37.519 --> 00:00:39.818
ตึกเหล่านั้นกลายมาเป็นโรงพยาบาลสมัยใหม่

NOTE Paragraph

00:00:39.818 --> 00:00:41.241
หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2

00:00:41.241 --> 00:00:43.881
หลายๆ ประเทศเริ่มมี
ระบบดูแลสุขภาพแบบถ้วนหน้า

00:00:43.881 --> 00:00:46.528
ทำให้ทุกคนที่จำเป็นต้องได้รับการรักษา
สามารถเข้าถึงได้

00:00:46.528 --> 00:00:50.777
ด้วยเหตุผลนี้ทำให้ช่วงชีวิตคนที่เฉลี่ย 45 ปี
ตอนเริ่มต้นศตวรรษนี้

00:00:50.777 --> 00:00:52.960
เพิ่มเกือบเป็น 2 เท่าในปัจจุบัน

00:00:52.960 --> 00:00:57.058
ศตวรรษที่ 20 เป็นช่วงเวลาแห่งการมองโลกในแง่ดีว่า
วิทยาศาสตร์ให้อะไรกับเราได้บ้าง

00:00:57.058 --> 00:01:00.785
แต่ท่ามกลางจุดเน้นทั้งหลายว่าด้วยชีวิต
ความตายกลับถูกหลงลืมไป

00:01:00.785 --> 00:01:03.190
แม้ว่าการมองความตายของ พวกเรา
ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

NOTE Paragraph

00:01:03.580 --> 00:01:04.783
เอาล่ะ ฉันเป็นสถาปนิกค่ะ

00:01:04.783 --> 00:01:08.025
และเป็นเวลาปีครึ่งแล้ว
ที่ฉันได้เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้

00:01:08.025 --> 00:01:11.179
และมองว่า มันมีความหมายอย่างไรต่อสถาปัตยกรรม
ที่เกี่ยวข้องกับความตายและการรอความตาย

00:01:11.179 --> 00:01:14.412
คนเราตอนนี้มีแนวโน้มตายด้วย
โรคมะเร็งกับโรคหัวใจ

00:01:14.412 --> 00:01:18.408
และนั่นหมายความว่าพวกเราส่วนใหญ่ต้อง
ใช้เวลาอันยาวนานกับความเจ็บป่วยเรื้อรัง

00:01:18.408 --> 00:01:20.382
ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเรา

00:01:20.382 --> 00:01:21.495
ในช่วงเวลานั้น

00:01:21.495 --> 00:01:26.558
เราต้องใช้เวลาอันยาวนานในโรงพยาบาล
สถานพักฟื้น หรือบ้านพักดูแล

NOTE Paragraph

00:01:26.558 --> 00:01:28.764
ตอนนี้ เราต่างเคยเข้าไปในโรงพยาบาลสมัยใหม่

00:01:28.764 --> 00:01:32.154
คุณจะพบเห็นแสงจากหลอดไฟ
และทางเดินที่ทอดยาวไม่สิ้นสุด

00:01:32.154 --> 00:01:35.172
และแถวนั่งของเก้าอี้ที่นั่งไม่สบายเลย

00:01:35.172 --> 00:01:38.934
สถาปัตยกรรมของโรงพยาบาลขึ้นชื่อในทางไม่ดี

00:01:38.934 --> 00:01:42.091
แต่เรื่องที่น่าประหลาดใจคือ
ไม่ใช่ทุกโรงพยาบาลจะเป็นแบบนั้น

NOTE Paragraph

00:01:42.091 --> 00:01:46.425
นี่คือ ลอสปิเดลี เดลิ อินนอเช็นติ 
ที่สร้างในปี 1419 โดย บรูเนเลสกิ

00:01:46.425 --> 00:01:50.172
หนึ่งในสถาปนิกที่มีชื่อเสียงและได้รับ
การยอมรับมากที่สุดในเวลานั้น

00:01:50.172 --> 00:01:53.515
และตอนที่ฉันมองอาคารนี้แล้วลองคิด
เปรียบเทียบกับโรงพยาบาลทุกวันนี้

00:01:53.515 --> 00:01:56.603
สิ่งที่ทำให้ฉันทึ่งคือ ความมุ่งมั่นฝันใฝ่ของอาคารนี้

00:01:56.603 --> 00:01:58.252
มันเป็นอาคารที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

00:01:58.252 --> 00:02:00.086
มันมีที่เปิดโล่งตรงกลางนี้

00:02:00.086 --> 00:02:02.619
ทำให้ทุกห้องได้รับแสงแดดและอากาศบริสุทธิ์

00:02:02.619 --> 00:02:05.032
ห้องก็ใหญ่และมีเพดานสูง

00:02:05.032 --> 00:02:07.516
ทำให้คนไข้รู้สึกสะดวกสบายใจ
ที่จะเข้ารักษาตัว

00:02:07.516 --> 00:02:09.281
และมันก็สวยงามมากด้วย

00:02:09.281 --> 00:02:13.112
ไม่รู้ยังไงนะคะ เราได้ลืมไปแล้วว่าสิ่งเหล่านี้
เกิดขึ้นได้กับโรงพยาบาล

NOTE Paragraph

00:02:13.112 --> 00:02:17.135
ทีนี้ ถ้าเราต้องการมีอาคารที่ดีกว่าสำหรับรอการตาย
เราก็จะต้องพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้

00:02:17.135 --> 00:02:19.706
แต่เพราะเรารู้สึกว่า การพูดเรื่องความตาย
ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ

00:02:19.706 --> 00:02:21.146
เราจึงไม่พูดถึงเรื่องนี้

00:02:21.146 --> 00:02:24.458
และเราไม่เคยตั้งคำถามว่า
เราในฐานะสังคมหนึ่งมองความตายอย่างไร

00:02:24.458 --> 00:02:27.632
ทว่า ในงานวิจัยของฉัน
สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจมากที่สุด


00:02:27.632 --> 00:02:30.317
คือ ความเป็นไปได้ในการเปลี่ยนแปลงทัศนคติเหล่านั้น

00:02:30.317 --> 00:02:32.709
นี่คือที่เผาศพแห่งแรกในอังกฤษ

00:02:32.709 --> 00:02:35.518
ที่ถูกสร้างขึ้นที่โวกกิ้งในทศวรรษ 1870

00:02:35.518 --> 00:02:38.815
และตอนที่ที่นี่ถูกสร้างขึ้นช่วงแรกๆ
มีการประท้วงเกิดขึ้นในหมู่บ้านรอบๆ

00:02:38.815 --> 00:02:43.808
สังคมตอนนั้นไม่ยอมรับเรื่องการเผาศพ
และ 99.8 % ของคนจะถูกฝัง

00:02:43.808 --> 00:02:47.584
และแล้วอีก 100 ปีต่อมา 
3 ใน 4 ของเรานำศพไปเผาแทน

00:02:47.584 --> 00:02:50.111
ผู้คนต่างยอมรับเปิดใจกับการเปลี่ยนแปลง

00:02:50.111 --> 00:02:52.512
ถ้าพวกเขามีโอกาส
ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

NOTE Paragraph

00:02:52.512 --> 00:02:55.835
ดังนั้น บทสนทนานี้ที่ว่าด้วยเรื่อง
ความตายกับสถาปัตยกรรม

00:02:55.835 --> 00:02:58.994
คือ สิ่งที่ฉันต้องการจะเริ่มมันขึ้น
ในการจัดนิทรรศการครั้งแรกของฉัน

00:02:58.994 --> 00:03:02.220
ในเวนิซ ในเดือนมิถุนายน
ชื่อของงานชิ้นนี้ คือ "มรณกรรมในเวนิซ"

00:03:02.220 --> 00:03:05.494
มันถูกออกแบบให้ดูน่าเล่น

00:03:05.494 --> 00:03:07.692
เพื่อให้คนอยากเข้าชมและมีส่วนร่วม

00:03:07.692 --> 00:03:10.947
นี่เป็นหนึ่งในนิทรรศการของเรา 
เป็นแผนที่ในลอนดอนแบบโต้ตอบได้ (interactive)

00:03:10.947 --> 00:03:13.622
แสดงให้เห็นว่ามีสิ่งปลูกสร้างในมหานคร
มากมายเพียงไร

00:03:13.622 --> 00:03:15.501
ที่เกี่ยวข้องกับความตายและการรอความตาย

00:03:15.501 --> 00:03:17.870
และในขณะที่คุณโบกมือไปมาหน้าแผนที่

00:03:17.870 --> 00:03:22.699
ชื่อของโครงการ หมู่บ้าน อาคาร 
หรือสุสาน ก็ปรากฏขึ้น

00:03:22.699 --> 00:03:25.207
งานอีกชิ้นจากนิทรรศการของเราคือชุดโปสการ์ด

00:03:25.207 --> 00:03:27.204
ที่ผู้คนสามารถหยิบกลับบ้านไปได้เลย

00:03:27.204 --> 00:03:29.665
โปสการ์ดเหล่านี้แสดงถึงรูปบ้าน โรงพยาบาล

00:03:29.665 --> 00:03:32.080
สุสานและที่เก็บศพในหลายแห่ง

00:03:32.080 --> 00:03:34.541
รูปภาพในโปสการ์ดบอกเล่าเรืองราว
ของสถานที่ต่าง ๆ

00:03:34.541 --> 00:03:37.374
ที่เราเดินผ่านบนสองฝั่งของความตาย

00:03:37.374 --> 00:03:39.719
เราต้องการแสดงให้เห็นว่า
ที่ที่พวกเราตาย

00:03:39.719 --> 00:03:42.970
เป็นส่วนสำคัญของการที่เราจะตายอย่างไร

NOTE Paragraph

00:03:42.970 --> 00:03:47.753
ทีนี้ เรื่องที่แปลกที่สุด คือ ปฏิกิริยาที่
ผู้มาเยี่ยมชมมีต่อกับงานนิทรรศการนี้

00:03:47.753 --> 00:03:50.121
โดยเฉพาะสื่อโสตทัศน์ที่มีในงาน

00:03:50.121 --> 00:03:53.813
เราเจอคนเต้น วิ่ง กระโดดโลดเต้น

00:03:53.813 --> 00:03:56.808
ในตอนที่พวกเขาพยายามจะเล่นกับสื่อทั้งหลาย
ในงานนิทรรศการด้วยวิธีที่แตกต่างกันไป

00:03:56.808 --> 00:03:59.252
และเมื่อถึงจุดหนึ่ง พวกเขาก็จะหยุด

00:03:59.252 --> 00:04:01.986
และนึกได้ว่าพวกเขาอยู่
ในงานนิทรรศการเกี่ยวกับความตาย

00:04:01.986 --> 00:04:04.610
และนั่นอาจไม่ใช่สิ่งที่คุณควรจะแสดงออกมา

00:04:04.610 --> 00:04:07.257
แต่ที่จริงเเล้ว ฉันกลับตั้งคำถามว่า 
มีทางเลือกเพียงทางเดียวอย่างนั้นหรือ

00:04:07.257 --> 00:04:09.532
ที่คุณควรจะแสดงออกเกี่ยวกับความตาย

00:04:09.532 --> 00:04:14.083
และถ้าหากว่าไม่ ฉันอยากจะถามคุณให้คิดว่า 
การตายที่ดีที่คุณคิดเป็นอย่างไร

00:04:14.083 --> 00:04:17.752
และคุณคิดว่าสถาปัตยกรรม
ที่สนับสนุนการตายที่ดี ควรจะเป็นอย่างไร

00:04:17.752 --> 00:04:22.480
มันน่าจะดูเหมือนแบบนี้น้อยลงสักนิด
และดูเหมือนแบบนี้มากขึ้นสักหน่อยใช่ไหม

NOTE Paragraph

00:04:22.480 --> 00:04:24.694
ขอบคุณค่ะ

NOTE Paragraph

00:04:24.694 --> 00:04:26.714
(เสียงปรบมือ)