Се викам Џејн Ер.
Родена сум во 180г, тежок период на промени во Англија.
Најважни беа парите и позицијата.
Зборот „милосрдие“ беше ладен и непријатен за слушање.
Често, религијата ја носеше маската на фанатизам и бруталност.
Немаше соодветно место за сиромавиот или несреќниот човек.
Немав ни татко ни мајка, ни брат ни сестра.
Како дете живеев со тетка ми, г-ѓа Рид од Гејтшед Хол.
Не се сеќавам дали некогаш ми кажала некој добар збор.
Внимавај, Беси. Гризе.
Влези, Џејн Ер.
Г-ѓа Рид сака да те види во собата за цртање.
Оди. Чукни.
Немој да го закачаш детето.
-Чукни!
Влези.
Г-дине Броклхрст, ова е детето за кое разговаравме.
Таа е ќерка на золва ми,
добиена во една несреќна заедница, што ние како фамилија сакаме да ја заборавиме.
Неколку години живееше во оваа куќа/
Јасно можам да видам
дека била корисник на многу добра грижа што ја добивала од својата старателка.
Дојди тука девојче.
Како се викаш?
Џејн Ер, г-дине.
Па, Џејн Ер, дали си ти добро дете?
Што помалку зборуваме на таа тема тоа подобро.
Така е.
Само утрово,
Без никаква провокација, брутално го удри својот роднина.
Не е точно.
-Џејн!
Тој прв ме удри.
Тишина!
Џон, душо, дали ти прв ја удри?
Не, мамо.
Ме удри. Знаеш дека ме удри.
Ме турна и си ја удрив главата и прокрварев.
Не те удрив!
Ме удри, ме удри, ме удри!
-Тишина!
Нема да ги слушам твоите грозни лаги.