WEBVTT

00:00:06.825 --> 00:00:09.101
นึกถึงคุกกี้อุ่นๆ นุ่มเหนียว

00:00:09.101 --> 00:00:10.513
ลูกกวาดกรุบกรอบ

00:00:10.513 --> 00:00:12.076
เค้กนุ่มละมุน

00:00:12.076 --> 00:00:14.693
ไอศกรีมอัดพูนในโคนวัฟเฟิล

00:00:14.693 --> 00:00:16.670
คุณน้ำลายสอเลยหรือเปล่า

00:00:16.670 --> 00:00:17.538
คุณอยากของหวานเลยใช่ไหม

00:00:17.538 --> 00:00:18.843
ทำไมล่ะ

00:00:18.843 --> 00:00:19.924
เกิดอะไรขึ้นในสมอง

00:00:19.924 --> 00:00:23.700
ที่ทำให้มันยากเหลือเกินที่จะห้ามใจจากอาหารหวานๆ

NOTE Paragraph

00:00:23.700 --> 00:00:24.421
น้ำตาลเป็นคำสามัญ

00:00:24.421 --> 00:00:26.549
ที่ใช้อธิบายประเภทของโมเลกุล

00:00:26.549 --> 00:00:28.427
ที่เรียกว่าคาร์โบไฮเดรต

00:00:28.427 --> 00:00:31.278
และมันถูกพบได้ในอาหารและเครื่องดื่มหลากหลายชนิด

00:00:31.278 --> 00:00:34.212
ลองดูฉลากบนผลิตภัณฑ์ของหวานที่คุณซื้อสิ

00:00:34.212 --> 00:00:34.913
กลูโคส

00:00:34.913 --> 00:00:35.695
ฟรุกโทส

00:00:35.695 --> 00:00:36.627
ซูโครส

00:00:36.627 --> 00:00:37.495
มอลโทส

00:00:37.495 --> 00:00:38.295
แล็กโทส

00:00:38.295 --> 00:00:38.969
เด็กส์โตรส

00:00:38.969 --> 00:00:39.681
และแป้ง

00:00:39.681 --> 00:00:41.445
ทั้งหมดนี้เป็นรูปหนึ่งของน้ำตาล

00:00:41.445 --> 00:00:43.525
เช่นเดียวกับ แบะแซที่มีฟรุกโทสสูง

00:00:43.525 --> 00:00:44.309
น้ำผลไม้

00:00:44.309 --> 00:00:45.294
น้ำตาลดิบ

00:00:45.294 --> 00:00:46.521
และน้ำผึ้ง

00:00:46.521 --> 00:00:49.073
และน้ำตาลก็ไม่ได้มีแค่ในลูกกวาดและของหวาน

00:00:49.073 --> 00:00:51.188
มันยังถูกเติมลงไปในซอสมะเขือเทศ

00:00:51.188 --> 00:00:51.846
โยเกิร์ต

00:00:51.846 --> 00:00:52.777
ผลไม้แห้ง

00:00:52.777 --> 00:00:53.856
น้ำแต่งรสต่างๆ

00:00:53.856 --> 00:00:55.700
หรือกราโนล่าบาร์

NOTE Paragraph

00:00:55.700 --> 00:00:56.603
เพราะน้ำตาลมีอยู่ในทุกอย่าง

00:00:56.603 --> 00:00:58.026
มันจึงสำคัญที่จะต้องเข้าใจ

00:00:58.026 --> 00:00:59.906
ว่ามันส่งผลอย่างไรต่อสมอง

00:00:59.906 --> 00:01:02.275
เกิดอะไรขึ้นเมื่อน้ำตาลโดนลิ้นคุณ

00:01:02.275 --> 00:01:03.528
และการกินน้ำตาลเพียงเล็กน้อย

00:01:03.528 --> 00:01:05.480
ทำให้คุณอยากมากขึ้นหรือเปล่า

NOTE Paragraph

00:01:05.480 --> 00:01:07.025
คุณกินธัญพืชไปคำหนึ่ง

00:01:07.025 --> 00:01:08.276
น้ำตาลในนั้น

00:01:08.276 --> 00:01:10.528
กระตุ้นตัวรับรสหวาน

00:01:10.528 --> 00:01:12.770
ที่อยู่ในตุ่มรับรสบนลิ้น

00:01:12.770 --> 00:01:15.771
ตัวรับรสเหล่านี้ส่งสัญญาณขึ้นไปตามก้านสมอง

00:01:15.771 --> 00:01:17.375
และจากนั้น มันก็แยกออก

00:01:17.375 --> 00:01:19.261
ไปยังสมองส่วนหน้าหลายๆ ส่วน

00:01:19.261 --> 00:01:21.813
หนึ่งในนั้นคือ ซีรีบรัล คอร์เท็กซ์ (cerebral cortex)

00:01:21.813 --> 00:01:23.964
ซีรีบรัล คอร์เท็กซ์ ส่วนต่างๆ

00:01:23.964 --> 00:01:25.864
รับผิดชอบรสชาติที่ต่างกัน

00:01:25.864 --> 00:01:26.399
ขม

00:01:26.399 --> 00:01:26.985
เค็ม

00:01:26.985 --> 00:01:27.711
อุมะมิ

00:01:27.711 --> 00:01:29.823
และในกรณีนี้ รสหวาน

00:01:29.823 --> 00:01:31.328
จากจุดนี้ สัญญาณนั้นกระตุ้น

00:01:31.328 --> 00:01:33.440
ระบบให้รางวัลของสมอง

00:01:33.440 --> 00:01:34.909
ระบบให้รางวัลนี้เป็น

00:01:34.909 --> 00:01:37.125
เส้นทางกระแสไฟฟ้าและเคมีที่ต่อกัน

00:01:37.125 --> 00:01:39.749
พาดผ่านส่วนต่างๆ หลายส่วนในสมอง

00:01:39.749 --> 00:01:40.873
มันเป็นเครือข่ายที่ซับซ้อน

00:01:40.873 --> 00:01:44.171
แต่มันช่วยตอบปัญหาหนึ่งในจิตใต้สำนึก

00:01:44.171 --> 00:01:45.877
ฉันควรทำแบบนั้นอีกไหม

00:01:45.877 --> 00:01:47.413
ความรู้สึกอุ่นและละมุนละไมที่คุณได้รับ

00:01:47.413 --> 00:01:49.501
เมื่อคุณชิมเค้กช็อคโกแลตของคุณยายใช่ไหม

00:01:49.501 --> 00:01:51.295
นั่นละ ระบบให้รางวัลของคุณบอกว่า

00:01:51.295 --> 00:01:52.753
"อืมมมม ใช่เลย"

00:01:52.753 --> 00:01:55.090
และนั่นมันไม่ได้แค่ถูกกระตุ้นโดยอาหาร

00:01:55.090 --> 00:01:55.935
การมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม

00:01:55.935 --> 00:01:56.795
พฤติกรรมทางเพศ

00:01:56.795 --> 00:01:57.469
และสารเสพติด

00:01:57.469 --> 00:01:58.931
เป็นแค่เพียงบางตัวอย่าง

00:01:58.931 --> 00:02:00.346
ของสิ่งหรือประสบการณ์

00:02:00.346 --> 00:02:02.959
ที่สามารถกระตุ้นระบบการให้รางวัลได้เช่นกัน

00:02:02.959 --> 00:02:05.145
แต่การกระตุ้นระบบให้รางวัลนี้มากเกินไป

00:02:05.145 --> 00:02:08.435
เป็นการจุดชนวนเรื่องไม่ดีเป็นชุด

00:02:08.435 --> 00:02:09.268
เสียการควบคุม

00:02:09.268 --> 00:02:10.199
อยากอาหาร

00:02:10.199 --> 00:02:12.711
และเพิ่มระดับการทนต่อน้ำตาล

NOTE Paragraph

00:02:12.711 --> 00:02:14.963
ลองกลับไปยังธัญพืชคำนั้น

00:02:14.963 --> 00:02:17.069
มันเดินทางลงไปยังกระเพาะของคุณ

00:02:17.069 --> 00:02:18.912
และในที่สุดก็ไปอยู่ในลำไส้

00:02:18.912 --> 00:02:19.949
และทำไมรู้ไหม

00:02:19.949 --> 00:02:22.380
มันมีตัวรับน้ำตาลอยู่ตรงนี้เช่นกัน

00:02:22.380 --> 00:02:23.335
พวกมันไม่ใช่ตุ่มรับรส

00:02:23.335 --> 00:02:24.755
แต่พวกมันส่งสัญญาณ

00:02:24.755 --> 00:02:26.587
บอกสมองของคุณว่าคุณอิ่ม

00:02:26.587 --> 00:02:28.709
หรือร่างกายของคุณควรที่จะผลิตอินซูลินมากกว่านี้

00:02:28.709 --> 00:02:31.003
เพื่อที่จะจัดการกับน้ำตาลที่คุณกินมากเกิน

NOTE Paragraph

00:02:31.003 --> 00:02:32.428
อัตราแลกเปลี่ยนหลัก

00:02:32.428 --> 00:02:34.563
ของระบบให้รางวัลของเราก็คือ โดพามีน (dopamine)

00:02:34.563 --> 00:02:37.153
สารเคมีที่สำคัญหรือสารส่งประสาท

00:02:37.153 --> 00:02:39.684
มันมีตัวรับโดพามีนมากมายในสมองส่วนหน้า

00:02:39.684 --> 00:02:41.840
แต่พวกมันไม่ได้กระจายตัวอย่างสม่ำเสมอ

00:02:41.840 --> 00:02:44.648
ในบางส่วนมีตัวรับกระจุกกันอยู่

00:02:44.648 --> 00:02:46.312
และจุดที่มีตัวรับโดพามีนอยู่มาก

00:02:46.312 --> 00:02:48.481
คือส่วนหนึ่งของระบบให้รางวัลของเรา

00:02:48.481 --> 00:02:49.767
สารเสพติด อย่างเครื่องดื่มแอลกอฮอล

00:02:49.767 --> 00:02:50.436
นิโคติน

00:02:50.436 --> 00:02:51.361
หรือเฮโรอีน

00:02:51.361 --> 00:02:53.366
ทำให้โดพามีนพุ่งพล่าน

00:02:53.366 --> 00:02:56.449
ทำให้คนบางคนขวนขวายอยากยาอย่างต่อเนื่อง

00:02:56.449 --> 00:02:58.645
หรือเรียกได้ว่า อยู่ในภาวะเสพติด

00:02:58.645 --> 00:03:01.071
น้ำตาลก็ทำให้โดพามีนถูกปลดปล่อยออกมาเช่นกัน

00:03:01.071 --> 00:03:03.238
แม้จะไม่รุนแรงเท่าสารเสพติดก็ตามที

00:03:03.238 --> 00:03:06.400
น้ำตาลนั้นมีไม่มากในอาหารที่เหนี่ยวนำโดพามีน

00:03:06.400 --> 00:03:08.652
ยกตัวอย่างเช่น บล๊อคโคลี ซึ่งไม่ส่งผลอะไร

00:03:08.652 --> 00:03:09.738
นั่นอาจอธิบาย

00:03:09.738 --> 00:03:12.837
ว่าทำไมมันถึงยากนักที่จะให้เด็กๆ กินผัก

NOTE Paragraph

00:03:12.837 --> 00:03:14.416
พูดถึงอาหารเพื่อสุขภาพ

00:03:14.416 --> 00:03:15.620
สมมติว่าเราหิว

00:03:15.620 --> 00:03:17.597
และตัดสินใจจะกินมื้ออาหารที่สมดุล

00:03:17.597 --> 00:03:19.683
คุณทำเช่นนั้น และระดับโดพามีนก็พุ่ง

00:03:19.683 --> 00:03:21.349
ในจุดที่มีระบบให้รางวัลชุกชุม

00:03:21.349 --> 00:03:24.730
แต่ถ้าคุณกินอาหารจานเดิมนั้นหลายๆ วันติดกัน

00:03:24.730 --> 00:03:27.063
ระดับโดพามีนจะพุ่งต่ำลงและต่ำลง

00:03:27.063 --> 00:03:28.998
จนในที่สุดก็แบนราบ

00:03:28.998 --> 00:03:30.643
นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อพูดถึงอาหาร

00:03:30.643 --> 00:03:33.077
สมองของเรามีวิวัฒนาการที่จะให้ความสนใจพิเศษ

00:03:33.077 --> 00:03:34.955
กับรสใหม่ๆ หรือรสที่ต่างออกไป

00:03:34.955 --> 00:03:35.900
ทำไมหรือ

00:03:35.900 --> 00:03:37.070
มีสองเหตุผล

00:03:37.070 --> 00:03:39.444
ประการแรก เพื่อที่จะตรวจพบอาหารที่เน่าเสีย

00:03:39.444 --> 00:03:41.731
และประการที่สอง เพราะว่ายิ่งการรับประทานของเรา

00:03:41.731 --> 00:03:42.753
มีความหลากหลายมากเท่าไร

00:03:42.753 --> 00:03:43.840
เราก็ยิ่งจะได้รับสารอาหารทั้งหมดที่เราต้องการ

00:03:43.840 --> 00:03:45.876
มากเท่านั้น

00:03:45.876 --> 00:03:47.251
เพื่อที่จะรักษาระดับความหลากหลาย

00:03:47.251 --> 00:03:49.663
เราจำเป็นต้องสามารถจดจำอาหารใหม่ได้

00:03:49.663 --> 00:03:50.839
และที่สำคัญไปกว่านั้น

00:03:50.839 --> 00:03:53.544
เราจำเป็นต้องอยากกินอาหารใหม่เรื่อยๆ

00:03:53.544 --> 00:03:55.505
และนั่นเป็นเหตุว่าทำไมระดับโดพามีลดลง

00:03:55.505 --> 00:03:57.367
เมื่ออาหารกลายเป็นสิ่งน่าเบื่อ

NOTE Paragraph

00:03:57.367 --> 00:03:58.966
เอาล่ะ กลับไปยังอาหาร

00:03:58.966 --> 00:04:00.423
เกิดอะไรขึ้นถ้าแทนที่จะกิน

00:04:00.423 --> 00:04:02.092
อาหารเพื่อสุขภาพ อาหารที่มีความสมดุล

00:04:02.092 --> 00:04:04.307
คุณกินอาหารที่มีน้ำตาลสูงแทน

00:04:04.307 --> 00:04:05.840
ถ้าคุณแทบจะไม่ได้กินน้ำตาล

00:04:05.840 --> 00:04:07.339
หรือไม่ได้กินมาก ณ ตอนนั้น

00:04:07.339 --> 00:04:09.973
ผลนั้นคล้ายกับผลจากอาหารที่สมดุล

00:04:09.973 --> 00:04:11.174
แต่ถ้าคุณกินมากเกินไป

00:04:11.174 --> 00:04:13.726
การตอบสนองของโดพามีนนั้นไม่ได้ลดลง

00:04:13.726 --> 00:04:15.493
หรืออีกนัยหนึ่ง กินน้ำตาลมากๆ

00:04:15.493 --> 00:04:17.745
จะทำให้ยังรู้สึกได้รับรางวัลเรื่อยๆ

00:04:17.745 --> 00:04:21.153
ด้วยเหตุนี้ น้ำตาลเลยมีพฤติกรรมคล้ายสารเสพติดหน่อยๆ

00:04:21.153 --> 00:04:22.933
มันเป็นเหตุผลหนึ่งที่คนเหมือนจะติดใจ

00:04:22.933 --> 00:04:24.621
อาหารหวานๆ

NOTE Paragraph

00:04:24.621 --> 00:04:27.267
เอาล่ะ คิดกลับไปยังน้ำตาลชนิดต่างๆ สิ

00:04:27.267 --> 00:04:28.740
แต่ละตัวนั้นต่างกัน

00:04:28.740 --> 00:04:30.928
แต่ทุกๆ ครั้งที่น้ำตาลถูกกิน

00:04:30.928 --> 00:04:33.382
จะจุดชนวนผลกระทบต่อเนื่องแบบโดมิโนล้ม
ในสมอง

00:04:33.382 --> 00:04:35.289
ที่จุดความรู้สึกเหมือนได้รางวัล

00:04:35.289 --> 00:04:36.544
มากเกินไป บ่อยเกินไป

00:04:36.544 --> 00:04:38.720
และสิ่งนี้อาจจะบานปลายได้

00:04:38.720 --> 00:04:40.922
ดังนั้น ใช่แล้ว การบริโภคน้ำตาลมากเกินไป

00:04:40.922 --> 00:04:42.975
จะส่งผลกระทบต่อสมองทำให้เกิดภาวะเสพติดได้

00:04:42.975 --> 00:04:46.178
แต่นานๆ ทีกินเค้กสักชิ้น คงไม่เป็นไรหรอก