Toen ik ongeveer acht jaar oud was, hoorde ik voor het eerst over zoiets als klimaatverandering of opwarming van de Aarde. Het scheen iets te zijn dat de mens had teweeggebracht door zijn levenswijze. Mij werd verteld de lichten uit te doen om energie te besparen en papier te recyclen om grondstoffen te besparen. Ik weet nog dat ik dacht dat het heel vreemd was dat de mens, die slechts één diersoort is van de vele, in staat zou zijn het klimaat van de Aarde de veranderen. Want als dat zo was en dit zou echt aan de hand zijn, zouden we het nergens anders over hebben. Zodra je de tv zou aanzetten, zou alles daarover gaan. Nieuwsrubrieken, radio, kranten, je zou nooit over iets anders lezen of horen, alsof er een wereldoorlog aan de gang was. Maar niemand had het erover. Als fossiele brandstoffen verbranden zo slecht was dat het ons bestaan in direct gevaar zou brengen, hoe kon het dan dat we hetzelfde bleven doen? Waarom waren er geen beperkingen? Waarom was het niet illegaal? Voor mij was dat onbegrijpelijk. Het was te onwerkelijk. Toen ik 11 was, werd ik ziek. Ik werd depressief, ik stopte met praten en ik stopte met eten. In twee maanden verloor ik ongeveer 10 kilo lichaamsgewicht. Later stelde men vast dat ik syndroom van Asperger had, OCS en selectief mutisme. Dat betekent dat ik alleen spreek als ik denk dat het nodig is -- en dit is zo'n moment. (Applaus) Voor mensen met dergelijke aandoeningen is bijna alles zwart of wit. We kunnen niet zo goed liegen en we doen niet zo graag mee in het sociale spel waar de rest van jullie zo van schijnt te houden. (Gelach) Ik denk dat op veel manieren autistische mensen juist normaal zijn en de rest van de mensen nogal vreemd, (Gelach) zeker als het gaat om de duurzaamheidscrisis, waarvan iedereen blijft zeggen dat het een existentiële dreiging is en de allerbelangrijkste kwestie, terwijl ze gewoon hetzelfde blijven doen. Ik begrijp dat niet, want als de uitstoot moet stoppen, moeten we stoppen met uitstoten. Voor mij is dat zwart of wit. Er zijn geen grijsgebieden als het gaat om overleven. We gaan ofwel door als beschaving of niet. We moeten veranderen. Rijke landen als Zweden moeten hun uitstoot verminderen met tenminste 15 procent per jaar. Dat is om onder de limiet te blijven van twee graden opwarming. Maar zoals het IPCC onlangs heeft laten zien, zou een streven naar 1,5 graden Celsius de klimaatinvloeden sterk verminderen. Maar stel je eens voor wat dat zou betekenen voor de uitstoot. Je zou denken dat de media en al onze leiders het nergens anders over zouden hebben, maar ze noemen het niet eens. Net als dat niemand het ooit heeft over de broeikasgassen die al in onze atmosfeer zitten, of over het feit dat luchtvervuiling een opwarming verbergt, zodat zelfs als we stoppen met fossiele brandstoffen, we nog verdere opwarming kunnen verwachten van misschien wel 0,5 tot 1,1 graden Celsius. Verder wordt er eigenlijk nauwelijks over gesproken dat we ons middenin de zesde massa-extinctie bevinden, waarin er tot 200 soorten per dag uitsterven en dat dat huidige tempo van uitsterven tussen de 1.000 en 10.000 keer hoger is dan wat als normaal wordt beschouwd. Ook heeft bijna niemand het over klimaatbillijkheid en -rechtvaardigheid, toch prominent aanwezig in het Akkoord van Parijs, wat absoluut noodzakelijk is, wil dit op mondiaal niveau slagen. Het betekent dat rijke landen terug moeten naar nul uitstoot binnen 6 tot 12 jaar, bij de tegenwoordige uitstoot. Dat is ervoor om mensen in armere landen de kans te geven hun levensstandaard te verhogen door infrastructuur aan te leggen waar wij al over beschikken, zoals wegen, scholen, ziekenhuizen, schoon drinkwater, elektriciteit, enzovoort. Want hoe kunnen we nu verwachten van landen als India of Nigeria dat ze klimaatverandering serieus nemen als wij, die alles al hebben, ons er niets van aantrekken, noch van onze beloften aan het Akkoord van Parijs? Waarom verminderen we onze uitstoot niet? Waarom lopen ze feitelijk nog steeds verder op? Veroorzaken we bewust een massa-extinctie? Zijn we kwaadaardig? Nee, natuurlijk niet. Mensen blijven doen wat ze doen, omdat de overgrote meerderheid geen idee heeft over de feitelijke gevolgen van ons dagelijks leven en ze weten niet dat er snel iets moet veranderen. We denken allemaal dat we het weten en we denken dat iedereen het weet, maar dat is niet zo. Want hoe zou dat ook kunnen? Als er echt een crisis was en als die crisis werd veroorzaakt door onze uitstoot, zou je op zijn minst wat tekenen zien. Niet alleen overstroomde steden, tienduizenden doden en hele landen in het puin van ingezakte gebouwen. Je zou wat beperkingen zien -- maar nee. En niemand heeft het erover. Er is geen spoedoverleg, geen krantenkoppen of nieuwsflitsen. Niemand gedraagt zich alsof we in crisis verkeren. Zelfs de meeste groene politici of klimaatwetenschappers blijven de wereld rondreizen en eten vlees en zuivel. Als ik 100 mocht worden, leef ik nog in 2103. Wanneer jullie denken over de toekomst, denk je niet verder dan 2050. In het beste geval heb ik op dat moment mijn halve leven er nog niet opzitten. Wat gebeurt er daarna? In het jaar 2078 vier ik mijn 75ste verjaardag. Als ik kinderen of kleinkinderen heb, zijn ze die dag misschien wel bij mij. Misschien vragen ze me over jullie, de mensen die er in 2018 waren. Misschien vragen ze waarom jullie niks deden toen er nog tijd was om in te grijpen. Wat we op dit moment doen of nalaten, heeft invloed op mijn hele leven en op de levens van mijn kinderen en kleinkinderen. Wat we op dit moment doen of nalaten, kunnen ik en mijn generatie later niet meer ongedaan maken. Dus toen de school weer begon in augustus van dit jaar, besloot ik dat het genoeg was. Ik ging op de grond zitten voor het Zweedse parlementsgebouw. Ik ging spijbelen voor het klimaat. Sommigen zeggen dat ik op school zou moeten zitten. Sommigen zeggen dat ik moet studeren om klimaatwetenschapper te worden, zodat ik de klimaatcrisis kan 'oplossen'. Maar de klimaatcrisis is al opgelost. We hebben alle feiten en oplossingen al. Alles wat we hoeven te doen is wakker worden en veranderen. En waarom zou ik studeren voor een toekomst die er niet komt, omdat niemand er ook maar iets aan doet om die toekomst veilig te stellen? En waarom zou ik feiten leren in een schoolsysteem wanneer de belangrijkste feiten die de beste wetenschap van dat schoolsysteem voortbrengt, duidelijk niets betekenen voor onze politici en gemeenschap. Sommigen zeggen dat Zweden maar een klein land is en dat het niet uitmaakt wat we doen, maar ik denk dat als een paar kinderen al over de hele wereld in het nieuws komen door gewoon een paar weken niet naar school te gaan, wat zouden we dan samen kunnen doen als je zou willen? (Applaus) We zijn nu bijna bij het einde van mijn talk en dan beginnen mensen meestal te praten over hoop -- zonnepanelen, windenergie, kringloopeconomie, enzovoort -- maar dat ga ik niet doen. We hebben 30 jaar van peptalk en positieve ideeën gehad. En het spijt me, maar het werkt gewoon niet. Want als het dat wel deed, was de uitstoot inmiddels wel afgenomen. En dat is niet zo. En ja, we hebben behoefte aan hoop, natuurlijk. Maar wat we meer nodig hebben dan hoop is actie. Beginnen we eenmaal iets te doen, dan is er overal hoop. Dus in plaats van hoop te zoeken, zoek naar actie. Dan, en pas dan, komt er hoop. Op dit moment gebruiken we 100 miljoen vaten olie per dag. Er zijn geen wetten om dat te veranderen. Er zijn geen regels om die olie in de grond te houden. We redden de wereld dus niet door de regels te volgen; de regels zullen moeten veranderen. Alles zal moeten veranderen en wel vanaf vandaag. Dank je wel. (Applaus)