WEBVTT

00:00:00.877 --> 00:00:03.622
Wracamy do programu
rysowania Winstona.

00:00:03.722 --> 00:00:05.851
Dodałam do niego tekst.

00:00:05.951 --> 00:00:08.707
Chcę narysować jednego Winstona

00:00:08.807 --> 00:00:12.863
pod każdym z tytułów, by pokazać go
w różnych punktach życia.

00:00:12.963 --> 00:00:15.023
Teraz Winston jest wszędzie.

00:00:15.123 --> 00:00:17.949
Bo współrzędne „faceX” i „faceY”

00:00:18.049 --> 00:00:20.038
to losowe liczby w funkcji.

00:00:20.572 --> 00:00:26.424
A ja mówię komputerowi:
„Winstona masz narysować tutaj!”.

00:00:26.524 --> 00:00:30.255
Chcę określać tę pozycję
przy każdym wywołaniu funkcji,

00:00:30.355 --> 00:00:32.587
tak jak było z elipsą i prostokątem.

00:00:33.974 --> 00:00:37.941
Chcę mieć Winstona tutaj, tutaj,

00:00:38.041 --> 00:00:40.147
jednego tu, i jeszcze tu.

00:00:40.247 --> 00:00:43.746
Niech nie wyświetlają się
losowo, gdy uruchomię funkcję.

00:00:44.768 --> 00:00:49.295
Musimy więc ustalić
dla tej funkcji parametry.

00:00:49.395 --> 00:00:53.452
W jej definicji, u góry,

00:00:53.552 --> 00:00:57.701
oraz tu, na dole,
gdzie ją wywołujemy.

00:00:57.801 --> 00:01:02.537
Dla funkcji „drawWinston()” 
mamy „faceX” i „faceY”.

00:01:03.219 --> 00:01:06.060
Każemy używać podanych wartości

00:01:06.160 --> 00:01:09.056
zamiast tych generowanych losowo.

00:01:10.495 --> 00:01:15.023
Zastanówmy się, co umieścić
w wywołaniu funkcji.

00:01:15.123 --> 00:01:18.088
Umieszczamy Winstona
pod każdą wizytówką,

00:01:18.188 --> 00:01:21.432
więc niech „x” i „y” każdego Winstona

00:01:21.532 --> 00:01:24.706
odzwierciedla liczby
w punktach „text()”.

00:01:24.806 --> 00:01:28.189
Może „y” dajmy 10 pikseli niżej.

00:01:28.289 --> 00:01:32.601
Pierwszy Winston będzie na 10,30,

00:01:32.701 --> 00:01:37.338
następny na 200, 230...

00:01:37.438 --> 00:01:41.030
10, 230... i 200, 230.

00:01:41.130 --> 00:01:45.093
Jak ze współrzędnymi tekstu,
dodaję 10 do każdego „y”,

00:01:45.193 --> 00:01:47.635
bo chcę obniżyć rysunek.

00:01:49.551 --> 00:01:51.502
Winston się nie ruszył.

00:01:51.602 --> 00:01:55.186
Nie powiedzieliśmy funkcji

00:01:55.286 --> 00:01:59.768
o parametrach, więc używa
wartości losowych.

00:01:59.868 --> 00:02:04.017
Żeby powiedzieć funkcji:
„Podamy ci informacje”,

00:02:04.117 --> 00:02:09.032
musimy w nawiasach wpisać
nazwy parametrów.

00:02:09.133 --> 00:02:11.750
Nazwiemy je „faceX” i „faceY”,

00:02:12.596 --> 00:02:14.745
rozdzielimy przecinkiem.

00:02:14.845 --> 00:02:17.322
Nazywamy je tak,

00:02:17.422 --> 00:02:20.805
bo będziemy się do nich
odnosić wewnątrz funkcji.

00:02:20.905 --> 00:02:23.801
Nie trzeba zmieniać
reszty programu.

00:02:24.819 --> 00:02:29.072
Ale nadal bez zmian:
Winstonów wszędzie pełno!

00:02:29.172 --> 00:02:31.539
U góry funkcji zobaczymy,

00:02:31.639 --> 00:02:35.573
że w „faceX” i „faceY”
wciąż pojawiają się wartości losowe.

00:02:35.673 --> 00:02:38.987
Musimy skasować te wiersze...

00:02:41.747 --> 00:02:46.718
Teraz „faceX” i „faceY”
wchodzą do funkcji,

00:02:46.818 --> 00:02:50.062
która używa
podanych przez nas wartości.

00:02:50.162 --> 00:02:53.824
Źle ustawiłam Winstona,

00:02:53.924 --> 00:02:59.188
bo zapomniałam, że tekst pozycjonujemy
względem lewego górnego rogu,

00:02:59.288 --> 00:03:01.556
a twarz - względem środka.

00:03:01.656 --> 00:03:06.479
Muszę więc trochę
pokombinować z cyferkami.

00:03:06.781 --> 00:03:09.637
Przesunę „x”, daleko...

00:03:09.737 --> 00:03:12.841
i to tutaj. Nasz bobasek...

00:03:12.941 --> 00:03:14.676
Przejdziemy tutaj...

00:03:14.776 --> 00:03:18.448
i wprowadzimy to do funkcji.

00:03:18.548 --> 00:03:22.570
Nie muszę zmieniać
definicji funkcji.

00:03:22.670 --> 00:03:25.519
Zawsze przyjmie wartości,
które wprowadzimy.

00:03:25.619 --> 00:03:28.592
Jak z elipsą i prostokątem.

00:03:28.692 --> 00:03:33.461
Umiejscowiłam Winstona,
ale jest za duży.

00:03:33.561 --> 00:03:35.666
Nakłada się na inne, nie pasuje.

00:03:35.766 --> 00:03:39.072
Kod rysowania umieściłam w funkcji,

00:03:39.172 --> 00:03:42.563
mogę więc zmienić
rozmiar Winstonów,

00:03:42.663 --> 00:03:45.532
zmieniając jeden wiersz kodu
rysujący elipsę.

00:03:45.632 --> 00:03:50.829
Zróbmy może 190...
Winston przechodzi na dietę!

00:03:50.929 --> 00:03:54.057
Będzie pasował lepiej.

00:03:54.157 --> 00:03:55.961
Mogę tak robić dalej,

00:03:56.061 --> 00:03:59.026
żeby się tu zmieścił.

00:04:01.112 --> 00:04:02.137
Super!

00:04:02.880 --> 00:04:06.363
Powtórzmy, co robi program.

00:04:06.463 --> 00:04:09.150
Definiuje funkcję „drawWinston”

00:04:09.250 --> 00:04:12.215
i mówi, że funkcja przyjmuje
dwie wartości

00:04:12.315 --> 00:04:14.931
określone jako „faceX” i „faceY”.

00:04:15.031 --> 00:04:20.226
Są to zmienne, których możemy
używać wszędzie w funkcji,

00:04:20.326 --> 00:04:23.221
tak jak było ze zmiennymi
określanymi u góry.

00:04:24.405 --> 00:04:29.344
Po zdefiniowaniu funkcji
przywołujemy ją, gdy chcemy;

00:04:29.444 --> 00:04:31.232
możemy wprowadzać wartości,

00:04:31.332 --> 00:04:33.809
a ona będzie ich używać.

00:04:34.861 --> 00:04:37.292
Już wiecie, jak świetne są funkcje.

00:04:37.392 --> 00:04:40.938
Przydają się, gdy chcemy
używać jakiegoś kodu wiele razy.

00:04:41.038 --> 00:04:43.519
Podajemy parametry,
mówiąc komputerowi:

00:04:43.619 --> 00:04:46.627
„Zmień coś w tym programie,
dostosuj go”.

00:04:46.727 --> 00:04:49.672
Jak przepis kulinarny.
Macie ogólne instrukcje,

00:04:49.772 --> 00:04:53.082
a gdy przyjdzie nakarmić
4 Winstonów zamiast jednego,

00:04:53.182 --> 00:04:58.028
nie trzeba pisać przepisu od nowa,
wystarczy pomnożyć wszystko przez 4.

00:04:58.128 --> 00:05:02.486
Możecie już wymyślać przepisy
do swoich kodów. Pycha!