1
00:00:01,014 --> 00:00:02,301
สวัสดีทุกคน

2
00:00:02,325 --> 00:00:06,449
ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาคุยกับคุณที่นี่

3
00:00:06,473 --> 00:00:11,656
และที่ผมจะพูดวันนี้คือเรื่องโชค
และความยุติธรรม

4
00:00:11,680 --> 00:00:13,602
และความสัมพันธ์ของสองสิ่งนี้

5
00:00:14,373 --> 00:00:15,530
หลายปีที่แล้ว

6
00:00:15,554 --> 00:00:18,952
นักเรียนเก่าของผมโทรมาหา

7
00:00:18,976 --> 00:00:21,014
เพื่อคุยเรื่องลูกสาวของเขา

8
00:00:21,038 --> 00:00:23,473
ลูกสาวของเขาอยู่มัธยมปลาย

9
00:00:23,497 --> 00:00:28,521
และสนใจอยากสมัครเข้าเรียนที่สวาร์ทมอร์

10
00:00:28,545 --> 00:00:29,847
ที่ผมสอนอยู่

11
00:00:29,871 --> 00:00:35,323
และเขาอยากจะได้ความเห็นของผมว่า
ลูกสาวของเขาน่าจะได้เข้าเรียนหรือไม่

12
00:00:35,347 --> 00:00:39,681
สวาร์ทมอร์นั้นเป็นโรงเรียนที่เข้ายากมาก

13
00:00:39,705 --> 00:00:42,378
ผมจึงพูดว่า 
"เล่าเรื่องลูกสาวของคุณให้ผมฟังหน่อย"

14
00:00:42,402 --> 00:00:44,135
และเขาก็เล่าให้ผมฟัง

15
00:00:44,159 --> 00:00:46,706
ว่าเธอได้เกรดอะไรบ้าง 
คะแนนโดยรวมเป็นอย่างไร

16
00:00:46,730 --> 00:00:49,366
กิจกรรมพิเศษนอกห้องเรียนที่เธอทำ

17
00:00:49,390 --> 00:00:51,446
และฟังดูเหมือนเธอเป็นดาวเด่นทีเดียว

18
00:00:51,470 --> 00:00:53,580
เป็นเด็กเก่ง ยอดเยี่ยมมาก

19
00:00:54,119 --> 00:00:56,164
ผมจึงพูดขึ้นว่า "เธอฟังดูยอดเยี่ยม

20
00:00:56,188 --> 00:00:58,850
น่าจะเป็นนักเรียนแบบที่

21
00:00:58,874 --> 00:01:02,140
สวาร์ทมอร์อยากได้มาเรียนที่นี่"

22
00:01:02,164 --> 00:01:05,428
เขาจึงถามขึ้นว่า "แล้วนั่นหมายความว่า
เธอจะได้เข้าเรียนใช่ไหม?"

23
00:01:06,035 --> 00:01:08,034
ผมตอบว่า "ไม่ใช่

24
00:01:08,762 --> 00:01:13,042
ห้องเรียนที่สวาร์ทมอร์ไม่มีที่พอสำหรับ

25
00:01:13,066 --> 00:01:14,757
เด็กที่ดีทุกคนหรอก

26
00:01:14,781 --> 00:01:18,764
ไม่มีที่พอที่ฮาร์วาร์ด หรือเยล 
หรือพรินซ์ตัน หรือสแตนฟอร์ด

27
00:01:18,788 --> 00:01:23,256
ไม่มีที่พอที่กูเกิ้ล หรืออเมซอน 
หรือแอปเปิ้ล

28
00:01:23,280 --> 00:01:28,100
ไม่มีที่พอที่ TED Conference ด้วย

29
00:01:28,124 --> 00:01:30,340
มีคนดี ๆ เก่ง ๆ มากมายเหลือเกิน

30
00:01:30,364 --> 00:01:33,478
และบางคนก็ไม่ได้ที่นั่งในที่เหล่านี้"

31
00:01:34,621 --> 00:01:37,207
เขาจึงกล่าวว่า "แล้วเราจะต้องทำอย่างไร?"

32
00:01:38,073 --> 00:01:40,956
และผมก็พูดว่า "นั่นเป็นคำถามที่ดี"

33
00:01:41,833 --> 00:01:44,100
แล้วเราจะต้องทำอย่างไร?

34
00:01:44,124 --> 00:01:48,185
และผมก็รู้ว่าวิทยาลัยและ
มหาวิทยาลัยเหล่านั้นทำอย่างไร

35
00:01:48,209 --> 00:01:51,146
เพื่อให้เกิดความยุติธรรม

36
00:01:51,170 --> 00:01:56,113
พวกเขาจึงยกระดับมาตรฐานให้สูงขึ้นเรื่อย ๆ

37
00:01:56,137 --> 00:02:02,230
เพราะมันดูไม่ยุติธรรม
ที่จะรับคนที่คุณสมบัติด้อยกว่า

38
00:02:02,254 --> 00:02:04,841
และปฏิเสธผู้ที่มีคุณสมบัติเด่นกว่า

39
00:02:04,865 --> 00:02:09,141
คุณจึงต้องยกมาตรฐานให้สูงขึ้นและสูงขึ้น

40
00:02:09,165 --> 00:02:11,394
จนสูงพอที่คุณจะสามารถรับ

41
00:02:11,418 --> 00:02:15,684
นักเรียนในจำนวนที่คุณ
ให้ที่นั่งเขาได้เท่านั้น

42
00:02:15,708 --> 00:02:22,186
และนี่ก็ขัดกับความรู้สึกเรื่องความยุติธรรม
และความเท่าเทียมของหลาย ๆ คน

43
00:02:22,210 --> 00:02:25,188
คนในสังคมอเมริกันมีทัศนคติต่าง ๆ กันไป

44
00:02:25,212 --> 00:02:28,995
ในเรื่องที่ว่ากระบวนการเช่นใดจึงจะยุติธรรม

45
00:02:29,019 --> 00:02:32,813
แต่ผมคิดว่าสิ่งหนึ่งที่แทบทุกคนเห็นด้วยคือ

46
00:02:32,837 --> 00:02:35,927
ระบบที่มีเหตุผล ระบบที่เป็นธรรม

47
00:02:35,951 --> 00:02:37,846
คือผู้คนได้ในสิ่งที่สมควรได้

48
00:02:38,322 --> 00:02:40,994
และสิ่งที่ผมบอกกับนักเรียนเก่าของผม

49
00:02:41,018 --> 00:02:45,160
คือเมื่อพูดถึง
การรับนักเรียนเข้าเรียน

50
00:02:45,184 --> 00:02:49,294
มันไม่จริงหรอกที่
ผู้คนจะได้ในสิ่งที่สมควรได้

51
00:02:49,318 --> 00:02:52,828
บางคนได้ในสิ่งที่สมควรได้ แต่บางคนก็ไม่

52
00:02:52,852 --> 00:02:56,002
มันก็เป็นอย่างนั้นเอง

53
00:02:56,026 --> 00:02:59,649
เมื่อคุณยกระดับมาตรฐานจนสูง
เหมือนกับที่มหาวิทยาลัยได้ทำ

54
00:02:59,673 --> 00:03:02,673
คุณทำให้เกิดการแข่งขันกันอย่างบ้าคลั่ง

55
00:03:02,697 --> 00:03:05,062
ในหมู่เด็กมัธยมปลาย

56
00:03:05,086 --> 00:03:08,384
เพราะแค่เก่งนั้นไม่เพียงพอเสียแล้ว

57
00:03:08,408 --> 00:03:10,411
ไม่เพียงพอที่จะแค่เป็นคนเก่งพอ

58
00:03:10,435 --> 00:03:14,111
แต่คุณต้องเก่งกว่า
คนอื่น ๆ ที่สมัครทุกคนด้วย

59
00:03:14,135 --> 00:03:16,302
และมันทำให้เกิด

60
00:03:16,326 --> 00:03:18,108
หรือมีส่วนทำให้เกิด

61
00:03:18,132 --> 00:03:21,680
การระบาดของโรควิตกกังวลและโรคซึมเศร้า

62
00:03:21,704 --> 00:03:25,138
ที่กำลังทำร้ายเด็กวัยรุ่นของเรา

63
00:03:25,162 --> 00:03:28,491
เรากำลังทำลายคนรุ่นหนึ่ง
ด้วยการแข่งขันอย่างนี้

64
00:03:28,890 --> 00:03:30,660
ขณะที่ผมครุ่นคิดเรื่องนี้

65
00:03:30,684 --> 00:03:33,743
ผมก็คิดได้ว่ามีทางแก้ไขปัญหานี้

66
00:03:34,096 --> 00:03:35,877
และนี่คือสิ่งที่เราน่าจะทำ:

67
00:03:37,056 --> 00:03:39,573
เมื่อนักเรียนส่งใบสมัครเข้าวิทยาลัย

68
00:03:39,597 --> 00:03:45,481
เราแยกผู้สมัครที่เก่งพอ
ที่จะประสบความสำเร็จออกมา

69
00:03:45,505 --> 00:03:47,324
และผู้ที่ไม่เก่งพอ

70
00:03:47,348 --> 00:03:50,889
เราคัดคนที่ไม่เก่งพอออก

71
00:03:50,913 --> 00:03:54,646
เอาคนชื่อคนที่เก่งพอมาใส่ลงในกระป๋อง

72
00:03:54,670 --> 00:03:56,962
แล้วจับฉลากเอาแบบสุ่ม

73
00:03:56,986 --> 00:03:58,921
และรับคนที่ได้รับการจับฉลากเข้าเรียน

74
00:03:58,945 --> 00:04:02,548
พูดอีกอย่างคือ
เราคัดคนเข้าเรียนด้วยวิธีลอตเตอรี่

75
00:04:02,572 --> 00:04:08,224
และเราอาจจะรับคนเข้าทำงานใน
บริษัทเทคโนโลยีด้วยวิธีนี้ด้วย

76
00:04:08,248 --> 00:04:09,605
และ --ดับความคิดนั้น--

77
00:04:09,629 --> 00:04:14,024
เราอาจจะตัดสินว่า
ใครจะได้รับเชิญมาพูดที่ TED

78
00:04:14,048 --> 00:04:15,276
ด้วยวิธีนี้เช่นกัน

79
00:04:15,672 --> 00:04:17,676
อย่าเข้าใจผมผิดไป

80
00:04:17,700 --> 00:04:22,206
วิธีลอตเตอรี่เช่นนี้
ไม่ได้เป็นการขจัดความอยุติธรรม

81
00:04:22,230 --> 00:04:26,410
จะยังมีคนอีกมาก
ที่ไม่ได้ในสิ่งที่เขาสมควรได้รับ

82
00:04:26,434 --> 00:04:28,568
แต่อย่างน้อยมันก็เป็นวิธีที่ซื่อสัตย์

83
00:04:28,592 --> 00:04:34,738
มันเผยให้เห็นความอยุติธรรม
ในอย่างที่มัน เป็นแทนที่จะเสแสร้งว่าไม่มี

84
00:04:34,762 --> 00:04:37,964
และมันเจาะบอลลูนความดันสูง

85
00:04:37,988 --> 00:04:42,170
ที่กดดันเด็กมัธยมปลายของเราอยู่ให้แตกออก

86
00:04:42,847 --> 00:04:46,673
มันจึงเป็นข้อเสนอที่เหมาะสมอย่างที่สุด

87
00:04:46,697 --> 00:04:48,892
แม้ว่าผมจะพูดเองเออเองก็ตาม

88
00:04:48,916 --> 00:04:51,165
แต่ทำไมไม่มีใครนำไปถกกันต่อ?

89
00:04:51,776 --> 00:04:53,215
ผมคิดว่าผมรู้เหตุผลนะ

90
00:04:53,663 --> 00:04:56,522
ผมคิดว่ามันเป็นเพราะ
เราไม่ชอบความคิดเช่นนี้

91
00:04:56,546 --> 00:05:03,092
ที่ว่าสิ่งที่สำคัญในชีวิต
เกิดขึ้นจากโชคหรือความบังเอิญ

92
00:05:03,116 --> 00:05:07,694
ว่าสิ่งที่สำคัญในชีวิตนั้น
อยู่นอกการควบคุมของเรา

93
00:05:07,718 --> 00:05:09,127
ผมเกลียดความคิดเช่นนั้น

94
00:05:09,151 --> 00:05:12,239
มันจึงไม่น่าแปลกใจ
ที่ผู้คนเกลียดความคิดนั้น

95
00:05:12,263 --> 00:05:15,970
แต่เอาง่าย ๆ มันก็เป็นอย่างนั้นเอง

96
00:05:16,759 --> 00:05:21,516
ประการแรกคือ การคัดเลือกนักเรียนเข้าเรียน
ในวิทยาลัยเป็นแบบลอตเตอรี่อยู่แล้ว

97
00:05:21,540 --> 00:05:25,102
แค่เจ้าหน้าที่คัดเลือก
แกล้งทำเป็นว่าไม่ใช่ก็เท่านั้น

98
00:05:25,126 --> 00:05:27,243
มาทำให้มันตรงไปตรงมากันเถอะ

99
00:05:27,267 --> 00:05:28,716
และอย่างที่สอง

100
00:05:28,740 --> 00:05:32,129
ผมว่าหากเรายอมรับว่ามันเป็นลอตเตอรรี่

101
00:05:32,153 --> 00:05:36,575
มันจะทำให้เรายอมรับความสำคัญของโชคดี

102
00:05:36,599 --> 00:05:38,939
ในชีวิตของพวกเราทุกคน

103
00:05:38,963 --> 00:05:41,419
ดูอย่างผม

104
00:05:41,981 --> 00:05:46,688
เหตุการณ์สำคัญแทบทุกเหตุการณ์
ในชีวิตของผม

105
00:05:46,712 --> 00:05:47,912
โดยมาก

106
00:05:47,936 --> 00:05:49,615
เป็นผลมาจากความโชคดี

107
00:05:50,779 --> 00:05:54,078
ตอนผมอยู่มัธยมหนึ่ง
ครอบครัวของผมย้ายออกจากนิวยอร์ค

108
00:05:54,102 --> 00:05:56,519
ไปอยู่ที่เวสต์เชสเตอร์

109
00:05:56,543 --> 00:05:58,162
ตอนที่ผมเริ่มเข้าโรงเรียน

110
00:05:58,186 --> 00:06:01,456
ผมพบเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่ง 
ซึ่งต่อมากลายเป็นเพื่อนของผม

111
00:06:01,480 --> 00:06:03,873
แล้วกลายมาเป็นเพื่อนซี้ของผม

112
00:06:03,897 --> 00:06:06,789
และกลายมาเป็นแฟนของผม

113
00:06:06,813 --> 00:06:09,243
และต่อมาเป็นภรรยาของผม

114
00:06:09,267 --> 00:06:11,329
ถึงตอนนี้เธอเป็นภรรยาของผม
อย่างมีความสุข

115
00:06:11,353 --> 00:06:13,456
มา 52 ปีแล้ว

116
00:06:13,480 --> 00:06:17,257
ผมไม่ได้ทำอะไรมากเลย 
มันเป็นความบังเอิญที่โชคดี

117
00:06:18,056 --> 00:06:19,525
ผมเข้าวิทยาลัย

118
00:06:19,549 --> 00:06:25,009
ในเทอมแรกผมลงชื่อเรียน
วิชาจิตวิทยาเบื้องต้น

119
00:06:25,033 --> 00:06:27,129
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจิตวิทยาคืออะไรในตอนนั้น

120
00:06:27,153 --> 00:06:29,880
แต่มันลงตัวกับตารางเวลาของผม
และเป็นไปตามข้อกำหนด

121
00:06:29,904 --> 00:06:31,079
ผมจึงลงเรียน

122
00:06:31,103 --> 00:06:33,429
และด้วยโชคพาไป ครูที่สอน

123
00:06:33,453 --> 00:06:38,215
เป็นครูจิตวิทยาเบื้องต้นระดับซูเปอร์สตาร์
ผู้เป็นตำนาน

124
00:06:38,767 --> 00:06:42,012
เพราะเช่นนั้น ผมจึงเลือกวิชาเอกจิตวิทยา

125
00:06:42,036 --> 00:06:43,861
และเรียนต่อบัณฑิตวิทยาลัย

126
00:06:43,885 --> 00:06:45,765
ขณะที่ผมกำลังจะจบ

127
00:06:45,789 --> 00:06:48,546
เพื่อนของผมซึ่งสอนที่สวาร์ทมอร์ตัดสินใจว่า

128
00:06:48,570 --> 00:06:51,373
เขาไม่อยากเป็นอาจารย์แล้ว

129
00:06:51,397 --> 00:06:54,489
เขาจึงลาออกไปเข้าวิทยาลัยแพทย์

130
00:06:55,072 --> 00:06:57,630
ตำแหน่งของเขาจึงว่างลง

131
00:06:57,654 --> 00:07:00,430
ผมจึงสมัครเข้าทำงานในตำแหน่งของเขา

132
00:07:00,454 --> 00:07:02,951
ซึ่งเป็นงานเดียวที่ผมเคยสมัครทำ

133
00:07:02,975 --> 00:07:06,378
ผมทำงานที่สวาร์ทมอร์มาแล้ว 45 ปี

134
00:07:06,402 --> 00:07:10,812
เป็นสถาบันที่ส่งผลและปั้นอาชีพของผม

135
00:07:10,836 --> 00:07:12,879
และอีกตัวอย่างสุดท้าย

136
00:07:12,903 --> 00:07:16,716
ขณะที่ผมกำลังบรรยาย
เกี่ยวกับงานของผมในนิวยอร์ค

137
00:07:16,740 --> 00:07:20,813
มีผู้ฟังคนหนึ่งมาพบผมหลังการบรรยายจบลง

138
00:07:20,837 --> 00:07:22,229
เขาแนะนำตัวเอง

139
00:07:22,253 --> 00:07:23,878
เขากล่าวว่า "ผมชื่อคริสครับ

140
00:07:23,902 --> 00:07:26,212
คุณสนใจมาพูดที่ TED ไหมครับ?"

141
00:07:27,370 --> 00:07:30,094
คำตอบของผมคือ "TED คืออะไร?"

142
00:07:31,090 --> 00:07:33,356
เขาจึงเล่าให้ผมฟัง

143
00:07:33,380 --> 00:07:37,338
เมื่อก่อน TED ไม่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้

144
00:07:37,362 --> 00:07:38,825
แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

145
00:07:38,849 --> 00:07:41,149
ทอล์คหลาย ๆ ทอล์คที่ผมพูดที่ TED นั้น
มีคนเข้าชม

146
00:07:41,173 --> 00:07:43,756
มากกว่า 20 ล้านคน

147
00:07:44,278 --> 00:07:46,713
สรุปก็คือผมเป็นคนโชคดี

148
00:07:46,737 --> 00:07:48,533
ผมโชคดีเรื่องคู่ชีวิต

149
00:07:48,557 --> 00:07:50,251
ผมโชคดีเรื่องการศึกษา

150
00:07:50,275 --> 00:07:52,403
ผมโชคดีเรื่องอาชีพการงาน

151
00:07:52,427 --> 00:07:58,521
และผมก็โชคดีที่มีพื้นที่อย่าง TED 
ให้ได้ถ่ายทอดความคิด

152
00:07:58,545 --> 00:08:00,673
ผมควรได้รับความสำเร็จเหล่านี้หรือไม่?

153
00:08:00,697 --> 00:08:02,482
แน่นอนว่าผมควรได้รับ

154
00:08:02,506 --> 00:08:05,318
เช่นเดียวกับพวกคุณ
ที่น่าจะคู่ควรกับความสำเร็จของคุณ

155
00:08:05,342 --> 00:08:10,757
แต่ก็มีอีกมากมายหลายคน
ที่ควรได้รับความสำเร็จเช่นเดียวกับพวกเรา

156
00:08:10,781 --> 00:08:12,718
แต่พวกเขากลับไม่ได้

157
00:08:13,620 --> 00:08:16,276
แล้วผู้คนได้รับ
ในสิ่งที่เขาสมควรได้รับกันไหม?

158
00:08:16,300 --> 00:08:18,310
สังคมยุติธรรมไหม?

159
00:08:19,042 --> 00:08:20,754
แนนอนว่าไม่

160
00:08:20,778 --> 00:08:26,794
การทำงานหนักและเล่นตามกติกานั้น
ไม่ได้การันตีอะไรเลย

161
00:08:26,818 --> 00:08:31,118
หากเรายอมรับว่าความอยุติธรรมเช่นนี้
ว่าเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้

162
00:08:31,142 --> 00:08:33,718
รวมถึงการให้ความสำคัญ
กับความโชคดี

163
00:08:33,742 --> 00:08:36,171
เราอาจย้อนถามตัวเองว่า

164
00:08:36,195 --> 00:08:38,251
เรามีความรับผิดชอบอะไรบ้าง

165
00:08:38,275 --> 00:08:44,056
ต่อคนที่เรายกย่องให้เป็นฮีโร่
ในช่วงเวลาแห่งโรคระบาดใหญ่นี้

166
00:08:44,080 --> 00:08:47,591
เมื่อโรคร้ายกล้ำกรายครอบครัวของพวกเขา

167
00:08:47,615 --> 00:08:51,593
เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขายังอยู่เป็นครอบครัว
และชีวิตไม่พังพินาศ

168
00:08:51,617 --> 00:08:55,641
จากผลของการที่ต้องเผชิญโรคร้ายนี้

169
00:08:55,665 --> 00:08:59,466
เราติดค้างอะไรกับผู้คนที่ต้องดิ้นรน

170
00:08:59,490 --> 00:09:02,867
ทำงานหนักและโชคดีน้อยกว่าเรา

171
00:09:03,507 --> 00:09:05,641
ครึ่งศตวรรษที่แล้ว

172
00:09:05,665 --> 00:09:09,522
นักปรัชญา จอห์น รอลส์ เขียนหนังสือชื่อ 
"ทฤษฎีแห่งความยุติธรรม"

173
00:09:09,546 --> 00:09:14,808
และในหนังสือเล่มนั้นเขาได้แนะนำแนวคิด
ที่เขาเรียกว่า "ม่านแห่งความเขลา"

174
00:09:14,832 --> 00:09:16,422
คำถามที่เขาตั้งไว้คือ:

175
00:09:16,446 --> 00:09:22,126
ถ้าคุณไม่รู้จุดยืน
ของคุณในสังคม

176
00:09:22,150 --> 00:09:26,166
แล้วคุณจะสร้างสังคม
นั้นขึ้นมาได้อย่างไร?

177
00:09:26,190 --> 00:09:27,898
เขาจึงแนะว่า

178
00:09:27,922 --> 00:09:30,995
นั่นคือตอนที่เราไม่รู้ว่า
เราจะเข้าสู่สังคม

179
00:09:31,019 --> 00:09:32,838
จากข้างบน หรือจากข้างล่าง

180
00:09:32,862 --> 00:09:36,660
สิ่งที่เราต้องการคือสังคม
ที่มีความเท่าเทียมจริง ๆ

181
00:09:36,684 --> 00:09:38,530
เพื่อที่ว่า แม้แต่คนที่โชคไม่ดี

182
00:09:38,554 --> 00:09:43,333
ก็จะสามารถมีชีวิตที่ดี 
มีความหมาย และน่าพอใจได้

183
00:09:43,357 --> 00:09:49,338
ดังนั้นขอให้พวกคุณทุกคนที่โชคดี
ประสบความสำเร็จ ย้อนดูชุมชนของคุณ

184
00:09:49,362 --> 00:09:56,340
และทำในสิ่งที่ทำได้
เพื่อให้เกียรติและดูแล

185
00:09:56,364 --> 00:10:00,369
ผู้คนที่สมควรได้รับความสำเร็จ
เช่นเดียวกับเรา

186
00:10:00,393 --> 00:10:02,269
แต่ไม่ได้โชคดีเท่าเรา

187
00:10:02,293 --> 00:10:03,707
ขอบคุณครับ