WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:05.019
*มีศัพท์เฉพาะเกี่ยวกับภาพยนตร์

00:00:08.316 --> 00:00:10.699
สวัสดีครับ ผม Tony Zhou 
และนี่คือ Every Frame a Painting

00:00:11.029 --> 00:00:13.939
วันนี้ผมจะมาพูดถึง
ยอดผู้กำกับคนนึงในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา

00:00:13.939 --> 00:00:15.979
เขาคือ "ซาโตชิ คง"

00:00:16.289 --> 00:00:19.580
เชื่อว่าแม้คุณจะไม่เคยรู้จักเขา
ก็ต้องเคยผ่านตางานภาพของเขามาแล้ว

00:00:19.580 --> 00:00:23.260
เขาเป็นผู้กำกับที่เป็นแรงบันดลางใจของ
Darren Aronovsky และ Christopher Nolan

00:00:23.270 --> 00:00:26.570
และมีกลุ่มแฟนเหนียวแน่น ซึ่งน่าจะรวมถึงทุกๆคน
ที่ชอบงานอนิเมชั่น

00:00:26.570 --> 00:00:29.880
ในช่วงปี 1997 -2007
เขาสร้างหนังไป 4 เรื่องและทีวีซีรีส์ 1 เรื่อง

00:00:29.879 --> 00:00:31.629
และมัน เจ๋งมากทุกเรื่อง

00:00:31.629 --> 00:00:35.059
ทุกเรื่อง จะเกี่ยวกับการที่มนุษย์ยุคใหม่ทุกๆคน
ต้องต่อสู้ในการใช้ชีวิตที่มีหลายบทบาท

00:00:35.059 --> 00:00:39.090
ชีวิตส่วนตัว - ชีวิตสาธารณะ, บนจอ - นอกจอ,
ตอนตื่น - ตอนฝัน

00:00:39.540 --> 00:00:43.590
ถ้าเคยดูจะสังเกตเห็นการเบลอร์เส้นแบ่ง
ระหว่างความจริงและจินตนาการเข้าด้วยกันอยู่เสมอ

00:00:48.960 --> 00:00:52.250
แต่วันนี้ ผมจะมาโฟกัสเรื่องสำคัญ
ความยอดเยี่ยมในการตัดต่อหนังของเขา

00:00:52.250 --> 00:00:54.799
ในฐานะที่เป็นคนตัดต่อ 
ผมมักจะมองหาวิธีการใหม่ๆเสมอ

00:00:54.799 --> 00:00:56.939
โดยเฉพาะการเล่าจากมุมที่เล่าไม่ได้ในโลกการแสดงจริง

00:00:56.939 --> 00:00:59.539
คง คือหนึ่งในคนที่เชี่ยวชาญที่สุดในเรื่องนี้

00:00:59.539 --> 00:01:02.409
อย่างนึงที่เป็นลายเซนต์คือวิธีเชื่อมต่อซีนของเขา

00:01:11.420 --> 00:01:14.379
ผมเคยเล่าไว้ว่า Edgar Wright ใช้วิธีนี้เพื่อความตลก

00:01:14.379 --> 00:01:16.099
--Scott!
--What?

00:01:16.099 --> 00:01:18.309
ซึ่งเป็นสิ่งที่เห็นได้บ่อยใน เดอะ ซิมป์สัน

00:01:19.500 --> 00:01:20.920
และงานของ บัสเตอร์ คีตัน

00:01:20.920 --> 00:01:22.610
แต่ คง ต่างออกไป


00:01:22.610 --> 00:01:24.340
แรงบันดาลใจของเขามาจากหนังอย่าง

00:01:24.340 --> 00:01:26.619
Slaughterhouse-Five
ของ George Roy Hill

00:01:27.079 --> 00:01:30.429
--I can always tell, you know,
when you've been time-tripping

00:01:30.429 --> 00:01:33.539
มันมักใช้ในหนังไซไฟ เช่น งานของ Philip K Dick

00:01:33.539 --> 00:01:35.639
และ Terry Gilliam

00:01:40.670 --> 00:01:43.400
แต่ คง ทำให้ไอเดียแบบนี้ไปไกลกว่าเดิม

00:01:43.400 --> 00:01:46.150
Slaughterhouse-Five ใช้การเชื่อมซีนหลักๆอยู่ 3 แบบ

00:01:46.360 --> 00:01:47.810
1. การแมทช์คัท

00:01:50.969 --> 00:01:53.388
2. การซ้อนภาพแบบที่เหมือนกัน

00:01:55.679 --> 00:01:59.370
3. การตัดสลับระหว่างสองห้วงเวลาที่เราเรื่องเดียวกัน

00:02:03.140 --> 00:02:05.090
คง ใช้วิธีการเหล่านี้ทั้งหมด

00:02:05.090 --> 00:02:08.639
แต่เขายังใช้การรีไวด์หนัง,
ข้ามเส้นไปสู่ซีนใหม่,

00:02:08.639 --> 00:02:12.819
ซูมเอาท์จากจอทีวี,
แทรกเฟรมดำเพื่อจัมป์คัท,

00:02:12.819 --> 00:02:16.528
ใช้วัตถุในการไวป์เฟรม,
หรือแบบนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเรียกว่าอะไร

00:02:20.308 --> 00:02:24.150
ยกตัวอย่างให้เห็นชัดขึ้น
นี่คือ 4 นาทีแรกของ 'Paprika'

00:02:24.150 --> 00:02:28.210
หนังเปิดด้วย 5 ซีเควนซ์ความฝัน
ที่ทุกอัน เชื่อมต่อกันด้วยการแมทช์คัท

00:02:32.110 --> 00:02:34.329
แต่ซีเควนซ์ที่ 6 ไม่ได้เชื่อมด้วยแมทช์คัท

00:02:34.329 --> 00:02:36.309
เขากลับใช้วิธีการซ้อนกราฟฟิคเพื่อเชื่อมมัน

00:02:37.999 --> 00:02:40.950
เพื่อเปรียบเทียบให้เห็นชัดขึ้น
ใน 15 นาทีแรกของ 'Inception'

00:02:40.950 --> 00:02:44.559
มีซีนความฝันที่เชื่อมต่อกัน 4 ซีน
แต่ใช้การแมทช์คัทเชื่อมซีนแค่ครั้งเดียว

00:02:45.379 --> 00:02:47.979
--What is the most resilient parasite?

00:02:48.409 --> 00:02:52.850
การตัดต่อหนังแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องทั่วๆไปที่คนทำหนังจะทำ

00:02:52.850 --> 00:02:56.818
ปกติมันจะเป็นเอฟเฟคท์ที่ใช้ครั้งเดียวเท่านั้น
2 ตัวอย่างที่โดดเด่นคือ ;

00:03:01.000 --> 00:03:02.620
อ้อ แล้วก็ตัวนี้อีกตัว เพราะมันเจ๋งมาก

00:03:04.490 --> 00:03:07.200
งานของ คง มักจะเกี่ยวกับความฝัน ความทรงจำ

00:03:07.200 --> 00:03:08.658
ฝันร้าย, หนัง, และชีวิต

00:03:08.658 --> 00:03:11.239
เขาใช้ภาพที่ล้อกันในการเชื่อมโลกเหล่านี้

00:03:11.869 --> 00:03:14.080
บางครั้งเค้าก็ผสมทรานสิชั่นพวกนี้ต่อเนื่องกัน

00:03:14.080 --> 00:03:17.420
เพื่อให้เราคุ้นเคยกับภาพของซีนต่อไป
ก่อนที่จะเข้าซีนนั้น

00:03:21.979 --> 00:03:23.869
ทั้งหมดนี่ทำให้หนังของเขาตื่นตาตื่นใจเสมอ

00:03:23.869 --> 00:03:26.460
เราอาจจะโดนโยนข้ามซีนแค่ชั่วกระพริบตา

00:03:37.090 --> 00:03:39.878
ต่อให้ไม่ได้เล่าเรื่องความฝัน
คง ก็ไม่ได้ตัดต่อแบบธรรมดาๆ

00:03:39.878 --> 00:03:43.359
เขาชอบที่จะเล่นกับเรื่องที่ขนานกัน
บ่อยครั้งที่เขาจะเล่าข้ามไปที่บางส่วนของซีนอื่น

00:03:45.500 --> 00:03:47.840
เช่น เราเห็นตัวละครมองไปที่กุญแจดอกนึง

00:03:47.840 --> 00:03:50.060
เราก็คาดหวังว่าเขาจะหยิบมันไป

00:03:50.060 --> 00:03:54.290
แต่เขาก็เล่าไปที่ซีนอื่นซะ
ก่อนที่จะหยิบมันมาเล่าอีกที

00:03:57.769 --> 00:03:59.900
หรือ ในซีนที่ชายคนนึงโดดจากหน้าต่างแล้วเฟดออก

00:03:59.900 --> 00:04:03.439
ทันใด เราก็โดนตัดมาสู่ซีนที่เราไม่เข้าใจ
เพื่อบอกเราว่า นี่คือความฝัน

00:04:03.439 --> 00:04:06.000
แล้วค่อยเล่าสรุปซีนก่อนหน้าให้เรา

00:04:08.848 --> 00:04:11.848
แม้แต่เรื่องฆาตกรรม
เขาก็ยังคงเล่าด้วยการแทรกภาพแปลกๆ

00:04:13.458 --> 00:04:15.060
แล้วค่อยจบด้วยความรู้สึกสยอง

00:04:18.060 --> 00:04:21.148
ส่วนตัวแล้ว ผมชอบวิธีการตายของตัวละครของเขา

00:04:21.148 --> 00:04:23.900
อย่างอันนี้ คนแก่ตายลงแล้วกังหันลมก็หยุดหมุน

00:04:24.790 --> 00:04:27.289
แต่กลายเป็นว่าเขายังไม่ตาย
กังหันก็กลับมาหมุนอีกครั้ง

00:04:27.289 --> 00:04:29.438
ในตอนท้ายของซีนนี้ ชอทกังหันไม่ได้ถูกใช้ซ้ำ

00:04:29.438 --> 00:04:32.369
แต่เมื่อเราสังเกตเห็นว่ามันไม่เคลื่อนไหว
เราก็รู้ได้ทันทีว่า เขาตายไปแล้ว

00:04:33.140 --> 00:04:35.570
คง ชอบที่จะเริ่มซีนด้วยชอทโคลสอัพ

00:04:35.570 --> 00:04:38.039
ให้เราเดาเอาเองว่าอยู่ที่ไหน

00:04:38.839 --> 00:04:41.269
นานๆที เขาก็ใช้ establish shot

00:04:41.269 --> 00:04:44.030
แล้วค่อยบอกว่ามันแค่เป็นมุมมองของตัวละคร

00:04:44.030 --> 00:04:46.690
นั่นทำให้เราเข้าสู่โลกของตัวละครอย่างไม่รู้ตัว

00:04:47.600 --> 00:04:49.720
บ่อยครั้งที่เขาจะเล่าภาพนึงขึ้นมา


00:04:49.720 --> 00:04:51.560
เพื่อที่จะบอกว่ามันไม่ใช่อย่างที่เราคิด

00:04:51.560 --> 00:04:54.120
ความรู้สึกเรื่องสถานที่และเวลา
กลับกลายเป็นสิ่งที่เรา แค่คิดไปเอง

00:04:57.030 --> 00:05:00.539
มีหลายสิ่งที่เขาทำในแบบที่คนถ่ายหนังจริงจะทำไม่ได้

00:05:00.539 --> 00:05:03.379
คง เคยเล่าว่า เขาไม่อยากกำกับหนังคนเล่นจริง

00:05:03.379 --> 00:05:05.519
เพราะการตัดต่อของเขามันเร็วเกินกว่าคนจะเล่น

00:05:05.519 --> 00:05:07.000
เช่น

00:05:09.939 --> 00:05:12.530
ชอทนี้ใช้ภาพแค่ 6 เฟรม

00:05:12.530 --> 00:05:16.410
ในขณะที่การถ่ายจริงชอทนี้ต้องใช้ภาพ 10 เฟรม

00:05:16.990 --> 00:05:18.720
ลองดูอินเสิร์ทกระดาษโน้ตชอทนี้สิ

00:05:19.900 --> 00:05:22.068
เล่าได้ใน 10 เฟรม แต่หนังที่ถ่ายต้องใช้

00:05:24.288 --> 00:05:25.109
49 เฟรม

00:05:25.839 --> 00:05:29.740
ในการทำอนิเมชั่น คง รู้ว่า
เขาไม่จำเป็นต้องวาดรายละเอียดมากมายในชอท

00:05:29.740 --> 00:05:31.618
เพราะคนดูจะเข้าใจชอทเร็วกว่า

00:05:31.618 --> 00:05:34.728
เราอาจจะเห็นสิ่งที่ Wes Anderson
ทำในการถ่ายหนังของเขา

00:05:35.210 --> 00:05:38.600
เขาลดข้อมูลในภาพ insert ออก เพื่อให้เราเข้าใจได้ไวขึ้น

00:05:41.069 --> 00:05:45.508
เรื่องนี้น่าจำไว้ เราอาจจะตัดต่อซีนให้เร็วขึ้น 
เพื่อสร้างการรับรู้จากจิตใต้สำนึกขึ้นมา

00:05:45.508 --> 00:05:48.130
บางชอทในซีนนี้มีแค่เฟรมเดียวเท่านั้น

00:05:48.700 --> 00:05:50.118
สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่แค่เอฟเฟคท์เก๋ๆ


00:05:50.118 --> 00:05:54.058
คง เชื่อว่า เราสามารถรู้สึกถึงสถานที่ เวลา 
ความจริง และจินตนาการ

00:05:54.058 --> 00:05:57.900
ได้ทั้งในแบบของตัวเอง และความรู้สึกร่วมในสังคม

00:05:58.300 --> 00:06:00.890
สไตล์ภาพและเสียงของ คง มีเพื่อพรรณาถึงเรื่องนี้

00:06:01.380 --> 00:06:05.398
ตลอด 10 ปีในการทำหนัง เขาพยายามที่จะผลักงาน
อนิเมชั่นไปสู่สิ่งที่การถ่ายทำให้ไม่ได้

00:06:05.548 --> 00:06:10.909
ไม่ใช่แค่ภาพที่เหนือจริง 
แต่ยังรวมถึงการตัดต่อที่โดดเด่น

00:06:11.709 --> 00:06:13.860
เขาทำสิ่งเหล่านี้ได้ด้วยความช่วยเหลือของ
Studio Madhouse

00:06:13.860 --> 00:06:15.869
ที่ช่วยเขาสร้างสรรค์สิ่งที่ยิ่งใหญ่ในหนังขึ้นมาด้วยกัน

00:06:16.059 --> 00:06:18.519
และนี่ คือหนังที่จะทำให้เข้าถึงบทสรุปการทำงาน
ที่สมบูรณ์ของ คง

00:06:18.519 --> 00:06:19.889
หนังเรื่องสุดท้ายในชีวิตของเขา

00:06:19.889 --> 00:06:22.359
หนังสั้น 1 นาที ที่เล่าความรู้สึก
ของการตื่นขึ้นมาในทุกๆเช้า

00:06:22.568 --> 00:06:23.963
นี่คือ Ohayou (อรุณสวัสดิ์)

00:07:21.305 --> 00:07:23.450
หลับให้สบายนะครับ
Satoshi Kon