Olen ilmeisen hermostunut kaveri
ja olin kirjoittamassa naishahmoa
hänen muistojensa ja tarinansa kautta.
Se oli eräänlainen kokeilu,
yrittää kirjoittaa näkökulmasta
jota en itse edusta
Kun olin taidekoulussa,
minulle sanottiin, että
en saa piirtää naisia
Silloinhan et voi piirtää puolta
ihmiskunnasta.
Muistan selvästi kun eräs
opettajistani sanoi minulle
"Jos piirrät naisia,
Kunka kehtaan valkoisena kirjoittajana
ajatella
Teenkö oikein?
Teenkö väärin?
Onko kyse empatiasta?
Ja niin edelleen.
Se on kirjoittajalle monimutkainen
kysymys.
[WARE]
--Kiitos päivällisestä.
[MARNIE WARE]
--Ole hyvä.
[NAURUA]
Useat opettajistani yrittävät saada
minut ja kanssaopiskelijani
löytämään sen yhden, tietyn asian
josta me olimme kiinnostuneita
ja kirjoittamaan siitä.
En koskaan halunnut tehdä niin.
Halusin pystyä kirjoittamaan kaikesta--
ja mistä tahansa--
koska sitähän elämä on.
[NAURUA]
--En tiedä yhtään, mille näytän
pureskellessani
--mutta en varmaan haluakaan tietää.
Minun taiteilijana täytyy päättää
kuinka paljon yritän tuntea toisen ihmisen
kautta
ilman että siitä tulee
sentimentaalista tai falskia.
Minun täytyy jotenkin koetella rajojani
ja ymmärrystäni
siitä, mitä tunnen toisten ihmisten
kautta työssäni.
Ja aina on se vaara, että kompastut niin
tehdessäsi.
mutta sinun täytyy ottaa se riski.
Taiteessa on kyse siitä, että selvittää
ovatko kokemasi tunteet
samoja kuin minun kokemani.