Ik heb het grote voorrecht gehad om naar geweldige plekken te kunnen reizen, en verre landschappen en culturen te kunnen fotograferen over de hele wereld. Ik hou van mijn werk. Maar mensen denken dat ik voortdurend openbaringen beleef, zonsopkomsten en regenbogen, terwijl het er in werkelijkheid eerder zo uitziet. (Gelach) Dit is mijn kantoor. We kunnen geen dure hotels betalen, dus slapen we veel buiten. Als we droog kunnen blijven, dan is dat mooi meegenomen. We kunnen ook geen dure restaurants betalen. Dus eten we wat op het lokale menu staat. En als je in Páramo, Ecuador bent, dan eet je een groot knaagdier dat een 'cuy' heet. (Gelach) Maar wat onze ervaringen misschien anders maakt en unieker dan die van de gemiddelde persoon, is dat we een knagend gevoel in ons achterhoofd hebben, dat we zelfs in de moeilijkste momenten, momenten van wanhoop, denken: "Hé, misschien zit hier een foto in, een verhaal om te vertellen." Waarom zijn verhalen belangrijk? Het helpt ons om ons verbonden te voelen met onze culturele en natuurlijke erfgoeden. In het zuidoosten [van de VS] is er een alarmerend gebrek aan verbondenheid tussen het publiek en de natuurgebieden, die toch een randvoorwaarde voor ons leven zijn. We zijn visuele wezens, dus we gebruiken wat we zien om nieuwe dingen te leren. De meesten van ons zullen niet vrijwillig een moeras opzoeken. Dus hoe kunnen we dan verwachten dat diezelfde mensen de moerassen willen beschermen? Dat kunnen we niet. Mijn werk is om fotografie te gebruiken als communicatiemiddel dat de kloof overbrugt tussen schoonheid en wetenschap, zodat mensen erover praten, erover denken, en hopelijk, uiteindelijk, erom gaan geven. Ik begon hier vijftien jaar geleden mee, hier in Gainesville, in mijn eigen achtertuin. Ik werd verliefd op avontuur en ontdekking, al die verschillende plekken bezoeken op slechts minuten afstand van mijn huis. Er zijn heel wat mooie plekken te vinden. Ondanks alle jaren die voorbij gegaan zijn, zie ik de wereld nog steeds door de ogen van een kind, en probeer ik dat gevoel van verwondering en die nieuwsgierigheid in mijn fotografie te verwerken waar dat mogelijk is. We hebben geluk, want hier in het zuiden hebben we nog een relatief blanco canvas dat we kunnen vullen met de meest fantastische avonturen en ongelooflijke ervaringen. Het hangt er puur van af hoe ver onze verbeelding reikt. Veel mensen zien deze foto en zeggen: "Oh ja, wauw, dat is een mooie boom." Maar ik zie geen boom -- ik kijk hiernaar en ik zie een kans. Ik zie een heel weekend. Want toen ik een kind was, waren dit de soort foto's die me uitdaagden om te gaan verkennen, de bossen te verkennen, en mijn hoofd onderwater te steken om rond te kijken. En mensen, ik heb over de hele wereld gefotografeerd en ik garandeer je, wat we hier in het Zuiden hebben, in de Sunshine State [Florida], doet niet onder voor wat ik elders heb gezien. Maar het toerisme hier promoot de verkeerde dingen. Vóór hun twaalfde zijn kinderen vaker in Disney World geweest dan dat ze in een kano hebben gezeten of onder de sterrenhemel hebben gekampeerd. Ik heb geen enkel probleem met Disney of Mickey; ik ging er ook heen. Maar ze missen die fundamentele band die een echt gevoel van trots en eigenaarschap creërt voor de plek die hun thuis is. Dit wordt verergerd door het feit dat de landschappen die ons natuurlijk erfgoed vormen en die onze aquifers bijvullen voor ons drinkwater, als eng, spookachtig en gevaarlijk gezien worden. Toen onze voorouders hier aankwamen, waarschuwden ze: "Blijf hier weg, het spookt hier. Het is hier vol kwade geesten." Ik weet niet waar dat idee vandaan kwam. Maar het heeft geleid tot een wezenlijke vervreemding, een daadwerkelijk negatieve mentaliteit die het publiek ongeïnteresseerd en stil houdt en uiteindelijk ons milieu risico laat lopen. We zijn een staat die omgeven en gedefinieerd wordt door water, en toch worden al eeuwenlang onze moerassen en draslanden gezien als obstakels die je moet overwinnen. En dus behandelen we ze als tweederangs ecosystemen, omdat ze weinig economische waarde hebben, en omdat men weet dat er alligators en slangen leven -- die inderdaad niet de meest knuffelige ambassadeurs zijn. (Gelach) Dus men veronderstelde dat het enige goede moeras een leeggepompt moeras was. En in feite werd droogpompen om plaats te maken voor landbouw en bebouwing tot recentelijk gezien als de essentie van natuurbehoud. Maar nu komen we daarop terug, want hoe meer we leren over deze doorweekte landschappen, des te meer geheimen we ontdekken over relaties tussen diersoorten, en de connecties tussen verschillende habitats, stroomgebieden en vluchtroutes. Deze vogel, bijvoorbeeld, dit is de citroenzanger. Ik ben gek op deze vogel. Het is een echte moerasvogel. Ze bouwen hun nesten en planten zich voort in deze oude moerassen in deze overstroomde bossen. En na het voorjaar, als hun jongen grootgebracht zijn, vliegen ze duizenden kilometers over de Golf van Mexico naar Centraal en Zuid-Amerika. En dan na de winter, in het voorjaar, dan vliegen ze weer terug. Ze vliegen duizenden kilometers, over de Golf van Mexico. En waar gaan ze heen? Waar landen ze? In precies dezelfde boom. Dat is te gek. Deze vogel is even groot als een tennisbal -- ik bedoel, dat is toch te gek! Ik had een GPS nodig om vandaag hier te komen en dit is mijn geboortestad. (Gelach) Het is absurd. Dus wat gebeurt er wanneer deze vogel over de Golf van Mexico gevlogen heeft, naar Centraal-Amerika voor de winter, en weer teruggevlogen is in het voorjaar en dit aantreft: een nieuwe golfbaan? Dit is een verhaallijn die steeds vaker te horen is, hier in Florida. Het is een natuurlijk proces dat al duizenden jaren werkt en we weten er nu pas wat van. Je kan je voorstellen hoeveel we nog kunnen leren over deze plekken, als we ze eerst beschermen. Ondanks al het rijke leven in deze moerasen hebben ze nog steeds een slechte naam. Veel mensen vinden het een onaangenaam idee om door het Blackwater in Florida te waden. Dat kan ik begrijpen. Maar waar ik zo van hield toen ik hier opgroeide, was dat velen van ons met een latente maar voelbare angst leven dat als we onze tenen in het water steken, er zich daar misschien iets bevindt, dat veel ouder en aangepaster is dan wij. Weten dat je niet aan de top van de keten staat, vind ik een welkom ongemak. Hoe vaak, in dit moderne en stedelijke en digitale tijdperk, heb je de kans om je kwetsbaar te voelen, of om je te realiseren dat de wereld niet slechts voor de mens gemaakt is? Dus de afgelopen tien jaar ben ik op zoek gegaan naar gebieden waar beton plaats maakt voor bossen en de dennen plaats maken voor cipressen. Ik zag al de muggen en reptielen, al deze ongemakken, slechts als bevestiging dat ik de ware wildernis gevonden had, en ik omarmde dat compleet. Als een fotograaf die geobsedeerd is door Blackwater, is het logisch dat ik uiteindelijk belandde in het meest beroemde moeras: de Everglades. Toen ik in Noord-Florida opgroeide hoorde ik altijd die betoverende namen, plaatsen als Loxahatchee en Fakahatchee, Corkscrew, Big Cypress. Ik begon met wat een vijfjarig project werd, om de Everglades in een nieuw licht te zetten, een meer inspirerend licht. Ik wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, want het is een gebied dat ongeveer een derde van de staat Florida is, het is enorm. En als ik Everglades zeg dan denken de meeste mensen aan het nationaal park. Maar de Everglades is meer dan een park, het is een compleet stroomgebied dat begint met de Kissimmee keten van meren in het noorden. Wanneer dan de regen komt in de zomer, stroomt dat regenwater naar Lake Okeechobee. Lake Okeechobee vult zich en overstroomt uiteindelijk, en vloeit naar het zuiden, langzaam, de topografie volgend, naar de grasrivier, the Sawgrass Prairies, voordat het de moerassen binnenstroomt, en weer verder zuidwaarts naar de mangrove-moerassen, tot het uiteindelijk -- eindelijk -- Florida Bay bereikt, de smaragdgroene punt van de Everglades, een 2.200 vierkante kilometer grote riviermonding. Dus ja, het nationaal park is het zuidelijke eind van dit watersysteem, maar alle dingen die het uniek maken zijn de dingen die binnenstromen, het zoet water dat 160 kilometer noordelijk begint. Geen van deze politieke of onzichtbare grenzen beschermen het park tegen vervuiling of droogte. Helaas is dat precies wat er gebeurt. De laatste zestig jaar hebben we leeggepompt, dammen gebouwd, gebaggerd in de Everglades, tot het punt waarop slechts een derde van het water dat vroeger de baai bereikte de baai nu nog bereikt. Dus dit verhaal gaat helaas niet alleen over zonnestralen en regenbogen. Hoe dan ook, het verhaal van de Everglades is onlosmakelijk verbonden met de bergen en dalen van de relatie van de mens met de natuur om ons heen. Maar ik laat je deze prachtige foto's zien, omdat ze je meeslepen. En nu ik je aandacht heb, kan ik je het echte verhaal vertellen. Dat is dat we dit hebben, en het inruilen voor dit. In een alarmerend hoog tempo. En wat veel mensen niet begrijpen, is de enorme schaal waarop dit gebeurt. Want de Everglades is niet alleen verantwoordelijk voor het drinkwater van zeven miljoen inwoners in Florida, het geeft ook water aan de velden voor de tomaten en de sinaasappels voor meer dan 300 miljoen Amerikanen. En het is diezelfde seizoensgebonden influx van water in de zomer, die zesduizend jaar geleden de grasrivier heeft helpen creeren. Ironisch genoeg is het ook verantwoordelijk voor de ruim 2.000 vierkante kilometer lange rivier van suikerriet. Het zijn deze plantages die enorme hoeveelheden meststoffen in de waterwegen dumpen en zo het watersysteem voor altijd veranderen. Om jullie dit systeem niet enkel te laten begrijpen, maar er ook een band mee te smeden, besloot ik het verhaal op te splitsen in verschillende verhaallijnen. Dat verhaal begint bij Lake Okeechobee, het kloppende hart van de Everglades. Om dat te doen koos ik een ambassadeur, een iconische diersoort. Dit is de slakkenwouw. Een geweldige vogel. Vroeger waren er duizenden nesten in de noordelijke Everglades. En toen zijn ze gekrompen tot zo'n 400 nesten vandaag de dag. En waarom? Dat komt omdat ze slechts één soort voedsel eten, een appelslak, ter grootte van een pingpongbal, een aquatische buikpotige. Dus toen we dammen begonnen te bouwen in de Everglades, en een dijk in Lake Okeechobee, en zo de drasgebieden uitdroogden, verloren we de habitat van de slak. Waardoor ook het aantal slakkenwouws afnam. En daarom wilde ik een foto die niet alleen deze relatie vertolkte tussen drasland, slak en vogel, maar ik wilde ook een foto die communiceert hoe geweldig deze relatie was, en hoe belangrijk het is dat ze van elkaar afhankelijk zijn, dit gezonde drasgebied en vogel. Dus dacht ik na over dit idee. Ik begon plannen te maken om die foto te nemen en stuurde die plannen naar een bioloog in Okeechobee -- het is een bedreigde vogel, dus je hebt een vergunning nodig. Ik bouwde een verzonken platform waarin slakken zaten, net onder het wateroppervlak en ik werkte maandenlang aan dit waanzinnige idee. Ik nam het platform mee naar Lake Okeechobee en zat ruim een week in het water, wadend in water, negen uur per dag van zonsopkomst to zonsondergang, om die ene foto te nemen die dat idee communiceerde. Hier is de dag dat het eindelijk lukte: (Video) Mac Stone: Na het bouwen van het platform zie ik een wouw aan komen vliegen over de lisdoddes. Ik zie hem kijken en zoeken. Hij vliegt boven het platform en ik zie dat hij het ziet. Hij duikt, rechtstreeks naar het platform. Op dat moment, na al die maanden van plannen en wachten, alle zonnebrand, muggenbeten, opeens was dat het allemaal waard. Oh mijn God, ik kan het niet geloven! (On stage) MS: Je begrijpt hoe opgewonden ik toen was. Maar het idee was, dat voor iemand die deze vogel nooit heeft gezien en geen reden heeft om erom te geven, deze fotos, deze nieuwe perspectieven, een nieuw licht doen schijnen op deze ene diersoort die dit stroomgebied zo ongelooflijk, zo waardevol en zo belangrijk maakt. Nu weet ik dat ik niet hier naar Gainesville kan komen praten over dieren in de Everglades, zonder het over alligators te hebben. Ik ben gek op alligators, al van kinds af aan. Mijn ouders zeiden dat ik een ongezonde relatie had met alligators. Maar wat ik zo gaaf vind, is dat ze eigenlijk de zoetwaterversie van haaien zijn. Ze zijn gevreesd, ze zijn gehaat, en worden op een tragische manier verkeerd begrepen. Want het is een unieke soort, niet alleen top-roofdieren. In de Everglades zijn ze de architecten van het landschap, want wanneer het waterpeil zakt in de winter, wat het droge seizoen is, dan graven ze gaten, die we alligatorgaten noemen. En ze doen dit, zodat ze bij het zakken van het water nat blijven en zodoende kunnen jagen. Dit beïnvloedt niet alleen henzelf, maar ook andere dieren zijn hiervan afhankelijk, dus ze zijn een hoeksteen van het ecosysteem. Hoe portretteer je een top-roofdier, een oeroud reptiel, als zowel dominant over het ecosysteem maar tegelijkertijd ook kwetsbaar? Nou, dan waad je een poel in met ongeveer 120 alligators, en je hoopt dat je de juiste keuze hebt gemaakt. (Gelach) Ik heb al m'n vingers nog, geen probleem. Maar ik begrijp dat ik jullie niet zomaar warm krijg voor de actie 'Red de Everglades voor de alligator!'. Dat gebeurt niet, want ze zijn zo alledaags, we zien ze nu overal, ze zijn een van de succesverhalen van natuurbehoud in Amerika. Maar er is een diersoort in de Everglades, maakt niet uit wie je bent, waar je wel van moet houden, en dat is de rode lepelaar. Geweldige vogels, maar ze hebben het moeilijk gehad in de Everglades, want ze begonnen met duizenden broedparen in Florida Bay, en aan het begin van de 20e eeuw waren er nog twee -- twee -- broedparen. Waarom? Omdat vrouwen vonden dat ze mooier waren op hun hoeden dan vliegend in de lucht. Toen werd de verenhandel verboden en kwamen de broedparen langzaam terug. Toen de populatie zich begon te herstellen, kregen de wetenschappers interesse en begonnen deze vogels te bestuderen. Ze kwamen erachter dat het gedrag van deze vogels direct verbonden is aan de jaarlijkse watercyclus in de Everglades, die het stroomgebied van de Everglades definieert. Ze kwamen erachter dat deze vogels beginnen met nesten in de winter als het water zakt, omdat het tactiele voeders zijn, dus ze moeten voelen wat ze eten. Dus wachten ze tot deze plassen vol zitten met vissen, zodat er genoeg eten is om hun jongen te voeden. Zo werden deze vogels het icoon van de Everglades -- een diersoort waaraan je de gezondheid van het ecosysteem kan afmeten. En net toen de populatie groeide in het midden van de 20e eeuw, naar 900, 1000, 1100, 1200 -- net toen dat begon, begon het droogleggen van de zuidelijke Everglades. We sneden tweederde van de watertoevoer naar het zuiden af. Met zware consequenties. Net toen de lepelaars terug waren ... Helaas ziet het verhaal de lepelaar er vandaag de dag eerder zo uit. We hebben nu minder dan 70 nestparen in Florida Bay, omdat we het systeem zo erg verstoord hebben. Verschillende organisaties roepen, schreeuwen: "De Everglades zijn kwetsbaar!" Maar dat is niet zo. Het is veerkrachtig. Want ondanks alles wat we weggenomen en leeggepompt hebben, ondanks alle dammen en het baggeren, bestaan verschillende delen nog en wachten om te worden herenigd. Dit is waarom ik van Zuid-Florida houd, dat je in een enkele plek de onstuitbare kracht van de mens hebt, die stuit op de onroerende kracht van de tropische natuur. Deze nieuwe grens vraagt om een nieuwe evaluatie. Wat is de wildernis waard? Wat is de waarde van biodiversiteit of van ons drinkwater? En gelukkig, na jaren van discussie, beginnen we eindelijk te reageren op die vragen. We beginnen langzaamaan projecten op te zetten om meer zoet water terug naar de baai te brengen. Maar het komt op ons aan, als burgers, als inwoners, als beheerders, om onze verkozen politici aan die beloftes te houden. Wat kun je doen om te helpen? Het is zo makkelijk. Ga naar buiten, ga erop uit. Met je vrienden, je kinderen, je gezin. Huur een visgids. Laat Florida zien dat natuurbescherming niet alleen ecologisch logisch is, maar ook economisch. Het is zo leuk, doe het gewoon -- steek je voeten in het water. Het moeras zal je veranderen, dat beloof ik je. In het verleden zijn we zo gul geweest voor andere landschappen in de Verenigde Staten, die we bedolven onder Amerikaanse trots. Plekken die ons nu definiëren: Grand Canyon, Yosemite, Yellowstone. We gebruiken deze parken en natuurgebieden als baken en als cultureel kompas. De Everglades worden helaas meestal niet genoemd in deze gesprekken. Maar ik geloof dat het even symbolisch is voor wie wij zijn als land, als al die andere wildernissen. Het is gewoon een ander soort wild. Maar ik ben gemotiveerd, want misschien dat we eindelijk beginnen te veranderen, want wat ooit gezien werd als een moerassige woestenij, is tegenwoordig een World Heritage Site. Het is een drasland van internationale waarde. We zijn ver gekomen in de laatste zestig jaar. En als 's werelds grootste en meest ambitieuze restoratie van een drasland is de internationale schijnwerper op ons gericht, hier in Florida. Als we dit systeem kunnen genezen, dan wordt het een icoon voor draslandherstel over de hele wereld. Maar het is aan ons om te beslissen aan welk erfgoed we onze vlag verbinden. Ze zeggen dat de Everglades onze belangrijkste test is. Als we daarvoor slagen, mogen we de planeet houden. Ik vind dat een prachtig citaat, want het is een uitdaging, een aansporing. Kunnen we het? Zullen we het doen? We moeten, we moeten het doen. Maar de Everglades is meer dan een test. Het is ook een geschenk, en, uiteindelijk, onze verantwoordelijkheid. Dankjewel. (Applaus)