[ANISH KAPOOR] Volgens mij zijn voorwerpen bedrieglijk Ze zijn nooit wat ze op het eerste gezicht lijken te zijn. We bekijken ze meestal met liefde, haat, verlangen, afkeer of wat dan ook. De kijker is betrokken. Er is altijd een gesprek. En een van de dingen waar ik tijdens mijn proces op gestoten ben, is die onzekerheid over wat het voorwerp is. Is de ruimte van dit object daarbinnen of is het hierbuiten? Het -- het voelt alsof het hier ergens is. Waarom proberen de camera te verbergen? Misschien is het niet anders mogelijk hier. Zelfs daar, zie je, komt de camera in beeld. Gepolijste voorwerpen komen al heel lang voor in de kunst Maar ze waren allemaal bol. Ik heb gewerkt met concaafheid en wat dat heeft, is een focus. Het vergroot en zet alles ondersteboven en op dat moment komt er een vorm van duizeligheid. En het is dat gevoel, van het object binnenstebuiten te keren, waar ik erg van hou. We zien geometrie als iets kenbaar. Het interessante aan geometrie echter, is wanneer het tot de zoveelste graad van weten verheven wordt, dat het onkenbaar wordt. Hier is er nog een... die hetzelfde doet, maar op een andere manier. Dit is een rechthoek, met een gebogen rand. Het is een rechte lijn hier en een rechte lijn daar. Maar al het oppervlak daartussen is gebogen. Dus het doet alles wat ik van een object wil, namelijk dat het concaaf wordt. Lewis Carroll stelt een wereld voor waarin je kan vallen. Je weet wel, het konijnenhol of wat het ook is. En het is dat gevoel van vallen dat een groot deel is van concaafheid. Als kunstenaars voeren we ons onderricht uit in het openbaar. We kunnen nooit zeker zijn of het een succes zal zijn, in termen van wat het werk oplevert. Men moet het gewoon riskeren. Ik heb mensen een ruimte zien binnen gaan en dit zien doen zo Geweldig, dat is mijn bedoeling. Dat gevoel van, "hoe is dat mogelijk?" Sinds 'Cloud Gate' klaar was, hebben al 200 miljoen mensen het gezien, wat opmerkelijk is. En 200 miljoen mensen betekent blijkbaar 500 miljoen selfies [lacht], wat ik geweldig vind. Toen ik het voor het eerst maakte, voelde ik dat het te populair was, te...gemakkelijk. En terwijl ik daarmee zat, realiseerde ik me dat het iets eerder bijzonder doet. Wanneer je er in de buurt bent, lijkt het gigantisch maar je hoeft niet te ver weg te stappen tot het dat niet meer is. Het heeft een soort glijdende schaal. De grootte van een ding, is de grootte van een ding. Groot, klein, ... De schaal van een ding echter, is een vreemde combinatie van betekenis, grootte en emotionaliteit. Het slaagt erin te zeggen: "de maat van mijn lichaam, is in zo'n relatie tot het object dat het iets met mijn geest doet." Leidt dat er dan toe dat men zichzelf afvraagt hoe groot, hoe klein, hoe belangrijk men is of een variatie op al die dingen? Zoals alle kleine, brave Indiase jongetjes was ik ervan overtuigd dat ingenieur worden de enige optie was. Maar toen ik op mijn 17de de beslissing had genomen om kunstenaar te worden, wist ik dat dat mijn lotsbestemming was. Ik kwam hier om naar de kunstacademie te gaan. En omdat Londen zo prachtig kosmopolitisch is, ben ik gebleven. Kom mee en ik zal proberen uit te leggen wat we hiernaast aan het doen zijn. Of waar we aan denken. Ik ben bezig met een aantal vormen te maken, ze zijn allemaal vrij organisch en hebben allemaal een binnenkant. En we vragen ons af hoe we het proces... eenvoudiger kunnen maken. Ik begin iets door op de muur te tekenen of op een stuk papier of op wat dan ook. Ik denk er op voorhand niet over na, ik laat het gewoon ontstaan. En ik probeer de implicaties ervan te volgen. Maar dan moet iemand ze uiteraard maken. Dit is gemaakt door Hilary, die daar aan het werk is. Het vergt een bepaalde manier van denken om het accuraat te doen. Over de jaren heen hebben zij en ik langzaam begrepen hoe je een tekening zo nauwkeurig genoeg maakt, zodat het object daadwerkelijk goed in elkaar past en zo verder. Ik ben opgegroeid in Dehradun, in het noorden van India, aan de voet van de Himalaya. Dus in het bovenste gedeelte van de stad, waren de bergen. Ze waren een soort constante, mysterieuze aanwezigheid Dat is iets dat al sinds mijn heel vroege pigment-werken - 40 jaar geleden - aanwezig was tot in deze lege bergen. De stelling hier is in ieder geval dat er een plek of een ruimte daar doorheen is, daarachter. Het is nooit alleen fysiek, er is altijd iets anders is. Ik heb vaak gewerkt met donkere blauwen, dit heel erg donkere zwart-zwart waar ik momenteel mee aan het werk ben. En rood als zwartheid. Rood als duisternis. Rood als interieur. Ik denk aan kleur als een onderdompelde kwaliteit dat een beetje is zoals een douche nemen. Je gaat in de douche, je wordt nat. Eens je voor een rood object gestaan hebt, dan word je rood. Het is volledig met jou, rondom je. Het is in wezen een reflectie van een binnenkant. Ik word hierdoor gedefinieerd, maar eigenlijk, als ik mijn ogen sluit, ben ik dat niet. Ik ben iets volledig anders. Ik ben uitgestrekt. En dat heeft, geloof ik, te maken met rood. Voorwerpen representeren deze psychische voorstellen. 'Symphony for a Beloved Son' zijn transportbanden waar grote klonten was op staan, die traag naar de top gaan en vallen waarbij ze - hoop ik - een enorme knoeiboel maken. Waar ik uiteraard op uit ben, is dat gevoel van aanwezigheid, verval, proces - alles dat zowel door de mechanische procedure, als door het sculptuur zelf vertegenwoordigd worden. Hier is een werk dat bestaat uit ongeveer 20 ton was met dit grote blok dat langzaam draait. Er gebeurt niet veel. Het heet 'My Red Homeland'. Omdat mijn thuisland rood is, zowel intern en - [lacht] en extern. Men doet niet aan psychoanalyse, voor de lol. Ik bedoel, ik heb het ongeveer 30 jaar lang gedaan. Ik deed het omdat het nodig was. Ik hou ervan omdat het een proces is dat mijn innerlijke wereld even belangrijk, zo niet belangrijker, voorstelt dan de zogenaamde werkelijkheid. En de taak is dan om daar mee aan de slag te gaan. Dat is precies wat er in het atelier gebeurt. Men komt steeds weer terug. "Wat is deze verdomde obsessie met rood?" "Waarom moet ik het opnieuw en opnieuw doen?" Weet je, ik kan er niets aan doen. Het is er gewoon. Kunstenaar zijn, is een lange carrière. Er is veel te doen en zichzelf werkelijk openstellen voor zichzelf is het moeilijkste werk dat je kan doen.