[ANISH KAPOOR]
Volgens mij zijn voorwerpen bedrieglijk
Ze zijn nooit wat ze op het
eerste gezicht lijken te zijn.
We bekijken ze meestal met liefde,
haat, verlangen, afkeer of wat dan ook.
De kijker is betrokken.
Er is altijd een gesprek.
En een van de dingen waar ik
tijdens mijn proces op gestoten ben,
is die onzekerheid over
wat het voorwerp is.
Is de ruimte van dit object
daarbinnen of is het hierbuiten?
Het -- het voelt alsof het hier ergens is.
Waarom proberen de
camera te verbergen?
Misschien is het niet
anders mogelijk hier.
Zelfs daar, zie je,
komt de camera in beeld.
Gepolijste voorwerpen komen
al heel lang voor in de kunst
Maar ze waren allemaal bol.
Ik heb gewerkt met concaafheid
en wat dat heeft, is een focus.
Het vergroot en zet alles ondersteboven
en op dat moment komt er een
vorm van duizeligheid.
En het is dat gevoel, van het
object binnenstebuiten te keren,
waar ik erg van hou.
We zien geometrie als iets kenbaar.
Het interessante aan geometrie echter,
is wanneer het tot de zoveelste
graad van weten verheven wordt,
dat het onkenbaar wordt.
Hier is er nog een...
die hetzelfde doet, maar
op een andere manier.
Dit is een rechthoek,
met een gebogen rand.
Het is een rechte lijn hier en
een rechte lijn daar.
Maar al het oppervlak
daartussen is gebogen.
Dus het doet alles wat ik
van een object wil, namelijk
dat het concaaf wordt.
Lewis Carroll stelt een
wereld voor waarin je kan vallen.
Je weet wel, het konijnenhol
of wat het ook is.
En het is dat gevoel van vallen
dat een groot deel is van
concaafheid.
Als kunstenaars voeren we
ons onderricht uit in het openbaar.
We kunnen nooit zeker zijn of
het een succes zal zijn, in termen van
wat het werk oplevert.
Men moet het gewoon riskeren.
Ik heb mensen een ruimte zien
binnen gaan en dit zien doen
zo
Geweldig, dat is mijn bedoeling.
Dat gevoel van, "hoe is dat mogelijk?"
Sinds 'Cloud Gate' klaar was,
hebben al 200 miljoen mensen
het gezien, wat opmerkelijk is.
En 200 miljoen mensen
betekent blijkbaar 500 miljoen
selfies [lacht], wat ik geweldig vind.
Toen ik het voor het eerst maakte,
voelde ik dat het te populair was,
te...gemakkelijk.
En terwijl ik daarmee zat,
realiseerde ik me dat het iets
eerder bijzonder doet.
Wanneer je er in de buurt bent,
lijkt het gigantisch
maar je hoeft niet te ver weg te
stappen tot het dat niet meer is.
Het heeft een soort glijdende schaal.
De grootte van een ding,
is de grootte
van een ding.
Groot, klein, ...
De schaal van een ding echter,
is een vreemde combinatie van
betekenis, grootte en emotionaliteit.
Het slaagt erin te zeggen: "de maat
van mijn lichaam, is in zo'n relatie
tot het object
dat het iets met mijn geest doet."
Leidt dat er dan toe dat
men zichzelf afvraagt hoe groot,
hoe klein, hoe
belangrijk men is of
een variatie op al die dingen?
Zoals alle kleine, brave Indiase jongetjes
was ik ervan overtuigd dat
ingenieur worden
de enige optie was.
Maar toen ik op mijn 17de de beslissing
had genomen om kunstenaar te worden,
wist ik dat dat mijn lotsbestemming was.
Ik kwam hier om naar de
kunstacademie te gaan.
En omdat Londen zo
prachtig kosmopolitisch is,
ben ik gebleven.
Kom mee en ik zal proberen
uit te leggen wat we
hiernaast aan het doen zijn.
Of waar we aan denken.
Ik ben bezig met een
aantal vormen te maken,
ze zijn allemaal vrij organisch
en hebben allemaal een binnenkant.
En we vragen ons af hoe we het proces...
eenvoudiger kunnen maken.
Ik begin iets door op de muur te tekenen
of op een stuk papier of op wat dan ook.
Ik denk er op voorhand niet over na,
ik laat het gewoon ontstaan.
En ik probeer de implicaties
ervan te volgen.
Maar dan moet iemand ze uiteraard maken.
Dit is gemaakt door Hilary,
die daar aan het werk is.
Het vergt een bepaalde
manier van denken om het accuraat te doen.
Over de jaren heen hebben
zij en ik langzaam begrepen
hoe je een tekening zo nauwkeurig
genoeg maakt, zodat het object
daadwerkelijk goed in elkaar
past en zo verder.
Ik ben opgegroeid in Dehradun,
in het noorden van India,
aan de voet van de Himalaya.
Dus in het bovenste gedeelte van de stad,
waren de bergen.
Ze waren een soort constante,
mysterieuze aanwezigheid
Dat is iets dat al sinds mijn heel vroege
pigment-werken - 40 jaar geleden -
aanwezig was tot in deze lege
bergen.
De stelling hier is in ieder geval
dat er een plek of een ruimte
daar doorheen is, daarachter.
Het is nooit alleen fysiek,
er is altijd iets anders is.
Ik heb vaak gewerkt met donkere blauwen,
dit heel erg donkere zwart-zwart
waar ik momenteel mee
aan het werk ben. En rood als zwartheid.
Rood als duisternis.
Rood als interieur.
Ik denk aan kleur als
een onderdompelde kwaliteit
dat een beetje is zoals een douche nemen.
Je gaat in de douche, je wordt nat.
Eens je voor een rood
object gestaan hebt,
dan word je rood.
Het is volledig met jou, rondom je.
Het is in wezen een reflectie
van een binnenkant.
Ik word hierdoor gedefinieerd,
maar eigenlijk, als ik mijn
ogen sluit, ben ik dat niet.
Ik ben iets volledig anders.
Ik ben uitgestrekt.
En dat heeft, geloof ik,
te maken met rood.
Voorwerpen representeren
deze psychische voorstellen.
'Symphony for a Beloved Son'
zijn transportbanden
waar grote klonten was op staan,
die traag naar de top gaan en vallen
waarbij ze - hoop ik - een
enorme knoeiboel maken.
Waar ik uiteraard op uit ben, is
dat gevoel van aanwezigheid,
verval, proces - alles dat zowel
door de mechanische procedure,
als door het sculptuur zelf
vertegenwoordigd worden.
Hier is een werk dat bestaat uit
ongeveer 20 ton was met dit grote blok
dat langzaam draait.
Er gebeurt niet veel.
Het heet 'My Red Homeland'.
Omdat mijn thuisland rood is,
zowel intern en - [lacht]
en extern.
Men doet niet aan psychoanalyse,
voor de lol.
Ik bedoel, ik heb het ongeveer
30 jaar lang gedaan.
Ik deed het omdat het nodig was.
Ik hou ervan omdat het een proces is dat
mijn innerlijke wereld
even belangrijk, zo niet belangrijker,
voorstelt dan de zogenaamde werkelijkheid.
En de taak is dan om daar
mee aan de slag te gaan.
Dat is precies wat er in
het atelier gebeurt.
Men komt steeds weer terug.
"Wat is deze verdomde obsessie met rood?"
"Waarom moet ik het
opnieuw en opnieuw doen?"
Weet je, ik kan er niets aan doen.
Het is er gewoon.
Kunstenaar zijn, is een lange carrière.
Er is veel te doen en zichzelf
werkelijk openstellen voor zichzelf
is het moeilijkste werk dat je kan doen.