Hallo iedereen. Ik ben vereerd met jullie te kunnen praten en vandaag wil ik het graag hebben over geluk en rechtvaardigheid en de relatie tussen die twee. Een paar jaar geleden werd ik opgebeld door een oud-student die het over zijn dochter wou hebben. Haar middelbare school zat er bijna op en ze overwoog een aanvraag in te dienen bij Swarthmore, waar ik lesgaf. En hij wou polsen bij mij of ze kans maakte op een toelating. Swarthmore is een extreem moeilijke school om binnen te geraken. Dus ik zei: "Vertel me eens wat meer over haar." En hij vertelde me over haar, over haar cijfers, haar referenties, haar buitenschoolse activiteiten. En ze klonk als een superster, een fantastisch kind. Dus zei ik: "Ze klinkt geweldig. Ze klinkt als het soort student dat Swarthmore graag wil hebben." En hij vroeg: "Betekent dat dat ze zal worden toegelaten?" En ik zei: "Nee. Er zijn gewoon niet genoeg plekken op Swarthmore voor iedereen die goed is. Er zijn niet genoeg plekken op Harvard, Yale, Princeton of Stanford. Er zijn niet genoeg plekken bij Google, Amazon of Apple. Er zijn niet genoeg plekken op de TED-conferenties. Er zijn ontzettend veel goede mensen en sommigen van hen zullen het niet halen." Dus zei hij: "Wat moeten we dan doen?" En ik zei: "Dat is een heel goede vraag." Wat moeten we doen? En ik weet wat hogescholen en universiteiten hebben gedaan. In het belang van eerlijkheid zijn ze de normen blijven opdrijven, omdat het niet eerlijk lijkt minder gekwalificeerde mensen toe te laten en beter gekwalificeerde mensen af te wijzen, dus leg je de normen steeds hoger en hoger tot je enkel die studenten kan toelaten waar plaats voor is. En dit schendt veel mensen hun gevoel van rechtvaardigheid en eerlijkheid. Amerikaanse burgers hebben verschillende meningen over wat een eerlijk proces precies inhoudt, maar over één iets is bijna iedereen het eens: in een rechtvaardig en eerlijk systeem krijgen mensen wat ze verdienen. En wat ik mijn oud-student vertelde is dat als het gaat om de toelating tot een universiteit, het gewoon niet zo is dat je krijgt wat je verdient. Sommige mensen krijgen wat ze verdienen en anderen niet en zo is het nu eenmaal. Als je de vereisten opdrijft, zoals de universiteiten hebben gedaan, creëer je een waanzinnige concurrentie onder middelbare scholieren, want het volstaat niet om goed te zijn, het volstaat niet om goed genoeg te zijn, je moet beter zijn dan alle anderen die zich ook aanmelden. En wat dit heeft gedaan, of waaraan het heeft bijgedragen, is een soort epidemie van angst en depressie die verpletterend is voor onze tieners. We vernielen een hele generatie met dit soort concurrentie. Terwijl ik hierover nadacht, bedacht ik dat er een manier is om dit probleem op te lossen. Dit is wat we zouden kunnen doen: als mensen een aanvraag indienen bij een universiteit maken we een onderscheid tussen zij die goed genoeg zijn om succesvol te zijn en zij die dat niet zijn en we weigeren degenen die niet goed genoeg zijn en van alle anderen steken we hun namen in een hoed, we trekken er willekeurige namen uit en laten die mensen toe. Met andere woorden: we laten studenten toe via een loterijsysteem en misschien doen we hetzelfde bij technologiebedrijven en -- misschien ga ik nu te ver -- maar misschien beslissen we zelfs wie een TED Talk mag geven via een loterijsysteem. Begrijp me niet verkeerd, een loterij als deze zal het onrecht niet elimineren. Er zullen nog altijd genoeg mensen zijn die niet krijgen wat ze verdienen. Maar het is tenminste eerlijk. Het onthult het onrecht voor wat het is, in plaats van te doen alsof het niet zo is en het doorprikt de enorme druk waaronder onze middelbare scholieren momenteel leven. Dus hoe komt het dat dit perfect redelijke voorstel, al zeg ik het zelf, niet serieus wordt overwogen? Ik denk dat ik weet waarom. Ik denk dat we het idee haten dat echt belangrijke dingen in ons leven door geluk of toeval kunnen gebeuren, dat we echt belangrijke dingen in ons leven niet onder controle hebben. Ik haat dat idee. Het is geen wonder dat mensen dat idee haten, maar het is gewoon de realiteit. Ten eerste is de toelating tot universiteiten nu al een loterij. Alleen doen zij die de aanvragen goedkeuren alsof het niet zo is. Dus laten we er eerlijk over zijn. En ten tweede denk ik dat als we toegeven dat het een loterij is, het ons ook zou doen inzien hoe belangrijk geluk is in het leven van elk van ons. Neem mij. Bijna alle belangrijke gebeurtenissen in mijn leven heb ik grotendeels te danken aan geluk. Toen ik in de brugklas zat, verliet mijn familie New York en ging naar Westchester County. Op school leerde ik meteen een leuk jong meisje kennen dat een vriendin werd, toen werd ze mijn beste vriendin, toen werd ze mijn partner en uiteindelijk werd ze mijn vrouw. Gelukkig is ze nu al 52 jaar mijn vrouw. Ik had hier weinig mee te maken. Het was gelukkig toeval. Ik ging naar de universiteit en in het eerste semester schreef ik me in voor een inleiding in de psychologie. Ik wist niet eens wat psychologie was, maar het paste in mijn schema en voldeed aan de vereisten, dus schreef ik me in. En toevallig werd de les gegeven door een vermaard docent in inleidende psychologie, een legende. Daardoor werd psychologie mijn hoofdvak. Ik studeerde af en zat in het laatste jaar toen een vriend die lesgaf op Swarthmore besloot dat hij geen professor meer wou zijn. Dus stopte hij ermee en ging geneeskunde studeren. Zijn baan kwam vrij, ik solliciteerde en kreeg de baan, de enige baan waar ik ooit voor heb gesolliciteerd. Ik heb 45 jaar lesgegeven op Swarthmore, een instelling die een enorme impact had op mijn carrière. En om nog een laatste voorbeeld te geven, toen ik een talk gaf over mijn werk in New York, kwam achteraf iemand uit het publiek naar me toe. Hij stelde zich voor en zei: "Mijn naam is Chris. Zou je een TED Talk willen geven?" Ik antwoordde: "Wat is TED?" Hij gaf me uitleg en TED was toen nog niet wat het nu is. Maar sinds dat moment werden de TED Talks die ik heb gegeven door meer dan 20 miljoen mensen bekeken. Dus de conclusie is dat ik geluk heb gehad. Ik heb geluk met mijn huwelijk. Ik heb geluk met mijn opleiding. Ik heb geluk met mijn carrière. En ik heb het geluk dat ik een platform en een stem heb gekregen op iets als TED. Verdien ik het succes dat ik heb gekend? Natuurlijk verdien ik dat succes, net zoals jij waarschijnlijk ook je succes verdient. Maar veel mensen verdienen ook zo'n succes en hebben het niet gekregen. Krijgen de mensen dan wat ze verdienen? Is de maatschappij rechtvaardig? Natuurlijk niet. Hard werken en je aan de regels houden biedt geen enkele garantie. Als we aanvaarden dat dit soort onrechtvaardigheid onvermijdelijk is en geluk ook een grote rol speelt, kunnen we ons afvragen welke verantwoordelijkheid we hebben tegenover de mensen die we nu als helden van de pandemie bejubelen wanneer hun familie wordt getroffen door een ernstige ziekte. Hoe zorgen we ervoor dat hun leven niet wordt verwoest door de kosten van een ziektebehandeling? Wat zijn we verschuldigd aan mensen die worstelen, hard werken en minder geluk hebben dan wij? Ongeveer een halve eeuw geleden schreef de filosoof John Rawls een boek genaamd 'A Theory of Justice'. En in dat boek introduceerde hij het concept 'de sluier van onwetendheid'. De vraag die hij stelde was: stel dat je niet weet welke positie je in de maatschappij zal innemen, welk type samenleving zou je dan willen creëren? En wat hij vermoedde is dat als we niet weten of we de samenleving binnengaan aan de top of aan de onderkant, dat we dan een samenleving willen die gebaseerd is op gelijkheid, zodat zelfs de minder gefortuneerden een fatsoenlijk, zinvol en bevredigend leven kunnen leiden. Dus neem dit als succesvolle mensen mee naar jullie gemeenschap en doe wat je kunt om die mensen te eren en te verzorgen die dit succes evenveel verdienen als wij, maar minder geluk hebben gehad. Bedankt.