To odgłos orek z wybrzeża Vancouver.

(Piski waleni)

Wytwarzają te wspaniałe odgłosy
nie tylko w celu komunikacji,

ale także do echolokacji,

by odnaleźć drogę i jedzenie.

Czasem może to być trudne,

ponieważ to jest odgłos
przepływającego okrętu

nagrany pod wodą.

(Piskliwe odgłosy silnika)

Kiedy myślimy o zanieczyszczeniu mórz,

zazwyczaj myślimy o plastikach,

może o toksycznych chemikaliach,

albo wzroście zakwaszenia
oceanów przez zmiany klimatu.

Jestem dziennikarką piszącą
o problemach środowiska,

te problemy często trafiały na moje biurko

przez ostatnie 10 lat.

Ale jak zauważyłam ostatnio,

pisząc dłuższy artykuł
do pisma naukowego "Nature",

hałas jest kolejnym ważnym
rodzajem zanieczyszczenia.

Takim, który jest często ignorowany.

Może słyszeliście o ruchu ciemnego nieba,

który miał zwrócić uwagę na problem
zanieczyszczenia światłem

i stworzyć strefy nocy
pozbawionej światła,

aby ludzie i zwierzęta

mogli cieszyć się niezakłóconym
cyklem światła i mroku, nocy i dnia.

Tak samo istnieją

ludzie podnoszący świadomość

na temat zanieczyszczenia hałasem.

Próbują utworzyć strefy
ciszy w oceanach,

aby morskie życie mogło cieszyć się
naturalnym otoczeniem dźwiękowym.

To jest ważne.

Hałas jest nie tylko drażniący.

Może powodować chroniczny stres

albo nawet urazy fizyczne.

Może wpłynąć na możliwości
znalezienia pokarmu czy partnera,

możliwości wykrycia drapieżników
i wiele innych rzeczy.

Pomyślcie o wszystkich dźwiękach
trafiających do oceanu.

Być może najgorsze są badania sejsmiczne

używane do odnajdywania ropy i gazu.

Armatki powietrzne wytwarzają eksplozje,

czasem co 10 do 15 sekund

przez wiele miesięcy.

Wykorzystuje się odbicia tych dźwięków,

aby mapować teren pod wodą.

Może to brzmieć tak.

(Dźwięki eksplozji)

Są też odgłosy odwiertów ropy i gazu,

konstrukcji przybrzeżnych
elektrowni wiatrowych,

sonarów

i oczywiście ciągłe buczenie
ponad 50 000 statków

międzynarodowej floty handlowej.

Ocean w stanie naturalnym
nie jest do końca cichy.

Jeśli włoży się głowę pod wodę,

można usłyszeć
pękający lód, wiatr, deszcz,

śpiewające walenie, hemulony,

a nawet krewetki pistoletowe.

Razem tworzą tło dźwiękowe

mające od 50 do 100 decybeli,

zależnie od tego gdzie
i kiedy się znajdujecie.

Wkład ludzkości
w to otoczenie jest ogromny.

Oszacowano, że żegluga dodała
do oceanicznego hałasu trzy decybele

co każde 10 lat w ostatnich dekadach.

To może nie wydawać się wiele,

ale decybele są na skali logarytmicznej,

jak skala Richtera dla trzęsień ziemi.

Więc ich niska liczba może 
oznaczać wielką zmianę.

Trzy decybele oznaczają podwojenie
intensywności hałasu w oceanie.

Podwojenie.

I jest to tylko oszacowanie,

ponieważ nikt nie śledzi
poziomu hałasu w oceanach

na całym świecie.

Istnieje grupa zwana Międzynarodowym
Eksperymentem Cichego Oceanu.

Jedną z ich misji jest staranie się,

by te dane zdobyć.

W zeszłym roku

udało im się przekonać
Globalny System Obserwacji Oceanów,

aby zacząć zaliczać hałas

jako kolejną ważną zmienną
do monitorowania,

wraz z takimi elementami,
jak temperatura i zasolenie.

Wiemy pewne rzeczy.

Sonar może być tak głośny,
albo niemal tak głośny,

jak podwodny wulkan.

Tankowiec może być tak głośny
jak zew płetwala błękitnego.

Dźwięki dodawane do oceanu
mają różne częstotliwości

i mogą pokonywać duże dystanse.

Badania sejsmiczne na Wschodnim 
Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych

mogą być usłyszane na środku Atlantyku.

W latach 60. przeprowadzono eksperyment,

wytworzono głośny dźwięk
na wybrzeżu Perth w Australii

i wykryto go aż na Bermudach,

20 000 kilometrów dalej.

Jak te odgłosy brzmią dla 
stworzeń morskich?

Co one słyszą?

Jest to dość trudne do opisania.

Dźwięk podróżuje dalej i szybciej
w wodzie niż w powietrzu,

i niesie ze sobą inną moc.

Więc dźwięk o tym samym nacisku
będzie miał inną intensywność,

zależnie od tego czy pomiar wykonano
w powietrzu czy pod wodą.

Poza tym, walenie nie mają uszu
takich jak ludzie.

Stworzenia jak zooplankton

nie mają nic, co można
byłoby uważać za uszy.

Więc co to oznacza,

jaki jest tego wpływ na życie w morzu?

Być może badaczom najłatwiej jest ocenić

wpływ przenikliwego hałasu,

bardzo głośnych i nagłych eksplozji,

które mogą spowodować obrażenia 
fizyczne czy utratę słuchu.

Wale dziobogłowe, mogą wykonywać
paniczne zanurzenia,

będąc narażonymi na głośne hałasy,

co może u nich spowodować
chorobę dekompresyjną.

W latach 60. po wprowadzeniu
mocniejszych technologii sonarowych,

liczba incydentów z zagubionymi
walami dziobogłowymi

zwiększyła się drastycznie.

Nie dotyczy to tylko morskich ssaków,

ryby, jeżeli podpłyną zbyt blisko
do źródła głośnego dźwięku,

ich pęcherze mogą właściwie eksplodować.

Eksplozje w czasie badań sejsmicznych

mogą zmieść duże ilości zooplanktonu,

maleńkie żyjątka będące podstawą
łańcucha pokarmowego,

albo zdeformować przegrzebki
w okresie rozwoju.

A co z chronicznym hałasem,

bardziej rozpowszechnionym
z powodu rosnącego hałasu,

ze źródeł takich jak żegluga?

On może zamaskować albo zagłuszyć
naturalne tło dźwiękowe.

Niektóre walenie zmieniły
przez to swoje melodie,

mniej więcej jak ludzie krzyczący,
by usłyszeć się w nocnym klubie.

Niektóre ryby spędzą więcej czasu 
na patrolowaniu swoich terenów,

a mniej na opiekę nad młodymi,

jeśli są stale zaniepokojone.

Chroniczny hałas może
wpłynąć także na ludzi.

Badania dowiodły,
że ludzie mieszkający obok lotnisk

albo ruchliwych autostrad

mogą mieć większe prawdopodobieństwo
chorób sercowo-naczyniowych.

A uczniowie żyjący na trasach
przelotów samolotów

mogą mieć gorsze wyniki na testach.

Podczas gdy prowadziłam
badania nad tym problemem,

kruszono trzy metry granitu

na działce naprzeciwko mojego gabinetu,

aby zrobić miejsce na nowy dom,

a ciągłe walenie młota

doprowadzało mnie do szału.

Za każdym razem, gdy robotnicy
przerywali na moment,

czułam jak moje ramiona się rozluźniają.

Ten efekt zauważono także u waleni.

Po atakach z 11 września,

międzynarodowy transport morski 
stanął na pewien czas

na wodach Wschodniego Wybrzeża 
Stanów Zjednoczonych.

W tym zastoju

badacze odnotowali, że zagrożone
walenie biskajskie z tego rejonu

miały mniej markerów stresowych
w próbkach ich odchodów.

Jak mawiał jeden z badaczy:

"My się stresowaliśmy, a walenie nie."

Musicie pamiętać,

że wyewoluowaliśmy jako wzrokowcy.

Polegamy na naszych oczach.

Życie morskie polega na dźwięku,

tak jak nasze na obrazie.

Dla nich hałaśliwy ocean

może być tak tajemniczy i niebezpieczny,

jak gęsta mgła dla nas.

Może to czasem oznaczać bycie
trochę bardziej zestresowanym,

może to oznaczać skrócony
czas spędzany z dziećmi.

Może niektóre gatunki
mogą się przystosować.

Pewni badacze obawiają się,
że dla zagrożonych gatunków

będących na krawędzi,

hałas może wystarczyć,
aby doprowadzić do ich wyginięcia.

Weźmy na przykład orki,

które żyją na wybrzeżach mojego
rodzinnego Vancouver.

Zostało tylko 75, może 76 osobników

w tej populacji.

Mierzą się z wieloma wyzwaniami.

W tych wodach jest wiele
chemicznych zanieczyszczeń,

zmniejsza się populacja łososi,
które są źródłem ich pożywienia.

Jest też hałas.

Kiedy naukowcy badali te
i podobne rodzaje orek,

odkryli, że spędzają od 18 do 25
procent mniej czasu

na odżywianiu się w pobliżu
głośnych silników statków.

To dużo dla gatunku, 
który już ma problemy

w znalezieniu pokarmu, by móc przetrwać.

Dobre nowiny są takie, 
że jak powiedzieli mi badacze,

można w prosty sposób
zrobić coś z hałasem oceanicznym.

W odróżnieniu od problemów
ze zmianami klimatycznymi

i zakwaszeniem oceanów,

można po prostu zmniejszyć
poziom głośności hałasu

i zobaczyć niemal natychmiastowe skutki.

Na przykład w 2017 roku

zarząd Portu Fraser w Vancouver

nalegał, aby statki po prostu zwolniły,

kiedy przepływają przez Cieśninę Haro,

gdzie orki pożywiają się
w okresie późnego lata.

Wolniejsze statki są cichsze.

A ponieważ jest to Kanada,
wystarczy poprosić,

bez przymusu.

(Śmiech)

(Brawa)

Wtedy, w 2017 roku, większość statków
zastosowała się do tego,

przedłużając o około
pół godziny swój rejs,

redukując przy tym hałas
o około 1,2 decybela

albo 24 procenty intensywności hałasu.

W tym roku zdecydowano się 
przedłużyć ten okres,

jak i zwiększyć zasięg
obowiązywania tego prawa.

Miejmy nadzieję, że będzie to miało
pozytywny wpływ na te walenie.

W 2017 roku zarząd Portu Vancouver Fraser

wprowadził też obniżki za dokowanie

dla statków zaprojektowanych, 
by były bardziej ciche.

Co dziwne, wiele z tych hałasów

pochodzi z pękania malutkich
bąbelków na śrubie napędowej.

Można po prostu zaprojektować
statek tak, aby wytwarzał ich mniej

i był cichszy.

Międzynarodowa Organizacja Morska
opublikowała długą listę sposobów na to,

aby statki były cichsze.

Ma ona również na celu

redukcję emisji dwutlenku węgla
pochodzącego z żeglugi

o 50 procent do 2050 roku.

Dobre wieści są takie,
że te dwie idee łączą się.

Ogólnie rzecz biorąc, 
wydajny statek to cichszy statek.

Ludzie opracowali też cichsze metody
wbijania gigantycznych słupów

potrzebnych do stawiania
turbin wiatrowych, jak te,

oraz przeprowadzania badań
sejsmicznych w delikatny sposób.

Są też inne bodźce do używania
cichszych technologii.

Na przykład Unia Europejska

ma dyrektywę o zdrowym
systemie morskim na 2020 rok.

Jednym z punktów definiowania tego

jest poziom hałasu w tych wodach.

Ale ogólnie mówiąc, większość przypadków
pozostaje nieuregulowana,

jeśli chodzi o poziom hałasu.

Mimo to, większość badaczy,
z którymi rozmawiałam,

powiedziało, że większość 
kręgów politycznych

skupia uwagę na tym problemie

i może coś z tym zrobią.

Wiemy już wystarczająco dużo, by móc
powiedzieć, że cichsze morza są zdrowsze.

Właśnie teraz badacze 
zastanawiają się nad detalami.

Jak cicho musimy być?

Jakie są najlepsze miejsca 
dla ciszy czy jej zachowania?

Jak bardzo możemy wyciszyć nasz hałas?

Nie próbuję wam wmówić,

że hałas jest największym 
problemem środowiska na świecie

czy nawet w oceanie.

Chodzi o to, że ludzkość 
wpływa na wiele sposobów

na nasze środowisko.

Te wpływy nie działają w izolacji.

Działają razem i się zwielokrotniają.

Więc nawet te, które nie są oczywiste,

wymagają naszej uwagi.

Opowiem wam o ostatnim eksperymencie,

tylko dlatego, że jest tak piękny

Rob Williams,

jeden z badaczy pracujący nad orkami,

pracuje także na Bali.

Świętują tam pewną hinduską tradycję

zwaną nyepi albo dniem ciszy.

Ten dzień jest ściśle przestrzegany.

Żadne samoloty nie wylatują,

żadne kutry nie wypływają,

turyści są grzecznie odprowadzani
z plaż do pokojów hotelowych.

Rob WIlliams natomiast
wkłada do morza hydrofony,

aby zobaczyć tego efekty,

Były one spektakularne.

Poziom dźwięku spadł o sześć 
do dziewięciu decybeli,

mniej więcej tyle,
co w oceanie po 11 września.

Dla "akustycznego poszukiwacza"
takiego jak Williams,

sam siebie tak nazywa,

ta cisza jest złotem.

On i inni badacze mogą tam wrócić

i zobaczyć, co ryby zrobią

z dodatkową ciszą.

(Ciche bulgotanie)

Lubię sobie wyobrażać,
że mają swoje święto,

ucztują i szukają partnerów.

Świętują na swój sposób strefę ciszy

w dotychczas hałaśliwym świecie.

Dziękuję.

(Brawa)