(Anish Kapoor) Volgens mij zijn voorwerpen bedrieglijk Ze zijn nooit wat ze op het eerste gezicht lijken te zijn We bekijken ze meestal met liefde, haat, verlangen, afkeer of wat dan ook. De kijker is betrokken. Er is altijd een gesprek. En een van de dingen waar ik tijdens mijn proces op gestoten ben, is die onzekerheid over wat het voorwerp is. Is de ruimte van dit object daarbinnen of is het hierbuiten? Het -- het voelt alsof het hier ergens is. Waarom proberen om de camera te verbergen? Misschien is het niet anders mogelijk hier Zelfs daar, zie je, komt de camera in beeld. Gepolijste voorwerpen komen al heel lang voor in de kunst Maar ze waren allemaal bol. Ik heb gewerkt met concaafheid. En wat dat heeft, is een focus. Het vergroot en zet alles ondersteboven en op dat moment komt er een vorm van duizeligheid En het is dat gevoel, van het object binnenstebuiten te keren, waar ik erg van hou. We zien geometrie als iets kenbaar. Het interessante aan geometrie echter, is wanneer het tot de zoveelste graad van weten verheven wordt, dat het onkenbaar wordt. Hier is er nog een die hetzelfde doet, maar op een andere manier. Het is een rechthoek, met een gebogen rand. Het is een rechte lijn hier en een rechte lijn daar. Maar al het oppervlak daartussen is gebogen. Dus het doet alles wat ik van een object wil, namelijk dat het concaaf wordt. Lewis Carroll stelt een wereld voor waarin je kan vallen Je weet wel, het konijnenhol of wat het ook was. En het is dat gevoel van vallen dat een groot deel is van concaafheid. Als kunstenaars voeren we ons onderricht uit in het openbaar. We kunnen nooit zeker zijn of het een succes zal zijn, in termen van wat het werk oplevert. Men moet het gewoon riskeren. Ik heb mensen een ruimte zien binnen gaan en dit zien doen Geweldig, dat is mijn bedoeling. Dat gevoel van, "hoe kan dat?" Sinds 'Cloud Gate' klaar was, hebben al 200 miljoen mensen het gezien, wat opmerkelijk is. En 200 miljoen mensen betekent blijkbaar 500 miljoen selfies [lacht], wat ik geweldig vind Toen ik het voor het eerst maakte, voelde ik dat het te populair was, te...gemakkelijk. En terwijl ik daarmee zat, realiseerde ik me dat het iets eerder bijzonder doet. Wanneer je er in de buurt bent, lijkt het gigantisch maar je hoeft niet te ver weg te stappen tot het dat niet meer is. Het heeft een soort glijdende schaal. De grootte van een ding, is de grootte van een ding groot, klein, wat dan ook. De schaal van een ding is echter een vreemde combinatie van betekenis, grootte en emotionaliteit. Het slaagt erin te zeggen: "de maat van mijn lichaam, is in zo'n relatie tot het object dat het iets met mijn geest doet." Leidt dat er dan toe dat men zichzelf afvraagt hoe groot, hoe klein, hoe belangrijk men is of een variatie op al die dingen? Zoals alle kleine, brave Indiase jongetjes, was ik ervan overtuigd dat ingenieur worden, de enige optie was. Maar toen ik op mijn 17de eenmaal de beslissing had genomen om kunstenaar te worden wist ik dat dat mijn lotsbestemming was. Ik kwam hier om naar de kunstacademie te gaan. Omdat Londen