Sojuz multfim
Përpara jush, zonja dhe zotërinj, e famshmja sirenë
Në mënyrën ne të cilën u shkrua nga i madhi Hans Kristian Andersen
në një histori dashurie.
Zonja dhe zotërinj, në kohën e Andersenit, dashuria akoma ekzistonte.
Budallenjtë njerëz! Mendojnë se dashuria ekziston, ndërsa sirenat jo.
Por ti dhe unë e dimë të dy që është krejt e kundërta!
Dashuria nuk ekziston, ndërsa sirenat ekzistojnë.
Ato jetojnë ne fund te detit ne nje pallat kristali.
Kur mbushin 15 vjet, lejohen te notojne ne siperfaqe dhe te kundrojne boten.
Dhe kur sirena jone arriti te 15-tat...
Mirupafshim
Ai eshte i pashem dhe aq trim!
Ai nuk duhet te vdese!
Anija tende u fundos, dhe vetem ti nuk iu dorezove fatit.
Pike pas pike, lere gjallerine te te kthehet
Te bukurit nuk duhet te shuhen
Trimat nuk duhet te vdesin.
Ata nuk duhet, nuk duhet te vdesin.
Oh Zot! E njoh! Eshte princi...
Princ!
Po zonja dhe zoterinj, kjo ishte dashuri.
Dashuri me shikim te pare.
Dashuri e bukur dhe e pashprese
Prape, sirena as qe e njihte fjalen "dashuri".
Keshtu, kjo sirene naive mendoi nje plan.
Cfare pe?
Asgje.
Asgje?
C'me thua rreth luleve tokesore ne bregdet?
Apo rreth zogjve ne qiell?
Dhe maleve te mbuluara me bore?
Nuk pashe gje...
...vetem ate.
A i pe hamshorët erë-patkua,
qe mund te te çojne ne toka te largeta?
Valle, a s'i pe dritat shumëngjyrëshe?
Nuk pashe gje
vetem ate.
Nuk pashe gje...
vetem ate!
Përshëndetje, zonja shtrigë
Nuk pe gje, vetem ate... hahaha
Si e dije?
Une di gjithçka.
Kam pasur nje rast si tendiin me pare,
me ster-ster-ster-gjyshen tende.
Edhe ajo ra ne dashuri me nje njeri,
dhe deshte te behej njeri.
Keshtuqe, i pergatita nje pocjon,
dhe ajo, ne vend te bishit te saj te lavdishem prej sirene,
u be me mbeshteteset qesharake qe njerezit i quajne "kembe".
Por, kujdes! S'do mund te kthehesh ne det asnjehere me.
Ashtu qoftë!
Dhe nese princi yt martohet me dike tjeter,
zemra tende do te copetohet,
dhe do te shnderrohesh ne shkume deti.
Ashtu qoftë!
Dhe per kete pocjon magjik, une dua cilesine tende me te çmueshme.
Ti ke nje ze teper te bukur...
keshte qe zerin do te te marr.
Ashtu qoftë!
Kembet e tua do te vrapojne sa ketu, aty. Ne shtegje te erreta.
Akoma do?
Po, po, po.
Dhe ne cdo hap, dhimbje. Me cdo hap dhimbje.
Pa ze per te bertitur. Cfare tragjedie!
Akoma do?
Po, po, po.
Dhe, pastaj, zonja dhe zoterinj, ndodh gjeja me e mrekullueshme.
Sirena takoi princin e saj.
Kush jeni ju, vasheze?
Kush?
I ngjani asaj, qe me shpetoi jeten.
Si neper enderr ia kujtoi fytyren dhe buzeqeshjen,
dhe sidomos kengen, magjiken kenge,
qe kendoi.
Por ndoshta, nuk jeni ajo?
Ju jeni e heshtur,
por prapeseprape e bukur.
Veç sikur ta dije, qe sakrifikova zerin,
per te te pare...
per te qene me ty, princi im.
Me ka shkruajtur babai.
Per çoç arsye me duhet te udhetoj ne mbreterine fqinje,
dhe ta paraqes veten perpara princeshes dhe mbretit.
Epo, ma ha mendja qe mund ta bej,
por sigurisht, une vetem ty ta kam nevojen, mrekullia ime.
Hajde me mua!
Cfare stuhie qe zuri!
Te gjithe vdiqen, pervec meje.
Akoma s'e kuptoj se si arrita te mbijetoj.
Princeshe! Ai mberriti.
Po ngjit shkallet.
Princeshe! Princeshe! Nxitoni, as jeni veshur akoma!
Princeshe! Princeshe!
Hajdeni shpejt, mbreti thote qe princi mberriti.
Pershendetje princ.
Jeni ju!
Po, tani e shoh. Jeni ju!
Atje, ne bregdetin e eger,
ju me shpetuat jeten.
Ju me gjetet, ju kujtohet?
Dhe tani, te gjetem! S'jeni e kenaqur?
Nese princi juaj martohet me tjeter,
zemra tende do te copetohet,
dhe ti do te kthehesh ne shkume deti!
Ate e kam si moter.
Ajo eshte nje krijese magjepsese, ndonese memece.
Me thuaj e dashur, si eshte kenga qe me kendove,
mengjesin qe me shpetove jeten?
Kendova? Nuk me kujtohet.
Moter! Moter! Moter! Degjona moter, dime gjithcka.
I dhame zonjes shtrige gjithcka kishim.
Bizhuterite dhe kurorat tona, i dhame pallatin prej qelibari,
edhe gershetat tona te ndritshme i dhame,
vetem qe te te shpetonim nga vdekja.
Zonja shtrige te dergon kete pocjon.
Ki kujdes, permban nje stuhi, dhe perpara agimit,
hape, dhe stuhia do te shpertheje.
Do ta fundose anijen, princin, dhe princeshen.
Vetem me kete cmim mund te behesh sirene perseri.
Por nxito! Ose duhet te vdesin ata, ose ti!
Nuk ka menyre tjeter, keshtu qe nxito.
Se shpejti dielli do te ngrihet dhe ti do te shnderrohesh ne shkume deti.
Nxito!
Moter! Ku je?
Ku je?
Anija do te perplase shkembinjte e zinj,
Por, pike pas pike gjalleria tende do te rikthehet.
Pika e pare do jete fuqia,
Gezimi do te jete i dyti.
Te bukurit nuk duhet te shuhen,
Trimereshat nuk duhet te vdesin.
Ata nuk duhet, nuk duhet te vdesin.
Me sa shoh t'u kujtua qe t'u kujtua kenga.
Dhe keshtu, te dashurit e mi, perfundon historia.
Sirena naive deshte te behej njeri,
ndonese nuk i perkiste nje te tilli.
Kjo, zonja dhe zoterinj, eshte nje histori shume e trishte,
e trishte, por prape e bukur,
nje histori dashurie qe nuk njeh pengesa,
histori urtesie, dhe miresie,
urtesie dhe miresie...
Fund