[Art21 "Extended Play"]
ผมเป็นคนขี้กังวล
และผมกำลังเขียนตัวละครผู้หญิง
ผ่านความทรงจำของเธอ
ผ่านเรื่องราวของเธอ
มันเป็นเหมือนการทดลอง
เล่าเรื่องจากจุดยืน
ของคนอื่น ที่ไม่ใช่ผม
ซึ่่งอันตรายมากครับ
[หัวเราะ]
["คริส แวร์: คนที่ไม่ใช่ตัวตนของเรา"]
ตอนที่ผมเรียนในโรงเรียนศิลปะ
มีคนบอกว่า ผมเขียนรูปผู้หญิงไม่ได้
นั่นก็ตัดจำนวนมนุษยชาติ
ไปครึ่งนึงแล้ว
ผมจำได้แม่นเลย
ครูคนหนึ่งบอกผมว่า
"ถ้าเธอวาดรูปผู้หญิง
เธอกำลังยึดครองพวกเธอด้วยสายตาของเธอ"
แล้วคุณไม่วาดรูปผู้หญิง แล้ว
ซื้อตรงต่อประสบการณ์เดียวที่คุณเคยมี
หรือคุณพยายามขยายความเข้าใจและเห็นใจ
กับเพื่อนมนุษย์ให้มากขึ้น
ในฐานะนักเขียน ผมไม่กล้าคิด
ว่าผมจะสามารถเขียนได้จาก
จุดยืนของคนอื่นได้
ตอนนี้ผมกำลังวาด
กิริยาท่าทางของผู้หญิง
ที่กำลังปัดผมออกจากตา
แต่ตอนนี้ ดูเหมือนเธอกำลังปวดหัว
โจแอน โคลทำตัวประหลาดกับผู้หญิงอายุน้อยกว่า
และนั่นเป็นเพราะว่า เธอคิดว่าเป็นไปได้ที่
เธออาจจะมีความเกี่ยวข้องกับ
ผู้หญิงอายุน้อยกว่าคนนี้
เพราะเธอเวียนวนอยู่กับ
ความทรงจำและความคิด...
แต่ผู้อ่านยังไม่เคลียร์กับจุดนี้
ผมกำลังปรับสมดุลย์อารมณสองสามอย่าง
ณ จุดนี้
ผมพยายามทำให้รู้สึกเหมือนจริง
ไม่ใช่อะไรที่ไม่สมเห็นสมผล
หรือการแสดงไม่สมจริง
ตัวละครตัวนี้เป็นคุณครูโรงเรียนประถม
ที่เป็นคนผิวดำ
ซึ่งสอนที่โรงเรียนเอกชน
ระหว่างปี 1960 และ 1970
ผมหวังว่าผมสามารถสื่อเรื่องอันซับซ้อน
เกี่ยวกับสถานการณ์ไม่ธรรมดาที่อาจเกิดขึ้น
ผมรู้สึกประหม่ามาก
เวลาที่เขียนเรื่องแบบนี้
นี่ผมทำถูกหรือเปล่า
นี่ผมทำผิดหรือเปล่า
มันออกมาสื่อถึงความเห็นอกเห็นใจไหม
ผมกำลังพูดสิ่งที่ผมเองก็ไม่เข้าใจหรือเปล่า
อื่น ๆ อีก
เป็นคำถามที่ซับซ้อนในฐานะนักเขียน
[คริส]
--ขอบคุณสำหรับอาหารครับ
[มาร์นีย์ แวร์]
--ยินดีค่ะ
[หัวเราะ]