[Art21 "Extended Play"] ผมเป็นคนขี้กังวลมาก ผมกำลังเขียนตัวละครผู้หญิงคนหนีึ่ง ผ่านความทรงจำ ผ่านเรื่องราวของเธอ มันเป็นเหมือนการทดลอง เล่าเรื่องจากจุดยืน ของคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ซึ่่งอันตรายมากครับ [หัวเราะ] ["คริส แวร์: ไม่ใช่ตัวเรา"] ตอนที่ผมอยู่ในโรงเรียนศิลปะ มีคนบอกว่า ผมเขียนรูปผู้หญิงไม่ได้ นั่นก็ตัดจำนวนมนุษยชาติ ไปครึ่งหนึ่งแล้ว ผมจำได้แม่นว่า อาจารย์ท่านหนึ่งบอกผมว่า "ถ้าเธอวาดรูปผู้หญิง เธอกำลังยึดครองผู้หญิงด้วยสายตา" แล้วคุณไม่วาดรูปผู้หญิง จากนั้น ซื้อตรงต่อสิ่งที่เรียกว่า เป็นประสบการณ์อย่างเดียวที่คุณมี หรือคุณพยายามขยายความเข้าใจและ ความเห็นออกเห็นใจต่อพื่อนมนุษย์ให้มากขึ้น ในฐานะนักเขียนผิวขาว ผมไม่กล้าคิดว่า ผมจะสามารถเขียนจาก จุดยืนของคนอื่นได้ ตอนนี้ผมกำลังวาด กิริยาท่าทางของผู้หญิง ที่กำลังปัดผมออกจากตา แต่ตอนนี้ ดูเหมือนเธอกำลังปวดหัว โจแอน โคลทำตัวประหลาดกับผู้หญิงอายุน้อยกว่า และนั่นเป็นเพราะว่า เธอคิดว่าเป็นไปได้ที่ เธออาจจะมีความเกี่ยวข้องกับ ผู้หญิงอายุน้อยกว่าคนนี้ เพราะเธอเวียนวนอยู่กับ ความทรงจำและความคิด... แต่ผู้อ่านยังเห็นจุดนี้ได้ไม่ชัดนัก ผมกำลังปรับสมดุลย์อารมณ์สองสามอย่าง ณ จุดนี้ ผมพยายามทำให้รู้สึกเหมือนจริง ไม่ใช่อะไรที่ไม่สมเห็นสมผล หรือการแสดงไม่สมจริง ตัวละครตัวนี้เป็นคุณครูโรงเรียนประถม ที่เป็นคนผิวดำ ซึ่งสอนที่โรงเรียนเอกชน ระหว่างปี 1960 และ 1970 ผมหวังว่าผมสามารถสื่อเรื่องอันซับซ้อน เกี่ยวกับสถานการณ์ไม่ธรรมดาที่อาจเกิดขึ้น ผมรู้สึกประหม่ามาก เวลาที่เขียนเรื่องแบบนี้ นี่ผมทำถูกหรือเปล่า นี่ผมทำผิดหรือเปล่า มันออกมาสื่อถึงความเห็นอกเห็นใจไหม ผมกำลังพูดสิ่งที่ผมเองก็ไม่เข้าใจหรือเปล่า อื่น ๆ อีก เป็นคำถามที่ซับซ้อนกับนักเขียน [คริส] --ขอบคุณสำหรับอาหารครับ [มาร์นีย์ แวร์] --ยินดีค่ะ [หัวเราะ] [คราร่า แวร์] --ป็อป! [คริส แวร์] --ป็อป! อาจารย์หลายท่านของผม จะให้ผมกับเพื่อนร่วมชั้น หาเรื่องที่เราสนใจจริงๆ เพียงเรื่องหนึ่ง แล้วเขียนเกี่ยวกับเรื่องนั้น ผมไม่อยากทำอยากนั้น ผมอยากจะเขียนเกี่ยวกับทุกอย่าง... หรืออะไรก็ได้ เพราะชีวิตเป็นแบบนั้น [หัวเราะ] ..ผมไม่รู้เหมือนกันว่า ผมดูเป็นอย่างไรตอนเคี้ยว ..แต่บอกได้เลยว่าไม่อยากรู้หรอก ขึ้นอยู่กับผมที่เป็นศิลปินเป็นคนตัดสินใจ ว่าผมสามารถพยายามรู้สึก ผ่านอีกคนหนึ่งมากเท่าใด แล้วไม่ให้รู้สึก อ่อนไหวเกินไปหรือไม่สมจริง อย่างไรก็ตาม ผมพยายามออกจากข้อจำกัด และความเข้าใจ ความรู้สึกของผมต่อคนอื่น จากสิ่งที่ผมทำ แล้วเสี่ยงกับความล้มเหลว ขายหน้า แต่มันคือสิ่งที่คุณต้องเสี่ยง ศิลปะคือการพยายามค้นหา ว่าความรู้สึกที่กำลังเกิดกับคุณ เป็นความรู้สึกแบบเดียวกันกับที่ผมมีหรือเปล่า