Os químicos orgánicos fan moléculas,

moléculas moi complicadas,

esfarelando unha molécula grande 
noutras máis pequenas

e usando enxeñaría inversa.

Como químico,

unha das cousas que quixen preguntar ao 
meu grupo de investigación hai uns anos é:

poderiamos crear un laboratorio químico
universal realmente atractivo?

Basicamente, poderiamos reducir a química
a unha aplicación?

Que significaría isto e como o fariamos?

Para comezar,

collemos unha impresora 3D

e imprimimos os nosos vasos 
e tubos de ensaio nun lado

e logo imprimimos a molécula 
ao mesmo tempo no outro lado,

combinándoos no que denominamos
“louza de reacción”.

Así, imprimindo o recipiente 
e facendo a química a un tempo,

comezamos a acceder a estas ferramentas 
universais da química.

E que quere dicir isto?

Se conseguimos integrar redes biolóxicas 
e químicas como nun buscador,

de xeito que se tes 
unha célula enferma que precisas curar

ou unha bacteria que queres matar,

se o tes integrado no teu dispositivo

ao mesmo tempo, 
e se realizas os procesos químicos,

serás capaz de producir medicamentos
dun xeito novo.

E como estamos a facer isto
no laboratorio?

Ben, precisamos software,
precisamos hardware

e precisamos tintas químicas.

O verdadeiramente interesante é

a idea de crear 
un conxunto universal de tintas

que podemos pór na impresora,

e ti descargas o modelo, 
a química orgánica para esa molécula,

e créala no dispositivo.

Entón, podes preparar a túa molécula 
na impresora usando este software.

Que significaría isto?

Pois, isto significaría poder imprimir 
o teu propio medicamento.

E isto é o que estamos a facer 
actualmente no laboratorio.

Pero para dar os primeiros pasos 
cara a alí,

antes queremos estudar 
o deseño e produción de fármacos,

ou o seu descubrimento e fabricación.

Porque se podemos producilos
despois de descubrilos,

poderiamos implementalo en calquera lugar.

Xa non cómpre acudir a unha farmacia.

Podemos imprimir medicamentos
onde se precisen.

Podemos descargar novos diagnósticos.

Digamos que aparece 
unha nova superbacteria.

Pola no buscador

e creas o fármaco para tratar a ameaza.

Isto permite construír moléculas 
ao momento.

Mais, talvez, para min, a parte principal,
a longo prazo,

é a idea de coller as túas células nai,

cos teus xenes e o teu ambiente,

e imprimir os teus 
medicamentos personalizados.

E se isto non lles parece 
abondo fascinante,

cara a onde cren que estamos a ir?

Ben, terán o seu propio 
xerador de materia.

Teletranspórtame, Scotty.

(Aplausos)