"Ik wilde alleen maar
een welverdiende promotie,
en hij zei: 'Ga maar op m'n bureau liggen
met je benen wijd.'"
"Al mijn mannelijke collega's
schreven op een papiertje
de seksuele gunsten
die ik hen kon verlenen.
Ik vroeg alleen maar
om een kantoor met een raam."
"Ik vroeg hoe ik een wetsvoorstel
door de commissie kreeg,
hij vroeg of ik mijn
kniebeschermers bij me had."
Dit is een greep
uit de weerzinwekkende verhalen
die vrouwen mij vertelden
in het afgelopen jaar,
tijdens mijn onderzoek
naar seksuele intimidatie op de werkplek.
Ik ontdekte
dat het een wereldwijde epidemie is.
Dit is een weerzinwekkende realiteit
voor miljoenen vrouwen
die elke dag alleen maar
hun werk willen doen.
Seksuele intimidatie
maakt geen onderscheid.
Of je nu een rok draagt,
een ziekenhuisuniform
of een legeruniform.
Of je nu jong bent of oud,
getrouwd of single,
zwart of wit.
Of je nu republikein bent
of democraat of onafhankelijk.
Ik heb naar zoveel vrouwen geluisterd:
politieagenten,
vrouwen in het leger,
financieel assistenten,
actrices, ingenieurs, advocaten,
bankiers, accountants, docenten,
journalisten.
Uiteindelijk gaat seksuele intimidatie
niet over seks,
maar over macht
en wat iemand met jou doet
om die macht bij je weg te halen.
Ik ben vandaag hier
om je te laten weten
dat je die macht terug kan nemen.
(Applaus)
Op 6 juli 2016
sprong ik van een rots af,
helemaal alleen.
Het engste wat ik ooit gedaan heb,
de moeilijkste keuze die ik ooit maakte.
Helemaal alleen viel ik de afgrond in,
niet wetende wat er beneden was.
Maar toen gebeurde er iets wonderlijks.
Duizenden vrouwen zochten contact met mij
en deelden hun verhalen
over pijn, verdriet en schaamte.
Ze zeiden dat ik hun stem werd --
want zij hadden geen stem.
En plotseling realiseerde ik me
dat zelfs in de 21e eeuw
elke vrouw nog steeds zo'n verhaal heeft.
Zoals Joyce,
een purser
wier leidinggevende
elke dag tijdens overleg
begon over de porno
die hij had zitten kijken,
terwijl hij penissen tekende
op zijn blocnote.
Ze diende een klacht in
en werd gek verklaard en ontslagen.
Zoals Joanne, een Wall Street bankier.
Haar mannelijke collega's maakten
haar elke dag uit voor k...
Ze diende een klacht in,
maar werd gezien als onruststoker
en ze sloot nooit meer
een deal op Wall Street.
Zoals Elizabeth, een legerofficier.
Haar ondergeschikten zwaaiden
één dollarbiljetten voor haar neus
en zeiden: "Dans eens voor me!"
Toen ze ging klagen bij een majoor
zei hij: "Wat? Maar één dollar?
Je bent zeker vijf of tien dollar waard!"
Na het lezen en beantwoorden
en huilen over al deze e-mails,
realiseerde ik me
dat ik heel veel te doen had.
Hier zijn de alarmerende feiten:
één op de drie vrouwen
-- waar we het van weten --
heeft te maken gehad
met seksuele intimidatie op de werkplek.
71% van deze incidenten is nooit gemeld.
Waarom niet?
Omdat als vrouwen dit melden
ze gezien worden
als leugenaars en onruststokers.
Ze worden vernederd
en gekleineerd, gedegradeerd
en op de zwarte lijst gezet en ontslagen.
Het melden van seksuele intimidatie
is vaak het einde van je carrière.
Van alle vrouwen waar ik contact mee had,
werkt er bijna geen enkele meer
in het beroep van haar keuze
en dat is schokkend.
Ook ik hield mijn mond in het begin.
Het gebeurde aan het eind
van mijn jaar als Miss Amerika
toen ik een ontmoeting had
met een hoge TV-baas in New York City.
Ik dacht dat hij me wilde helpen
door allerlei mensen te bellen.
We gingen uit eten
en op de achterbank van de auto
liet hij zich ineens op me vallen
en stak zijn tong in mijn keel.
Ik realiseerde me niet
dat met 'in het vak komen'
-- domme ik --
hij ook bedoelde 'in mijn broek komen'.
En een week later,
toen ik in LA een afspraak had
met een belangrijke uitgever,
gebeurde het weer.
Weer in de auto.
Hij pakte mijn nek vast
en duwde mijn hoofd
zo hard in zijn kruis
dat ik geen adem meer kreeg.
Deze gebeurtenissen zijn
dodelijk voor je zelfvertrouwen.
Deze gebeurtenissen
noemde ik, tot voor kort,
niet eens aanranding.
Daarom hebben we zoveel werk te doen.
Na mijn jaar als Miss Amerika
bleef ik veel bekende mensen ontmoeten,
inclusief Donald Trump.
Toen deze foto genomen werd in 1988
kon niemand voorspellen
waar we vandaag zouden staan.
(Gelach)
Ik, strijdend tegen seksuele
intimidatie op de werkplek.
Hij, president van de Verenigde Staten,
ondanks alles.
Kort daarna had ik
mijn eerste baan als nieuwslezeres
in Richmond, Virginia.
Kijk die zelfverzekerde glimlach
en dat roze jasje.
Let niet op het haar.
(Gelach)
Ik was druk bezig te bewijzen
dat blondjes heel veel hersens hebben.
Maar, ironisch genoeg,
ging mijn eerste reportage
over de hoorzitting van Anita Hill
in Washington DC.
En kort daarna
kreeg ik ook te maken
met seksuele intimidatie op de werkplek.
Ik maakte een reportage
op het platteland van Virginia
en toen we weer bij de auto kwamen,
vroeg mijn cameraman aan mij
of ik het fijn had gevonden
toen hij mijn borsten aanraakte
om de microfoon vast te maken.
En het ging van kwaad tot erger.
Ik zette me schrap tegen de autodeur --
er waren nog geen mobieltjes.
Ik was verlamd van angst.
Ik stelde me voor hoe het was
om uit de auto te rollen
bij een snelheid van 80 km per uur,
zoals in de film,
en vroeg me af
hoeveel pijn het zou doen.
Toen het verhaal over Harvey Weinstein
naar buiten kwam --
één van de bekendste
filmproducenten in Hollywood --
waren de beschuldigingen afschuwelijk.
Maar zoveel vrouwen meldden zich
waardoor ik me realiseerde
dat wat ik gedaan had, iets betekende.
(Applaus)
Hij had zo'n slap excuus.
Hij zei dat hij een product was
van de jaren 60 en 70
en dat de cultuur toen zo was.
Ja, dat was de cultuur toen
en helaas is de cultuur nog steeds zo.
Waarom?
Door alle mythes
die nog steeds geassocieerd worden
met seksuele intimidatie.
"Vrouwen moeten maar een andere baan
en carrière vinden."
Ja, natuurlijk.
En de alleenstaande moeder
met twee banen dan,
die net kan rondkomen
en ook nog lastig gevallen
wordt op haar werk.
"Vrouwen --
het is hun eigen schuld."
Door de kleren die we dragen
en de make-up die we opdoen.
Ja, de truien die ze bij Uber dragen
in Silicon Valley zijn zó uitdagend.
"Vrouwen verzinnen dingen."
Ja, want het is zó leuk en dankbaar
om vernederd en gekleineerd te worden.
Ik weet er alles van.
"Vrouwen komen met deze meldingen
omdat ze rijk en beroemd willen worden."
Onze eigen president zei dat.
Ik weet zeker dat Taylor Swift,
één van de bekendste
en rijkste zangeressen ter wereld,
geen extra geld of roem nodig had
toen ze naar buiten trad
met haar aanrandingszaak
met een claim van één dollar.
Ik ben zo blij dat ze dat gedaan heeft.
Belangrijk nieuws:
het onbekende verhaal over vrouwen
en seksuele intimidatie op de werkplek:
vrouwen willen alleen maar
een veilige en vriendelijke werkplek
waar ze niet worden lastiggevallen.
Dat is alles.
(Applaus)
Maar hoe krijgen we onze macht terug?
Ik heb drie oplossingen.
Nummer één:
we moeten omstanders en meelopers
veranderen in bondgenoten.
Op dit moment heeft 98%
van de Amerikaanse bedrijven
een trainingsbeleid
over seksuele intimidatie.
En 70% van de bedrijven
heeft een preventieprogramma.
Maar ondanks dat
melden omstanders en getuigen zich niet.
In 2016 noemde de Harvard Business Review
dit het 'omstandereffect'.
En toch -- denk aan 9/11.
Hoe vaak hebben we niet gehoord:
"Als je iets ziet, zeg er dan wat van."
Stel je voor wat een impact het zou hebben
als dat ook toegepast zou worden
door omstanders bij
seksuele intimidatie op de werkplek --
deze incidenten herkennen en onderbreken,
de daders direct confronteren,
de slachtoffers helpen en beschermen.
Dit is mijn dringende oproep naar mannen:
we hebben jullie nodig in dit gevecht.
En dat geldt ook voor vrouwen --
van omstander naar bondgenoot.
Nummer twee:
verander de wet.
Wie van jullie weet
of je een verplichte arbitrageclausule
in je arbeidsovereenkomst hebt staan?
Niet veel handen.
Dat hoor je wel te weten
en weet je waarom?
TIME Magazine noemt het,
hier staat het op het scherm,
"Die kleine lettertjes in contracten
die zorgen dat aangiften van
seksuele intimidatie niet worden gehoord."
Het zit zo.
Een verplichte arbitrageclausule
ontneemt je het recht
om voor een openbare jury
berecht te worden.
Het is achter gesloten deuren.
Je hebt niet dezelfde getuigen
en verklaringen.
Meestal zoekt het bedrijf de arbiter uit.
Je kunt niet in beroep gaan
en slechts in 20% van de gevallen
wint de werknemer.
Nogmaals, het is niet openbaar
dus niemand zal ooit weten
wat er met je gebeurd is.
Daarom ben ik zo druk bezig geweest
in het Capitool, in Washington DC,
om de wet te veranderen.
Dit zeg ik tegen de Senaat:
seksuele intimidatie is apolitiek.
Voordat iemand je lastig valt,
vragen ze niet eerst of je
Republikein of Democraat bent.
Ze doen het gewoon.
Daarom gaat het ons allemaal aan.
Nummer drie:
wees sterk.
Het begint bij moedig zijn,
en zelfvertrouwen hebben,
en opkomen voor onszelf,
en de wereld vertellen
wat er met ons gebeurd is.
Ik weet dat het eng is
maar doe het voor onze kinderen.
Laten we dit een halt toeroepen
voor de volgende generaties.
Ik deed het voor mijn kinderen.
Zij waren heel belangrijk
in mijn beslissing
om naar de rechter te gaan.
Mijn prachtige kinderen:
mijn zoon van 12, Christian,
mijn dochter van 14, Kaia.
Wat heb ik hen onderschat.
De eerste schooldag
was ook de dag van de uitspraak
en ik was zo bezorgd
over wat zij zouden doormaken.
Mijn dochter kwam thuis van school en zei:
"Mam, iedereen vroeg me
wat er met jou gebeurd is deze zomer."
Ze keek me aan en zei: "Mam ...
ik heb heel trots gezegd
dat je mijn moeder bent."
Twee weken later,
toen ze eindelijk de moed had
om twee kinderen te trotseren
die haar het leven zuur maakten,
kwam ze thuis en zei:
"Mam, ik durfde dat,
omdat ik het jou zag doen."
(Applaus)
Moedig zijn is besmettelijk.
Ik hoop dat mijn verhaal
je geïnspireerd heeft
want dit is het keerpunt.
Hier wordt geschiedenis geschreven.
Steeds meer vrouwen
melden zich en zeggen:
"Genoeg is genoeg."
(Applaus)
Dit is mijn laatste verzoek aan bedrijven.
Neem alle vrouwen weer in dienst
wier carrières eindigden
vanwege een of andere zak.
Want dit is wat ik weet over vrouwen:
we willen niet langer onderschat,
geïntimideerd en achtergesteld worden.
We willen niet meer het zwijgen
worden opgelegd door de gevestigde orde
of door overblijfselen uit het verleden.
Nee.
We staan op en we spreken vrijuit
en laten onze stem horen.
Wij worden de vrouw
zoals zij voorbestemd is te zijn.
En bovenal,
we zullen altijd sterk zijn.
Dankjewel.
(Applaus)