Design is een glad en ongrijpbaar fenomeen met verschillende betekenissen op verschillende tijdstippen. Maar echt inspirerende designprojecten hebben één ding gemeen: ze begonnen met een droom. En hoe stoutmoediger de droom, hoe groter de ontwerpprestatie moet zijn om hem te verwezenlijken. Daarom zijn de grootste ontwerpers bijna altijd de grootste dromers, rebellen en afvalligen. Dit is altijd zo geweest, het gaat terug tot 300 voor Christus, toen een 13-jarige jongen koning werd van een afgelegen, zeer arm en klein Aziatisch land. Hij droomde van het verwerven van grond, rijkdom en macht door middel van militaire verovering. En zijn ontwerpvaardigheden -- hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt -- waren essentieel om hem dat te laten doen. Destijds waren alle wapens handwerk met verschillende specificaties. Als een boogschutter tijdens een gevecht zonder pijlen kwam te zitten, waren de pijlen van een andere schutter vaak onbruikbaar voor zijn boog. Dit maakte hen minder effectief in de strijd en ook zeer kwetsbaar. Ying heeft dit probleem opgelost door erop te staan dat alle pijlen en bogen identiek werden ontworpen, zodat ze onderling uitwisselbaar waren. En hij deed hetzelfde met dolken, bijlen, speren, schilden en elke andere vorm van wapens. Zijn formidabel uitgeruste leger won slag na slag en in 15 jaar slaagde zijn kleine koninkrijk erin om al zijn grotere, rijkere, machtigere buren te verslaan en het machtige Chinese keizerrijk te stichten. Natuurlijk zou toen niemand het in zijn hoofd hebben gehaald om Ying Zheng als ontwerper te omschrijven -- waarom zouden ze? Toch gebruikte hij ontwerp, onbewust en instinctief, maar met een enorme vindingrijkheid, om zijn doel te bereiken. Er was nog zo'n onwaarschijnlijke, toevallige ontwerper. Een die ook niet vies was van geweld om te krijgen wat hij wilde. Dat was Edward Teach, beter bekend als de Britse piraat Blackbeard. Het was de gouden eeuw van de piraterij toen piraten als Teach de zeeën terroriseerden. De koloniale handel bloeide en piraterij was zeer winstgevend. En de slimmere piraten zoals hij beseften dat om hun buit te maximaliseren, ze hun vijanden zo wreed moesten aanvallen dat ze zich op voorhand zouden overgeven. Met andere woorden, ze konden schepen veroveren zonder munitie te verspillen of slachtoffers te maken. Dus vond Edward Teach zichzelf opnieuw uit als Blackbeard door de meedogenloze bruut uit te hangen. Hij droeg zware jassen en grote hoeden om zijn lengte te accentueren. Hij kweekte een volle zwarte baard die zijn gelaat verduisterde. Hij slingerde holsters met pistolen over beide schouders. Hij bevestigde zelfs smeulende lonten aan de rand van zijn hoed, die dreigend sisten wanneer zijn schip klaar was om aan te vallen. En net als veel piraten uit die tijd hees hij een vlag met de macabere symbolen van een menselijke schedel en een paar gekruiste beenderen, omdat die motieven eeuwenlang in veel culturen de dood hadden betekend, zodat hun betekenis direct herkenbaar was, zelfs in de wetteloze, ongeletterde wereld van de volle zee: geef je over of je gaat eraan! Dus gaven al zijn verstandige slachtoffers zich natuurlijk op voorhand over. Als je het zo bekijkt, is het duidelijk dat Edward Teach en zijn collega-piraten gezien kunnen worden als pioniers van modern communicatiedesign en waarom hun dodelijke symbool -- (Gelach) er komt meer -- waarom hun dodelijke symbool van de schedel en de gekruiste beenderen vooruitliep op de logo's van vandaag, een beetje zoals die grote rode letters daar achter me, maar natuurlijk met een andere boodschap. (Gelach) Maar ontwerp werd ook gebruikt voor edeler doeleinden door een even briljante en even onwaarschijnlijke ontwerper: de 19e-eeuwse Britse verpleegster Florence Nightingale. Haar missie was om iedereen fatsoenlijke gezondheidszorg te bieden. Nightingale stamde uit een vrij voorname, zeer welgestelde Britse familie, die geschokt was toen ze als vrijwilliger ging werken in militaire hospitalen tijdens de Krimoorlog. Eenmaal daar besefte ze al snel dat er meer patiënten stierven aan infecties die ze opliepen in de smerige, stinkende zalen dan aan de wonden die ze opliepen in de strijd. Dus ijverde ze ervoor dat er schonere, lichtere en luchtigere klinieken zouden worden ontworpen en gebouwd. Terug in Groot-Brittannië zette ze een andere campagne op touw, dit keer voor de burgerziekenhuizen, en drong erop aan dat daar hetzelfde gebeurde. The Nightingale-afdeling, zoals dat heet, domineerde het ziekenhuisontwerp in de decennia daarna en elementen ervan worden nog steeds gebruikt. Maar tegen die tijd werd ontwerp gezien als een instrument van het industriële tijdperk. Het werd geformaliseerd en geprofessionaliseerd, maar het werd beperkt tot specifieke functies en in het algemeen toegepast voor commerciële doeleinden, in plaats van het intuïtief te gebruiken, zoals Florence Nightingale, Blackbeard en Ying Zheng het hadden gedaan. In de 20e eeuw werd deze commerciële ethos zo krachtig dat alle ontwerpers die ervan afweken het gevaar liepen gezien te worden als excentrieke of subversieve elementen. Hier is een van mijn grote ontwerphelden, de briljante László Moholy-Nagy. Hij was de Hongaarse kunstenaar en ontwerper wiens experimenten over de impact van technologie op het dagelijks leven nu nog het ontwerp beïnvloeden van de digitale beelden die we zien op onze telefoon- en computerschermen. Hij radicaliseerde in de jaren 20 in Duitsland de Bauhaus Design School en toch werkten een aantal van zijn voormalige collega's hem tegen toen hij jaren later in Chicago een nieuwe Bauhaus wilde openen. Moholy’s ideeën waren even stoutmoedig en scherpzinnig als altijd, maar zijn benadering van ontwerp was te experimenteel, net zoals zijn vasthoudendheid om het te zien, zoals hij dat zei, als een attitude en niet als een beroep dat trendy met zijn tijd mee moest gaan. En helaas gold hetzelfde voor een ander ontwerpbuitenbeentje: Richard Buckminster Fuller. Hij was ook een briljante ontwerpvisionair en designactivist, die zich helemaal inzette voor een duurzame samenleving op zo'n vooruitstrevende manier dat hij het al begon te praten over het belang van milieubewustzijn bij het ontwerpen, in de jaren 20. Nu werd hij, ondanks zijn inspanningen, door velen in de ontwerpwereld routinematig als excentriekeling bespot, en toegegeven, sommige van zijn experimenten mislukten, zoals de vliegende auto die nooit van de grond kwam. De geodetische koepel daarentegen, zijn ontwerpformule om een noodopvang te bouwen van stukjes hout, metaal, kunststof, takken, oude dekens, plastic zeilen -- van zo ongeveer alles wat ogenblikkelijk beschikbaar is -- is een van de grootste prestaties van humanitair ontwerp en heeft voor broodnodige opvang gezorgd voor vele, vele mensen in wanhopige omstandigheden. Het was de moed en de spirit van radicale ontwerpers als Bucky en Moholy die mij aanzetten om te gaan ontwerpen. Ik begon als nieuwsjournalist en buitenlandse correspondent. Ik schreef over politiek, economie en ondernemingsactiviteiten, en ik had ervoor kunnen kiezen om me te specialiseren in een van deze gebieden. Maar ik koos voor ontwerp, omdat ik geloof dat het een van de meest krachtige tools is om onze kwaliteit van leven te verbeteren. Dankjewel, collega TED-ontwerpliefhebbers. (Applaus) En hoezeer ik de prestaties van professionele ontwerpers ook bewonder, die buitengewoon en immens zijn geweest, geloof ik ook dat ontwerp enorm gebaat is bij originaliteit en lateraal denken en de vindingrijkheid van de rebellen en afvalligen. Deze tijd is opmerkelijk voor ontwerp, want dit is een tijd waarin de twee kampen dichter bij elkaar komen. Omdat zelfs zeer basale ontwikkelingen in de digitale technologie ze in staat heeft gesteld om steeds zelfstandiger te werken, binnen of buiten een commerciële context, om ambitieuzere en eclectischere doelstellingen na te streven. In theorie geven basale platformen, zoals crowdfunding, cloud computing en sociale media, meer vrijheid aan professionele ontwerpers en meer middelen aan wie improviseert, en hopelijk, een ontvankelijker respons op hun ideeën. Een aantal van mijn favoriete voorbeelden hiervan vind je in Afrika, waar een nieuwe generatie ontwerpers ongelooflijke technologieën ontwikkelt voor het ‘internet van dingen’ om Florence Nightingale's droom van betere gezondheidszorg te verwezenlijken in landen waar meer mensen nu toegang hebben tot mobiele telefoons dan tot zuiver, stromend water. Een van hen is Arthur Zang. Hij is een jonge, Kameroense ontwerper die van een tablet-computer een Cardiopad heeft gemaakt, een mobiel hartbewakingsapparaat. Het kan worden gebruikt om de harten van patiënten in afgelegen landelijke gebieden te bewaken. De gegevens worden vervolgens voor analyse over een cellulair netwerk verzonden naar goed uitgeruste ziekenhuizen honderden kilometers verderop. En als de specialisten daar problemen vinden, stelt men een geschikte behandeling voor. Natuurlijk bespaart dat veel patiënten lange, zware, dure en vaak zinloze reizen naar die ziekenhuizen en vergroot het sterk de kans dat hun hart daadwerkelijk zal worden gecontroleerd. Arthur Zang begon acht jaar geleden aan de Cardiopad te werken, in zijn laatste jaar op de universiteit. Maar hij kon geen conventionele geldbronnen ervan overtuigen om in hem te investeren en zijn project van de grond te krijgen. Hij postte het idee op Facebook, waar een Kameroense overheidsfunctionaris het opmerkte, welke voor hem een overheidssubsidie in de wacht kon slepen. Hij ontwikkelt nu niet alleen de Cardiopad, maar ook andere mobiele medische apparaten om verschillende aandoeningen te behandelen. En hij is niet de enige, want er zijn vele andere inspirerende en ondernemende ontwerpers die ook bezig zijn met eigen buitengewone projecten. Ik eindig met er enkele te bekijken. De eerste is Peek Vision. Dit is een groep van artsen en ontwerpers in Kenia die een eigen technologie voor het ‘internet van dingen’ hebben ontwikkeld, in de vorm van een draagbare kit voor oogonderzoek. Dan is er Gabriel Maher, die een nieuwe designtaal ontwikkelt die ons in staat moet stellen om de subtiliteiten van onze veranderende genderidentiteiten te articuleren, zonder een beroep te doen op de traditionele stereotypen. Al deze ontwerpers en nog veel meer streven hun dromen na, door het maximum te halen uit hun nieuwe vrijheid met de discipline van professionele ontwerpers en de vindingrijkheid van de rebellen en afvalligen. Wij allen zullen ervan profiteren. Dank je. (Applaus)